ตอนที่ 13 อยู่ๆก็เริ่มหนาวขึ้นมา
เสียงของเธอเริ่มเข้ามาใกล้ๆผมขึ้นเรื่อยๆพร้อมกับความหนาวที่เคลื่อนเข้ามาหาผมเช่นกัน พระเจ้ามันหนาวมากๆเลย
“หึ หึ ฮ่า ฮ่า” เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งได้ดังขึ้นมาจากข้างนอก ผมเหลือบมองไปตามต้นตอของเสียง ในตอนที่ผมหายใจนั้นไอจากปากของผมก็เริ่มออกมาหิมะเริ่มตกลงมาทั้งๆที่ตรงนี้มันเป็นเกาะชัดๆ หิมะจะตกมาได้อย่างไรกันหรือว่าเธอคนนั้นเป็นคนที่ทำให้หิมะตกกันแน่ ราชินีที่ว่ากำลังคืบคลานเข้ามาแล้วสินะ มีบางอย่างปลิวอยู่ที่ข้างหน้าบ้านร้างพร้อมกับเสียงหัวเราะที่ดูจะน่ากลัวหน่อยๆ
“ฮี่ ฮี่” เสียงมันเริ่มใกล้เข้ามาเรื่อยๆและเรื่อยๆจนทำให้ผมรู้สึกได้เลยว่าเธออยู่ใกล้ผมแค่ไม่กี่คืบเท่านั้นเอง ผ้าที่ปลิวไปรอบๆบ้าร้างหลังนี้ทำให้ผมต้องนิ่งให้ถึงที่สุดหรือนิ่งเท่าที่จะทำได้ ส่วนคุณแมสก็จับดาบของเธอเอาไว้แน่นเธอรู้ว่าเธอกำลังเจอกับอะไรอยู่ แต่ผมไม่รู้เลยว่าผมเจอกับอะไรอยู่ในตอนนี้
“เอ๋อยู่ไหนกันนะ ฮี่ ฮี่. . .” เสียงที่เย็นชาของเธอทั้งๆที่เธอก็พยายามที่จะทำให้เสียงของตัวเองดูร่าเริงนั่น มันทำให้ผมกลับคิดว่าตัวเธอไม่เป็นมิตรกับผมเลยแม้แต่น้อย แล้วที่ว่าอยู่ไหนกันนะเธอกำลังหาอะไรอยู่นะ
“อยู่ที่ไหนกันอออกมาเถอะข้าแค่อยากจะรู้จักกับเจ้าเท่านั้นเอง ฮี่ ฮี่”
เสียงนั่นเริ่มเข้ามาใกล้เราแล้วเข้ามาใกล้จนกระทั่งเสียงมันหยุดลงที่หน้าประตูของบ้านร้าง ผมมองดูที่หน้าประตูตาไม่กระพริบเลย และแล้วเธอคนนั้นก็ได้ปรากฏตัวขึ้นมาต่อหน้าต่อตาของผม ปากที่ยิ้มแย้มของเธอมันช่างน่ากลัวสุดๆไปเลย แถมเสื้อผ้าของเธอที่เป็นสีขาวยาวไปรอบๆนั่นมันทำให้ปกปิดทุกสิ่งทุกอย่างจนแทบไม่เห็นอะไรในตัวของเธอเลย ผมยาวสีขาวของเธอที่พาดพิงไปทั่วร่างกายของเธอนั้นก็เช่นกัน
“หืออออออ หายไปได้อย่างไรกันนะ ฮี่ ฮี่” ต้องนิ่งเข้าไว้ต้องนิ่งเข้าไว้แต่มันหนาวมากเลยมันหนาวมากจริงๆ
“ฮู้ น่าเบื่อจังเลยไม่ได้เล่นสนุกๆอีกแล้วสินะวันนี้ ฝากเอาไว้ก่อนเถอะอย่าให้ฉันได้เจอก็แล้วกัน ฉันจะทรมานให้สุดเท่าที่จะทำได้เลย”
เธอพูดจบเธอก็เดินจากไปจากที่นี่พร้อมกับเสียงหัวเราะที่น่าขนลุกของเธอ จากออากาศที่หนาวจนผมทนแทบไม่ไหวก็เริ่มอุ่นขึ้นๆ แล้วก็อุ่นขึ้นเรื่อยๆ
“โห..เสร็จแล้วค่ะเธอไปแล้ว” ผมถอนหายใจยาวๆพร้อมกับความอุ่นที่เริ่มมา เดี๋ยวนะแล้วเจ้าตัวน้อยของผมละ ผมเดินไปดูที่หน้าประตูแต่ว่าไม่ได้เดินออกไปนะ (ไม่ใช่อะไรหรอกผมกลัว) ฮ่า ฮ่า เจ้าตัวน้อยของผมไม่ได้เป็นอะไรมันกำลังยืนรอผมอยู่ที่หน้าประตูบ้านร้างอยู่ ดีแล้วที่ไม่เป็นอะไรผมยิ้มให้กับมัน จะว่าไปในตอนที่ราชินีหิมะยืนอยู่ที่หน้าประตูทำไมมันเหมือนกับว่ามันมองไม่เห็นผมเลยนะ
“คุณแมสทำไมเราอยู่ในบ้านร้างหลังนี้แล้วทำไมพวกสัตว์หลลาดหรือไม่ก็ราชินีหิมะคนนั้นทำไมถึงมองไม่เห็นพวกเราเลยละครับ ?? มันเป็นเพราะสาเหตุอะไรหรอครับ”
เธอคุ่นคิดสักนิดหนึ่งก่อนที่เธอจะตอบกลับผม
“เวลาที่เราอยู่ในบ้างร้างหลังนี้มันเหมือนกับอากาศนั่นแหละค่ะ พวกปีศาจไม่สามารถมองเห็นเราได้ นอกจากจะเป็นมนุษย์เหมือนกันหรือว่าจะเป็นครึ่งมนุษย์ครึ่งปีศาจน่ะค่ะ”
มันเป็นแบบนี้เองหรอแสดงว่าคุณแมสก็เป็นลูกครึ่งสินะ เอ๋แต่ผมไม่รู้จริงๆนะว่าเธอเป็นยังไงแบบไหน
“แล้วที่คุณเข้ามาได้คุณก็เป็นลูกครึ่งมนุษย์ลูกครึ่งปีศาจสินะครับ งั้นคุณเป็นตัวอะไรกันแน่ ??? ในเมื่อคุณอยู่ใต้น้ำได้พ่อหรือแม่ของคุณที่เป็นแบบนั้นครับ. . คืออผมแค่ถามเฉยๆนะ”
เธอเงียบลงก่อนจะมานั่งตรงที่นั่ง แล้วเธอก็เริ่มเล่าเรื่องของเธอให้กับผมฟัง
“คือว่าแม่ของฉันเป็นมนุษย์น่ะค่ะส่วนพ่อของฉันเป็นครึ่งเงือก อาจจะเคยได้ยินเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้มาบ้างใช่ไหมคะ มันเป็นเรื่องจริงทั้งหมดนั่นแหละค่ะตามที่เป็นตำนาน แต่พวกมนุษย์ทั้งหลายแหล่ก็ไปแต่งเติมให้มนุษย์เงือกเหมือนจะร้ายในวายตาของมนุษย์ด้วยกัน ทั้งๆที่สมัยก่อนพวกเราเคยอยู่ร่วมกันมาก่อนทั้งสิ้น แต่ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรพวกเขาหรอกนะคะฉันไม่ติดไม่ถืออะไร มันอาจจะเป็นเพราะว่าพวกเขากลัวที่เจอสิ่งแปลกใหม่และไม่อยากให้เด็กรุ่นหลังมาเจอกับพวกประหลาดๆอย่างพวกเรา พวกเขาจึงเริ่มต่อสู้และขับไล่พวกเราแทน แต่ที่เจ็บและโกรธเคืองพวกมนุษย์ทั้งหมดก็น่าจะเป็นการล่าของพวกเขานั่นแหละค่ะ พวกเขาล่าพวกเราเหมือนกับว่าพวกเราไม่มีกระจิตกระใจ มนุษย์กินได้ทุกอย่างล่าแม้กระทั่งพวกเราพร้อมกับกินเนื้อพวกเรา เพราะได้ยินกันมาว่าถ้ากินเนื้อของมนุษย์เงือกแล้วจะทำให้สาวขึ้นแล้วอยู่ได้นาน แต่จะรู้หรือเปล่าว่าพวกเขากำลังกินบรรพบุรุษของตัวเองอยู่ เรื่องราวของฉันก็เป็นเช่นนี้แหละค่ะ”
เรื่องมันโคตรเศร้าเลยนะเวลาได้ฟังอะไรแบบนี้แล้วรู้สึกหดหูอย่างบอกไม่ถูก
“แล้วทำไมคุณแมสถึงช่วยผมเอาไว้ล่ะครับ คุณแมสไม่โกรธผมหรอผมก็เป็นมนุษย์นะ”
เธอยิ้มตอบกลับผมมาแต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ
“นอนเถอะค่ะเดี๋ยวสักวันคุณก็จะรู้เอง” สักวันผมก็จะรู้เองอย่างนั้นหรอ จะเป็นวันไหนกันนะสักวันของเธอน่ะ
