ตอนที่ 9 อยู่ก็หิวน้ำขึ้นมา

เช้าอีกวันหนึ่งที่ผมได้อยู่บนเกาะแห่งนี้แน่นอนว่าตื่นเช้ามาผมก็กระหายน้ำในทันทีเลย ตอนนี้ผมไม่อยากที่จะกินแต่น้ำมะพร้าวอย่างเดียวแล้วผมอยากจะกินอย่างอื่นบ้าง น้ำเปล่าผมอยากกินน้ำเปล่ามากๆเลย ถ้ามันมีให้ผมกินก็คงจะดีสิแต่ตอนนี้มันไม่มีให้ผมกินเลยมีแต่น้ำมะพร้าวแล้วก็น้ำมะพร้าว เฮ้อ . . โอว้เธอมาแล้ว คุณแมสเดินเข้ามาในบ้านร้างแล้วก็ก้มสวัสดีผม

 

“อรุณสวัสดิ์ตอนเช้าค่ะคุณอดัมตื่นแต่เช้าเลยนะคะ”

 

ผมยิ้มให้เธอด้วยอารมร์ที่ค่อนข้างดีไม่รู้ทำไมเวลาเจอเธอผมมักจะอารมณ์ดีอยู่เสมอ อาจจะเป็นเพราะว่าผมมีเพื่อนคุยเหมือนกับว่าผมไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวที่เกาะแห่งนี้ ยังมีคนที่เผชิญชะตากรรมแบบนี้กับผมเช่นกัน

 

“ครับอรุณสวัสดิ์เช่นกันครับคุณแมส แล้วคุณหลับสบายดีหรือเปล่าครับ ??”

 

ผมถามเธอไปผมไม่รู้นะว่าเธอนอนที่ไหน หรือว่าเธอจะนอนที่ใต้มหาสมุทรที่ๆเธออยู่นะ แต่ผมก็แปลกนะที่ไม่ค่อยกลัวเธอเลยเหมือนกับว่าเธอเป็นมิตรมากกว่าที่จะดูเป็นศัตรู

 

“หลับสบายมากเลยค่ะไม่ค่อยเจออะไรมากเท่าไหร่แถมในทะเลยังเย็นอีกด้วยเลยนอนหลับลึกเลยล่ะค่ะ แล้วคุณหลับสบายหรือเปล่าคะเหมือนคุณจะดูไม่ค่อยดีเลยนะ”

 

เอิ่มหน้าตาของผมดูแย่มากเลยสินะตอนนี้ ผมคงขาดอาหารกับขาดน้ำเปล่าอะแหละหน้าตาเลยดูซีดๆไปหน่อย จะกินแต่มะพร้าวมันก็เลี่ยนจนเอียนแทบจะไม่อยากกินแล้ว

 

“เอาจริงๆผมรู้สึกว่าผมอยากจะกินน้ำเปล่ามากเลยครับ น้ำสะอาดที่มันไม่ใช่น้ำมะพร้าวน่ะครับ ผมรู้สึกไม่อยากจะกินมันแล้วพอจะทราบทางที่ไปหาต้นน้ำหรือแม่น้ำลำธารบ้างหรือเปล่าครับ ??”

 

เธออยู่ที่นี่มานานเธอน่าจะรู้นะว่าที่นี่มีลำธารตรงไหนอะไรยังไง มีความหวังเดียวแล้วที่จะพาผมไปหาน้ำเปล่าที่แสนจะใสสะอาดกินได้ ก็มีแค่คุณแมสนี่แหละ

 

“ฉันรู้ทางนะคะแต่ว่า. . .มันต้องเข้าไปในเกาะเลยต้องหาทางเข้าไป ฉันอาจจะช่วยคุณไม่ได้มากเท่าไหร่นะคะเพราะพลังของฉันใช้ได้ไม่นานเวลาที่อยู่บนบก เอาเป็นว่าฉันจะพาคุณไปแต่ว่าพวกเราจะต้องกลับออกมาก่อนที่มันจะมืดนะคะ ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือนคุณอดัมเลยค่ะ”

 

เธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักแถมใจดีมากเลยอะ ถ้าเป็นคนอื่นจะทำดีแบบนี้กับผมบ้างไหมเนี่ย เธอพาผมเดินข้ามถ้ำวงกลมไปเพื่อจะเข้าไปในเกาะ แต่พูดถึงผมอยากจะรรู้เรื่องของไอ้ถ้ำวงกลมนี่จังเลยเธอพอจะรู้หรือเปล่านะว่ามันเกิดขึ้นตามธรรมชาติหรือว่าเกิดขึ้นเพราะว่ามีใครทำมันขึ้นมาหรือเปล่า แต่ว่าค่อยถามเธอหลังจากที่เข้าไปในเกาะก็แล้วกัน พวกเราสองคนเดินข้ามถ้ำวงกลมมาแล้วก็เดินเข้าไปในเกาะ เมื่อเดินเข้าไปในเกาะพวกเราก็เจอกับป่า ต้นกงต้นกล้วยเล็กที่ยังไม่โตอยู่เต็มไปหมด ถ้าเกิดมันโตนะน้ำลายไหลเลยพอพูดถึงเรื่องกินเนี่ย

 

“ทางนี้จะเดินเข้าไปหาแม่น้ำลำธารนะคะ แต่ขอให้ระวังหน่อยในเรื่องของเสียง ถ้าไอ้พวกนั้นตื่นขึ้นมามันคงจะลำบากมากต่อการเดินทางต่อนะคะ”

 

ไอ้พวกนั้นที่เธอว่าหรือจะเป็นไอ้ตัวตอนเช้าที่ผมเห็นกันนะ เห็นแล้วขยะแขยงจริงๆเลย

 

“โอเคครับผมจะระวังและไม่ทำเสียงดังจนเกินไปจะได้ไม่ต้องลำบากคุณด้วยเช่นกันครับคุณแมส”

 

เธอหันมายิ้มอย่างอ่อนโยนให้กับผมแล้วก็หันหน้าเดินไปต่อ ช่างน่ารักอะไรขนาดนี้เนี่ยเห็นแล้วเขินจนไม่รู้จะเขินอย่างไรแล้ว พวกเราเดินเข้าไปเรื่อยๆแล้วก็เรื่อยๆใช้เวลานานมากเหมือนกันจนผมคิดว่าพวกเราเดินเข้ามาลึกมากแล้วล่ะ ก่อนที่ผมจะพูดขึ้นมาเธอกลับหยุดเดินแล้วก็ชูมือห้ามผมไม่ให้พูด หรือว่าเธอจะเจอกับตัวอะไรกันนะ เธอหันมาหาผมแล้วก็ชี้ไปทางข้างหน้าของพวกเรา นั่นมันถ้ำนี่นาหรือว่าในถ้ำจะมีไอ้ตัวตอนเช้าอยู่กันนะ เธอพาผมเดินอ้อมออกจากบริเวณนั้น //จ๊วบ// เชี่ ** เอ๊ย บ้าที่สุดเลยอยู่ๆผมก็เดินไปเหยียบกับใบไม้แห้งเสียงั้น แถมเสียงมันดังมากด้วยนะ เธอหันมาหาผมแล้วก็มองมาที่ผมอย่างตกใจ ส่วนผมก็เงียบนิ่งไม่ไหวติ่ง แล้วเธอกับผมก็หันไปทางถ้ำพร้อมๆกัน อย่าออกมานะขอร้องล่ะผมไม่อยากทำให้แมสต้องลำบาก จริงๆผมต้องปกป้องผู้หญิงไม่ใช่หรือไงทำไมผมต้องให้ผู้หญิงปกป้องผมด้วยเนี่ยมันน่าอายสุดๆไปเลย

 

“เดินไปเลยค่ะฉันว่ามันคงไม่ได้ยินเสียงเหยียบใบไม้แห้งที่ดังมากของคุณนะคะ”

 

เหมือนกับเธอประชดผมเลยว่ามันดังมากแต่ไอ้ตัวประหลาดนั่นมันไม่ได้ยินแค่นั้นเอง ผมเดินออกจากกองใบไม้แห้งแล้วย่องเดินอ้อมตามเธอไป

 

“หึ่มมมมมมมมมมมมม” ผมกับเธอต้องหยุดนิ่งอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงจากในถ้ำที่ดังออกมา เหมือนมีตัวอะไรบางอย่างถอนหายใจออกมาอย่างแรกจากในถ้ำ พวกเราหันไปมองที่ถ้ำอีกครั้งก่อนจะเริ่มเดินไปต่ออย่างเบามาก ต้องออกจากบริเวณนี้ให้ได้ก่อนพวกเราถึงจะโล่งอกโล่งใจ ผมย่องออกไปเรื่อยๆพร้อมกับแมส จนกระทั่งเธอถอนหายใจออกมาแล้วหันมายิ้มให้กับผม

 

“เราปลอดภัยแล้วล่ะค่ะนึกว่าตอนแรกจะไม่รอดต้องต่อสู้กับมันเสียแล้ว ดีนะคะเนี่ยที่ไม่ต้องเสียแรงสู้เลยแม้แต่น้อย”

 

ผมยิ้มให้กับเธอแต่ข้างในก็รู้สึกผิดเหมือนกันนะที่เกือบทำให้พวกเราทั้งสองคนซวยกันเสียแล้ว

 

“ผมต้องขอโทษด้วยนะครับที่เกือบจะทำให้พวกเราต้องลำบากกัน ถ้าเกิดผมไม่อยากกินน้ำเปล่าแล้วกินน้ำมะพร้าวแทนพวกเราคงไม่เจอเรื่องแบบนี้หรอกครับ”

 

ผมก้มขอโทษเธออีกครั้งหนึ่งแต่เธอก็ไม่ได้ติดใจอะไรผม แล้วพวกเราก็พากันเดินไปต่อเพื่อไปสู่ลำธาร

 

“