ตอนที่36

อย่างที่บอกคือฉันอยากเห็นหน้าของผู้หญิงคนนี้ เพราะดูจากท่าแล้วเธอคงเป็นคนใหญ่คนโตไม่น้อย

“เรื่องที่ว่าพนักงานของคุณทำหน้าโอดโอยใส่คนอื่นยังไงล่ะคะ เหมือนกับว่าเขาไม่ชอบขี้หน้าของฉันยังไงก็ไม่รู้ คุณช่วยอบรมลูกน้องของคุณมั้งนะคะ ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือนเลยก็แล้วกันค่ะ”

อ่าวอยู่ๆจะไม่เอาเรื่องก็ไม่เอาเรื่องอย่างนั้นหรอ ฉันนี่ไม่เข้าใจเธอจริงๆเลยแล้วเธอก็เดินจากเราไป ทั้งที่ฉันก็ยังไม่เห็นหน้าตาของเธอเลย แต่ก็ช่างมันเถอะนะเรื่องมันก็จบแล้วก็ไม่มีอะไรแล้ว ฉันมองไปที่พนักงานซึ่งพนักงานก็เดินมาหาฉันด้วยท่าทีที่เกรงกลัว

“ขอโทษนะคะที่ทำให้เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้น จริงๆแล้วฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะมองเธอแบบนั้นเลย เพียงแต่ว่าเธอเรียกฉันเพียงเท่านั้นเองฉันก็เลยมองไปหาเธอ แล้วมันก็เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาแหละค่ะ”

โหถ้าเกิดเรื่องมันเป็นแบบนั้นตามที่บอกจริงๆ แสดงว่าผู้หญิงคนนั้นเธอก็ร้ายไม่เบาเลยนะที่ทำตัวแบบนั้น

“มันเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า ??” ฉันหันไปถามพนักงานอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆกัน ซึ่งเธอก็พยักหน้าตอบกลับว่ามันเป็นความจริงทั้งหมด

“โอเคถ้าเกิดเขาไม่ได้ทำร้ายอะไรเลยก็ไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ เธอไปทำงานได้จ๊ะที่เหลือฉันจะจัดการเองนะ”

เธอยกมือไหว้ฉันก่อนที่ฉันจะรับไหว้เธอแล้วเธอก็เดินกลับไปยังที่ๆเธอนั่ง ส่วนฉันนั้นก็เดินเข้าไปในห้องทำงานของฉันแล้วก็นั่งลง แต่พอนั่งลงแล้วไม่ได้คิดอะไรในหัวกลับคิดเรื่องพี่เบสขึ้นมาเฉยๆเลย ตอนที่ฉันล้มลงไปแล้วพี่เบสก็พยุงฉันเอาไว้สายตาของเขาเหมือนมองฉันตอนที่เรายังเป็นแฟนกัน ฉันไม่รู้ว่าฉันคิดไปเองหรือเปล่าแต่ที่แน่ๆคือมันเหมือนจริงๆ ฉันยังไม่เลิกรักพี่เบสใช่ไหมความรู้สึกฉันถึงเป็นแบบนี้มาโดยตลอด ทั้งๆที่หนีมาแล้วและจะตัดใจแล้วแท้ๆแต่ทำไมโลกถึงกลมขนาดให้เราสองคนมาเจอกันอีกครั้ง ในตอนนี้พี่เบสคงจะแต่งงานกับพี่นิ้งไปแล้วมั้งฉันคิดว่า เพราะว่าที่ฉันจำได้ก็คือเมื่อพวกเขาเรียนจบเมื่อไหร่พวกเขาก็จะหมั้นกันในทันที พี่เบสไม่น่าที่จะทำให้พ่อกับแม่ของพี่เบสยอมได้เลย แต่ก็ช่างมันเถอะนะตอนนี้เราอยู่กันคนละที่และไม่ได้คิดอะไรต่อกันแล้ว แถมพี่เบสก็ยังไม่รู้เลยว่าฉันเป็นเด็กอ้วนคนที่เป็นแฟนเก่าของพี่เบส ฉันควรที่จะต้องเริ่มใหม่ไม่ใช่หรือไงว่าไหม ?? //ก๊อก ก๊อก// เสียงเคาะประตูได้ดังขึ้นมาทำให้ฉันหลุดออกจากการเหม่อลอยของฉันแล้วหันไปที่ปรระตูแทน

“ขออนุญาตนะคะพอดีว่ามีพัสดุบางอย่างส่งมาให้ค่ะ” นรินเดินเข้ามาพรร้อมกับพัสดุบางอย่างซึ่งเป็นกล่องขนาดเล็กๆไม่ใหญ่มาก

“นี่มันอะไรกันนะ” ฉันพูดขึ้นก่อนที่จะลองดูรอบๆ

“แล้วใครส่งมาให้ฉันหรอนริน” ฉันลองถามนรินไปก่อนจะลองพลิกไปพลิกมกาเผื่อเขาจะเขียนที่อยู่คนส่งมา

“ไม่รู้เหมือนกันค่ะเขาไม่ได้เขียนชื่อเอาไว้ เขียนแค่เลขที่ของบริษัทแล้วก็ชื่อของคุณปอยเท่านั้นค่ะ”

ไม่มีชื่อคนส่งไม่มีที่อยู่คนส่ง มีแต่ชื่อของฉันที่เป็นคนรับหรอ

“โอเคจ๊ะกลับไปทำงานของเธอเถอะนะเดี๋ยวอันนี้ฉันจัดการเอง”

ฉันยิ้มให้กับนรินก่อนที่เธอจะพยักหน้าแล้วเดินออกไปจากห้องทำงานของฉัน ฉันลองเปิดดูเพื่อที่จะได้รู้ว่าข้างในนั้นมีอะไรอยู่บ้าง

“เอ๋นี่มันอะไรกันนะ” เมื่อฉันลองเปิดมันดูฉันก็พบกับกล่องเล็กๆกล่องหนึ่งอยู่ข้างใน เป็นแบรนดังด้วยนะ ฉันลองเปิดกล่องเล็กๆกล่องนั้นออกแล้วพบกับแหวนเพชร มันเหมือนกับแหวนวงนั้นแหวนวงที่พี่เบสเคยให้กับฉันเลย!!