TXV – 32 แสดงให้เห็น !
TXV – 32 แสดงให้เห็น !
15 นาทีผ่านไป เซี่ยเหล่ยกลึงชิ้นงานเสร็จสิ้น โดยปกติแล้วเมื่อทำชิ้นงานเสร็จสิ้นจะต้องมอบชิ้นงานที่ทำเสร็จแล้วให้วิศวกรตรวจสอบแต่เขาไม่ได้ทำเช่นนั้น…..
“คุณเซี่ย นายทำเสร็จแล้ว ?” หนิงเหยี่ยซานยิ้ม เขารู้สึกพอใจมากที่เซี่ยเหล่ยทำงานเสร็จอย่างรวดเร็วและเสียงที่เขาใช้เรียกเซี่ยเหล่ยเป็นเสียงที่นุ่มนวลมาก
วิศวกรคนหนึ่งพูดขึ้นมาว่า “คุณเซี่ย ? คุณทำเสร็จแล้วใช่มั้ย ? เอามาให้ผม ผมจะนำชิ้นงานนี้ทำการตรวจสอบ”
เซี่ยเหล่ยส่ายหัว “คุณลดความแม่นยำของเครื่องกลึงเหลือเพียง 0.0005 มิลลิเมตร ดังนั้นการผลิตชิ้นงานจึงไม่สมบูรณ์เท่าที่ควร” เซี่ยเหล่ยพูดต่อว่า “เพิ่มเข้าไปอีก เพิ่มความแม่นยำให้ถึง 0.00009 มิลลิเมตรถ้าไม่เพิ่มความแม่นยำเข้าไปจะมีข้อตำหนิบนชิ้นงานนั้นก็คือส่วนของชิ้นงานจะมีรอยหยักทำให้ไม่ลื่นเวลาสัมผัสถ้าเพิ่มความแม่นยำเข้าไปเพียงเล็กน้อยจะทำให้การทำงานของเครื่องกลึงนั้นมีประสิทธิภาพมากขึ้น ผมพูดถูกใครมั้ย ?”
ภายในเวิกค์ช็อปแห่งนี้เงียบกริบ หลังจากที่เซี่ยเหล่ยพูด
เซี่ยเหล่ยมองที่สือจิงชิวเธอมีท่าทางแปลกๆ สือจิงชิวแสดงสีหน้าผิดปกติออกมาอย่างเห็นได้ชัด
“เกิดอะไรขึ้น” หนิงเหยี่ยซานแสดงความโกรธออกมา “ผมอนุญาตให้พวกคุณลดความแม่นยำของเครื่องกลึงตั้งแต่ตอนไหน ? ใครเป็นคนทำ ? ก้าวออกมา !”
หลังจากที่วิศวกรคนนั้นมองไปที่ สือจิงชิวในตอนนี้หน้าเธอซีดมาก…
ทันใดนั้นมีวิศวกรอาวุโสคนหนึ่งพูดขึ้นมาว่า “ประธานหนิง ผมเป็นคนทำเอง ผมต้องการทดสอบฝีมือของเซี่ยเหล่ยและไม่คิดเลยว่าเขาจะสามารถทำได้”
หนิงเหยี่ยซานมองไปที่วิศวะกรคนนั้นอย่างไม่พอใจและรู้สึกผิดหวังกับการกระทำของเขามาก “วิศวกรหลิว มันไม่ใช่หน้าที่ของคุณ เซี่ยเหล่ยสามารถแก้ปัญหาให้ผมได้ แต่วิศวกรอย่างพวกคุณไม่สามารถทำอะไรให้ผมได้เลย”
สือจิงชิวถอนหายใจออกมาจากนั้นใบหน้าที่ซีดเผือกของเธอกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง
เซี่ยเหล่ยเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดและรู้ว่าวิศวกรหลิวจะต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกับ สือจิงชิวโดยดูจากนามสกุลของสือจิงชิวเห็นได้ชัดว่าธอกับเขาเป็นสามี ภรรยากัน
วิศวกรหลิวก้มหน้ายอมรับความผิด “ผมขอโทษ คุณเซี่ย ยกโทษให้ผมด้วย”
มันไม่สำคัญว่าวิศวกรหลิวและสือจิงชิวจะมีความสัมพันธ์กันแบบสามีภรรยาแต่พวกเขาก็ไม่ควรทำกับเขาแบบนี้ เซี่ยเหล่ยไม่พอใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นอย่างมาก “เอาล่ะ ถ้าคุณจะขอโทษจริงๆ ต้องรู้สึกขอโทษจากใจจริง ไม่ใช่ขอโทษแต่ลมปาก !”
วิศวกรหลิวหัวเราะเบาๆและพูดว่า “หนุ่มน้อย คุณรู้ได้อย่างไรว่าความแม่นยำของเครื่องกลึงถูกปรับลดลง ? แล้วคุณรู้ได้อย่างไรว่าเครื่องนี้สามารถทำงานที่เราต้องการได้ ?”
“ประสบการณ์ ประสบการณ์และประสบการณ์” เซี่ยเหล่ยตอบ เขาไม่อยากเปิดโปงความลับเขาว่าเขาใช้ตาซ้ายในการทำชิ้นงานนี้ขึ้นมา
“ปกปิดความลับอะไรอยู่อะไรรึปล่าว ?” วิศวกรหลิวยิ้มและพูดว่า “ผมจะพูดอีกครั้ง จะไม่มีการปกปิดความลับใดๆในระหว่างการทำงาน พวกเราลองทำทุกวิธีแล้วไม่สามารถทำตามที่ต้องการเลย” เขามองไปที่หนิงเหยี่ยซานละพูดว่า “ผมไม่ได้เป็นคนไร้ฝีมือแต่ไม่มีทางใดเลยที่เราจะสามารถทำชิ้นงานที่เราต้องการได้ เราอาจจะมีวิธีการที่ดีกว่าก็คือนำสินค้าเข้าจากประเทศอื่นอื่นๆที่ไม่เข้มงวดเหมือนอเมริกาและยุโรป มันเป็นทางออกที่แท้จริงของปัญหาเรื่องนี้”
หนิงเหยี่ยซานขมวดคิ้วและพูดว่า “มีเทคโนโลยีมากมายที่ถูกปฎิเสธจากยุโรปและอเมริกาในตอนนี้ เราไม่ต้องการซื้อเครื่องกลึงที่มีคุณภาพดีไปมากกว่านี้เพราะเครื่งกลึงที่ดีมักจะมีราคาแพงมาก การสั่งซื้อชิ้นส่วนเหล่านี้ถูกจำกัด ถ้าคุณช่วยให้บริษัทแห่งนี้เป็นที่ยอมรับจายุโรปและอเมริกาได้ผมจะยอมยกตำแหน่งประธานให้กับคุณ”
คำพูดของหนิงเหยี่ยซานมีผลกับวิศวกรหลิวเป็นอย่างมาก เขารู้ว่ามันเป็นเรื่องยากจนแทบจะเป็นไปไม่ได้.....
เซี่ยเหล่ยกล่าวว่า “จริงๆเครื่องกลึงที่ราคาจะแสนแพงไม่จำเป็นต้องใช้ก็ได้ ผมสามารถให้เครื่องกลึงธรรมดาเพื่อผลิตชิ้นส่วนเหล่านี้ให้คุณได้”
เวิกค์ช็อปแห่งนี้เงียบกริบจนแทบได้ยินเสียงลมหายใจตองตัวเอง ทุกคนต่างจ้องมองไปที่เซี่ยเหล่ยด้วยสายตาที่ไม่เชื่อคำพูดจากปากของเขา
จากนั้นไม่นานวิศวกรหลิวพูดว่า “หนุ่มน้อย ผมยอมรับในฝีมือก็จริงแต่คุณก็ไม่ควรควรพูดโอ้อวดเกินไป สิ่งที่คุณพูดมาดูเหมือนเป็นเรื่องตลก คุณมั่นใจว่าคุณจะใช้เครื่องกลึงธรรมดาแทนเครื่องกลึงโลหะที่มีความแม่นยำสูงจากประเทศเยอรมนีได้เหรอ ? หรือคุณแค่อยากท้าทายความสามารถของคุณ ?”
คนอื่นๆก็เห็นเป็นเสียงเดียวกันว่า “ใช่ ! คุณพูดเกินความจริง ?”
จากนั้นมีวิศกรอีกคนกล่าวเสริมว่า “หนุ่มน้อยถ้าคุณไม่สามารถทำตามที่พูดได้ ทีหลังควรจะคิดก่อนพูดนะ”
จากนั้นไม่นานก็มีเสียงหัวเราะเยาะเย้ยดังเป็นระลอกขึ้นมา....
สือจิงชิวยิ้ม “ฉันไม่ทราบว่าตอนนี้เซี่ยเหล่ยเรียนรู้ทักษะเหล่านี้มาจากไหนแต่ฉันรู้ว่าเขาชอบโชว์ความสามารถของตัวเองทำเป็นว่าตัวเองเก่ง พ่อตาของฉันเป็นวิศวกรที่เก่งที่สุดในเมืองแห่งนี้ คนประหลาดอย่างเช่นเซี่ยเหล่ยจะมาเทียบความสามารถกับเขาหรอ ? เหอะ มันเป็นไปไม่ได้หรอก ! เซี่ยเหล่ยก็ดีแต่สร้างภาพให้ตัวเองเก่งแค่นั้นแหละ”
หนิงจิงจองมองไปที่เซี่ยเหล่ยด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความกังวล
เซี่ยเหล่ยไม่ได้โต้ตอบอะไรกลับไป เขาหันไปนำชิ้นส่วนของงานไปใช้กับเครื่องกลึงระดับธรรมดาที่มุมห้อง
“เขาจะใช้เครื่องกลึงแบบธรรมดาทำชิ้นส่วนที่ต้องการความแม่นยำสูงได้จริงหรอ ? เขากำลังล้อเล่นอยู่ใช่ป่ะ ?” มีใครบางคนกล่าว
“ผมมั่นใจว่าเขาไม่สามารถทำได้อย่างแน่นอน” มีใครบางคนกล่าว.....
จากนั้นก็มีเรื่องพูดคุยอื่นๆอีกมากมายที่กำลังเกิดขึ้นในกลุ่มผู้คน
หนิงเหยี่ยซานเขาก็ไม่เชื่อเหมือนกัน เขาจึงดึงหนิงจิงไปถามอย่างเงียบๆว่า “แฟนของหลานทำได้จริงๆหรอ ?”
หนิงจิงกล่าวว่า “หนูก็ไม่รู้ค่ะคุณลุง ฉันรู้ว่าเขาเป็นคนมีความสามารถ เขาสามารถซ่อมเข็มทิศโบราณจากราชวงศ์หมิงจนสำเร็จ ฉันเชื่อมั่นในตัวเขาถึงแม้ว่าคุณลุงจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ตาม”
หนิงเหยี่ยซานหัวเราะเบาๆ “เอาล่ะ ลุงก็จะเชื่อมั่นในตัวเขาเหมือนกัน ลุงอยากให้กลุ่มคนหัวโบราณพวกนี้ได้เห็นสิ่งใหม่ๆซะบ้าง พวกเขาไม่เคยเปลี่ยนความคิดอะไรเลย พวกเขามั่นใจว่าตัวเองเก่งบางทีเหนือฟ้ายังมีฟ้า ลุงอยากให้เขาเห็นคนที่มีความสามารถเหนือกว่าเขาชีวิตของเขาจะได้เดินไปข้างหน้าบ้าง !”
“หนูจะไปดูเซี่ยเหล่ยทำงานค่ะ” หนิงจิงกล่าว
“หลาน…...” หนิงเหยี่ยซานถอนหายใจออกมา
ในขณะที่พวกผู้คนกำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนานเครื่องกลึงเก่าๆเครื่องนั้นเริ่มทำงานและเริ่มหมุน เซี่ยเหล่ยเพ่งเล็งไปที่เหลาหมุน เขาค่อยๆลดใบมีดลงอย่างละเมียดละไมไปที่ชิ้นงานอย่างช้าๆในสายตาของเขามองเห็นใบมีดตัดผิวของโลหะอย่างช้าๆ มันละเอียดจนแทบไม่มีประกายไฟออกมา แต่การกลึงชิ้นงานนี้เป็นไปอย่างราบรื่น……
5 นาทีต่อมาเซี่ยเหล่ยหยุดการกลึง เขาใช้ผ้าสะอาดเพื่อเช็ดคราบน้ำมันออกไปและพูดขึ้นมาว่า “เอาล่ะ พวกคุณมาตรวจความถูกต้องของชิ้นงานได้เลย”
ทุกคนต่างเงียบสนิทและกลุ่มของวิศวกรเหล่านั้นจ้องมองมาที่เซี่ยเหล่ยด้วยสายตาที่เหยียดหยามการทำชิ้นงานด้วยเครื่องกลึงเก่าๆอันนั้น พวกเขากำลังคิดว่า “ไม่ต้องพิสูจน์ก็น่าจะรู้ผล !”
เซี่ยเหล่ยยืนมือออกไป “ทำไมพวกคุณมองแบบนั้นล่ะ ?”
กลุ่มวิศวกรต่างจ้องมองไปที่คราบน้ำมันที่ติดอยู่บนผ้าในมือของเซี่ยเหล่ยการทำชิ้นงานด้วยเครื่องกลึงเก่าๆเครื่องนี้มันมีอะไรบางอย่างผิดแปลกไป !
“เห้ ?” หนิงเหยี่ยซานพูดออกมา “พวกคุณทำอะไรอยู่ ? ไม่ได้ยินหรอ ? เขาบอกว่าให้นำชิ้นงานไปตรวจสอบดู”
“ค..ครับ” วิศวกรหลิวได้สติกลับมาจากคำพูดของประธานหนิง จากนั้นเขานำชิ้นงานของเซี่ยเหล่ยไปตรวจสอบ
วิศวกรกลุ่มนั้นได้ทำตามสิ่งที่วิศวกรหลิวสั่งทั้งหมด พวกเขารู้สึกไม่เชื่อและไม่เห็นด้วยกับการกระทำของเซี่ยเหล่ย....
เซี่ยเหล่ยไม่ได้สนใจกับท่าทีของพวกเขาเลย เขามั่นใจว่าตาซ้ายของเขาไม่มีทางทำชิ้นงานนี้ผิดพลาดอย่างแน่นอน
หนิงเหยี่ยซานเดินไปดูผลงานของเซี่ยเหล่ย ส่วนหนิงจิงเดินไปหาเซี่ยเหล่ยและเมื่อธอเดินมาใกล้ๆ เธอถามว่า “คุณทำได้ใช่ไหม ? คุณเซี่ย”
เซี่ยเหล่ยพยักหน้า “ผมคิดว่าได้นะ”
หนิงจิงตีไหล่เซี่ยเหล่ยและหัวเราะออกมา “พูดออกมาเลย ว่าคุณทำได้”
สือจิงชิวเฝ้ามองดูการกระทำของเซี่ยเหล่ยและหนิงจิงจากนั้นเธอเริ่มสงสัยในตัว 2 คนนี้มากขึ้น พวกเขามีความสัมพันธ์อะไรกันแน่.....
ทันใดนั้นก็มีเสียงหัวเราะดังออกมา “สำเร็จ ! โอ้ววว ! คุณสามารถทำมันได้จริงๆ”
เสียงโห่ร้องของประธานหนิงทำให้ทุกคนยิ่งตกตะลึงเป็นมากกว่าเดิม ในตอนนี้ทุกสายตาต่างจ้องมองไปที่เซี่ยเหล่ย โดยไม่มีคำพูดใดๆออกมา......
“หือ หืออออ หือออออออออ” หนิงเหยี่ยซานตกตะลึงความสามารถของเซี่ยเหล่ยเป็นอย่างมาก “ดีมาก ดีมาก ทุกคนเห็นแล้วใช่มั้ย ? ผลงานของเขาหลังจากนี้เราไม่ต้องสั่งสินค้ามาจากยุโรปหรืออเมริกาอีกต่อไป ผมอยากให้คุณเซี่ยมาดูแลการผลิตชิ้นงานทั้งหมดและให้ทุกคนทำตามคำสั่งของเขาหากมีใครไม่ปฎิบัติตามคำสั่ง ผมจะไล่พวกคุณออกทันที !”
ถ้าหนิงเหยี่ยซานพูดแบบนี้ในตอนแรกกับกลุ่มวิศวกร จะมีการประท้วงเกิดขึ้นอย่างแน่นอนเพราะพวกเขาไม่มีใครยอมรับในความสามารถของเซี่ยเหล่ย
หนิงเหยี่ยซานพูดต่อว่า “เลขาสือ คุณเซี่ยจะทำงานที่นี่ คุณไปหาที่พักและอาหารให้เขาพักผ่อนซะ !”
“ค่ะ ท่านประธานหนิง” สือจิงชิวยิ้มออกมาอย่างหวานเยิ้ม
“แยกย้ายกันไปทำงาน !” หนิงเหยี่ยซานพูดออกมา จากนั้นเขาโบมือไปที่เซี่ยเหล่ยและพูดอย่างอ่อนโยนว่า “คุณเซี่ยไปที่ห้องทำงานผม เดี๋ยวเราจะคุยเรื่องสัญญาว่าจ้าง”
เซี่ยเหล่ยหันตอบกลับไปว่า “ได้เลยครับ”
สือจิงชิวที่ยืนอยู่ข้างๆเซี่ยเหล่ย เธอรอจนหนิงเหยี่ยซานและหนิงจิงเดินออกไปจากห้องก่อนที่เธอจะกระซิบบอกเขาว่า “เหล่ย รีบไปไหนมั้ย ? ฉันมีเรื่องจะคุยกับนาย หลังจากที่คุณคุยกับประธานหนิงเสร็จแล้ว เราไม่ได้เจอกันมาตั้งหลายปีแล้วนะ ฉันอยากจะชวนคุณมาดื่มกาแฟสักถ้วยแล้วมานั่งคุยกัน….”
เซี่ยเหล่ยหัวเราะ “คุณไม่ดูแลสามีหวู่ชิหลงแล้วหรอ ?”
สือจิงชิวรู้สึกเหมือนกับว่ามีก้างปลาติดคอจนไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้...
ขอบคุณครับ แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้า ติดตามข่าวสารและเรื่องราว https://www.facebook.com/Tranxending-Vision-1843606792370694/ ขอเพียงแค่กดไลค์กดติดตาม ก็เป็นกำลังใจให้ผมแปลต่อได้แล้วคร้าบบบ ฝากด้วยนะครับ ขอบคุณครับ
###################################################################
