ตอนที่ 50 ผู้หญิงคนนั้น . . .

ฉันเดินตามเด็กผู้หญิงคนนี้ไปสักพักหนึ่ง เธอเดินไม่ค่อยเร็วมากเหมือนเธอจะไม่มีแรงเลยนะ แล้วทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ ?? เธอเป็นใครกันนะฉันอยากจะรู้เหลือเกิน

 

“ฉันขอถามอะไรบางอย่างกับเธอได้ไหม ??” ฉันพูดขึ้นก่อนที่เธอจะหันมามองฉันแล้วพยักหน้าให้กับฉัน

 

“เธอชื่ออะไรอย่างนั้นหรอ ??” อย่างแรกเพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาทก็ขอถามชื่อของเธอก่อนก็แล้วกันนะ

 

[โซอิ ชิงูยะค่ะ] โซอิ ชิงูยะ ชื่อเหมือนกับคนญี่ปุ่นเลยแฮะ สงสัยเธอเกิดที่ประเทศญี่ปุ่นล่ะมั้งก็เลยได้ชื่อนี้มา

 

“แล้วทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ ?? เธอก็โดนขังเหมือนกันอย่างนั้นหรอจ๊ะ”

 

[ฉันโดนจับขังไว้ที่นี่นานมากแล้วล่ะค่ะ ไม่มีใครเห็นฉันเลยนอกจากจะเป็นผู้ที่มีจิตวิญญาณของความเป็นคนเท่านั้น]

 

หรือว่าที่ฉันเห็นโซอิเป็นเพราะว่าฉันเป็นมนุษย์สินะ ที่ว่าโดนขังทำไมเธอถึงโดนขังได้ล่ะ ฉันอยากจะรู้เรื่องราวของเธอให้เยอะกว่านี้จัง แต่ฉันจะยุ่งเรื่องของเธอเยอะไม่ได้ไม่อย่างนั้นฉันคงจะโดนด่าพ่อเป็นแน่

 

“นี่ท่านหญิงคุยกับใครหรอครับทำไมผมไม่เห็นอะไรเลย ??”

 

มาคาโอถามฉันกลับมา ที่พวกเขาไม่เห็นก็อาจจะเป็นเพราะว่าทั้งจิตใจของพวกเขาและร่างกายของพวกเรานั้นไม่ใช่คนแล้ว มันก็เลยทำให้เขาไม่เห็นโซอิสินะ

 

“ฉันคุยกับผู้หญิงที่กำลังนำทางพวกเราไปเจอกับทางออกแล้วออกไปจากที่นี่ยังไงล่ะ อยากจะรู้จักหรือเปล่าว่าเธอคนนี้เป็นใคร”

 

พวกเขาทั้งสามคนพยักหน้าพร้อมกัน อาจจะทำหน้ามึนงงในตอนแรกแต่ก็มีความอยากกรู้อยู่ในใจของพวกเขา

 

“เธอมีชื่อว่าโซอิ ชิงูยะ ฉันไม่รู้นะว่าเธอมาจากไหนหรือยังไงแต่ว่าเธอบอกว่าเธอถูกขังอยู่ที่นี่มานานมากแล้ว”

 

เมื่อฉันพูดจบดาโล่กลับเงียบลงและยืนนิ่งพร้อมกับอ้าปากค้าง เขาเป็นอะไรของเขากันทำไมถึงทำหน้าแบบนั้นล่ะ

 

“นี่ท่านหญิงไปรู้ชื่อนี้มาจากไหน ?? ทำไมถึงรู้ได้ล่ะแล้วรู้ได้อย่างไรกัน”

 

[นี่มีกันกี่คนคะหรือว่ามีพวกปีศาจหรือพวกเทวดาอยู่ด้วยงั้นหรอคะ]

 

ฉันหันไปหาโซอิหรือว่าพวกเขาจะมองไม่เห็นกันและกันอย่างนั้นหรอ เธอมองเห็นได้แค่มนุษย์และมนุษย์ก็มองเห็นได้แค่เธอใช่ไหม ถ้าจะให้ฉันเดามันต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆเลย

 

“คือว่า. .ทุกๆคนใจเย็นก่อนนะฉันจะค่อยๆตอบไปทีละคน ฉันจะตอบโซอิก่อนแล้วฉันจะกลับมาตอบดาโล่เข้าใจตรงกันนะ โซอิจ๊ะมีอีกสามคนเขาเป็นปีศาจทั้งสามตนนั่นแหละ แต่เขาช่วยชีวิตของฉันเอาไว้และหนึ่งในนั้นเป็นสามีของฉัน ส่วนอีกสองคนก็เป็นเพื่อนของฉันเอง ดาโล่โซอิเป็นผู้หญิงที่ถูกขังอยู่ในนี้เธอเห็นเฉพาะคนส่วนฉันก็เห็นได้แต่เธอเพราะฉันเป็นคน ปีศาจหรือเทวดาไม่สามารถเห็นเธอได้ในอาณาเขตของเมสซีเรีย”

 

เมื่อฉันพูดจบหน้าตาของโซอิเปลี่ยนไป เธอเดินมาที่หน้าของฉันก่อนที่จะใช้มือของเธอจับที่มือของฉันแล้วเขย่าด้วยความแรง

 

[อะไรนะคะขอชื่อของทั้งสามคนอีกครั้งได้ไหมคะ] //เขย่า เขย่า//

 

“ห๊ะเธออยู่นี่เองหรือโซอิ ไม่จริงใช่ไหมฉันคิดว่าเธอตายอยู่ที่นั่นเสียอีก”

 

น้ำตาของทั้งสองคนไหลพร้อมๆกัน ด้วยความที่ฉันงงอย่างแท้จริงฉันจึงต้องหยุดเดินและขอฟังทุกเรื่องราวจากทั้งสองคนให้ได้ มันเหมือนกับว่าพวกเขารู้จักกันมาก่อนนะ

 

“เอาล่ะขอฟังเรื่องของดาโล่ก่อนเลยก็แล้วกันว่านายไม่รู้จักกับเด็กผู้หญิงที่ชื่อโซอิได้อย่างไรกัน”

 

เขาเงียบลงฉันให้เวลาเขาในการคิดว่าจะพูดอะไรอย่างไรกับฉัน และสักพักเขาก็พูดขึ้นมา

 

“เธอ..โซอิน่ะ เธอเป็นภรรยาของผมเองครับ ก่อนที่ผมจะเข้ามาอยู่กับเมสซีเรียผมเป็นปีศาจธรรมดาตนหนึ่งพียงเท่านั้นครับ ผมอยู่กับเธอได้สักพักหนึ่งในตอนนี่ผมเข้าไปในตลาดมืด ผมกลับไปที่บ้านของผมผมกลับเจอเลือด เลือดพร้อมกับสิ่งของที่กระจัดกระจายออกไปเต็มพื้นห้องไปหมด ผมพยายามตามหาเธอจนกระทั่งไปพบว่าเธอตายอยู่ที่หน้าผมข้างปราสาทของนายท่าน ผมคิดว่าเขานั่นแหละที่เป็นคนทำให้โซอิต้องตาย แต่มันไม่ใช่อย่างที่ผมคิดมันกลับกลายเป็นว่าเธอมาอยู่ที่นี่ ผมไม่คิดเลยว่าเธอจะมาอยู่ที่นี่ได้ ไม่คิดว่าจะโดนหลอกจนมาถึงวันนี้วันที่คุณหญิงได้เจอกับเธอ”

 

เรื่องมันดูเศร้ามากกับสิ่งที่ฉันเจอมันไม่เท่ากับสิ่งที่ดาโล่เจอ เพราะเขาต้องเสียคนรักของเขาไปโดยที่อาจจะไม่ได้เจอกันอีกแบบนี้

 

“ตาเธอแล้วโซอิเล่าให้ฟังหน่อยสิว่าเธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกัน”

 

[เรื่องของฉันดาโล่เป็นสามีของฉันเองค่ะ เขาบอกว่าเขาจะไปหาซื้อของมาฝากในวันครบรอบของพวกเรา แต่ทะว่าก็มีคนเปิดประตูเข้ามาฉันพบกับผู้หญิงคนหนึ่งค่ะ ผมออกสีทองหน้าตาสะสวยมาก เธอเดินเข้ามาบอกกับฉันว่าดาโล่ให้เธอมาตามฉัน ฉันก็คิดว่ามีเซอร์ไพรกับฉัน แต่อยู่ๆก็มาอยู่ที่นี่แหละค่ะพอเข้าไปยังปราสาทสีดำ แล้วก็กลับออกไปไม่ได้อีกเลยฉันรู้ว่าทางออกมันอยู่ไหนนะคะ แต่ยิ่งฉันเดินไปหามันเท่าไหร่มันยิ่งยาวขึ้นไปเรื่อยๆ หลายคนที่เข้ามาในนี้ไม่เห็นฉันเลยมีแต่ฉันเห็นเขา อาจจะเป็นเพราะว่าเขาเป็นลูกครึ่งเขาก็เลยไม่เห็นฉัน นี่คุณคงเป็นมนุษย์แท้ๆแน่ๆเลยสินะคะถึงเห็นฉันเป็นตัวๆแบบนี้]

 

ฉันยิ้มให้กับเธอเธออาจจะไม่รู้อะไรเลยสินะว่าดาโล่เสียใจทั้งชีวิตที่เธอได้จากเขาไป ฉันหันไปหาดาโล่แล้วเล่าเรื่องที่โซอิเล่าทุกอย่างให้ฉันฟัง มือของดาโล่กำแน่นมือได้ยินในสิ่งที่ฉันพูด

 

“ไม่ต้องเล่าเรื่องร้ายๆให้กับเธอฟังนะครับ ผมไม่อยากให้เธอต้องมาเศร้าหรือเสียใจกับเรื่องแบบนี้ งั้นฝากบอกเธอด้วยกันครับว่าผมยังรอเธอเสมอและรักเธอตลอดไปครับ”

 

ฉันหันไปบอกตามสิ่งที่ดาโล่ให้ฉันบอกน้ำตาของเธอไหลออกมาก่อนที่จะยิ้มให้กับฉัน

 

[บอกเขาว่าฉันก็รักเขาเช่นกันค่ะ เขาอยู่ใกล้ๆกับฉันใช่ไหม จะเป็นไปได้หรือเปล่าถ้าจะเอามือของฉันกับของเขามาจับกัน]

 

ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ล่ะ ฉันจับมือของดาโล่และโซอิเอาไว้ก่อนที่จะจับมาจับกัน พวกเขาอาจจะสัมผัสมันไม่ได้ แต่ฉันว่าใจของเขาคงมีความสุขเมื่อคิดว่าได้สัมผัสกันแล้ว