ตอนที่ 08 ทักษะ [ลอบโจมตี]

ผู้แปล  :  ThreeSwords

ปรับสำนวน  :  ThreeSwords

 

 

ความรู้สึกนี้ทำให้ฉินฟางอึดอัดเป็นอย่างมากและขมวดคิ้วโดยไม่รู้สึกตัว  อย่างไรก็ตามเขาก็ยังไม่รู้ว่าอะไรที่ผิดปกติจนตัวเองรู้สึกสับสนเช่นนี้

 

“พี่ชายท่านนี้  ผมเพิ่งมาอยู่ที่นี่เลยยังไม่รู้กฏ  ถ้ามีอะไรที่คุณต้องการแล้วก็บอกมาได้เลย  ผมจะทำให้แน่ๆ”

 

ฉินฟางพยายามส่ายหัวเพื่อไล่ความรู้สึกแปลกๆ ที่อยู่ข้างในหัวเขาออกไป  น่าเสียดายที่มันไม่ประสบผลสำเร็จ  อย่างไรก็ตามเขาก็ยังสอบถามเหลาซูเฉียงอย่างสุภาพเกี่ยวกับสิ่งที่ต้องการ

 

ฉินฟางได้เข้าไปพัวพันกับพวกอันธพาลเมื่อสองวันก่อนและเกือบจะเสียชีวิตเพราะอุบัติเหตุในวันนั้น  แม้ว่าอุบายของพวกอันธพาลในครั้งนี้จะเต็มไปด้วยช่องโหว่แต่ในใจของเขาก็ยังคงรู้สึกหวาดกลัวอยู่บ้าง  ดังนั้นถึงเขาจะไม่เกรงกลัวเหลาซูเฉียงที่ดูท่าทางอ่อนแอคนนี้  แต่ตราบใดที่เขายังคงทำการค้าต่อไปก็เป็นไปได้ว่าจะถูกรังควานจากพวกอันธพาลเหล่านี้

 

“อย่างน้อยแกก็รู้จักที่จะอ่านสถานการณ์  ไม่เหมือนกับใครบางคน...”

 

เมื่อเหลาซูเฉียงได้ยินที่ฉินฟางพูด  ก็มีรอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่หยาบกระด้างของเขา  แต่ก็ยังส่งสายตาไปข่มขู่ฟ่านเจี่ยเจีย

 

“เห็นแก่เจ้าของร้านมีมารยาทเป็นอย่างมาก  ถ้าแกจ่ายมา 5,000 หยวน  ข้าก็รับรองได้ว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น”

 

“อะไรนะ?  ห้าพัน?  ทำไมพวกแกไม่ไปปล้นธนาคารซะเลยล่ะ?”

 

หลังจากได้ยินในสิ่งที่เหลาซูเฉียงต้องการ  หน้าของฉินฟางก็เปลี่ยนไปในทันทีและคิ้วก็ขมวดไปด้วยเช่นกัน  ขณะที่ฟ่านเจี่ยเจียซึ่งยืนอยู่ข้างฉินฟางก็มีการตอบสนองที่รุนแรงมาก  และเริ่มแผดเสียงดังที่ทำให้ผู้คนกลัว

 

เหล่าลูกค้าในร้านบะหมี่รู้สึกได้ถึงสถานการณ์ที่กำลังจะไม่สามารถควบคุมได้  จึงตัดสินใจเรียกเก็บเงินและวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว  อีกด้านหนึ่งถังเฟยเฟยก็กำลังเดินตรงไปหาฉินฟางพร้อมกับเก็บเงินจากลูกค้า

 

“พี่ชาย  พวกเราเป็นแค่ร้านค้าเล็กๆ  ผมไม่คิดว่าพวกเราจะสามารถหาเงินได้มากขนาดนั้นภายในหนึ่งเดือน...”

 

ในตอนนี้ฉินฟางก็เริ่มที่จะรู้สึกโกรธขึ้นมาบ้างแล้ว  แต่เพื่อให้การต่อรองในครั้งนี้ผ่านไปได้อย่างสงบ  ฉินฟางจึงยังอดกลั้นความโกรธของเขาไว้  และพูดอธิบายไปอย่างสุภาพ

 

“หยุดพล่ามเรื่องไร้สาระ  ข้าจับตาดูมาสองสามวันแล้ว  ร้านบะหมี่ของแกขายดีที่สุด  แกน่าจะหาเงินได้อย่างน้อยสองถึงสามพันหยวนต่อวัน  เพราะฉะนั้นการจ่ายเงินแค่ห้าพันหยวนก็แค่หยดน้ำจากมหาสมุทร  ถูกมั้ย?”

 

ดวงตาตี่เล็กของเหลาซูเฉียงหมุนไปรอบๆ  จากนั้นสายตาของมันก็มีประกายที่ผิดแปลกไป  ภายใต้หนวดที่สกปรกกับปากที่โสมมซึ่งกำลังพูดพล่ามเรื่องไร้สาระไปเรื่อย  เมื่อมันเห็นถังเฟยเฟยที่กำลังเดินเข้ามา  ดวงตาของมันก็ลุกโชนด้วยไฟปรารถนา  และหลังจากนั้นไม่นานมันก็พูดออกมาในทันทีว่า

 

“อันที่จริงแล้ว  เรื่องนี้สามารถต่อรองกันได้...”

 

“เหลาเกอ...”

 

เมื่อลูกสมุนทั้งสองเห็นเหลาซูเฉียงจู่ๆ ก็เปลี่ยนใจจึงตะโกนเรียกในทันที  พวกมันเป็นแค่อันธพาลกลุ่มเล็กๆ และเงินห้าพันหยวนก็ไม่ใช่จำนวนน้อยๆ  มันมากพอที่จะให้พวกมันเสพสุขไปสักระยะหนึ่ง  แล้วจะให้ยกเลิกไปได้ยังไงกัน?

 

แต่เหลาซูเฉียงเพียงโบกมือส่งสัญญาณให้พวกนั้นสงบลงและทำใจเย็นๆ  จากนั้นก็มองไปยังถังเฟยเฟยที่ยืนอยู่ข้างฉินฟางด้วยสายตาที่ชั่วร้ายและเจ้าเล่ห์เพทุบาย

 

“ทันทีที่ให้แฟนของแกไปเล่นอยู่กับพวกข้าสักพัก  นับประสาอะไรกับเงินห้าพันหยวน  ข้าจะไม่ถามหาเงินจากแกเลยสักเฟินเดียว”

 

“ไร้ยางอาย”

 

ถังเฟยเฟยที่ยืนอยู่ข้างฉินฟางหลังจากได้ยินที่เหลาซูเฉียงพูด  ใบหน้าก็แดงก่ำด้วยความโกรธ  และสบถออกมาหนึ่งคำจากเรียวปากที่มีเสน่ห์คู่นั้น

 

“ใช่  ใช่  ใช่  ให้หญิงสาวนี่ไปกับพวกข้าหนึ่งคืน”

 

“หญิงงาม  มากับพวกข้าเถอะ  พวกเรามั่นใจว่าจะทำให้เจ้าผ่านค่ำคืนหฤหรรษ์นี้ไปด้วยความสุขสันต์...”

 

ลูกสมุนทั้งสองเข้าใจแผนการของเหลาซูเฉียงในทันที  และมองไปยังใบหน้าอันน่ารักของถังเฟยเฟย  จากนั้นก็เรือนร่างที่สูงโปร่งและหน้าอกขนาดกำลังดีของเธอ  พวกมันเริ่มที่จะกลืนน้ำลายและกระทั่งยื่นมือตรงไปหาเธอ

 

“เอาล่ะ  แกจะเลือกแบบไหน?  รีบให้คำตอบเร็วเข้า”

 

ขณะที่เหลาซูเฉียงกำลังพูดก็เดินนวยนาดเข้าไปหาถังเฟยเฟย  ลูกสมุนของมันซึ่งมีเหลาซูเฟิงเป็นศูนย์กลางก็เดินทอดน่องเรียงหน้ากระดานเข้าไปหาถังเฟยเฟยอย่างไม่รีบเร่ง  ซึ่งดูเหมือนว่ากำลังวางแผนที่จะตัดโอกาสในการหลบหนีของถังเฟยเฟย

 

“ฉินฟาง....”

 

ท้ายที่สุดแล้วถังเฟยเฟยก็ยังเป็นเพียงหญิงสาวที่ยังเรียนไม่จบ  พอเห็นพฤติกรรมของพวกอันธพาลแล้ว  จิตใจของเธอก็พลันว่างเปล่าและยืนพิงฉินฟางโดยไม่ทันได้รู้สึกตัว  จากนั้นก็หลบไปซ่อนอยู่ข้างหลังเขา  หน้าอกขนาดกำลังดีของเธอถูไถไปกับแขนของฉินฟาง  ให้ความรู้สึกอ่อนนุ่มที่เต็มไปด้วยความยืดหยุ่น

 

“โอเค...”

 

พอเผชิญหน้ากับเหล่าอันธพาล  ฉินฟางก็ทำตัวเหมือนกับพวกเศษสวะที่ขี้ขลาดและก้มหน้าพูดคำว่า ‘โอเค’  เรื่องนี้ทำให้ผู้คนที่มุงอยู่โดยรอบผิดหวังในตัวของฉินฟางในทันที  ขณะเดียวกันเหลาซูเฉียงก็ยิ้มเยาะและอดไม่ได้ที่จะก่นด่าว่าขี้ขลาดอยู่ในใจ  ส่วนถังเฟยเฟยนั้นดวงตาของเธอเบิกกว้างและสายตาก็แสดงให้เห็นว่าไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยินเป็นอย่างมาก

 

อย่างไรก็ตามฉินฟางผู้ซึ่งทำตัวเหมือนกับพวกเศษสวะ  ไม่นานหลังจากที่พูดคำว่า ‘โอเค’ จู่ๆ ก็ขยับตัวของเขา  และคว้าชามราเม็งที่ยังกินไม่เสร็จฟาดไปหัวของเหลาซูเฉียงอย่างรุนแรงด้วยความเร็วราวกับสายฟ้าฟาด  จากนั้นเขาก็พูดว่า

 

“... ซะเมื่อไหร่กันเล่า!”

 

⌈ ทักษะที่เรียนรู้ : ลอบโจมตี

 

ทักษะความชำนาญ : ขั้นเริ่มต้น

 

ค่าประสบการณ์ : 1%

 

ผลกระทบของทักษะ : มีโอกาสที่จะทำให้สลบหรือมึนงง

 

หมายเหตุ : การใช้อาวุธโจมตีสามารถทำให้เกิดความเสียหายเพิ่มเติม  ⌋

 

 

เกือบจะในเวลาเดียวกันที่เขาลอบโจมตีสำเร็จ  ฉินฟางก็ได้ยินเสียงไม่ได้ยินมานานอีกครั้ง  หรือพูดง่ายๆ ว่าเขาไม่ได้คาดหวังว่าจะได้ทักษะใหม่หลังจากทำการต่อสู้

 

ไม่เพียงเท่านั้น  เมื่อการลอบโจมตีประสบผลสำเร็จ  เขาก็สังเกตเห็นพวกอันธพาลเหล่านั้นจู่ๆ ก็เปล่งแสงสีแดงออกมาเล็กน้อย  และยังมีข้อความลึกลับปรากฏขึ้นบนหัวของอันธพาลทั้งสามคนซึ่งมองเห็นได้อย่างชัดเจน

 

⌈ อันธพาล,  เลเวล 1,  พลังโจมตีอ่อนด้อยมาก

 

การประเมินผล : แข็งแรงกว่าคุณเล็กน้อย,  ทักษะ : รีดไถ

 

ลักษณะเฉพาะตัว : รังแกคนที่อ่อนแอกว่าแต่ในขณะเดียวกันก็เกรงกลัวคนที่แข็งแรงกว่า  ⌋

 

 

พอเห็นประโยคเหล่านี้แล้ว  สิ่งที่ฉินฟางนึกถึงในทีแรกคือตอนที่เขาทำ [เส้นบะหมี่คุณภาพเลว] เป็นครั้งแรก  ซึ่งข้อความในตอนนั้นคล้ายกับตอนนี้ด้วยเช่นกัน

 

“ชีวิตของผมได้เปลี่ยนไปอยู่ในเกมส์แล้วงั้นเหรอ?”

 

ฉินฟางอดไม่ได้ที่จะคิดแบบนั้น  แต่เมื่อเหลือบมองไปยังฟ่านเจี่ยเจียที่ยืนอยู่ข้างเขา  ทุกอย่างเป็นปกติและไม่มีข้อความเหล่านั้นปรากฏขึ้นมาเลย

 

ในหมู่คนที่มองมาจากระยะไกลเหล่านั้น  ก็ไม่มีเช่นกัน  ไม่มีข้อความอะไรปรากฏขึ้นมาเลย

 

เดี๋ยวก่อนนะ  แล้วทำไมคนนั้นถึงได้มีล่ะ?

 

ถ้าเขาไม่สังเกตเห็นก็คงจะไม่รู้  แต่เมื่อสังเกตเห็นแล้วก็รู้สึกประหลาดใจจริงๆ  ท่ามกลางผู้คนที่อยู่ห่างออกไป  ฉินฟางพบว่ามีคนหนึ่งที่ร่างกายของเขาเปล่งแสงสีแดงอ่อนๆ  และในเวลาเดียวกันก็มีข้อความปรากฏขึ้นบนหัวของเขา  เพียงแต่มันอยู่ห่างเกินไปจนฉินฟางเห็นได้ไม่ชัดเจน

 

อย่างไรก็ตามฉินฟางก็จำได้ว่าคนผู้นั้นเป็นใคร  และไม่คาดคิดเลยว่าคนคนนั้นคือเจ้าของร้านเฉิน  ซึ่งตั้งร้านขายของว่างอยู่ที่นี่ด้วยเช่นกัน  ปกติแล้วเขาจะสุภาพกับฉินฟางเป็นอย่างมาก  ทำให้ผู้คนรู้สึกว่าเขาเป็นคนที่มีมารยาท

 

แต่ลักษณะเฉพาะของเจ้าของร้านเฉินนั้นคล้ายคลึงกับของพวกอันธพาล  ซึ่งนั่นก็คือร่างกายของพวกเขาเปล่งแสงสีแดงอ่อนออกมา  ทันใดนั้นฉินฟางก็นึกถึงศัพท์เฉพาะที่ใช้กันเกมส์คำหนึ่ง ‘ผู้เล่นสีแดง (Player Killer ; PK)’

 

ปกติแล้วในเกมส์มีเพียงผู้เล่นที่ฆ่าฟันตามอำเภอใจเท่านั้นที่จะได้รับสถานะ ‘ผู้เล่นสีแดง’  อย่างไรก็ตามพวกอันธพาลกับเจ้าของร้านเฉินไม่น่าจะเคยฆ่าคนมาก่อนแน่ๆ  ถ้าเป็นอย่างนั้น... ใช่แล้ว  เจตนาร้าย!  ศัตรู!

 

ท้ายที่สุดฉินฟางก็เข้าใจในความหมายของแสงสีแดง  ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเพียงแค่การอนุมาน  แต่สิ่งที่คิดไว้นั้นไม่น่าจะห่างไกลจากข้อเท็จจริง

 

 

…………………………