ตอนที่ 34   เจอหลี่เฟิงอีกครั้ง

ตอนที่ 34   เจอหลี่เฟิงอีกครั้ง

 

ผู้แปล  :  ThreeSwords

ปรับสำนวน  :  ThreeSwords

 

 

การเดินทางด้วยจักรยานระยะทางยี่สิบกิโลเมตรนั้นเป็นการลงโทษที่โหดจริงๆ  แต่ความเพลิดเพลินที่ได้สัมผัสกันอย่างใกล้ชิดกับสาวสวย  โดยเฉพาะอย่างยิ่งความรู้สึกอ่อนนุ่มที่เกิดจากหน้าอกอันอุดมสมบูรณ์ของถังเฟยเฟยมาสีกับแผ่นหลังของฉินฟางเป็นครั้งคราว  ทำให้เขารู้สึกว่ามันคุ้มค่าไม่ว่าจะต้องยากลำบากขนาดไหน

 

แน่นอนว่าฉินฟางไม่ใช่คนงี่เง่าที่ไม่มีสมอง  เมื่อเขาบังเอิญผ่านตลาดประตูทิศใต้เพื่อไปยังภูเขาหยกขาว  ฉินฟางก็ได้ซื้อเกี๊ยวซ่าสูตรลับยี่สิบกว่าชิ้นจากร้านแผงลอยของลุงหวังเอาไว้เผื่อยามจำเป็น

 

เกี่ยวกับเรื่องที่ฉินฟางแวะซื้อของนั้น  ถังเฟยเฟยเพียงยิ้มและพูดล้อเลียนฉินฟางว่าเจริญอาหารใหญ่แล้ว  แต่หลังจากที่เป็นพยานตอนเขากินราเม็งสามชามใหญ่เมื่อวานนี้  เกี๊ยวซ่ายี่สิบกว่าชิ้นจึงไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

 

ฉินฟางทำได้เพียงยิ้มอย่างขมขื่น  และไม่ได้พูดอธิบายอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้  ตราบเท่าที่เขารู้ตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่  แค่นั้นมันก็พอแล้ว

 

อย่างไรก็ตามเขาต้องยอมรับว่าอัตราการเพิ่มขึ้นของค่าประสบการณ์ทักษะ [คร่อมขี่] นั้นไม่ธรรมดา  ฉินฟางประเมินแล้วว่าทุกๆ กิโลเมตรที่ปั่นไปนั้น  ค่าประสบการณ์จะเพิ่มขึ้นราวๆ 1-2%  เพราะฉะนั้นเมื่อฉินฟางไปถึงยังภูเขาหยกขาว  ค่าประสบการณ์ของทักษะ [คร่อมขี่] ในระดับเริ่มต้นก็น่าจะสูงขึ้นไปประมาณ 20% หรือมากกว่าเป็นอย่างน้อย

 

แต่การปั่นจักรยานระยะทางยี่สิบกว่ากิโลเมตรนั้นก็ยังเป็นงานที่ยากลำบากสำหรับฉินฟางผู้ซึ่งเป็นเด็กเรียนและเพิ่งจบมอปลายอยู่ดี  นอกจากนี้เขาก็ปั่นมากับสาวสวยที่นั่งอยู่ตรงเบาะหลัง  นี่เหมือนกับการเอาน้ำแข็งใส่ลงบนตัวของคนที่เต็มไปด้วยหิมะ  ถ้าไม่ใช่ว่าเขาออกกำลังอยู่บ้างตอนที่ว่าง  ก็อาจจะตายหลังจากปั่นไปได้ห้ากิโลเมตรแล้ว  แต่ยี่สิบกิโลเมตรก็ถือว่าเป็นระยะทางที่ไกลมากอยู่ดี

 

ทว่าฉินฟางก็ไม่ได้หวาดกลัวอะไรกับการเดินทางยี่สิบกิโลเมตรนี้  และยอมรับการลงโทษทั้งๆ ที่ไม่ได้ทำอะไรเลย  เพราะเขาก็มีลูกไม้ซ่อนไว้ในชายเสื้อเหมือนกัน  ทุกครั้งที่ค่าความแข็งแรงของเขาลดลงต่ำกว่า 50%  ฉินฟางก็จะหยุดปั่นเพื่อทำการพัก  ซึ่งในขณะถังเฟยเฟยลงไปพักอยู่ที่ริมถนนนั้น  ฉินฟางก็จะหยิบเกี๊ยวซ่ามาไว้ในมือและกินมันลงไปด้วยความเอร็ดอร่อย

 

ทุกๆ เกี๊ยวซ่าหนึ่งชิ้นสามารถฟื้นฟูค่าความแข็งแรงได้ 7%  ถึงแม้ว่ามันจะไม่มากเท่าไรนัก  แต่หลังจากกินลงไปหกเจ็ดชิ้น  ประกอบกับขณะที่หยุดพักร่างกายก็ได้ฟื้นฟูค่าความแข็งแรงกลับมาเล็กน้อย  ดังนั้นฉินฟางจึงสามารถปั่นต่อได้ด้วยสภาพร่างกายที่สมบูรณ์หลังจากได้ทำการพักทุกครั้ง

 

อีกทางหนึ่งถังเฟยเฟยก็ได้เปิดเผยความรู้สึกห่วงใยออกมาโดยไม่ได้คาดคิด  พอเธอเห็นฉินฟางเหงื่อโชกขนาดที่เสื้อผ้าของเขาแนบติดไปกับตัวเหมือนเป็นผิวหนังนั้น  ถังเฟยเฟยก็ได้โน้มน้าวให้ฉินฟางหยุดปั่นหลายครั้ง  แต่เธอก็ไม่สามารถเอาชนะฉินฟางที่หัวดื้อได้  เลยต้องปล่อยให้เขานั้นปั่นต่อไป  อย่างไรก็ตามเธอก็แอบด่าตัวเองในใจถึงการกระทำที่ไม่มีเหตุผลก่อนหน้านี้  จากนั้นเธอจึงเริ่มหยิบกระดาษทิชชู่ออกมาในช่วงที่ฉินฟางหยุดพัก  และทำการซับเหงื่อให้กับเขา

 

เกี่ยวกับอากับกิริยาที่เปิดเผยของถังเฟยเฟย  ฉินฟางทำได้เพียงแค่นั่งรื่นรมย์ไปกับกลิ่นหอมจางๆ จากตัวเธอ  และสายตาอันนุ่มนวลอ่อนโยนที่ยากจะเปิดเผยให้ใครเห็น

 

ปั่นแล้วก็พัก  ปั่นแล้วก็พัก...  หลังจากทำซ้ำอย่างนี้สองรอบ  ระยะทางยี่สิบกว่ากิโลเมตรสุดท้ายก็ถูกฉินฟางพิชิต  เขาและถังเฟยเฟยมาถึงจุดหมายปลายทางได้สำเร็จ  ภูเขาหยกขาว  และเขายังมีเกี๊ยวซ่าเหลืออยู่สิบชิ้นอีกด้วย!

 

“ฮิฮิ  จากที่เห็น  ต่อให้ผมปั่นกลับอีกรอบ  ก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร...”

 

ฉินฟางอดไม่ได้ที่จะวางแผนดังกล่าว  ช่วงเวลาที่เขานึกเกี่ยวกับหน้าอกอันอ่อนนุ่มของถังเฟยเฟย  ฉินฟางรู้สึกว่าตัวของเขากำลังรุ่มร้อน  และเกิดแรงกระตุ้นจางๆ ให้ทำบางอย่าง

 

“เฟยเฟย!  พวกเราอยู่นี่!”

 

เพียงแต่จิตนาการอันบรรเจิดของฉินฟางได้พังทลายลงอย่างรวดเร็วด้วยเสียงของหญิงสาวคนหนึ่ง  พอหันไปตามเสียงนั้น  เขาก็เห็นผู้หญิงที่ดูน่ารักใส่ชุดกระโปรงสั้น  เธอกำลังยืนอยู่ตรงประตูทางเข้ารีสอร์ทและโบกมือให้เขากับถังเฟยเฟย

 

เป็นธรรมดาที่เขาจะจดจำผู้หญิงคนนี้ได้  เธอเป็นเพื่อนที่เรียนมอปลายห้องเดียวกัน  ลี่เหยา  และเป็นหนึ่งในเพื่อนที่สนิทอย่างมากของถังเฟยเฟย  เธอเป็นคนที่ร่วมวางแผนจัดงานในครั้งนี้ด้วยเช่นกัน

 

“กำลังไป  เหยาเหยา!”

 

พอเห็นลี่เหยา  ถังเฟยเฟยค่อนข้างมีความสุขมากด้วยเช่นกัน  เธอโบกมือตอบโดยทันที  และจากนั้นก็หันกลับไปพูดบางอย่างกับฉินฟาง

 

“ฉินฟาง  ฉันจะไปที่งานกับลี่เหยาก่อนนะ  นายไปจอดรถจักรยานและตามมาทีหลังล่ะกัน”

 

“อืม  ไปเถอะ”

 

ฉินฟางพยักหน้า  ที่นี่เป็นรีสอร์ทระดับสูงจึงมีที่จอดรถเยอะแยะ  แต่การหาที่จอดรถจักรยานกลับไม่ง่ายดายเลย  นอกจากนี้มันเป็นวันที่ค่อนข้างมีแดดจ้า  และถังเฟยเฟยก็โดนแดดกับเขาตลอดการเดินทาง  เขาไม่ต้องการให้สาวสวยอย่างถังเฟยเฟยต้องผิวเสียจากการสัมผัสกับแสงอาทิตย์เป็นเวลานาน  จึงให้ถังเฟยเฟยไปที่งานก่อน  ส่วนเขาก็ไปหาที่สำหรับจอดรถจักรยาน

 

“เฟยเฟย  หนุ่มหล่อเมื่อครู่นี้เป็นใครเหรอ?  ขี่จักรยานมาที่นี่  เขากำลังพยายามจะแสดงความจริงใจและความเจ๋งของเขาหรือไง?  อิอิ... เฟยเฟย  นี่ดูไม่เหมือนตัวเธอเลย!  สุดท้ายเธอก็ตกหลุมรักใครเข้าแล้วสินะ?”

 

เกี่ยวกับลี่เหยา  เธอเป็นหญิงสาวที่น่ารักมากและมีลักษณะที่ดี  อย่างไรก็ตามเธอค่อนข้างที่จะพูดมาก  อีกทั้งจริงๆ แล้วก็เป็นสาววาย

 

นับตั้งแต่พวกเธอทำการเลือกมหาวิทยาลัยที่จะเรียนแล้ว  ทั้งสองก็ไม่เคยได้เจอกันอีกเลย  ดังนั้นเมื่อตอนนี้พวกเธอได้เจอกันก็เริ่มที่จะพูดคุยและหัวเราะคิกคัก

 

เมื่อพวกผู้หญิงพูดคุยกัน  เกือบทั้งหมดมักจะเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับเสื้อผ้า เครื่องสำอางหรือพวกหนุ่มหล่อ  ดังนั้นจึงเป็นธรรมดาที่ลี่เหยาจะเริ่มถามถังเฟยเฟยเกี่ยวกับผู้ชายที่เธอพามาด้วย  จากระยะไกลลี่เหยาจำได้เพียงถังเฟยเฟย  เธอไม่ได้ประทับใจอะไรฉินฟางมากนัก  ดังนั้นจึงไม่สามารถจำเขาได้ในทันที

 

ลี่เหยากับถังเฟยเฟยสนิทกันมาก  ดังนั้นเธอจึงรู้จักถังเฟยเฟยเป็นอย่างดี  และรู้จักผู้ชายส่วนใหญ่ที่เข้ามาจีบถังเฟยเฟยไม่ว่าจะเป็นลูกคนรวยหรือลูกคนมีอิทธิพล  แต่ไม่ใช่กับคนที่ขี่จักรยานมาส่งถังเฟยเฟยที่นี่  ถังเฟยเฟยในเวลานั้นดูมีชีวิตชีวาจริงๆ

 

“มันไม่ใช่อย่างนั้น!  เธอก็รู้จักเขา…”

 

หลังจากถูกลี่เหยาพูดหยอกล้อ  ถังเฟยเฟยก็เขินอายในทันที  ใบหน้าสีขาวในเวลานี้มีสีแดงจางๆ  และบางทีอาจเป็นเพราะอยู่ท่ามกลางแดดจึงยังไม่ถูกสังเกตเห็น

 

“ฉันรู้จักเขา?  อ๋อ รู้แล้ว!  หลี่เฟิงใช่ไหม?”

 

ลี่เหยาทีแรกก็สะดุ้งกับความจริงที่ว่าชายคนนั้นเป็นใครบางคนที่เธอรู้จัก  แต่ทันใดนั้นเธอก็นึกสรุปได้และยิ้ม

 

“สุดท้ายพวกเธอก็ลงเอยกันล่ะนะ?  หลี่เฟิงนั่นตามตื้อเธอมาตั้งนาน  ตอนนี้พวกเธอเป็นแฟนกัน  ก็นับได้ว่าความปรารถนาของเขาเป็นจริง!  ฉันต้องใช้ประโยชน์จากเขาสักหน่อยแล้ว!  เงินที่ต้องจ่ายสำหรับงานเลี้ยง  ตอนนี้คงไม่จำเป็นอีกต่อไป  กระทั่งสามารถเพลิดเพลินกับการบริการชั้นหนึ่งจากอภินันทนาการของหลี่เฟิง!”

 

“ห๊า!...”

 

ตอนนี้เป็นคราวที่ถังเฟยเฟยสะดุ้งแทนจากข้อสรุปที่ลี่เหยานึก  ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความสงสัย  และในใจกำลังคิดว่าหลี่เฟิงถูกหยิบยกเข้ามาในการสนทนาได้ยังไง

 

“คนนั้นไม่ใช่...”

 

“เฟยเฟย  นี่สำหรับเธอ”

 

แต่ในขณะที่ถังเฟยเฟยเตรียมจะปฏิเสธการคาดเดาของลี่เหยา  หลี่เฟิงก็ปรากฏตัวขึ้นโดยบังเอิญ  นอกจากนี้ในมือก็มีช่อกุหลาบสีแดง  เขายื่นมันให้กับถังเฟยเฟยด้วยใบหน้าที่จริงใจและน้ำเสียงเสน่หา

 

“ว้าว~  โรแมนติกมาก!”

 

ลี่เหยาเองก็ประหลาดใจกับการปรากฏตัวอย่างฉับพลันของหลี่เฟิงด้วยเช่นกัน  ดวงตาของเธอจับจ้องกุหลาบช่อใหญ่นั่น  ไม่ได้เฉลียวใจเลยว่าความจริงนั้นห่างไกลกัน  เพราะรูปร่างของฉินฟางที่เธอเห็นเมื่อครู่นี้ต่างกับของหลี่เฟิงมาก

 

“ขอโทษนะ  ฉันไม่สามารถรับมันไว้ได้…”

 

หน้าของถังเฟยเฟยไม่มีความสุขเลย  เธอรู้จักหลี่เฟิงมานาน  แต่ไม่เคยมีความประทับใจที่ดีกับเขา  แม้ว่าพวกเขาจะเป็นเพื่อนร่วมห้องเรียนมาตลอด  เธอกลับไม่มีความรู้สึกให้กับเขาเลย  ตอนนี้เมื่อความเข้าใจผิดดังกล่าวถูกยกขึ้นมา  เธอจึงรู้สึกไม่พอใจในทันที

 

“หลี่เฟิง”

 

ในเวลาเดียวกันก็มีเสียงเย็นชาเล็กน้อยดังขึ้นจากด้านหลังของถังเฟยเฟย  เสียงนั้นไม่ได้ดังมาก  แต่ความเกลียดชังที่เจือปนอยู่ในนั้นก็หนาแน่นมาก

 

“ฉินฟาง?”

 

หลี่เฟิงมองผ่านช่อกุหลาบและไหล่ของถังเฟยเฟยไป  เขาสังเกตเห็นฉินฟางกำลังเดินมาที่นี่  ใบหน้าของเขาก็แสดงความประหลาดใจออกมาอย่างที่สุด

 

 

……………………………..