ตอนที่37

ใครเป็นคนส่งแหวนวงนี้มาแล้วทำไมถึงส่งมาให้กับฉันล่ะ หรือว่าจะมีคนรู้ว่าฉันเป็นปอยอ้วนคนนั้นกัน แต่ว่าอย่าพึ่งด่วนสรุปอะไรเลยดีกว่านะต้องดูให้รู้เรื่องก่อนว่ามันเกิดอะไรขึ้น แล้วก็ใครกันที่เป็นคนส่งแหวนวงนี้มันให้กับฉัน ฉันจะต้องรู้ให้ได้ว่าเขาคนนั้นหรือเธอคนนั้นเป็นใคร ฉันลุกขึ้นมาก่อนจะหยิบกระเป๋าของฉันแล้วเก็บแหวนเข้าไปไว้ข้างใน นี่มันอะไรกันนะหลายวันที่เข้ามาในเมืองในฉันพบกับอะไรก็ไม่รู้มากมายเต็มไปหมด ฉันเหนื่อยที่จะต้องเจอเรื่องแบบนี้จังเลย ฉันควรหากำลังใจมาทดแทนความเหนื่อยของฉันดีกว่านะ พอพูดถึงกำลังใจก็จะต้องเป็นกำลังใจของป๋ากับแม่เรา ฉันรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วก็กดไปเบอร์ของพ่อในทันที //ตืด ตืด//

[ฮัลโหลว่าไงโทรมาตอนนี้มีอะไรหรอลูกรักของป๋า]

เสียงของพ่อฉันทำให้ฉันมีความสุขที่ได้ยินเสียงๆนั้น ฉันยิ้มออกมาในทันทีเมื่อได้ยินเสียงของพ่อ

“หนูคิดถึงป๋ากับมากเลยค่ะ หนูเหนื่อยมากอยู่ที่นี่เจอแต่เรื่องปวดหัว”

[เรื่องปวดหัวหรอมีอะไรไหนเล่าให้ป๋าฟังหน่อยสิ มาแม่มาฟังด้วยจะได้ช่วยหาทางแก้ไขให้กับลูกได้]

แม่ก็อยู่กับพ่อด้วยหรอเนี่ยฉันอยากจะได้ยินเสียงของแม่จังเลย

“แม่คะอยู่กับป๋าด้วยหรอดีใจจังเลยที่ได้คุยทั้งกับป๋าและกับแม่”

[จ้าดีใจเหมือนกันนะที่ได้คุยกับหนูอีกครั้งไหนเล่ามาให้พวกเราฟังสิว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมหนูถึงเหนื่อยแล้วก็รู้สึกปวดหัวเวลาอยู่ที่นั่น]

“คือว่าอาจจะยาวหน่อยนะคะหนูจะย่อๆให้แม่กับป๋าฟังก็แล้วกันนะคะ คือว่าหนูมาถึงที่เมืองไทยหนูก็ไปเข้าไปเป็นผู้บริหารอันนี้พ่อกับแม่คงรู้นะคะ พอได้เป็นสักพักก็จะมีการประกาศข่าวเพราะโรงแรมของเราค่อนข้างดัง พอข่าวออกทางกลุ่มก็ได้เชิญหนูไปร่วมกิจกรรมของเขา เพื่อจะรู้จักกันและจับมือกันอะไรแบบนั้น จนไปเจอกับคนๆหนึ่งที่หนูไม่คิดว่าจะได้เจอเขา นั่นก็คือพี่เบสค่ะป๋า...ยิ่งหนูออกห่างจากเขาเท่าไหร่ เขายิ่งเข้าใกล้อหนูขึ้นเรื่อยๆ หนุไม่รู้ว่าหนูจะทำยังไงดี แต่ดีอย่างหนึ่งคือเขาจำหนูไม่ได้แค่นั้นเอง”

ฉันเล่าทุกอย่างไปให้คุณพ่อและคุณแม่ได้ฟัง ก่อนที่พวกท่านจะใช้เวลาใต่ตองและคิดว่าฉันควรจะแก้ปัญหายังไงต่อ

[ป๋าว่ามันอาจจะเป็นพรมลิขิตก็ได้นะปอย ไม่งั้นคงไม่เจอกันบ่อยแบบนั้นหรอกว่าไหม ถ้าเกิดมันได้เจอมันก็ต้องได้เจออยู่ดี ทางที่ดีเราควรปล่อยวางและลองไม่หนีเขา เปลี่ยนเป็นคุยกันดีๆแทน วันหนึ่งยังไงเขาก็ต้องรู้ว่าปอยเป็นปอยคนนั้นอยู่ดี อีกทางก็อยากจะให้บอกเขาไปตรงๆในบางเรื่องเลยก็ได้นะลูก เชื่อป๋าป๋าเรียนมา ฮ่า ฮ่า]

เสียงหัวเราะของป๋าทำให้ฉันยิ้มได้บ้าง ก็ดีใจนะที่ได้คุยกับพ่อกับแม่ ฉันคงต้องขอบคุณพวกท่านที่ทำให้ฉันได้มาถึงขนาดนี้

“ขอบคุณมากค่ะหนูจะทำตามที่บอกนะคะ ไว้เจอกันเดี๋ยวก่อนนอนว่างๆหนูจะโทรไปอีกทีค่ะ”

ฉันวางสายและวางโทรศัพท์ลงเอาไว้ที่โต๊ะ ฉันควรจะทำยังไงต่อไปดีนะ