Chapter 62 - ดาบกลืนโลหิต
Chapter 62 - ดาบกลืนโลหิต
“เชี่ยละ น้องสาว!” ลั่วเทียนสถบในหัวใจขณะที่เขารีบวิ่งและคร่ำครวญในใจกับเหตุผลที่เขาไม่ได้เกิดมาพร้อมกับขาวิเศษทั้งสองข้าง.
คุณจะรู้สึกตื่นเต้นเวลาเล่นเกมส์เมื่อไหร่?
ตอนกำลังฆ่าบอส!
แล้วคุณจะกังวลเวลาไหนเมื่อตอนเล่นเกมส์?
เมื่อตอนบอสกำลังจะตายและถูกอีกาคาบไปแดก.
บิดาคนนี้สามารถฆ่าลั่วจินซานได้ทันที แต่ดันมีผู้เชี่ยวชาญลึกลับโผล่ออกมา? จากนั้นก็ใช้ดาบเทพฆ่าบอสไปต่อหน้าต่อตาข้า?
แล้วข้าจะให้มันเกิดเรื่องเชี่ยๆนี่ได้อย่างไร?!
เปลวไฟแห่งความโกรธได้เผาหัวของลั่วเทียน
ถึงแม้ว่าลั่วจินซานจะอยู่ปราณเชี่ยวชาญขั้น 9 แต่เมื่อเจอกับลั่วเทียนที่มีออปติมัสไพร์มอยู่ด้วย เขาก็ไม่อาจที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้ ลั่วเทียนยังต้องฆ่าเขาไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม เขาจะไม่ให้ลั่วจินซานรอดชีวิตได้ในวันนี้.
เขากำลังหาทางฆ่า!
แต่แล้ว...
สิ่งที่กลับตลปัตรมากที่สุดที่ไม่อาจคาดคิดได้ก่อนที่จะได้ช่วยหลี่ซูเอ๋อร์ แต่...
เขาไม่ควรจะทำตัวเป็นฮีโร่ที่คอยช่วยสาวๆหรอ?
มันเหมือนกับในหนังและนิยาย เขาจะยอมให้เนื้อเรื่องมันเปลี่ยนไปได้อย่างไร?
มีมากกว่าร้อยแปดวิธีที่จะช่วยเด็กสาวนั่นออกจากความทุกข์ยาก หนึ่งในนั้นคือการแสดงความแข็งแกร่ง โหดเหี้ยม ซึ่งมันจะทำให้ได้ใจสาวๆ ลั่วเทียนพยายามคิดถึงสิ่งที่จะได้หลังจากที่ช่วยเหลือหลี่ซูเอ๋อร์แล้ว ทั้งคู่ต่างจ้องมองตากันและจากนั้นพวกเขาก็เหมือนกับถูกช็อตด้วยไฟฟ้านับหมื่นโวลต์ด้วยความรักและกลืนกินหลี่ซูเอ๋อร์จนไม่เหลือกระดูก สุดท้ายเมื่อเขากลับบ้านและได้เริ่มทำการบ้านอย่างที่คู่รักหลายๆคู่ทำ...
น่าเสียดาย!
น่าเสียดาย… ภาพที่ยิ่งใหญ่เหล่านั้นดำเนินได้มาถึงครึ่งทางและมันก็เปลี่ยนกลายเป็นหันงสยองขวัญทันที.
ด้วยความเร็วที่เพิ่มขึ้นถึง 4 เท่า...
เหมือนกับเงาที่กระพริบผ่านด้วยย่างก้าวสายเงาสายลม?
มันเร็วไปถึงจุดที่คนรอบๆข้างของเขาต้องตกใจ แม้ว่าจะเป็นลั่วจินซาน เขาก็ไม่สามารถตามความเร็วดังกล่าวทันได้.
คนรอบข้างรู้สึกได้เพียงแค่สายลมแล้วก็ตามมาด้วยภาพเบลอ พวกเขาไม่มีทางเห็นได้ชัดว่าลั่วเทียนไปเบื้องหน้าแล้ว
ลมว่าเดินทางเร็วแล้ว งั้นสายฟ้าหล่ะ?
ลั่วเทียนสามารถไปยังโถงหลักได้ แต่ก็เห็นเงาดำแทงดาบออกมาแล้ว จิตใจลั่วเทียนดิ่งลง เขารู้สึกกังวลจะเป็นจะตาย. “น้องสาวเชี่ย ข้าบอกกี่ครั้งแล้วให้ปล่อยข้าเอง!”
“บอสสส บอสของข้าาา...”
“มันจบแล้ว มันจบแล้วจริงๆ.”
“จบแล้ว จบแล้วจริงๆ พิดาคนนี้ทนลำบากกว่าครึ่งเดือนและมันไม่ใช่เรื่องง่ายๆที่จะเพิ่มเลเวลอย่างรวดเร็ว แต่สุดท้าย...เฮ้อ....น้องสาวเชี่ย!”
มีความคับแค้นในหัวใจเขาอย่างมาก
แค่ความเร็วอย่างเดียว ก็เกิดเงาที่มีพลังอย่างมาก แถมมันยังโจมตีเองอีกด้วย.
การแทงดาบง่ายๆ เงาของดาบสะท้อนลงมาเหมือนกับลั่วจินซานเป็นนักเรียน ดวงตาของเขาเบิกกว้าง มันเรียบง่าย แต่เขาก็ไม่มีเวลาหลบมัน.
“พุชชช~”
แสงสะท้อนจากดาบพุ่งขึ้นบนฟ้า
และแขนก็ลอยไป.
การโจมตีของดาบทำให้ตระกูลลั่วเกิดความหวาดกลัว มันดูง่ายๆ แต่ในความจริงมันมีพลังไม่สิ้นสุดเหมือนกับอวกาศ ความว่างเปล่าที่ยิ่งกว่าขอบเขตปราณสุดยอดเชี่ยวชาญ!
น่ากลัวเกินกว่าคำพูด!
หัวใจลั่วเทียนรู้สึกหงุดหงิด เขาคิดว่าเงานั่นเป็นผู้เชี่ยวชาญที่แข็งแกร่ง แต่เขาก็ไม่คิดว่าเขาจะแข็งแกร่งเกินกว่าที่เขาคาดไว้ อย่างน้อยๆมันก็เกิดกว่าที่เขาจะคิดออก นี่คือขอบเขตที่เขาไม่สามารถเข้าใจได้ในตอนนี้!
การโจมตีด้วยดาบสิ้นสุดลง.
หลี่ซูเอ๋อร์ก็หายไปจากจุดนั้น และเธอก็ปรากฏอยู่ห่างออกไปหลายสิบเมตร.
ทักษะที่ลื่นไหลดั่งสายน้ำ มันเป็นฉากที่น่าประทับใจเป็นอย่างยิ่ง.
“ทักษะดาบที่โครตดี” แต่หัวใจของลั่วเทียนก็ไม่ค่อยพอใจในตอนนี้ “แม่เย็ด ไอ้ห่านั่นมันจะอวดเก่งเกินไปแล้ว สักวันบิดาคนนี้ก็จะเป็นเหมือนกัน.”
แข็งแกร่ง!
มันมีความแตกต่างมากระหว่างแข็งแกร่งน้อยและแข็งแกร่งมาก.
อารมณ์ของลั่วเทียนแย่มาก แต่เขาก็ชื่อชมกับการเคลื่อนไหวของผู้เชี่ยวชาญ ริมฝีปากของเขาค่อยๆยกยิ้ม.
ลั่วจินซานยังไม่ตาย.
เขาเสียแขนไป ฉากนี้ทำให้ลั่วเทียนเหมือนได้รับของขวัญที่เป็นบอสที่ถูกห่ออย่างดีมาวางไว้หน้าประตูบ้าน
ผู้เชี่ยวชาญลึกลับได้ออกมาจากห้องโถงหลัก มันจึงไม่เหลือใครอยู่ภายในที่จะต่อสู้กับบอส ใบหน้าของลั่วเทียนยิ้มแย้มอย่างน่ารังเกียจและดูถูกเมื่อเห็นมัน.
อีกครั้งที่ลั่วเทียนเดินเข้าไปพร้อมกับรอยยิ้มที่ขี้เล่น: “ผู้รักษาการณ์ เป็นอย่างไรบ้าง?”
เมื่อแขนเขาขาด เลือดก็ไหลออกมาอย่างบ้าคลั่ง ใบหน้าของลั่วจินซานเหยเกและร่างกายของเขาสั่นเล็นน้อย จากนั้นก็จ้องไปเขม็งไปที่ลั่วเทียน: “ลั่วเทียน เจ้าสมรู้ร่วมคิดในการปองร้ายผู้รักษาการณ์ผู้นำตระกูลลั่ว ทั้งหมดนี้ เจ้าจะไม่ได้รับการยกโทษ!”
“ถุย ยังคิดว่าข้าสมรู้ร่วมคิดกับคนภายนอก.”
“ข้ายังจะฆ่าคนที่ถูกเรียกรักษาการณ์ผู้นำตระกูลลั่วด้วย.”
“ถ้าเจ้ามีความสามารถ ก็มากัดข้าซะ!”
“ตระกูลลั่วทั้งหมดจะไม่ปล่อยข้าไป? ตอนนี้เจ้าทำมันอย่างเห็นได้ชัดจากการเคลื่อนไหวของข้า ลองดูว่ามีใครออกมาร้องว่าจะไม่ยกโทษ.” ลั่วเทียนตอบด้วยความยโสอย่างชัดเจน.
บุคลิกของเขาเป็นอย่างไร
เมื่อถึงเวลาที่หยิ่งเขาก็จะหยิ่ง เมื่อถึงเวลาที่เขาอาละวาดเขาก็จะทำอย่างบ้างคลั่ง เมื่อถึงเวลาที่เขาจะแสดงออกเขาก็จะทำให้มากที่สุด เมื่อเขาไม่ได้แสดงออกมันก็เป็นเวลาที่เขาจะทำตัวเป็นปกติ.
เมื่อเห็นลั่วจินซานที่ทำหน้าตาหน้าเกลียด บนใบหน้าของลั่วเทียนก็ไม่อาจที่จะระงับไม่ให้หัวเราะดังๆออกมาได้ จากนั้นเขาก็ชี้ไปที่จมูกของลั่วจินซานและเยาะเย้ย: “มันตาเจ้าแล้ว สักวันวันนี้ก็มาถึง!”
“เจ้าไม่เคยคิดว่าวันนี้จะมาถึง ตั้งแต่ที่เจ้าได้วางแผนต่อบิดาคนนี้?”
“ทำให้ตันเถียนของข้าพิการและเสียการบ่มเพาะ เจ้าทำให้ข้าเสียหน้าต่อคนทั้งเมือง และตอนนี้เจ้าคงไม่คิดว่าวันนี้จะเป็นเจ้า ถูกหรือไม่?”
“ยกย่องลูกชายตัวเองและให้กลุ่มของเจ้ารุมทำร้ายข้าและย่ำยีข้า เจ้าไม่คิดว่าตัวเองจะได้เจอแล้ววันนี้?”
“ทำลายชื่อเสียงข้า ไล่ข้าไปอยู่ในคอกม้า เจ้าคิดว่าจะมีวันแบบนั้นมั่งไหม?”
“มันจะทำให้ข้าใช้ชีวิตลำบาก ขังพี่ชายและผู้หญิงของข้า เจ้าคิดว่ามันจะมีวันแบบนี้บ้างไหม?” เสียงของลั่วเทียนเริ่มจากต่ำไล่ไปสูงและสุดท้ายก็คำรามออกมาในประโยคสุดท้ายใส่ลั่วจินซาน กลิ่นอายคุกคามจากลั่วเทียนเริ่มเข้มข้นขึ้นและค่อยๆแข็งแกร่งอย่างยิ่ง.
ตาของลั่วจินซานเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าขณะที่กล้ามเนื้อบนใบหน้ากระตุกและเขาก็พูดด้วยเสียงต่ำอย่างน่ากลัว“ข้าควรจะฆ่าเจ้ามานานแล้ว.”
เสียงของเขาจากหายไป...
ลั่วเทียนซานเหมือนคนที่มีทางเดียวที่จะได้ไป “วันนี้ ข้ายังสามารถฆ่าเจ้าได้!”
“ลอบโจมตีอีกหรอ?”
“เจ้าคิดว่าบิดาคนนี้เป็นคนโง่หรืออะไรสักอย่าง?”
คิ้วของลั่วเทียนขมวดและตะโกน: “Level 2 Berserk!”
โดยไม่ต้องรอการโจมตีของลั่วจินซานจะมา ลั่วเทียนก็ชกออกไปแล้ว
“ไปตายซะ!”
“สายฟ้าฟาด!”
หมัดที่พุ่งออกไปที่เต็มไปด้วยสายฟ้าตรงเข้าไปหน้าอกของลั่วจินซาน
หน้าอกของเขาแตกและเลือดก็ไหลออกมาจากรอยแตกนั่น ตาของลั่วจินซานกว้างขึ้นด้วยความเกลียดชัง โดยไม่ต้องรอให้ลั่วเทียนตอบสนอง เขาได้ชกอีกครั้ง “พยัคฆ์จู่โจม!”
“ปัง~!”
หน้าอกของเขาทะลุไปยังอีกข้าง ลั่วจินซานตายทันที.
ปราณเชี่ยวขั้น 9 ไร้ประโยชน์จริงๆ?
ไม่แน่ ถ้าแขนของลั่วจินซานไม่ได้ถูกตัดออกและเขาก็ไม่ได้ถูกกดดันจากผู้เชี่ยวชาญลึกลับที่ข่มไม่ฆ่าเขา ลั่วจินซานอาจจะถูกจัดการยากขึ้น ช่องว่างความแข็งแกร่งทั้งสองก็แตกต่างกัน.
ระดับองผู้คนเหมือนเป็นห่วงโซ่อาหารและการกระโดดข้ามก็เหมือนกับการข้ามหุบเขา
ลั่วเทียนเข้าใจปัจจัยทั้งหลายเหล่านี้หมด แต่ไม่ใช่เวลาที่เขาจะต้องกังวลในตอนนี้ เขายืนอยู่ในตำแหน่งที่ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสุข ขณะที่เขารอการแจ้งเตือนระบบในใจของเขา.
“ติ๊ง!”
“ขอแสดงความยินดีผู้เล่นลั่วเทียนได้สังหารลั่วจินซานสำเร็จ. คุณจะได้รับค่าประสบการณ์ 8000และพลังปราณ 800…”
“ขอแสดงความยินดีด้วยผู้เล่นลั่วเทียนได้รับทักษะต่อสู้ ฝ่ามือพุทธะ ต้องการเรียนรู้หรือไม่?”
“ขอแสดงความยินดีด้วยผู้เล่นลั่วเทียนได้รับ ยาปราบเสือ.”
“ขอแสดงความยินดีด้วยผู้เล่น…”
เสียงเตือนของระบบดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง.
มันน่ากลัว แต่ลั่วเทียนก็รู้สึกไม่เพียงพอ.
ลั่วจินซานเป็นลาสบอสที่มีแสงสีทองสวยงาม ของมันต้องระเบิดออกมา?
ความจริงแล้วลั่วเทียนไม่ค่อยพอใจกับของที่ลูทได้ จากนั้นเขาก็สถบกับตัวเอง: “ไอ้กระจอก!”
เสียงเตือนหยุดไปสักพัก...
จากนั้นมันก็ดังอีกครั้ง.
“ติ้ง!”
“ขอแสดงความยินดีผู้เล่น ลั่วเทียน ในการฆ่าบอสสำหรับหมู่บ้านเริ่มต้น คุณจะได้รับรางวัลจากระบบ.”
“ของรางวัล: ดาบกลืนโลหิต”
“ดะ… ดาบกลืนโลหิต?”
“โอ้เชี่ย นี่มันสุดยอด!” ลั่วเทียนมีความสุขมากขณะที่เขามองไปที่ดาบกลืนโลหิตี่โครตเจ๋งในใจของเขา จากนั้นเขาก็ยิ้มอย่างคนโง่...
เท่ห์เชี่ยๆเลยเว้ย!