ตอนที่ 10 น้ำที่เเสนสะอาด

ในตอนที่เราเดินผ่านป่ากันอยู่นั้นมันเงียบมากเลยเพราะไม่มีใครพูดอะไรกันเลย ผมน่าจะหาเรื่องมาคุยกับเธอเสียหน่อยนะจะได้ไม่ต้องเงียบเหงาแบบนี้

 

“คุณแมสครับถ้าผมจะถามเกี่ยวกับไอ้ถ้ำที่เราสองคนลอดออกมา ถ้ำวงกลมนั้นน่ะครับมันเกิดขึ้นมาเองหรือว่ามีใครทำมันเอาไว้หรอครับ ??”

 

ผมยังสงสัยเกี่ยวกับถ้ำแห่งนั้นอยู่ เพราะมันดูเหมือนไม่เป็นธรรมชาติเอาเสียเลยผมรู้สึกได้ มันเป็นแค่ความรู้สึกนะอาจจะเป็นไปตามธรรมชาติของมันก็ได้

 

“คุณสังเกตด้วยหรอคะกับถ้ำข้ามฝั่งน่ะค่ะ ??”

 

เธอถามผมกลับมาแฮะเหมือนเธอกำลังชมผมว่าผมเนี่ยช่างสังเกต พอชมตัวเองแล้วรู้สึกเขินแปลกๆแฮะ

 

“ครับผมรู้สึกแปลกๆกับมันน่ะ มีคนทำมันไว้ใช่ไหมครับ ??” ผมถามเธอไปอีกครั้งหนึ่ง

 

“ค่ะมีคนทำมันไว้แต่คนที่ทำมันไว้เขาคงจะจากโลกนี้ไปนานแล้วล่ะค่ะ กว่าจะสร้างเสร็จก็ใช้เวลาหลายสิบปีเหมือนกัน จริงๆเกาะแห่งนี้มันก็มีชนเผ่าๆหนึ่งอยู่ค่ะ ซึ่งเป็นชนเผ่าของมนุษย์ด้วยไม่มีพลังแบบพวกเรา ตอนที่ฉันแอบดูพวกเขาจากใต้มหาสมุทรนั้น พวกเขาสร้างมันไว้เพื่อที่จะป้องกันสิ่งชั่วร้ายน่ะ แต่ดูเหมือนว่ามันไม่สำเร็จนะมีแต่ซากบ้านร้างหลังนั้นที่ทำออกมาแล้วสำเร็จสามารถป้องกันเจ้าตัวสัตว์ประหลาดพวกนั้นได้น่ะค่ะ”

 

แบบนี้นี่เองมีคนทำไว้เมื่อหลายสิบปีก่อน หลายสิบปีก่อน.. ?? นี่เธออายุเท่าไหร่กันนะหลายสิบปีที่ว่าเธอคงจะเป็นรุ่นพี่ของเราล่ะมั้ง พูดถึงถามอายุของเธอหน่อยก็แล้วกัน

 

“อ๋อแบบนี้นี่เองผมเข้าใจแล้วครับ พูดถึงหลายสิบปีที่ว่าคุณแมสอยู่ แล้วตอนนี้คุณแมสอายุเท่าไหร่แล้วหรอครับ ??”

 

เธอรู้สึกแปลกใจที่ผมในสิ่งที่ผมถาม เอ๊ะหรือผมถามอะไรเธอผิดไปกันนะ. .??

 

“ก็..กะ..เกือบร้อยปีแล้วล่ะค่ะ” ร้อยปี!!! อยู่มาได้อย่างไรตั้งหนึ่งร้อยปีพระเจ้าช่วย ในตอนที่เธอกำลังพูดหน้าของเธอก็เริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆ เอ๊ะหรือว่าเธออายอายุของตัวเองกลัวว่าผมจะด่าเธอว่าแก่กันนะ นี่ขนาดหนึ่งร้อยปีแล้วยังสวยขนาดนี้เลย

 

“หนึ่งร้อยปีหรอครับอยู่มานานมากเลยนะครับเนี่ย เหอ ๆ ๆ”  หน้าของเธอยิ่งแดงขึ้นเรื่อยๆเมื่อผมพูดเรื่องอายุของเธอ รู้สึกน่ารักไปอีกแบบนะเวลาที่เธอดูเขินอายกับเรื่องแบบนี้

 

“ผมล้อเล่นครับผมไม่แกล้งคุณแล้วๆ เราเดินทางกันต่อเถอะครับไปหาน้ำสะอาดกัน”

 

เวลาอยู่กับเธอแล้วรู้สึกสบายใจชะมัด ฮ่า ฮ่า พวกเราพากันเดินต่อไปอีกครั้งหนึ่ง เพื่อจะไปให้สุดอย่าหยุดอยู่กับที่ //แซ่ ๆ ๆ// นั่นมันเสียงน้ำไหลนี่นาหรือว่าพวกเราเริ่มใกล้เข้าไปเรื่อยๆแล้วสินะ เยี่ยมไปเลย ><

 

“เสียงน้ำนี่ครับหรือว่าพวกเราจะถึงกันแล้ว” เธอพยักหน้าให้ผมทำให้ผมยิ้มและดีใจมากที่ผมจะได้กินน้ำเปล่าที่สะอาดแล้ว  ผมเดินไปพร้อมกับเธอตามเสียงน้ำไปจนเจอกับต้นน้ำ เสียงน้ำพร้อมกับน้ำที่ใสสะอาดที่ตกลงมาจากโขดหินข้างบน มันสวยงามจนเกินบรรยาย ผมรีบเดินเข้าไปหาน้ำแบบช้าๆแล้วเริ่มกินมันเข้าไปดูดดื่มกับน้ำที่แสนสะอาด ผมกินจนกระทั่งมันเต็มกระเพาะของผม โคตรจะอิ่มเลยเนี่ยตอนนี้

 

“อ๊า. . มีความสุขจังเลย” ผมได้ยินเสียงของคุณแมสพูดขึ้นก่อนที่ผมจะมองไปที่เธอ แล้วพบว่าเธอกำลังดื่มน้ำผมมองไปที่เธอ. . พอเธอเงยหน้าขึ้นมาผมของเธอก็ปลิวไปตามลม โคตรน่ารักเลยสวยสง่ามากด้วย

 

“อิ่มแล้วหรอคะคุณอดัม งั้นฉันจะเอาน้ำกักเก็บไว้ในกระบอกไม้ไผ่ไว้ให้นะคะจะได้เอาเก็บไว้กินที่บ้านร้างด้วย เวลาที่หิวน้ำจะได้ไม่ต้องเดินมาที่นี่บ่อยมากโอเคนะคะ”

 

เธอพูดจบผมเลยพยักหน้าให้กับเธอ สำหรับผมเธอเป็นคนที่ผมเชื่อใจมากที่สุดแล้วในตอนนี้ เธอหยิบกระบอกไม้ไผ่ที่ติดตัวกับเธอมา ตักน้ำจนกระทั่งมันเต็มกระบอกไม้ไผ่แล้วเธอก็ปิดเอาไว้เพื่อไม่ให้มันไหลออกมา แล้วเธอก็เอาแขวนไว้กับเข็มกัดของเธอ แต่ว่าผมเสียดายมากเลยนะถ้าเกิดไม่ได้อาบน้ำที่นี่บ้าง ถ้าผมขอเธอพักที่นี่สักพักหนึ่งเธอจะยอมไหมนะ

 

“คุณแมสครับถ้าผมจะขออาบน้ำในน้ำนี้สักพักหนึ่งจะได้หรือเปล่าครับ. .เอิ่มถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นอะไรนะครับผมแค่ถามเฉยๆ”

 

นี่ผมกำลังขอในเรื่องที่เป็นไปได้ยากมากกับคุณแมสหรอเนี่ย แต่ว่ามันเหนียวเนื้อเหนียวตัวมากผมก็อยากที่จะอาบน้ำบ้างน่ะครับ

 

“จริงๆมันก็เป็นอันตรายมากอยู่แล้วนะคะที่เราเข้ามาที่นี่ แต่ว่าถ้าเกิดใช้เวลาไม่เกินสามสิบนาทีฉันก็จะยอมให้คุณได้ลงไปเล่นในน้ำค่ะ แต่อย่านานเกินไปนะคะฉันจะไปนั่งรอคุณอยู่ที่โขดหินทางนั้นโอเคนะคะ”

 

ผมรีบพยักหน้าให้เธออย่างไวเลยเธออนุญาตขนาดนี้แล้ว เธอเดินไปรอผมที่โขดหินข้างหน้าไม่ไกลจากผมนัก ส่วนผมก็เริ่มถอดเสื้อผ้าทีละชิ้นแล้วก็วางไว้ในที่ๆไม่เปีกก่อนจะเดินลงไปในน้ำ น้ำค่อนข้างเย็นสบายมากมีความสุขจังเลย. .