"อย่าหยุด! เรือของเราควรจะปลอดภัย ข้าได้ทิ้งคนเพื่อคุ้มกันที่นั่น เราต้องออกจากเกาะนี้!" อิซาเบลตะโกน เธอดูกระวนกระวายขณะที่เธอวิ่งไปที่บันไดยาวทางขึ้นภูเขา

แองเจเล่พยักหน้าแต่ไม่ได้พูดอะไร เขามองไปที่อุโมงค์เป็นครั้งสุดท้ายและตามอิซาเบล

ทางเข้าทั้งสามค่อยๆหายไปจากนาฬิกาแดดและทุกสิ่งทุกอย่างก็กลับสู่สภาพเดิม

โนมอนของนาฬิกาแดดเปลี่ยนเป็นสีขาวหลังจากผ่านไปหลายวินาที

ซูมมม

ลำแสงสีขาวยิงจากปลายของโนมอนยาวขึ้นสู่ท้องฟ้า

สายสีขาวเชื่อมต่อหน้าผากับท้องฟ้า

แองเจเล่สังเกตสิ่งที่เกิดขึ้นกับนาฬิกาแดดและเร่งฝีเท้าของเขา

ทั้งสองยังคงวิ่งลงเนินเขา พวกเขาหันไปมาหลายครั้งเพื่อหาทางลัด

สิบนาทีต่อมาพวกเขาก็กลับไปที่ชายหาดที่เรือเข้าเทียบท่า

"เป็นไปไม่ได้! เรืออยู่ที่ไหน"

อิซาเบลจ้องไปที่ชายหาดที่ว่างเปล่า เธอดูตกใจ

ราวกับว่าเรือได้นำทีมมาและหายไปอย่างสมบูรณ์โดยไม่ทิ้งร่องรอยใดๆไว้บนผิวของทะเล

คลื่นสีน้ำเงินได้โดนชายหาดสีเหลืองเป็นครั้งคราวแต่นอกเหนือจากนั้นสถานที่นี้ก็เงียบ

น้ำจากทะเลล้อมรอบช่องว่างของแนวปะการัง

"เรืออยู่ที่ไหน!"

อิซาเบลเริ่มตื่นตระหนก เธอวิ่งไปที่ทะเลและวนไปรอบๆบริเวณที่เรือทอดสมอแต่ไม่พบอะไร

"บัดซบ"

การแสดงออกของแองเจเล่เริ่มเคร่งเครียด

พวกเขาเดาว่าที่เรือหายไปเป็นส่วนหนึ่งของเหตุการณ์ลึกลับที่เกิดขึ้นในซากปรักหักพัง ถ้าภาพลวงตาพ่อมดสีน้ำเงินทำลายเรือมันก็จะเป็นปัญหาใหญ่

แองเจเล่หยุดที่ขอบของชายหาดและเริ่มตรวจสอบสภาพแวดล้อม

"มีวิธีที่เจ้าจะติดต่อกับคนบนเรือไหม" เขาถามขณะที่หันหน้าไปทางเธอ

อิซาเบลหายใจเข้าลึกๆและสงบลง เธอดูแตกต่างออกไป ใบหน้าของเธอไร้อารมณ์ใดๆ เธอรีบเอาลูกสีทองขนาดเล็กออกมาจากถุงกระเป๋าหลังจากที่ฟังคำพูดของแองเจเล่

เคร๊ง (หลงแคร๊งไปตั้งหลายตอน หลอน)

มีเข็มสีดำหลายเล่มออกมาจากผิวของลูกบอล

อิซาเบลหยิบขึ้นมาเข็มหนึ่งและบิดมัน

ฟิ้ว

ลูกสีทองหายไปจากฝ่ามือของเธอพุ่งเป็นเส้นสีทองบินขึ้นไปในอากาศ

เข็มได้ทะยานขึ้นไปในอากาศและบินไปในทิศทางต่างๆจากนั้นเข็มก็หายไปทั้งหมดหลังจากผ่านไปหลายวินาที

"ฮาร์-ริม-ลาส!" อิซาเบลร่ายคาถาเสียงดัง คำที่เธอพูดหมายถึง 'แม่แห่งแสง' ในภาษาแอนแมค

พวกเขารออยู่ครู่หนึ่งจนกระทั่งพวกเขาเห็นเส้นสีทองมาจากทางซ้าย

"ทางนั้น!" อิซาเบลตะโกนและเริ่มวิ่ง

แองเจเล่พยักหน้าและตามเธอ

ทั้งสองวิ่งไปตามแนวชายฝั่งและพบเรือใต้หน้าผาหินหลังจากผ่านไปประมาณสิบนาที

เรือสีดำขนาดเล็กติดอยู่ระหว่างแนวปะการังและมีสายสีทองอยู่บนเรือ

สายลมและคลื่นเริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆ

เมฆในท้องฟ้าเริ่มหนาขึ้นและปิดกั้นแสงแดดอย่างสมบูรณ์ มันเป็นเวลาเที่ยงวันแต่มันดูเหมือนตอนเย็น

แองเจเล่และอิซาเบลก้าวเข้าไปในน้ำและวิ่งไปที่เรือ

อิซาเบลลูบแหวนสีขาวที่เธอมีและมีวงเวทสีขาวปรากฏภายใต้ฝ่าเท้าของเธอ วงเวทค่อยๆยกเธอขึ้นและเธอก็กระโดดขึ้นไปบนดาดฟ้าอย่างง่ายดายหลังจากผ่านไปหลายวินาที

แองเจเล่ชี้ไปที่เรือและมีสายโลหะเงินยาวออกจากปลายนิ้วของเขาไปปักที่ราว เขาดึงสายและกระโดดขึ้นราวแล้วปีนขึ้นไปบนดาดฟ้า

ตัวเรือนั้นเงียบ เขามองไม่เห็นใครรอบๆ

อิซาเบลเดินตรงไปยังห้องโดยสารหลังจากที่ก้าวขึ้นมาบนดาดฟ้า

หลังจากผ่านไปหลายนาทีเธอก็ลากชายสองคนออกมา

ทั้งสองสวมชุดเกราะหนังสีแดงเข้มและทั้งสองคนหมดสติ แองเจเล่เห็นอาวุธในมือของพวกเขา มีเลือดหยดลงจากใบดาบ

"หนึ่งในนี้เป็นผู้ติดตามของอินเฟ้นและพวกเขาทั้งคู่ถูกโจมตีด้วยภาพลวงตา ภาพลวงตาทำให้พวกเขาคิดว่าทั้งสองคนเป็นศัตรูกัน คำสาปมันแข็งแกร่งเกินไป เราต้องไป" อิซาเบลพูดอย่างใจเย็น เธอหายใจเข้าลึกๆอีกครั้งและพยายามคิดแผนว่าจะทำอะไรต่อ

"ไม่ต้องกังวล ข้าเชื่อว่าคำสาปมีผลต่อเป้าหมายที่เป็นกลุ่ม นอกจากนี้ข้ายังมีวิธีพิเศษในการจัดการกับมัน"

แองเจเล่ได้ทดสอบพลังของตรามาแล้วหลายครั้งและมั่นใจว่าเขาสามารถช่วยผู้คนรอบๆเขาได้

"ข้ารู้ว่าเจ้าอาจจะยกเลิกคำสาปให้ข้าได้ชั่วคราว แต่สิ่งนี้มันซับซ้อนกว่าที่เจ้าคิด" อิซาเบลพูดเสียงเบา

"ดูนี่สิ"

เธอโยกหัวไปทางซ้ายและดึงปกคอขวาเผยให้เห็นไหล่ขาวๆของเธอ

แองเจเล่เห็นลวดลายสีดำรูปนาฬิกาแดดบนไหล่ของอิซาเบลซึ่งดูคล้ายรอยสัก

"ลวดลายนี้หมายความว่าคำสาปยังไม่ได้ถูกยกเลิกและนี่เป็นเพียงหนึ่งในลวดลายที่ปรากฏบนร่างกายของข้า" อิซาเบลส่ายหัว "เราต้องขับเรือไปยังตำแหน่งเดิมและรอกลุ่มของเมลิสซ่า ถ้าพวกเขาไม่กลับมาภายในครึ่งชั่วโมงเราก็จะต้องไป"

แองเจเล่ตกใจเล็กน้อยหลังจากที่เห็นลวดลาย เขาขยับมือซ้ายเล็กน้อย มันดูเหมือนว่าตราสามารถยกเลิกคำสาปได้อย่างสมบูรณ์ให้กับเจ้าของเท่านั้น

เลือดจากฮาร์ปี้โบราณได้ผล พวกมันเป็นผู้เชี่ยวชาญในการควบคุมภาพลวงตาและพวกมันสามารถต่อต้านคาถาภาพลวงตาส่วนใหญ่ได้

แองเจเล่ได้ยินเสียงคนกรีดร้องเมื่อเขากำลังจะพูด

"มันเป็นเมลิสซ่า!" อิซาเบลตะโกน เธอเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ท้องฟ้า "โอ้! พระเจ้า!"

เธอปิดปากด้วยมือขวา มันดูเหมือนว่าเธอไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่เกิดขึ้น

แองเจเล่ได้ยินคำพูดของอิซาเบลและรีบเงยหน้าขึ้นไปตรวจสอบสถานการณ์

เหนือภูเขาสีดำมีแผ่นสีเงินโปร่งใสขนาดมโหฬารหมุนอย่างช้าๆและมีเงาเบลอสีขาวลอยอยู่ตรงกลางของแผ่น มันเป็นเมลิสซ่า แขนของเธอเปิดกว้างและมีรากเรืองแสงสีขาวนับไม่ถ้วนออกมาจากด้านหลังของเธอ รากเหล่านั้นปีนขึ้นไปที่ขอบของแผ่นสีขาวและอนุภาคพลังงานสีขาวก็ถูกฉีดเข้าไปในแผ่นโปร่งใส

"นั่นคือ.....กวาดล้างขั้นสุดท้าย....." อิซาเบลพึมพำ "มันเป็นคาถาชำระล้างที่แข็งแกร่งที่สุดที่เมลิสซ่ารู้และนอกจากนี้.....มันยังเป็นคาถาสุดท้ายที่เธอจะใช้...."

แองเจเล่ขมวดคิ้ว เขารู้สึกถึงการปรากฏตัวของอนุภาคพลังงานมากมาย พวกมันกำลังหมุนเหมือนสายลมที่กำลังจะพัดอนุภาคพลังงานเชิงลบออกจากร่างกายของเขา

แผ่นเงินค่อยๆหมุนช้าลงและมีรูนสีขาวที่แตกต่างกันมากกว่าหมื่นกะพริบอยู่

"ข้าควรจะทำความสะอาดเกาะนี้ด้วยพลังงานที่บริสุทธิ์ที่สุด" เสียงของเมลิสซ่าดังก้องในท้องฟ้า

แสงสว่างจากแผ่นได้ทำให้เกาะทั้งเกาะสว่างขึ้น แสงนั้นอ่อนโยน แม้แต่เมฆสีเข้มตอนนี้ก็ดูขาว คลื่นแผ่กระจายผ่านอากาศและเปลี่ยนการไหลเวียนของอากาศรอบเกาะ

สายลมที่มาจากจานทำให้ทุกๆมุมของเกาะอุ่นขึ้น แองเจเล่รู้สึกผ่อนคลายและความคิดของเขาก็สงบลง

มันเป็นคาถาที่มีขนาดใหญ่และคาถาเช่นนี้มักจะถูกร่ายระหว่างสงคราม ความเสียหายต่อเป้าหมายมักจะต่ำแต่ระยะของมันก็กว้างอย่างไม่น่าเชื่อ

โฮกกกก

ทันใดนั้นก็มีปากขนาดยักษ์ปรากฏและกัดแผ่นใส สิ่งมีชีวิตนี้เหวี่ยงหัวและกลืนไปทั้งหมด

เสียงที่เกิดขึ้นในขณะที่กลืนมันดังเหมือนฟ้าผ่าพื้นดิน

เมลิสซ่าถูกกลืนไปพร้อมกับแผ่นใสก่อนที่เธอจะตอบสนอง

งูทะเลสีน้ำเงินเรืองแสงได้ปรากฏขึ้นจากที่ไหนสักแห่ง มันมีหูที่คล้ายปีกค้างคาวและมีลำแสงออกมาจากดวงตาของมัน มันเกือบจะเหมือนกับลูกตาถูกแทนที่ด้วยเปลวไฟที่กำลังเผาไหม้

แองเจเล่และอิซาเบลไม่เข้าใจว่ามันเพิ่งเกิดอะไรขึ้น

หลังจากผ่านไปหลายวินาทีแองเจเล่ก็ตะโกน

"หนี!"

อิซาเบลตื่นขึ้นด้วยเสียงของแองเจเล่และพวกเขาก็รีบออกเรือ

แองเจเล่ไปควบคุมหางเสือขณะที่อิซาเบลหยิบถุงกระเป๋าสีเหลืองออกมาและเทอะไรบางอย่างในอากาศ ฝุ่นสีเขียวได้กระจายไปบนใบเรือหลักและกลายเป็นพายุทอร์นาโดขนาดเล็ก

เรือส่ายหลายครั้งและเคลื่อนที่ผ่านแนวปะการัง มันเริ่มไปด้านตรงข้ามของเกาะอย่างรวดเร็ว

ฟู่

มีวงกลมแสงสีเขียวปรากฏขึ้นเหนือเรือและแผ่กระจายไปทั่วตัวเรืออย่างรวดเร็ว

ความเร็วของเรือเพิ่มขึ้นอย่างมาก มันกำลังเคลื่อนที่ออกจากเกาะเหมือนลูกธนูออกจากสายธนู

งูยาวมากกว่าพันเมตร มันค่อยๆเลื้อยไปรอบๆเกาะและยกหัวขึ้น เสียงที่รุนแรงออกมาจากปากของมันเหมือนสัตว์ร้ายกำลังคำราม

เปรี้ยง

มีฟ้าแลบกะพริบบนเกาะและเมฆสีเข้มก็ได้ปิดกั้นลำแสง พื้นที่ทั้งหมดจมลงสู่ความมืดมิด

ร่างกายของงูสีน้ำเงินที่กำลังเรืองแสงเป็นสิ่งสุดท้ายที่มองเห็นได้เหนือทะเล

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด