ตอนที่32

ตอนนี้ฉันสามารถจะออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว เนื่องจากว่าอาการของฉันหายดีแล้วแล้วก็ไปทำงานตามปกติได้แล้วด้วย ฉันรีบกลับไปที่โรงแรมในทันทีเมื่อออกจากโรงพยาบาล

 

“เชิญได้เลยค่ะขอให้เดินทางปลอดภัยนะคะ” พยาบาลบอกลาฉันฉันยิ้มให้กับเขาแล้วโบกมือลาเธอ ก่อนจะเดินไปที่หน้าโรงพยาบาล แต่ว่าฉันจะกลับบ้านยังไงล่ะเงินของฉันก็ไม่มี แถมโทรศัพท์ของฉันเขาก็เอาไปด้วย แล้วเขาก็ไม่อยู่ด้วยฉันจะหาทางออกไปจากที่นี่เพื่อที่จะไปโรงแรมยังไง!! แล้วพูดถึงเรื่องของโทรศัพท์นะพี่เบสยังไม่เอาโทรศัพท์มาคืนฉันเลย แล้ววันนี้เขาก็ไม่ได้มาเยี่ยมฉันด้วยนะ

 

“บ้าจังเลยแล้วฉันจะกลับไปที่ทำงานยังไง”

 

ฉันควรจะรอให้พี่เบสมาเยี่ยมฉัน หรือไม่ก็รออรินมาที่นี่มาเยี่ยมฉัน ฉันจะได้กลับบ้านได้อย่างสบายใจ แล้วก็เอาโทรศัพท์ของฉันคืนจากเขาด้วย แต่มันจะนานอีกแค่ไหนกันกว่าเขาจะมาที่นี่ ฉันไม่ได้นัดพวกเขาเอาไว้ด้วยสิ แถมอรินบอกไม่ว่างต้องเคลียร์งานให้กับเราอีก

 

“ฉันคงต้องนั่งรอใช่ไหมเนี่ย” น้ำเสียงของฉันบ่งบอกว่าฉันกำลังเบื่ออยู่ เบื่อที่ต้องรอพวกเขาอีก แต่มันก็จำเป็นที่จะต้องรอพวกเขาเพราะว่าฉันไม่มีอะไรติดตัวเลย แล้วฉันควรทำอย่างไรดีล่ะ. .  ใช่สิไปขอพยาบาลใช้โทรศัพท์ดีกว่า เขาน่าจะให้ฉันใช้โทรศัพท์นะ ฉันเดินเข้าไปในโรงพยาบาลก่อนที่จะเดินหาพยาบาลคนที่บอกลาฉัน

 

“ขอโทษนะคะคุณพยาบาลพอดีว่าโทรศัพท์ของฉันมันหายน่ะค่ะ  คือว่าฉันขอยืมโทรศัพท์หน่อยได้ไหมคะ”

 

ฉันถามพยาบาลซึ่งพยาบาลก็พยักหน้าให้กับฉัน แล้วก็หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋า แล้วยื่นมาให้กับฉัน

 

“ขอบคุณมากเลยนะคะ”

 

“ไม่เป็นอะไรค่ะยินดีเสมอคุณปอย” ฉันยิ้มให้กับเธอและเธอก็ยิ้มให้กับฉัน ก่อนที่ฉันจะกดไปหาเบอร์ของอรินแล้วก็โทรหาอริน

 

[ขอโทษนะคะพอดีว่าติดธุระให้โทรกลับมาใหม่ทีหลังนะคะ]

 

“. . . .”

 

ไอ้บ้าเอ๊ยทำไมมันเป็นแบบนี้เนี่ย แล้วมาติดงานอะไรตอนนี้ทำไมไม่เป็นเวลาอื่น ทำไมเป็นเวลาที่ฉันต้องการเธอตลอดเลยเนี่ยอริน ฉันจะทำยังไงดีโทรหาอรินไม่ติดฉันจะต้องโทรหาใครละเนี่ย.  . .นี่ฉันจำเป็นที่จะต้องโทรหาเขาจริงๆใช่ไหม โอเคโทรก็โทรฉันโทรก็ได้ ฉันหยิบเบอร์จากเสื้อของฉันขึ้นมา เบอร์ของเขาที่เขาเคยให้ฉันเอาไว้ เบอร์ของพี่เบสยังไงล่ะ

 

“ขออีกสักครู่นะคะจะเสร็จแล้วค่ะ” พยาบาลพยักหน้าให้ก่อนจะยิ้มอย่างอ่อนหวานให้กับฉัน เธอดูใจดีมากเลยนะเนี่ยขอบคุณมากเลยนะคะคุณพยาบาล ฉันกดเบอร์ของพี่เบสแล้วโทรไปหาพี่เขา //ตื๊ด ตื๊ด//

 

[ฮัลโหลสวัสดีครับนี่ใครครับผม] รับแล้วในที่สุดพระเจ้าก็เข้ามาช่วยฉันเสียที

 

“นี่คุณมารับฉันหน่อยได้ไหมฉันออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว มันถึงกำหนดการรออกของฉันแล้ว”

 

[ตอนนี้เลยหรอ ?? แล้วทำไมคุณถึงไม่กลับเองล่ะ]

 

ถามมาได้นะว่าทำไมไม่กลับเองโทรศัพท์พี่ก็เอาไป เงินของหนูก็ไม่มีมาแค่ตัว ดีนะที่ยังเก็บนามบัตรของพี่เบสเอาไว้ในกระเป๋าเนี่ย ไม่อย่างนั้นฉันคงต้องรอคนมาเยี่ยมทั้งวันแน่ๆ

 

“ถามมาได้นะนายเอาโทรศัพท์ของฉันไปลืมแล้วหรอ แล้วเงินฉันก็ไม่มีด้วย”

 

[อ้อลืมเลยว่าฉันเอาโทรศัพท์ของเธอมาด้วยเนี่ย ขอโทษด้วยที่ทำแบบนั้นไป ฮ่า ฮ่า]

 

“หัวเราะอะไรเร็วๆมารับฉันหน่อยฉันจะไปทำงาน”

 

[ก่อนจะไปรับเธอฉันขอถามอะไรเธอหน่อย แล้วเธอไปเอาเบอร์ฉันมาจากไหนเนี่ยทำไมถึงโทรมาหาฉันได้ ??]

 

แล้วทำไมต้องถามเรื่องนี้กับฉันด้วยเนี่ย

 

“ก็มันอยู่ในกระเป๋าของฉันเนี่ยนามบัตรของนายอะ เลิกถามแล้วมารับฉันได้แล้วนะ”

 

[โอเคแล้วจะให้ไปรับตรงไหนล่ะ]

 

“มารับตรงหน้าโรงพยาบาลเลยจะยืนรอ ส่วนเบอร์นี้ไม่ต้องโทรมาแล้วนะ โทรศัพท์ของคุณพยาบาลเขา นี่เขาใจดีให้ยืมเฉยๆนะไม่อย่างนั้นฉันคงไม่รู้จะใช้อะไรติดต่อนายดี”

 

[โอเคงั้นแค่นี้แหละเดี๋ยวจะไปรับแล้ว]

 

“เจอกัน”

 

[เจอกัน]  แล้วสายก็ถูกวางไป

 

[ 30 นาทีต่อมา ]

 

//เอี๊ยด// รถของใครบางคนได้มาจอดข้างหน้าโรงพยาบบาลก่อนที่คนที่ลงมาจะเป็นพี่เบส

 

“ฉันขอโทษก็แล้วกันที่ลืมเอาโทรศัพท์ของเธอคืนให้กับเธอ”

 

เขาเดินมาฝั่งตรงข้ามของคนขับ ก่อนที่เขาจะเปิดประตูให้กับฉัน

 

“ไม่เป็นอะไรหรอกดีแล้วที่มารับฉันได้นะ”  ฉันพูดจบฉันก็เดินเข้าไปนั่งแล้วเขาก็ปิดประตูลง ก่อนจะเดินไปอีกฝั่งแล้วเข้ามาในรถ รถได้เคลื่อนที่ไปตามทางเพื่อจะกลับไปยังที่ทำงานของฉัน

 

“ฉันขอโทรศัพท์ของฉันคืนด้วย นายจะได้ไม่ลืมเอามาให้ฉันอีก”

 

เขาหยิบโทรศัพท์ของฉันจากกระเป๋าของเขา แล้วก็ยื่นโทรศัพท์มาคืนให้กับฉัน ซึ่งฉันก็รับมันเอาไว้

 

“แล้วทำไมเธอถึงไม่โทรไปหาเลขาของเธอให้เลขาของเธอมารับล่ะ ทำไมต้องโทรหาฉันด้วย”

 

คำถามโลกแตกอีกกแล้ว ถามมาได้ทุกครั้งเลยนะฉันจะต้องมีเหตุผลให้กับเขาทุกอย่างเลยหรือยังไง

 

“ก็ฉันโทรไปแล้วแต่ว่าเธอติดธุระมันฝากได้แต่ข้อความเสียงฉันก็เลยต้องโทรหานายยังไงล่ะ”

 

นี่ฉันต้องอยู่ในรถกับเขาอีกนานแค่ไหนนนนนนนนกัน