ตอนที่ 18   หญิงสาวที่เรียกว่าเสี่ยวซู

ตอนที่ 18   หญิงสาวที่เรียกว่าเสี่ยวซู

 

ผู้แปล  :  ThreeSwords

ปรับสำนวน  :  ThreeSwords

 

 

หลังจากทำการโทรเสร็จสิ้น  เหลาซูเฉียงกับเหล่าลูกสมุนก็ไม่ได้สร้างปัญหาให้กับคนอ้วนเฉินอีก  พวกมันเพียงโยนเขาไปที่มุมหนึ่งพร้อมกับสูบบุหรี่รอ  อย่างไรก็ตามสายตาของพวกมันก็ยังจับจ้องเขาตลอดเวลา  ไม่ปล่อยให้เขามีโอกาสหลบหนี

 

อีกด้านหนึ่งนั้นในที่สุดแล้วฉินฟางก็ไม่ได้จากไป  เขาไม่ได้สนใจว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับคนอ้วนเฉินเลย  แต่เขาไม่อาจรับประกันได้ว่าเหลาซูเฉียงกับพวกจะไม่ทำเรื่องที่น่ารังเกียจอีก  ในเมื่อเขาอาศัยอยู่ตัวคนเดียวจึงไม่ใช่เรื่องสำคัญว่าจะต้องกลับบ้านตอนไหน  ก็เลยซ่อนตัวต่อไปและรอดูสถานการณ์ว่าจะออกไปในทิศทางไหน

 

บ้านของคนอ้วนเฉินไม่ได้ไกลจากที่นี่  ดังนั้นหลังจากผ่านไปสักพักฉินฟางจึงเห็นร่างที่เพรียวบางเดินเข้ามาในซอยอย่างช้าๆ  ดูจากรูปร่างเพียงอย่างเดียวก็สามารถบ่งบอกได้ว่านี่คือหญิงสาวคนหนึ่ง

 

มันค่อนข้างดึกมากแล้วและรอบๆ บริเวณไม่มีคนอยู่เลย  ถ้าหญิงสาวคนหนึ่งไม่มีเหตุที่ต้องกระทำแล้ว  เธอก็คงจะไม่กล้าที่จะออกมาข้างนอกตามลำพัง  นับประสาอะไรกับซอยเปลี่ยวเช่นนี้

 

ดังนั้นจึงเห็นได้ชัดว่าหญิงสาวที่กำลังเดินเข้ามาคือหลานสาวของคนอ้วนเฉิน  ซึ่งฉินฟางสามารถรู้ได้โดยไม่จำเป็นเคยต้องพบเจอหญิงสาวผู้นี้

 

เกือบจะในเวลาเดียวกับที่ฉินฟางกำลังคิดพิจารณาอยู่นั้น  หญิงสาวคนนั้นก็เดินออกมาจากซอยแล้ว  และปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าสายตาของฉินฟาง

 

เครื่องแต่งกายของหญิงสาวคนนั้นดูเรียบง่ายมาก  เธอสวมกางเกงยีนส์สีดำกับเสื้อเชิ้ตลายดอกไม้ซึ่งดูล้าสมัย  และรองเท้าแตะธรรมดาทั่วไป  แม้ว่าจะสวมชุดที่มาจากร้านแผงลอยทั้งตัว  มันก็ไม่สามารถลดความงามของใบหน้าเธอ  ถ้าแต่งตัวเพิ่มอีกสักนิดแล้วเธอน่าจะมีความงามทัดเทียมกับถังเฟยเฟยอย่างแน่นอน

 

“เช่นนี้แล้ว  ดูท่าจะลำบากแน่ๆ...”

 

ถ้าไม่รู้ก็คงไม่เกิดปัญหา  แต่หลังจากเห็นรูปร่างหน้าตาของหญิงสาวแล้ว  ฉินฟางก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างขมขื่น

 

เหลาซูเฉียงกับพวกเห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คนที่มีจิตใจดีงาม  ถ้าพวกมันกล้าที่จะคุกคามถังเฟยเฟยในที่สาธารณะแล้ว  อะไรที่พวกมันจะทำในคืนที่เงียบสงัดกับสถานที่เปลี่ยวเช่นนี้ล่ะ?  ฉินฟางนึกกลัว...

 

ฉินฟางไม่กล้าที่จะคิดอีกต่อไป  เขาสามารถทำได้เพียงรอจนสถานการณ์ถูกตีแผ่ออกมา  และภาวนาว่ามันจะไม่เป็นไปตามที่เขาคาดคะเนไว้

 

หลังจากที่หญิงสาวเดินออกจากซอยก็มองไปยังถนนรอบๆ สี่แยก  มือทั้งสองของเธอกุมแน่นอยู่ที่หน้าท้อง  กระทั่งฉินฟางที่อยู่ในห่างออกไปก็สามารถเห็นได้ว่ามีอะไรยื่นออกมาเล็กน้อยตรงบริเวณนั้น  เป็นไปได้ว่าคนอ้วนเฉินอาจขอร้องให้เธอซ่อนเงินไว้แบบนั้นขณะเดินมาที่นี่

 

“เสี่ยวซู  เสี่ยวซู... ลุงอยู่ที่นี่!”

 

คนอ้วนเฉินซึ่งอยู่ที่มุมถนนหนึ่งก็ตะโกนเรียกเสี่ยวซูในทันทีเมื่อหญิงสาวปรากฏตัว  เหลาซูเฉียงกับพวกก็ทำการดับบุหรี่และยกตัวคนอ้วนเฉินขึ้น  จากนั้นก็เดินตรงไปยังหญิงสาว  ด้วยความบังเอิญทิศทางที่พวกมันเดินมานั้นอยู่ตรงหน้าสายตาของฉินฟาง  และระหว่างฉินฟางกับพวกนั้นมีเพียงถนนคั่นโดยไม่มีรถหรือผู้คนเลย

 

“ลุงค่ะ  ลุง...”

 

หญิงสาวเต็มไปด้วยความสงสัยขณะที่มองไปยังคนอ้วนเฉินที่กำลังใกล้เข้ามา  ใบหน้าของเขาเปลี่ยนจากหน้าที่เหมือนหมูกลายไปเป็นช้าง  จนเธอสามารถเห็นเค้าโครงหน้าเดิมของคนอ้วนเฉินได้เพียงเล็กน้อย  หญิงสาวรู้สึกตื่นตระหนก  แต่หลังจากเห็นคนทั้งสามซึ่งเห็นได้ชัดว่าเป็นอันธพาลอยู่ข้างๆ ลุงของเธอ  ก็ทำให้เธอเผลอเดินถอยหลังไปสองสามก้าว

 

“อย่าเพิ่งพูดอะไรเกี่ยวกับตัวของลุงในเวลานี้  หลานได้เอาสิ่งที่ลุงขอมาด้วยไหม?”

 

ตอนนี้สิ่งเดียวที่คนอ้วนเฉินต้องการคือการรีบออกไปจากที่นี่  ถ้าเขายังคงอยู่ที่นี่นานต่อไปก็อาจจะถูกซ้อมอีกรอบ  นอกจากนี้เลือดที่ไหลออกจากมือของเขาก็ยังไม่หยุดสนิท

 

“เอามาสิคะ  นี่ค่ะ...”

 

หญิงสาวเอาเงินที่ถูกห่อด้วยกระดาษออกมาจากเสื้อเชิ้ตของเธอในทันที  แต่ตอนที่เธอนำเงินออกมานั้นก็ได้เผยผิวที่ขาวราวหิมะและปุ่มหน้าท้องซึ่งแลดูน่ารักบางส่วนออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ  เหลาซูเฉียงที่สังเกตเห็นแล้วว่าหญิงสาวคนนี้สวยมากแม้จะแต่งกายล้าสมัย  ดวงตาทั้งสองก็เกิดประกายขึ้นเมื่อมันได้มอง

 

หญิงสาวหวาดกลัวการจ้องมองที่หยาบโลนนี้  และมือทั้งสองของเธอก็สั่นจนเงินที่ถือไว้เกือบจะตกลงบนพื้น  เพราะความกักขฬะที่สายตาของเหลาซูเฉียงสื่อออกมาทำให้หญิงสาวผู้ซึ่งไม่เคยผ่านเรื่อง ‘นั้น’ มาก่อนรู้สึกตื่นตระหนก

 

คนอ้วนเฉินเห็นได้ชัดว่าไม่ได้รับรู้ถึงสายตาที่สื่อออกมาจากเหลาซูเฉียง  ทำเพียงก้มหน้าหยิบเงินมา  และจากนั้นก็ส่งมอบเงินไปตรงหน้าเหลาซูเฉียงอย่างระมัดระวัง  พร้อมกับพูดว่า

 

“เหลาเกอ  เงินอยู่นี่แล้ว...  ฉันสามารถกลับบ้านได้หรือยัง?”

 

เหลาซูเฉียงไม่ได้เอ่ยอะไรตอนที่รับเงินนั่นมา  หลังจากฉีกกระดาษหนังสือพิมพ์ที่ห่อไว้ก็พบว่ามีเงินก้อนหนึ่งอยู่ข้างในจริงๆ  และหลังจากทำการนับจำนวนเงินก็มีอยู่ประมาณหนึ่งหมื่นหยวน  เหลาซูเฉียงคิดว่าในเวลานี้คนอ้วนเฉินไม่กล้าเล่นตลกอะไรอีก  เพราะรู้ว่าจะโดนทำร้ายอีกถ้าทำอย่างนั้น

 

“ได้สิ  ตอนนี้แกสามารถไสหัวไปได้แล้ว...”

 

หลังจากที่ได้รับเงิน  เหลาซูเฉียงก็โบกมือไล่คนอ้วนเฉินให้รีบออกไปเบาๆ

 

“กำลังไป  กำลังจะไปแล้ว...”

 

คนอ้วนเฉินรู้สึกเหมือนกับยกภูเขาออกจากอก  แต่ในขณะที่กำลังก้มหน้าบ่นพึมพำและเตรียมที่จะเรียกหญิงสาวที่เรียกว่าเสี่ยวซูให้จากไปด้วยกันนั้น

 

“ช้าก่อน!”

 

เหลาซูเฉียงก็ตะโกนเสียงดังมาจากข้างหลัง

 

“แกไปได้แต่สำหรับเธอนั้น... ต้องอยู่”

 

เกือบจะในทันทีหลังจากเหลาซูเฉียงพูดไปอย่างนั้น  ลูกสมุนทั้งสองของมันก็ลุกโชนด้วยไฟปรารถนาแล้ว  และทำการปิดกั้นทางหลบหนีของหญิงสาวจากด้านหน้าและหลัง

 

“เหลาเกอ  อย่า... อย่าทำอย่างนี้... ฉันให้เงินคุณไปแล้วนะ...”

 

ใบหน้าของคนอ้วนเฉินซีดเผือดในทันที  และพูดทักท้วงด้วยอาการตะกุกตะกัก

 

“มึงให้เงินกับกูแล้ว  ดังนั้นกูจะไม่รบกวนมึงอีก  รีบไปซะ... หรือจะให้กูทำมึงเลือดสาดล่ะ”

 

เหลาซูเฉียงเห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คนประเภทที่จะรับฟังคำร้องขอความเมตตาของผู้อื่น  ดังนั้นมันจึงดึงมีดออกมาอีกครั้ง  และในขณะที่ทำการคุกคามคนอ้วนเฉินให้หลบหนี  มันก็เดินไปยังหญิงสาวคนนั้นด้วย

 

“อุว๊ากก!”

 

คนอ้วนเฉินซึ่งกลัวจนหัวหดมาเป็นเวลานานแล้ว  มองไปยังหญิงสาวด้วยสีหน้าขัดแย้ง  แต่ช่วงเวลาที่เหลาซูเฉียงดึงมีดออกมาอีกครั้ง  คนอ้วนเฉินก็นึกตอนที่เขาหลั่งเลือดเมื่อสักครู่นี้ในทันทีและกรีดร้องด้วยความตื่นตระหนก  หลังจากนั้นเขาก็หายลับไปในความมืดของซอยที่นำกลับไปยังบ้าน

 

“ลุงเฉิน!...”

 

ใบหน้าของหญิงสาวเต็มไปด้วยความหวาดกลัว  และพยายามที่จะวิ่งหนีไปอย่างสะเปะสะปะ  แต่ลูกสมุนทั้งสองนั้นไม่ใช่มือสมัครเล่น  ทันทีที่ขาของเธอมีการเคลื่อนไหวพวกมันก็ทำการปิดเส้นทางหลบหนีของหญิงสาว

 

“พวก... พวกแกอย่าเข้ามานะ!”

 

หญิงสาวที่เรียกว่าเสี่ยวซูตื่นกลัว  เธอเพิ่งจะมาถึงที่เมืองแห่งนี้และยังไม่ทันได้รู้สึกคุ้นเคยกับที่นี่เลย  นอกจากคนอ้วนเฉินและครอบครัวของเขาแล้ว  เธอก็ไม่มีญาติอื่นใด  เมื่อเผชิญหน้ากับสถานการณ์เช่นนี้  กระทั่งคนอ้วนเฉินก็ทอดทิ้งเธอไป  ต่อให้เป็นหญิงสาวคนอื่นที่มีจิตใจเข้มแข็งมากที่สุดก็ไม่อาจทนทานได้  ทำให้ใบหน้าของเธอในเวลานี้เต็มไปด้วยหยาดน้ำตา

 

“เฮ้  น้องสาว  อย่ากลัวไปเลย  พี่ไม่ใช่คนไม่ดี...”

 

เหลาซูเฉียงเล่นกับมีดในมือของมันด้วยสีหน้าที่ชั่วร้าย  และค่อยๆ ต้อนหญิงสาวเข้าไปที่มุม  เหล่าลูกสมุนก็มีสีหน้าคล้ายๆ กัน  โดยหนึ่งในนั้นพูดออกมาด้วยความอหังการ

 

“ลูกพี่กินเนื้อไปแล้ว  ก็อย่าลืมแบ่งปันน้ำแกงให้พวกข้าด้วยนะ”

 

พวกมันเป็นอันธพาลกลุ่มเล็กๆ ที่แม้ว่าจะเคยทำเรื่องพวกนี้มาก่อน  แต่หญิงสาวพวกนั้นล้วนมีประสบการณ์มานับครั้งไม่ถ้วน  ทว่าหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าพวกมันในเวลานี้  ไม่ต้องพูดถึงเรื่องความงามของเธอที่กินขาดคนอื่น  และเห็นได้ชัดว่ายังบริสุทธิ์อยู่อีกด้วย  เรื่องนี้กระตุ้นจินตนาการของพวกมันจริงๆ

 

“จากที่เห็น  ผมคงไม่มีทางเลือกซะแล้ว  ใช่ไหม?...”

 

ฉินฟางที่เฝ้าติดตามสถานการณ์มาตลอด  ก็พบว่าเหตุการณ์ที่เลวร้ายที่สุดซึ่งเขาได้จิตนาการไว้ก็เกิดขึ้นตามที่คาดในท้ายที่สุด  หญิงสาวคนหนึ่งถูกอันธพาลสามคนเหยียดหยามย่ำยี  แต่ฉินฟางก็รู้ว่าตัวเขาจะไม่ปล่อยให้เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นโดยไม่ทำอะไรเลย  ดังนั้นเขาจึงลุกขึ้นยืนและค่อยๆ เข้าไปใกล้อันธพาลทั้งสามที่เอาแต่มองหญิงสาวคนนั้น  และไม่ได้สังเกตเห็นการคงอยู่ของฉินฟางเลย...

 

 

……………………………..