ตอนที่39

ฉันวางแก้วกาแฟไว้ที่ข้างหน้าของเขาก่อนที่จะนั่งฝั่งตรงข้ามกับพี่เขา แต่ทำไมพี่เบสต้องมาตอนเช้าด้วยล่ะทำไมไม่มาตอนสายๆหน่อยก็ได้

 

“งั้นฉันก็ขอโทษด้วยนะที่มารรบกวนเธอแต่เช้าเลย ฉันนอนไม่หลับจริงๆมันก็เลยเป็นแบบนี้แหละ ก็เลยต้องมากวนทำให้เธอตื่นตั้งแต่เช้าเลย”

 

ฉันยิ้มให้พี่เบสถึงยังไงฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรพี่เขาหรอกนะ ยังไงฉันก็ตื่นก่อนที่พี่เขามาอยู่แล้วฉันเลยไม่ติดใจอะไร แต่ถ้าเกิดฉันยังไม่ตื่นตอนนั้นฉันอาจจะโกรธพี่เขาก็ได้ ยังมีสิทธิ์ที่จะโกรธอยู่ถ้าเกิดยังไม่ตื่นนะ

 

“ไม่เป็นอะไรหรอกฉันไม่ได้ติดใจอะไรยังไงฉันก็ตื่นแล้วก็ช่างมันเถอะ”

 

เขาพยักหน้าให้กับฉันก่อนที่จะยกแก้วกาแฟดื่ม แต่แล้วพี่เขาก็ทำน้ำกาแฟหกใส่ตัวเอง

 

“อุ๊ยนายร้อนหรือเปล่าเนี่ยทำไมซุ่มซ่ามขนาดนี้” ฉันพูดขึ้นก่อนที่จะรีบไปหยิบผ้ามาเช็ดน้ำกาแฟออกจากเสื้อของเขา ฉันว่าพี่เบสคงร้อนมากแน่ๆเลยทำไมถึงไม่ระวังตัวเลย

 

 

“นายร้อนไหมเป็นอะไรหรือเปล่า” ฉันใช้มือของฉันลองทาบไปที่เสื้อของเขาว่ามันหายร้อนหรือยัง แต่พอเอามือไปทาบที่หน้าอกของเขาทำไมหัวใจของเขาหัวใจของเขากลับเต้นแรงขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ฉันมองไปที่หน้าของพี่เขาพี่เบสมองมาที่ฉันเหมือนกัน ท่าทีของฉันช้าลงก่อนจะเอามือของฉันออก

 

“นายเอิ่มไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหมฉันว่านายกลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้าดีกว่านะ”

 

ฉันทำไมต้องเขินพี่เบสด้วย

 

“งั้นฉัน..ไปก่อนนะเธอก็ไปอาบน้ำซะจะได้ไปทำงานสักที” เขายืนขึ้นก่อนจะเดินไปที่ประตู

 

“โอเคไว้เจอกันนะ” พอฉันพูดจบเขาก็เดินออกไปจากห้องของฉัน ฉันเดินมานั่งลงที่เก้าอี้ก่อนจะกุมขมับของตัว หรือว่ามันจะเป็นอย่างที่แม่และพ่อของฉันพูดจริงๆว่านี่คือพรมรลิขิตทำให้เรามาเจอกันนะ ช่างมันเถอะอย่าพึ่งคิดอะไรมากเลยรีบไปอาบน้ำไปทำงานดีกว่า ฉันใช้เวลาทั้งหมดทุกอย่างในการเตรียมตัวไปทำงาน เมื่อเสร็จหมดทุกอย่างแล้วฉันเดินลงไปข้างล่างไปที่หน้าล็อบบี้ แล้วก็เดินไปยังลานจอดรถก่อนจะเปิดประตูรถเพื่อจะเข้าไป แต่แล้วก็เหมือนมีอะไรบางอย่างฉุดฉันเอาไว้ทำให้ฉันต้องหันหลังไปดู

 

“จะไปไหนจ๊ะนี่คงเป็นผู้บริหารโรงแรมคนใหม่ใช่ไหม ?? หน้าตาสะสวยดีนะเราเนี่ยไม่คิดเลยว่าพอมาเจอตัวจริงจะสวยกว่าในทีวีอีก”

 

มีชายล่ำๆคนหนึ่งมองมาทางฉันก่อนจะยิ้มให้ฉัน แล้วก็ทำหน้าหื่นๆใส่ฉันมันทำให้ฉันค่อนข้างกลัวเขามากเลยล่ะ

 

“เอิ่มคือว่าฉันจะไปทำงานค่ะได้โปรดปล่อยฉันด้วยนะคะ”

 

ฉันพยายามสะบัดมือของเขาออกแต่เขาไม่ยอมที่จะปล่อยมือออกจากฉันเลย แถมจับฉันไว้แน่นขึ้นด้วย

 

“จะรีบไปไหนกันฉันอยากจะคุยกับเธอเยอะเลยนะเรามาหาที่เงียบๆสงบๆคุยกันหน่อยไหม”

 

อะไรของเขาเขาไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรือยังไงว่าฉันจะรีบไปทำงาน ตอนนี้ฉันเริ่มกลัวเขามากขึ้นๆแล้ว

 

“ไม่ไปค่ะฉันจะไปทำงานได้โปรดปล่อยฉันเถอะนะคะ” ฉันพูดดีๆแล้วนะถ้าเกิดไม่ฟังฉันจะเรียกรปภเดี๋ยวนี้และในทันทีเลย

 

“ไปเถอะนะฉันอยากจะคุยอะไรกับเธอเยอะเลย”

 

เขาพยายามจะดึงฉันไปแต่ฉันก็รั้งตัวเองเอาไว้ไม่ให้เขาดึงฉันไป

 

“ช่วยด้วยค่ะมีใครอยู่แถวนี้ไหมคะมีคนจะทำร้ายฉันค่ะ” ฉันตะโกนขึ้นมาคราวนี้เขาไม่ดึงฉันแล้วเขาใช้มืออุ้มฉันขึ้นมาแทน ก่อนจะพาฉันวิ่งไปที่ไหนไม่รู้ฉันรีบสะบัดตัวเองในทันที แต่แล้วเสียงสวรรค์ก็ได้ดังขึ้นมา

 

“แกจะทำอะไรของแกปล่อยผู้หญิงคนนั้นเดี๋ยวนี้”