ตอนที่ 2 ทาสผู้ภักดี
ตอนที่ 2 ทาสผู้ภักดี
ฝากติดตามเพจด้วยนะครับ ขอบคุณครับ
มนุษย์ปุถุชนอย่างเรา จะกลายมาเป็นภรรยาของสัตว์เดียรัจฉานเช่นงูได้อย่างไรกัน แม้แต่คนโง่ยังรู้เลยว่าควรจะเลือกทางไหน จะให้ฉันมาแต่งงานกับงูน่ะหรอ เหอะ! ฝันไปเถอะ
แน่นอนฉันต้องเลือกทางแรกอยู่แล้ว !
“ถ้าอย่างงั้นฉันขอเลือกเป็นทาสของนายละกัน ตราบใดที่นายสัญญาว่าจะไม่ทำร้ายครอบครัวของฉัน ฉันก็จะขอเป็นทาสที่ซื่อสัตย์และภักดีของนายตลอดไป”
เมื่อฉันพูดออกไปเช่นนั้น ดวงตาของหยิงกูก็หรี่ลงและเหล่มองมาที่ฉัน ประหนึ่งจะกลืนกินร่างกายของฉันให้มันสิ้นซากไปและเอ่ยขึ้นมาว่า
“นี่หมายความว่าเธอปฏิเสธที่จะแต่งงานกับฉัน แล้วเลือกที่จะกลายมาเป็นทาสผู้ภักดีต่อฉันอย่างงั้นหรือ แน่ใจนะว่าจะไม่มาเสียใจทีหลัง”
“ไม่มีวัน ฉันจะไม่มีวันเสียใจกับสิ่งที่ฉันเลือกแล้วอย่างแน่นอน” ฉันรีบตอบไปด้วยความมั่นใจ เพราะยังไงต่อให้ต้องตาย ฉันจะไม่มีทางไปเป็นภรรยาของงูขาวตัวนั้นเด็ดขาด ทันใดนั้นเองร่างของหยิงกูก็ฟุบลงไปกับพื้นทันที จิตของหยิงกูกลับเข้าร่างของตัวเขาเองแล้ว วิญญาณของพญางูขาวตัวนั้นออกจากร่างเขาไปเมื่อจบคำพูดของฉัน
ฉันและหญิงสาวอีกคนรีบลุกมาช่วยพยุงหยิงกูขึ้นจากพื้น ตัวของเธอเย็นเฉียบยังกับน้ำแข็ง เหมือนวิญญาณของเธอหลุดออกจากร่างแล้วมีวิญญาณพญางูตัวนั้นเข้ามาสิงสู่แทน จึงอาจทำให้พลังดวงจิตของเธอถดถอยลงก็ได้
“เกิดอะไรขึ้นนี่ นี่เธอคิดจะทำอะไรของเธอกันแม่หนู”
“ทำไมล่ะคะ เป็นทาสมันก็ย่อมดีกว่าเป็นเมียไม่ใช่หรอ?”
“ทำไมล่ะ? เธอคิดว่าการไปเป็นทาสของพญางูขาวเช่นนั้น มันจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้นอย่างงั้นหรอ เธอต้องอย่าลืมนะ เด็กในท้องนั่นก็เป็นลูกของงูตัวนั้น เธอไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว แต่เธอยังมีเด็กที่ไม่รู้เรื่องอยู่ในท้องด้วยนะ การตัดสินใจครั้งนี้ของเธออาจเปลี่ยนแปลงอนาคตทั้งชีวิตของเธอเลยก็ได้”
ในตอนแรกฉันก็คิดว่าฉันฉลาดแล้วนะที่เลือกจะเป็นทาสผู้ซื่อสัตย์ของงู แต่พอหยิงกูพูดเช่นนั้น ความคิดของฉันมันกลับสวนทางทันที และเริ่มก่อเกิดความกังวลขึ้นมาในทันใด
“แล้วจะให้ฉันเลือกอย่างไร นี่ฉันควรเสียใจกับสิ่งที่ฉันเลือกสินะ”
“ใช่ ถึงเธอจะเสียใจอย่างไร มันก็ไม่สามารถย้อนอะไรกลับมาได้แล้ว คอยดูผลของสิ่งที่เธอสัญญากับงูไปละกัน” หยิงกูพูดจบก็เดินไปห้องถัดไป เขาหยิบกระดาษสีแดงขึ้นมา พร้อมพู่กันหางม้าจุ่มหมึกลงไป ตวัดตัวอักษรลงบนกระดาษนั้นเป็นคำว่า “หลิว หลง ถิง”
เมื่อเขียนตัวอักษรเหล่านั้น หยิงกูก็พูดขึ้นมากับฉันว่า
“ชื่อของเขาคือ หลิว หลง ถิง ในอดีตหลายร้อยปีมาก่อน เขาเคยฝึกฝนวิชาอยู่ในหุบเขาฉางไผ มีพี่น้องอยู่ 5 คน และหลังจากออกไปจากที่นี่ เมื่อเธอกลับไปบ้านจงจุดธูปพร้อมนำเครื่องบูชามาบรรณาการเขาซะ เพราะตอนนี้เธอคือทาสผู้ภักดีของแล้ว ฉะนั้นเธอจะต้องทุ่มเทแรงกายและแรงใจทำแต่สิ่งที่ดี ไม่หันเหไปหากิเลสหรือตัณหาใดๆที่จะมาขัดขวางการทำดีของเธอ มิฉะนั้นสิ่งที่คาดไม่ถึงจะสะท้อนกลับมาหาตัวเธอแน่”
ตราบใดที่หลงถิง เขาไม่คิดที่จะทำร้ายฉันและครอบครัว ฉันก็ยินยอมและพร้อมใจที่จะมุ่งสร้างแต่ความดีเพื่อช่วยเขาและไม่ต้องการผลตอบแทนใดๆจากเขาทั้งสิ้น
เมื่อฉันกลับมาถึงบ้าน ฉันก็รีบจัดเตรียมห้องสำหรับทำการบูชาหลงถิง ตามที่หยิงกูได้กำชับมา และนำแผ่นกระดาษแดงมาเขียนคำว่า “ท่านหลิวหลงถิง” แบบเดียวกับที่หยิงกูเคยเขียนไว้ตอนนั้น แล้วนำไปแปะไว้ที่กำแพงห้อง แล้วนำเครื่องบรรณาการทั้งหลายสำหรับเขามาจัดเตรียมไว้อย่างเรียบร้อยด้วยความจริงใจจากหัวใจของฉัน แม้ภายในใจลึกๆฉันจะรู้สึกกังวลมากมายที่ภายหลังจากนี้ ชีวิตของฉันทั้งชีวิตจะต้องเกี่ยวโยงกับงูไปทุกๆวัน ทุกๆเวลา หากมันเป็นทางเดียวที่จะทำให้ฉันและครอบครัวปลอดภัยฉันก็พร้อมจะยอมชดใช้ให้เขา
ฉันค่อยๆบรรจงนำกำยานใส่ลงไปเตากำยานทองเหลือง ทีละครั้งๆ จนครบสามครั้ง จู่ๆก็มีหมอกควันเกิดขึ้นภายในห้อง แต่พอมองไปที่ใต้โต๊ะฉันก็เห็นงูขาวตัวขนาดใหญ่กำลังเลื้อยออกมา แม้จะมองเห็นเพียงเลือนลาง แต่แน่ใจได้ว่านั่นคือ หลงถิงอย่างแน่นอน เมื่อเขาค่อยๆเลื้อยออกมาจากใต้โต๊ะ ร่างงูของเขาก็เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นร่างมนุษย์ทีละน้อยๆ หลังจากนั้นสักพักสิ่งที่ปรากฏต่อหน้าฉัน มันไม่ใช่แค่งูที่ฉันเคยเห็น แต่กลายเป็นชายหนุ่มรูปงามแต่งกายเสื้อผ้าสีขาวสะอาดตา ผมยาวขลับดำ เขาดูเหมือนชายที่อายุไม่เกิน 30 ปี รูปร่างสูง หุ่นกำลังดี ใบหน้าของเขาราวกับหลุดมาจากเทพนิยาย หากพูดง่ายๆก็คือ เขาหล่อมาก!!!!
ในตอนแรกที่ฉันเห็นร่างเขาในสภาพงู มันทำให้รู้สึกเคลื่อนไส้อยากจะอาเจียน แต่พอเห็นรูปร่างเขาในแบบมนุษย์แล้ว อาการนั้นก็น้อยลงทันที
“นายคือหลงถิงใช่มั้ย”
หลงถิงใช้สายตาเหลือบมองมาที่ฉัน เหมือนคนที่ขี้เกียจจะตอบคำถามและรังเกียจ....
“นับตั้งแต่วันนี้ ความสัมพันธ์ของเรามันถือกำเนิดขึ้นแล้ว เมื่อเธอทำให้ฉันกลายเป็นคนที่ดีได้เมื่อไหร่ พันธะและสัญญาระหว่างเราก็จะสิ้นสุดลงทันที”
ฉันรีบตอบไปทันทีว่า
“นั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว ฉันจะทำให้ดีที่สุด แต่ว่า......เด็กในท้องฉัน นายจะเอาเขาจะออกมาเมื่อไหร่กันล่ะ ฉันไม่อยากทนอยู่กับการที่ต้องมีงูตัวน้อยอาศัยอยู่ในท้องนะ”
ในตอนนี้ฉันพร้อมจะยอมรับเงื่อนไขของเขาได้ทุกอย่าง จะให้บุกน้ำลุยไฟไปไหน ฉันก็ยอม และหวังว่าหลงถิงเขาจะช่วยฉันเอาทารกงูออกจากท้องของฉันเหมือนกัน ฉันไม่หวังให้เขามารับฟังฉันหรอก แต่แล้วเขาก็หันมายิ้มมุมปากให้กับฉัน และพูดออกมาว่า
“ในท้องเธอน่ะหรอ นั่นมันลูกของฉัน ไม่ต้องห่วงหรอกเมื่อถึงเวลาเขาก็ออกมาตามธรรมขาติเองนั่นล่ะ”
นี่มันบ้ากันไปใหญ่แล้ว! อะไรกันเนี่ย แล้วที่หยิงกูบอกว่างูในท้องมันจะกัดกินอวัยวะภายในของฉันและทะลุออกมาจากท้องเมื่อถึงเวลาล่ะ นี่ฉันต้องตั้งท้องทารกงูไปถึงเมื่อไหร่กันเนี่ย
“อะไรกัน ไม่เห็นเหมือนที่คุยกันไว้เลย ว่าถ้าฉันยินยอมที่จะเป็นทาสรับใช้นาย นายจะปล่อยฉันให้พ้นจากทารกงูในท้องฉัน?”
หลงถิงเหมือนไม่สนใจกับสิ่งที่อยู่ในท้องของฉันเลย เขาเอาแต่ทำเสียงเป็นจังหวะเพลงอยู่ในลำคอ
“ฮ่าๆๆๆ ถ้าฉันไม่ยอมปล่อยเธอไป ลูกในท้องก็จะกัดกินข้างในของเธอสักวันหนึ่ง เข้าใจถูกแล้วล่ะ ถ้าเธอพูดดีๆกับฉัน สักวันหนึ่งฉันอาจยอมปล่อยเธอไปก็ได้นะ แต่ถ้าเธอกล้าที่จะขัดขืนฉันล่ะก็ เธอจะได้รับรู้ความโหดร้ายของฉันเช่นกัน อ้อ จะบอกอะไรให้รู้นะ พรุ่งนี้จะมีคนมาหาเธอที่บ้าน…เตรียมใจไว้ให้ดีกับสิ่งที่จะเกิดขึ้นละกัน”
“แต่....” ฉันยังพูดไม่จบประโยค หลงถิงก็มองมาที่ดวงตาของฉัน ค่อยๆยื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉันทีละนิด ใบหน้าของเขาเมื่อดูใกล้ๆแม้จะหล่อเหลาเพียงใด แต่ดวงตาช่างเต็มไปด้วยความน่ากลัวและโหดร้าย ยังกับมัจจุราชที่พร้อมจะเอาชีวิตได้ตลอดเวลา ในตอนนี้ชีวิตน้อยๆของฉันตกอยู่ในกำมือของเขาแล้ว จะบีบก็ตายจะคลายก็รอด ฉันคงทำอะไรไม่ได้ นอกจากยอมรับความจริง.......
เช้าวันต่อมา คุณย่าทำอาหารเช้าแล้วแบ่งไปให้เพื่อนบ้านข้างๆอยู่ ส่วนตัวฉันน่ะหรอยังคงสวมชุดนอนเกลือกกลิ้งอยู่เตียงไปมา ในหัวมีแต่ความคิดว่าจะใช้ชีวิตอยู่กับหลงถิงอย่างไร ชีวิตของฉันต่อจากนี้จะเป็นอย่างไรกัน... เมื่อเสียงกริ่งประตูดังขึ้น ฉันรีบลุกไปที่หน้าประตูบ้าน แต่แล้วคนที่ยืนอยู่หน้าบ้านนั้นเป็นคนที่ฉันคาดไม่ถึงว่าเขาจะมา นั่นก็คือ หัวหน้าห้องตอนสมัยมัธยมของฉัน สี่หวังหง
ทำไมเขามาที่นี่ได้เนี่ย!!!!
สมัยมัธยม สี่หวังหง ถือเป็นผู้ชายที่ดังมากในหมู่สาวๆ เขาทั้งเท่ห์ เล่นกีฬาเก่ง ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าสาวๆจำนวนไม่น้อยเลยทีเดียวที่ต่างหลงไหลและปลื้มเขา รวมถึงตัวฉันด้วยนั่นแหล่ะ แต่เดี๋ยวนะเมื่อวานหลงถิงบอกกับฉันว่าในวันนี้จะมีคนมาหา แต่ไม่คิดว่าคนๆนั้นจะเป็นหวังหง! ถึงแม้เขาจะดูอวบขึ้นกว่าตอนมัธยมหน่อย แต่ยังไงเขาก็ยังดูดีมากๆเลยล่ะ “
ฉันรีบเชิญหวังหงเข้ามานั่งในบ้าน หัวใจของฉันมันเต้นรัวอย่างบอกไม่ถูก เพราะแต่ก่อนฉันแทบไม่มีโอกาสที่จะเข้าหาเขาได้เลย แต่ในตอนนี้เขานั่งอยู่ข้างหน้าฉันแล้ว
“จื้อเหว่ย จริงๆแล้วที่ฉันมาที่นี่เพราะฉันมีของบางอย่างจะมาให้เธอน่ะ”
“ภรรยาของฉันฝากสิ่งนี้มาให้เธอน่ะ”
หะ เดี๋ยวนะ เขามีภรรยาแล้วอย่างงั้นหรอ ทำไมฉันไม่รู้เรื่อง
“อะไรนะ เธอแต่งงานแล้วหรอ เมื่อไหร่กัน”
“ฉันแต่งงานตั้งแต่สิ้นปีที่แล้วน่ะ ตอนนี้เขาตั้งท้องได้สองเดือนแล้วล่ะ” หวังหงพูดจบ น้ำตาเขาก็ซึมออกมา นี่ภรรยาเขาเป็นอะไรหรือเปล่านะ?
“เมื่อสองเดือนก่อน ฉันพาแม่และภรรยาไปดูบ้านมือสอง มันถูกมากเลยนะ แค่สองหมื่นหยวนเท่านั้นเอง ตอนแรกฉันไม่คิดด้วยซ้ำว่าภรรยาของฉันจะอยากได้ที่นั้น บ้านหลังนั้นมันดูเก่าทรุดโทรมมาก หากจะซ่อมก็คงต้องใช้เวลาสักพักเลยล่ะ อีกอย่างสุขภาพเธอไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ พอสองสามวันต่อหลังจากที่เธอกลับจากบ้านหลังนั้น ตกดึกเธอก็มาบอกฉันว่า เธอเห็นผู้หญิงสวมชุดโบราณสมัยราชวงศ์ชิง กำลังจูงเด็กค่อยๆเดินหายไปในกำแพง”
“ค่อยๆหายไปในกำแพงอย่างงั้นหรอ แน่ใจหรอว่าไม่ใช่ความฝัน” ฉันแทบไม่อยากจะเชื่อจากสิ่งที่เขาเล่ามา มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย คนอะไรจะเดินหายเข้าไปในกำแพงได้
“มันคือเรื่องจริง! ฉันไม่ได้โกหก ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์นั้นภรรยาของฉันก็ไม่กินหรือดื่มอะไรเลย สักพักเธอก็เริ่มเพ้อเจ้อถึงเรื่องชีวิต ความตาย การมีชีวิตอยู่ มากมาย เขาไม่ยอมออกจากห้องไปไหนเลย นี่มันเกิดอะไรกันขึ้นกันแน่เนี่ย จื้อเหว่ยเธอช่วยฉันทีเถอะนะ ลูกของฉันอีกไม่นานก็จะลืมตาดูโลก ฉันไม่อยากให้ลูกเกิดมาโดยมีแม่ที่ไม่ได้สติแบบนี้หรอกนะ ได้โปรดเถอะช่วยฉันที”
“บางทีภรรยาของนายอาจถูกคำสาปหรือโดนวิญญาณเล่นงานเอาก็ได้นะ” ฉันไม่อยากให้ความสนใจเรื่องนี้สักเท่าไหร่ เพราะเธอคนนั้นไม่ได้เป็นภรรยาฉันนี่ แถมสามปีที่เรียนตอนมัธยม เขาไม่เคยพูดอะไรกับฉันเลยด้วยซ้ำ อีกใจหนึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าจะช่วยเหลือเขายังไง แม้แต่ตัวฉันเองตอนนี้ยังเอาตัวไม่รอดเลย แล้วจะให้ฉันช่วยใครได้กันเล่า ฉันบอกเขาว่าฉันไม่รู้ว่าจะช่วยเขายังไง แต่ตอนนี้อยากให้เขากลับไปบ้านก่อน
พอฉันพูดว่าไม่สามารถจะช่วยอะไรเขาได้ หวังหงโกรธมากและรีบสวนทันควันว่า
“เป็นไปไม่ได้ จื้อเหว่ยเธออย่ามาโกหกฉัน ฉันรู้ว่าเธอมีวิธีช่วยฉันได้ เพราะเมื่อคืนฉันฝันเห็นพญางูขาวตัวใหญ่มาบอกกับฉันว่า ถ้าต้องการให้ภรรยาของฉันเป็นปกติเหมือนแต่ก่อนฉันจะต้องมาหาเธอจื้อเหว่ย งูตัวนั้นมันบอกกับฉันอย่างนั้น มันบอกว่าเธอจะช่วยฉันได้ ฉันถึงลำบากลำบนมาหาเธอถึงนี่ ถ้าเรื่องนี้เธอไม่ยอมช่วยฉัน ฉันว่าเธอก็ใจร้ายเกินไปแล้วนะ!!!”
พญางูขาวงั้นหรอ อย่าบอกนะว่า.....หลิวหลงถิง
