Chapter 63 - พี่ใหญ่ลั่วเทียน ท่านนี่มันเลวจริงๆ
Chapter 63 - พี่ใหญ่ลั่วเทียน ท่านนี่มันเลวจริงๆ
“ดาบดื่มโลหิต?” (*ดาบดื่มหิมะได้ไหงหว่า Blood Devouring Wild Blade ไม่มีหิมะสักตัว )
“นี่ไม่ใช่ดาบของเนี่ยฟงจากเรื่องฟงอวิ๋นขี่พายุทะลุฟ้าหรอ?”
ลั่วเทียนกลายเป็นตะลึง
ลั่วเทียนรู้อยู่แล้วว่าหลังจากเลเวลอัพ เขาอาจจะได้ทักษะจากนวนิยาย แต่การฆ่าบอสเหล่านั้นกลายเป็นได้ไอเทมเหล่านี้?
ไอเทมที่ไดนอกจากทักษะต่อสู้?
ท่าเป็นในกรณีนี้...อนาคตข้างหน้ามันคงน่ากลัวจริงๆ! แน่นอนว่าเขาจะต้องฆ่าบอสอีกสองสามตัวเพื่อให้เกิดประโยชน์สูงสุด!
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาฆ่าบอสและได้รางวัลเป็นดาบดื่มโลหิตอย่างนี้ ถ้าอย่างนั้นในอนาคตเขาได้ฆ่าบอสระดับสุดยอดหล่ะ?
มันจะน่าตื่นตาแค่ไหน!
หัวใจของลั่วเทียนบิดม้วนด้วยความสุข และเมื่อมองไปที่ดาบดื่มโลหิตที่เขาครอบครองอยู่เขาต้องการเอามันออกมาลองเล่นด้วย.
เนื่องจากแสงไฟ(ตัวเด่น)ที่ถูกขโมยจากผู้เชี่ยวชาญก่อนหน้านี้...
ถ้าเขาไม่เอาดาบที่โดดเด่นออกมาเพื่อที่จะทำให้เกิดความเกรงขามบางส่วน เขาจะมองหน้าตัวเองได้อย่างไร?
ทันใดนั้น...
แล้วเทียนก็ยิ้มอย่างชั่วร้ายและคิดว่าจะเอาดาบดื่มโลหิตออกมา.
“ติ้ง!”
“คำเตือน: คุณขาดความแข็งแกร่งทำให้ไม่อาจใช้งานได้!”
“หืม? เหิดอะไรขึ้น?”
เมื่อเขาพยายามอีกรอบก็มีคำเตือนเพิ่มมาอีกครั้ง.
“คำเตือน: คุณขาดความแข็งแกร่งทำให้ไม่อาจใช้งานได้.”
“เชี่ยเอ้ย บิดาคนนี้พึ่งจะเลเวลอัพ ทำไมถึงบอกว่าขาดความแข็งแกร่ง?” ลั่วเทียนเงยหน้ามองเล็กน้อยก่อนจะมองความต้องการของดาบดื่มโลหิต.
เขาไม่สามารถใส่ใจกับรายละเอียดได้เพราะแค่เห็นน้ำหนักอย่างเดียวเขาก็ตะลึงแล้ว.
“1… 1000… น้ำหนัก..1800จิน? (2394 lbs)
“เชี่ยละ ดาบที่หนักถึง 1800 จิน?” ลั่วเทียนเกือบจะเป็นลมจากความหวาดกลัว ดาบดื่มโลหิต ดูใหญ่กว่าที่เขาเห็นในTV ใบมีดทั้งหมดเป็นสีขาวและสะท้อนสีแดงเลือดที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายแห่งการฆ่า มันทำให้รู้สึกเหมือนกับว่าถูกมันดูดวิญญาณและจิตใจของคนๆหนึ่งที่ถูกโจมตีอย่างร้ายกาจราวกับว่ามันอยากจะดื่มโลหิตของทุกคนในโลกนี้.
พลังงานที่ชั่วร้ายนั่นหนาแน่นมาก!
เจตนาฆ่าก็เช่นกัน!
มันเหมือนกับทหารที่บ้าไปกับการสู้รบ.
ลั่วเทียนมองไปที่ดาบและในใจของเขาก็เกิดอาการแปลกๆ เพียงชั่วครู่เดียวความโกรธก็หายไปจากหัวใจของเขา แต่ความตั้งใจฆ่าและความรุนแรงก็ได้เพิ่มขึ้นก่อนที่จะมุ่งเข้าไปในความคิดของเขา.
มีร่องรอยของเลือดเริ่มไหลออกจากมาสาวกปราณพื้นฐาน...
โดยไม่รู้ตัว กลิ่นอายรอบๆตัวลั่วเทียนก็เริ่มเปลี่ยนไป.
มีกลิ่นอายที่หนาวเย็นที่เข้มข้นที่ถูกปล่อยออกมาจากการฆ่าอย่างหนัก.
เหล่าสาวกที่อยู่เบื้องหน้าของลั่วเทียนได้หอบหายใจหนักๆขึ้นจากความตั้งใจฆ่าของเขา แม้แต่สองผู้อาวุโสที่อยู่ในระดับปราณเชี่ยวชาญที่อยู่ในมุมสุดของห้องโถงใหญ่กำลังพยายามอย่างหนัก เพื่อต่อต้านเจตนาฆ่านี้เนื่องจากใบหน้าของเขายังคงซีดเซียว.
ลั่วเทียนไม่ได้ตระหนักถึงเรื่องนี้
เขาค่อยๆสูญเสียการควบคุมจิตสำนึกของเขา...
สิ่งที่เลวร้ายเหล่านี้คือมันเกิดขึ้นโดยไม่มีเหตุผล.
“นายน้อย!”
“นายน้อย…”
เสียงของฟางเล่ยที่เหมือนกับเรียกเขาจากใต้หุบเหวซึ่งเต็มไปด้วยเสียงที่ดังก้องกังวาล ลั่วเทียนส่ายหัวก่อนที่ตาของเขาจะเบลอ
สายตาของลั่วเทียนค่อยๆเบลอและท้องฟ้าก็เริ่มหมุนไปรอบๆ...
ในเวลานั้น...
โลกของลั่วเทียนราวกับถูกย้อมด้วยเลือดที่แดงฉ่ำ.
ตอนนี้เขากำลังอยู่ท่ามกลางสนามรบพร้อมด้วยซากศพที่อยู่รอบๆ เลือดที่ไหลออกมาจากร่างเหล่านั้นและแม้แต่ท้องฟ้าก็ถูกย้อมด้วยสีแดง สถานที่แห่งนี้เต็มไปด้วยเจตนาฆ่าที่ไม่สิ้นสุดซึ่งอาจทำให้คนที่เคร่งขริมก็เกิดความกลัวได้.
ไม่ไกลเกินไปนัก...
ภูเขา… ภูเขาที่เต็มไปด้วยศพและเลือดที่ไหลราวกับเป็นลำธาร ที่จุดสูงสุดของภูเขาศพมีดาบใหญ่อยู่ที่ส่องแสงสีแดง.
ดาบใหญ่ที่มีขนาด 1800 จิน!
ดาบกลืนโลหิต!
“5555...”
“ข้า ดาบกลืนโลหิต ได้ปรากฏตัวอีกครั้ง!”
เสียงที่ระทึกและเศร้าศร้อยกำลังหัวเราะ ลั่วเทียนเงยหน้าและพึมพำ: “ไม่ใช่ว่านี่คือ ดาบกลืนโลหิต ของข้า?”
“นี่ เจ้าเด็กน้อย!”
“มาสนุกในโลกของข้า?” ดาบกลืนโลหิตตะโกนอย่างบ้าคลั่ง
ลั่วเทียนถามด้วยความสงสัย: “เจ้าพูดได้?”
ดาบกลืนโลหิตตอบ: “นี่คือโลกแห่งการสังหารของข้า - ดาบที่ได้สังหารทุกสิ่งทุกอย่าง!”
จากนั้นลั่วเทียนก็ถาม: “ดาบที่ได้สังหารทุกสิ่งทุกอย่าง...คนพวกนี้ถูกฆ่าโดยเจ้า?”
ดาบกลืนโลหิตยิ้มอย่างบ้าคลั่ง“ถูกต้อง เจ้ากลัวหรือไม่?”
ลั่วเทียนตอบ: “เจ้ามันบ้า!”
พื้นที่รอบๆเต็มไปด้วยศพ ไม่สามารถค้นหาศพที่อยู่ในสภาพที่ดีได้ ลั่วเทียนคิดว่ามีคนตายอย่างน้อยก็เกินล้าน นี่มันน่ากลัวเป็นอย่างมาก!
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมดาบดื่มโลหิตถึงได้มีเจตนาฆ่าที่รุนแรง.
มันเป็นเพียงแค่คนบ้าที่ต้องการฆ่าเท่านั้น.
“555… เด็กน้อย เจ้าก็มีเจตนาฆ่าไม่น้อยไปกว่าข้านัก แต่นี่ก็เป็นสิ่งที่ดี หลังจากที่ฆ่าเจ้า เจ้าก็จะเข้าใจถึงเบื้องหลังที่เจตนาฆ่าไม่เพิ่มขึ้น. 555…” ดาบดื่มโลหิตเริ่มหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง.
ท้องฟ้าสีเลือดเริ่มมืดลง
ลมเริ่มโบกสะพัดอย่างบ้าคลั่งและลั่วเทียนก็เริ่มรู้สึกถึงกลิ่นอายของดาบที่เริ่มกดดันมาทางเขา ในขณะที่เริ่มรู้สึกถึงความตายที่แม้จริงมันก็ทำให้หัวใจของเขารู้สึกอับจน.
เขาหันไปมองรอบๆและเริ่มวิ่ง.
แต่นี่เป็นโลกของดาบกลืนโลหิตที่ถูกสังหาร มันเป็นการยากที่ลั่วเทียนจะวิ่งหนี แต่ก็ไม่มีทางใดที่จะสามารถหลบหนีไปได้.
“5555…”
“เด็กน้อย เจ้าจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของเจนตนาฆ่าของข้า.”
ใบมีดขนาดใหญ่สั่นราวกับสวรรค์ทั้งเก้าถล่มลงมา ปราณดาบที่ใหญ่โตที่แหวกอากาศออกได้ด้วยการแกว่งเพียงครั้งเดียว!
“โอ้ เชี่ย!”
“ข้าจะจบลงจริงๆ!” ลั่วเทียนคิดไม่ออก เมื่อเผชิญหน้ากับสิ่งที่ทรงพลังราวกับว่าเขากำลังเป็นมด!
แต่เขาไม่ยอมแพ้!
เขากำหมัดและคำรามขึ้นไปบนอากาศ: “Level 2 Berserk!”
“ตูม~!”
พลังที่พุ่งออกมาพร้อมกับหมัดสีแดงของลั่วเทียน และลั่วเทียนก็คำรามอีกรอบ: “แมกม่าไฟ!”
“พรุบ~, ตุบ~”
ความร้อนของแมกม่าเริ่มกระจายไปและเมื่อมันหยดลงพื้นก็ได้ยินเสียง “ซี่~”.
ตาของลั่วเทียนบิวเบี้ยวด้วยความโกรธขณะมองไปยังสัญลักษณ์แปลกๆบนฟ้า จากนั้นเขาก็คำราม: “เจ้าต้องการฆ่าบิดาคนนี้หรอ? มันก็อยู่ที่ความสามารถของเจ้า!”
“พยัคฆ์สายฟ้าจู่โจม…!”
“พยัคฆ์สายฟ้าจู่โจม…!”
“พยัคฆ์สายฟ้าจู่โจม…!”
เขาส่งกำปั้นของเขาที่เหมือนกับปืนใหญ่ไปบนท้องฟ้า.
เมื่อเผชิญหน้ากับกลิ่นอายสีแดงของดาบ กำปั้นของลั่วเทียนก็เหมือนขีปนาวุธที่โจมตีอย่างต่อเนื่อง ปราณดาบเริ่มชะลอตัวและพลังของมันก็เริ่มอ่อนลงทำให้ดาบกลืนโลหิตไม่พอใจ.
ในโลกนี้มันเป็นราชาและเจ้านาย มันจะสามารถทำให้เสียหน้าด้วยคนแบบเขาได้อย่างไร?
ทันใดนั้น...
ดาบดื่มโลหิตยิ้มและเยาะเย้ย: “ดื่มโลหิตฟาดฟัน!”
ด้วยคำสั่งดังกล่าว ปราณดาบก็ถอยกลับและหดลงจนเหลือเพียงพลังที่แท้จริง
มันเร็วเหมือนกับสายฟ้า.
ในเวลานั้นการโจมตีของดาบก็ราวกับทำลายสวรรค์และปฐพี! จิตใต้สำนึกของลั่วเทียนไม่สามารถขยับไปไหนได้.
เกินไป!
มันจะเกินไปแล้ว!
ขณะที่ร่างของปราณดาบเหลือเพียงครึ่งเดียวจากลั่วเทียน ก็มีเสียงร้องไห้อย่างอ่อนโยนดังขึ้นข้างๆหูของเขา. “พี่ใหญ่ลั่วเทียน…”
“ตูม~!”ดาบกลืนโลหิตถูกทำให้ถอยหลังและบินกับไปยังโลกแห่งการสังหาร
ตอนนี้เองที่ลั่วเทียนรู้สึกตัว ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อและน้ำตาจากหางตาของเขา ตอนนี้เขากำลังรู้สึกหอบและเหมือนกับว่าเขาพึ่งจะตายลงไป และเขาก็ได้คลานกลับมาจากนรก.
น่าสะพรึงกลัว!
น่าสะพรึงกลัวอย่างมาก!
ถ้าไม่ใช่เพราะเสียงนร้องไห้ของหลี่ซูเอ๋อร์ เขาน่าจะตายไปแล้ว.
เมื่อเขาลืมตามันก็กลายเป็นกลางคืนที่ดึกมากแล้ว.
“พี่ใหญ่ลั่วเทียน ท่านรู้สึกตัวแล้ว.” ตาของหลี่ซูเอ๋อร์แดงกล่ำขณะที่เธอกระโจนเข้าไปร้องไห้ที่ไหล่ของเขา. “ซูเอ๋อร์กลัวว่าท่านจะตาย, ฮือออ~…”
ลั่วเทียนกลืนน้ำลายอย่างยากลำบากขณะที่ตบไปที่หลังของเธอเบาๆ: “เด็กโง่ ไม่ใช่ว่าตอนนี้ข้าสบายดี?”
เขาไม่รู้ว่าทำไมเสียงของหลี่ซูเอ๋อร์จึงสามารถทำให้ดาบกลืนโลหิตตกใจได้ จากนั้นลั่วเทียนก็เปิดระบบเพื่อดูดาบกลืนโลหิต เพียงแค่มองมันก็ทำให้เขากลัวสุดหัวใจ.
หลังจากที่กำหมัดแน่น ลั่วเทียนก็พูดอย่างเหี้ยมโหดในใจ: “สักวันจะมาถึง วันที่ข้าได้จัดการเจ้า.”
ดาบกลืนโลหิตมีเจตนาฆ่าที่น่ากลัวมากเกินไป.
ถ้าเขาไม่สามารถควบคุมโลกแห่งการสังหารได้...
เพียงแค่คิดเกี่ยวกับมันก็ทำให้เลือดของเขาเดือดพล่านได้แล้ว.
ในเวลานั้น...
เลือดของลั่วเทียนเดือนพล่านและเป็นจุดอ่อนกับมารที่ต้องการแต่สังหาร เจตนาฆ่านี้มันมากกว่าหมื่นเท่าของโลกแห่งการสังหาร.
หน้าอกหลี่ซูเอ๋อร์อยู่ตรงหน้าอกของลั่วเทียน ก้อนนุ่มนิ่มสองก้อนและเด้งขึ้นเรื่อยทำให้ลั่วเทียนรู้สึกทึ่งมาก
เพิ่มกลิ่นหอมอ่อนๆจากร่างกายหลี่ซูเอ๋อร์ ลั่วเทียนไม่สามารถช่วยได้ ได้แต่สูดกลิ่นลึกๆเข้าไป2-3ครั้ง ร่างกายของเขาร้อนรุ่มและเขาก็กระซิบ: “นี่สาวน้อย ค่ำคืนนี้ยังยาวนาน เรามาทำอะไรที่คนรักกันเขาทำกันไหม?”
“สิ่งที่คนรักกันเขาทำอะไร?” หลี่ซูเอ๋อร์ผละจากอ้อมอกของลั่วเทียนและมองตาของเขาที่กำลังร้อนแรง ทันใดนั้นเธอก็ตระหนักได้ถึงสิ่งที่ลั่วเทียนหมายถึง ที่คนรักมักจะทำในเวลากลางคืนและใบหน้าของเธอแดงระเรื่อ เธอก้มหัวของเธอลงเนื่องจากกลัวที่จะมองไปในดวงตาของลั่วเทียน และจากนั้นก็เงยหน้าขึ้น: “พี่ใหญ่ลั่วเทียน ท่านนี่มันเลวจริงๆ.”