บทที่ 57 เจ้าหนูบุญธรรม

"นี้มัน…."

ซางโฮตะลึง! อาจารย์หยางหมิงนี่หน่าทำไมเขาถึงร้องขอภารกิจแบบนี้กันแน่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

อาจารย์หยางหมิงตกอยู่ในอันตรายงั้นหรือ?

ซางโฮ กดยืนยันภารกิจนี้ทันทีอย่างไม่ลังเล เพราะอาจารย์หยางหมิงนั้นเขาเคยดีกับช่วยเหลือซางโฮมาก่อนและเขาก็เป็นคนดีมากจริงๆ ในเวลาซางโฮจะต้องตอบแทนบุญเจ้าเขาบ้างแล้ว และเขาจึงรีบกลับเมืองเจียงกืออย่างเร็ว

โชคดีที่ในเวลานี้ตอนเย็นยังมีรถไฟใต้ดินรอบสุดท้ายในการกลับเข้าไปในเมืองพอดี

ซางโฮรีบกลับไปที่เมืองเจียงกือ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเดินทางกลับเมือง เจียงกือ หลังจากที่มาที่นี่เป็นเวลานาน

หลังจากที่มาถึงบ้านแล้วซางโฮได้ไปหาแม่และน้องสาวก่อนเพื่อพูดคุุยและก็ได้ถามถึงเรื่องกาวที่เกิดขึ้นกับอาจารย์ เมื่อได้ยินว่าอาจารย์หยางหมิงอาจจะตกอยู่ในอันตรายแม่ของเขา ลี่เซีย จึงเรียกร้องให้ซางโฮรีบไปหาอาจารย์หยางหมิงโดยเร็า ซางโฮ จึงตกลงและรีบไปยังบ้านของอาจารย์หยางหมิงไ

อาจารย์หยางหมิงอาศัยอยู่ในเขตตะวันออกของเมือง นี่เป็นที่ที่ครอบครัวหลายครอบครัวอาศัยอยู่กันเป็นจำนวนมากที่สุด นี่เป็นครั้งแรกที่เขาไปเยี่ยมบ้านอาจารย์หยางหมิง

"ติ๊งต่อง ~"

ซางโฮ กดกระดิ่ง

"เจ้าเป็นใคร?" เสียงของอาจารย์หยางหมิงออกจากลำโพงที่ติดอยู่หน้าบ้าน

"อาจารย์หยาง ข้าซางโฮเอง"

"ซางโฮ นั้นหรอ รอข้าซักปะ" เห็นได้ชัดว่าซางโฮได้ยินเสียงมีคนพูดคุยกันอีกคนเหมือนจะเป็นเสียงของเด็กเล "เจ้าหนู, ออกไปเปิดประตูสิ๊!"

"ข้ารูู้แล้ว ~" เขาได้ยินเสียงเล็กๆแหลมๆของใครบางคน จากนั้นประตูป้องกันขโมยก็เปิดออก เมื่อประตูเปิดกว้าง เขา่ซางโฮก็ได้เจอกับเด็กหญิงตัวเล็กๆคนนึงที่อยู่ในบ้านของอาจารย์เธอดูราวๆกับเด็กอายุ 13 ปีที่เพิ่งเข้าวัยแรกครั้งแรก ในเวลานั้นเธอสวมชุดนอนสีขาวลายการ์ตูน มันทำให้เธอกลายเป็นเด็กที่น่ารักมาก

"เฮ้ลุง! ท่านกำลังทำอะไรอยู่หนะ? เร็วเข้าๆ เข้ามาข้างใน! "โยลิต้าโบกมือให้เล็กๆน้อยๆเพื่อเรียกเขาเขามา

ลุง….

ซางโฮ ขมวดคิ้วของเขา ไอเจ้าเด็กนี้เรียกข้าว่าลุงเลยหรอ โธ่ๆๆๆ ข้ายังไม่แก่โว้ย!

หลังจากนั้นพวกเขาก็เดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น

นี่เป็นบ้านสำหรับแม่และลูกสาว มันเป็นระเบียบเรียบร้อยจริงๆ ดูราวกับว่าอาจารย์หยางหมิงเป็นคนที่ชอบทำความสะอาดบ้านของเธอ พื้นผิวของโต๊ะถูกเช็ดให้สะอาดเนื่องจากยังมีร่องรอยของการเช็ตหมาดๆอยู่ พวกเขาอาจเพิ่งกินข้าวมื้อเย็นเสร็จแน่ๆ

 

เมื่อมองไปรอบ ๆ ซางโฮได้วิเคราะห์สถานการณ์ทั้งหมดนี้

เนื่องจากความสามารถในการกำเนิดพลังของ ซางโฮ เขาจึงมีประสบการณ์ในการวิเคราะห์สิ่งต่างๆมากมายในช่วงหลายปีที่ผ่านมาดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขาที่จะเข้าใจสถานการณ์เช่นนั้น

ขณะที่ทั้งสองเดินเข้าไปในบ้านโยลิต้าก็โยนรองเท้าแตะไว้ที่พื้น และเธอก็วิ่งขึ้นไปบนโซฟาไปนั่งอย่างเรียบร้อย มองไปที่ฉากนี้ ซางโฮขมขื่นยิ้ม เขาจะต้องดูแลเด็กน้อยคนนี้หรือนี้?

 

"พวกเขานั่งลงที่เก้าอี้ , ซางโฮ เจ้ามาที่นี่ในวันนี้ได้อย่างไร? "อาจารย์หยางหมิงเทน้ำใช้แก้วให้เขา" นับเวลาที่เจ้าเข้าเรียนวิชาเลือกโดยธรรมชาติเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ เจ้าเป็นยังไงบ้าง? "

"ก็ดีครับ" ซางโฮกล่าวต่อว่า "มันเป็นแค่เรื่องที่ข้าไม่รู้ว่าต้องทำอะไรบ้างเพื่อพัฒนาตัวเองตัวข้าเอง ในโรงเรียนนั้นมีเรื่องซับซ้อนมากมายที่ข้ายังไม่รู้"

"แต่เจ้าก็เริ่มคุ้นเคยกับมันแล้วสินะ"อาจารย์หยางหัวเราะ "ระบบภารกิจนั้นดีมากสำหรับการวิเคราะห์และการฟื้นฟู เป็นประโยชน์อย่างแน่นอนที่จะทำให้เจ้าได้เติบโตขึ้น ในอนาคตเจ้าจะรู้เรื่องนี้มากขึ้น "

ซางโฮพยักหน้า

"วันนี้เจ้ามาที่นี่เพื่ออะไรหรือซางโฮ?"

"ข้าก็มารับภารกิจนะสิท่านอาจารย์ "ซางโฮเหลือบมองการบ้านของโยลิต้า อาจารย์หยางหมิงประหลาดใจและในวินาทีต่อมาก็เข้าใจคำพูดของเขา เขาจึงพูดกับซางโฮว่า

"ไปที่ห้องทดลองและคุยในเรื่องนี้กันเถอะ"

“เอาล่ะ.”

ซางโฮ พยักหน้าและทั้งคู่เดินเข้าไปในห้องทดลอง

โยลิต้า ที่ได้รับการสอนการบ้านอย่างเข้มข้นและเธอต้องอยู่ในความดูแลของอาจารย์หยางเครงขัดมันทำให้เธอไม่พอใจกับพวกเขามากนัก เธอเขียนลงในกระดาษของเธอว่า…. "ข้าเกลียดพวกเขา .....”

ในห้องทดลอง

อาจารย์หยางหมิงมองอย่างจริงจังว่า "ภารกิจดูแลเด็กคนนี้?"

"อ.."ซางโฮพยักหน้า "อาจารย์หยางเกิดอะไรขึ้น?"

"ไม่ใช่เรื่องใหญ่ไรหรอก" อาจารย์หยางหมิงส่ายหน้า "เรื่องมีอยู่ว่า ... .. ข้ามีเพื่อนคนนึงและเขาต้องการความช่วยเหลือจากข้า ข้าไม่รู้สึกปลอดภัยที่ปล่อยให้เด็กคนนี้อยู่คนเดียวที่นี่ดังนั้นข้าต้องการคนที่จะดูแลเธอ "

ท่านคิดว่าให้ข้าเป็นพี่เลี้ยงเด็กน้อยคนนี้นะหรือ?

เมื่อมองไปที่การแสดงออกของซางโฮ่อาจารย์หยางหมิงก็พูดอย่างแน่วแน่ว่า "อดมนหน่อยสิ มีหลายครั้งที่เจ้าเจอเรื่องไม่ดีมากนัก ยังไงเจ้าก็ทำไปเถอะเพื่อประโยชน์ของเจ้าเอง "

“เอาล่ะ!”

ซางโฮ พยักหน้าอย่างจริงจังว่า "ข้าจะดูแลเจ้าหนูนี้เอง?"

อาจารย์หยางหมิงยิ้มกว้างและมองเขาว่า "แน่นอนว่ามันเป็นการป้องกันส่วนตัวตลอด 24 ชั่วโมง ตอนแรกข้าคิดว่าข้าต้องเลื่อนไปสักสองสามวัน แต่เนื่องจากเจ้าอยู่ที่นี่คืนนี้ข้าจะออกเดินทางในวันพรุ่งนี้เลยละกัน ฉะนั้นเจ้าตองรับผิดชอบเด็กหญิงคนนี้ในสามวันเต็มๆ "

ซางโฮ, ".... "

การป้องกันส่วนบุคคล? ซางโฮ เชื่อว่าอาจารย์หยางหมิงคงจะไม่ขอให้คนแปลกหน้ามาดูแลเด็กน้อยคนนี้ในเวลา 3 วันหรอก หรือว่าเขาต้องการที่จะขายเด็กคนนี้นะหรอ?

แต่เธอคนนี้ก็ดูไม่เลว เหตุใดจึงมีความจำเป็นต้องรีบร้อนและหาคนมาดูแลเธอกันแน่นะ

"เอาล่ะ . "อาจารย์หยางหมิงเหลือบมองเขาและพูดด้วยน้ำเสียงเบา ๆ ว่า" ทำไมเจ้าถึงไม่พักที่นี่คืนนี้? และนอนกับเด็กหญิงคนนี้ด้วยกันและทำความคุ้นเคยกับเธอและเจ้าจะได้ดูแลเธอด้วย "

 

"มันก็ดีนะอาจารย์ แต่ข้าไม่ได้เจอกับครอบครัวมานานแล้ว วันนี้ข้าต้องการใช้เวลาที่มีกับพวกเขาก่อนจะดีกว่า เช้าวันพรุ่งนี้ก่อนที่ท่านจะออกเดินทางข้าจะรีบมาหาท่านละกันนะครับ"ซางโฮพูดจบก็รีบวิ่งกลับบ้านอย่างเร็ว

ด้านหน้าโซฟา โยลิต้ามองที่รอยเท้าของซางโฮบนพื้นเธอขมวดคิ้ว "ข้าเกลียดมัน ... .. เขาสกปรก เขาไม่ชอบ"

อาจารย์หยางหมิงออกมาจากห้องทดลอง "โยลิต้า เจ้าทำการบ้านเสร็จหรือยังหะ?"

"โยลิต้า จับดินสอไว้ในมือของเธอ สายตาของเธอกระพริบมองไปที่แม่ของเธอและพูดว่า "แม่ ลุงคนนั้นเขาเป็นใครกัน?"

"ลุง?" อาจารย์หยางหมิงหัวเราะหนักมาก "เจ้าคิดว่าเขาดูเหมือนลุงั้นหรือ?"

"อืมมมมมมมมมม."โยลิต้า เปิดมือเล็ก ๆ ของเธอและเริ่มนับว่า "นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาต้นสามารถเรียกพี่น้องได้ นักเรียนมัธยมปลายปีที่ 1 สามารถเรียกได้ว่าเป็นพี่ใหญ่ สำหรับปีที่สองพวกเขาก็ลุงแล้ว สำหรับคนเมื่อกี้มันชัดเจนว่าเขาอยู่ในระดับลุงแน่ๆ! "

"ท่าแม่งานที่ท่านคุยกันคืออะไร ... " อาจารย์หยางหมิงพอได้ยินก็เงียบและไม่พูดเรื่องนี้กับเด็กน้อย"เจ้าเด็กน้อย เธอแอบฟังที่เราพูดกันงั้นหรือ?"

"นะนะนะ แม่บอกข้าหน่อย"โยลิต้า เริ่มทำตัวน่ารักและจับมือแม่ของเขา

อาจารย์หยางหมิงจึงตัดสินใจแต่งเรื่องและบอกกับโยลิต้าไปอีกอย่างว่า

"ซางโฮเขาจะมาเป็นครูสอนพิเศษให้กับเจ้าหนะลูกรัก ซางโฮเขามีคุณสมบัติในการรากฐานทางทฤษฎีได้ถึง 190 คะแนน เขาตอนนี้เหมาะสมกับการที่จะมาสอนเจ้าแล้วหละในระหว่างที่ข้าไม่อยู่!"อาจารย์หยางหมิงกล่าว

"วันพรุ่งนี้ท่านแม่จะไปไหนนนน ?"โยลิต้าถาม

"ข้าไปเพียงไม่กี่วัน อย่ากังวลไปเลยข้าจะกลับมาแน่นอนและเจ้าก็ต้องประพฤติตัวดีๆหละ อย่าไปแกล้งซางโฮเขารู้ไหม?"อาจารย์หยางหมิงจ้องที่เธอ

โยลิต้าจ้องมองไปที่เขาเธอแสดงความไม่พอใจออกมาผ่านสายตา "ข้าเข้าใจแล้ว….แต่ข้าไม่เคยท่านพบเจอกับท่านพ่อมาก่อนเลย เขาไปไหนหรือค่ะทำไมเขาไม่กลับมาซักที ทิ้งข้าไว้กับใครก็ไม่รู้ ... .. "

อาจารย์หยางหมิงหัวเราะขึ้นและปลอบโยนเธอ เจ้าจะต้องใช้เวลา 3 วัน อยู่กับซางโฮไปก่อนนะข้าสัญญาว่าข้าจะกลับมาเจ้า โยลิต้า เจ้าเด็กน้อย

*

*

*

*

*

*

*

*****เรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อ โปรดติดตามตอนต่อไปนะครับ******

สำหรับผู้ที่ชอบนิยายเรื่องผมที่อยากจะ //โดเนทส่วนตัว//เพื่อสนับสนุนผมติดต่อได้ทาง FB:Wave Wiwat นะครับ

ถ้าแปลผิดยังไงก็ขออภัยนะครับ :D