ตอนที่ 16 มนุษย์หรือภูติผี

แม่นมเฉินเปิดดวงตาทั้งคู่ออกด้วยสายตาที่ว่างเปล่าเมื่อร่างของนางไม่ได้รับบาดเจ็บใดดังที่คาด หากแต่กลับได้พบฝ่ามือของพ่อบ้านหลี่แข็งค้างอยู่กลางอากาศ

ข้อมือของมันถูกเชือกเส้นบางรัดไว้ ไม่สิ.....ไม่น่าจะเอ่ยเรียกของสิ่งนั้นว่าเชือก หากแต่สมควรถูกเรียกขานว่าแส้มากกว่า แส้เส้นขาวบางปลายตะขอนั้นถูกสะบัดเข้าใส่เป้าหมายอย่างแม่นยำ

พ่อบ้านหลี่หันขวับกลับไปหาที่มาของแส้อย่างเดือดดาล “บ้าที่สุด มันผู้ใดไร้นัยน์ตาถึงขนาดหาญกล้ามีเรื่องกับข้าเชียวหรือ ?”

ทันทีที่พ่อบ้านหลี่โคจรกระแสพลังปราณเพื่อสะบั้นแส้ที่ตวัดรัดข้อมือตนอยู่นั้น อาการด้านชาไร้ความรู้สึกอย่างรุนแรงพลันปะทุขึ้นภายในอย่างรุนแรงราวกับทั่วทั้งร่างกำลังจะถึงกาลฉีกขาดแหลกเหลว ความรู้สึกเจ็บปวดทรมานแทรกซึมเข้ามาขณะที่ร่างของมันพุ่งทะยานลอยขึ้นไปในอากาศ

“อ๊าก อ๊าก อ๊าก------- !” เสียงร้องก้องกังวานไปทั่วอาณาบริเวณ

บรรดาบ่าวรับใช้ทั้งหลายที่รายล้อมยืนร่างแข็งค้างมองภาพเหตุการณ์ที่ปรากฏเบื้องหน้าด้วยอาการโง่งม พวกมันทำได้เพียงมองดูพ่อบ้านหลี่ผู้แข็งแกร่งทรงพลังกลับกลายเป็นเพียงกระสอบทรายผุพังด้วยสายตาที่ว่างเปล่า ร่างของพ่อบ้านหลี่ลอยปลิวสูงขึ้นไปก่อนจะตกลงมากระแทกพื้นอย่างหนักหน่วง

“พล้อค พล้อค----”

เสียงที่ดังขึ้นมาจากร่างของพ่อบ้านหลี่ทำให้บ่าวไพร่ที่เหลือรู้สึกว่าโลหิตที่ไหลเวียนในกายตนพลันเย็นเฉียบขึ้นมาทันที นั่น......นั่นมันเสียงกระดูกในร่างแตก !

ดวงตาของพ่อบ้านหลี่เหลือกกลับ โลหิตสีแดงสดค่อย ๆ ไหลรินลงมาเป็นสายจากมุมปาก เพียงชั่วพริบตาลมหายใจของมันหยุดลง !

ใบหน้าของพวกที่เหลือพลันซีดเผือดด้วยความตื่นตะลึง พวกมันค่อย ๆ เบนสายตาหันไปทางประตูทางเข้า ภายใต้ความมืดมิดที่ปกคลุมอยู่ด้านนอกตัวอาคาร สาวน้อยร่างบางผู้หนึ่งค่อย ๆ กรีดเท้าย่างกรายเข้ามาด้านใน

“หา------- ! !” เสี่ยวซื้อบ่าวรับใช้ผู้น้อยที่คอยเฝ้าติดตามพ่อบ้านหลี่อยู่เสมอร้องโวยวายไม่หยุดปาก

“เป็นไปได้อย่างไร ? เจ้า.....เจ้ากลับมาได้อย่างไร ? เหตุใดเจ้ายังกลับมาที่นี่ได้อีก ?”

บ่าวรับใช้ที่เหลือหาได้มีท่าทีตื่นตกใจดังเช่นหนุ่มน้อยผู้นี้ พวกมันเพียงมีสีหน้าที่งุนงงท่ามกลางความรู้สึกขวัญกระเจิง

ผู้ที่ปรากฏเบื้องหน้าสายตานั้นมีผิวพรรณซีดจางเรือนร่างผอมบางแลดูงดงามน่าชม เห็นได้ชัดว่าคนผู้นั้นคือ คุณหนูสามของนายท่าน 'น่าหลานเกอซี'

ทว่า นางคือน่าหลานเกอซีจริงล่ะหรือ ?

พวกมันทั้งหมดมีเพียงภาพติดตาของคุณหนูสามผู้ต้อยต่ำขลาดเขลา เหตุใดนางจึงกลายเป็นสตรีผู้น่าเกรงขามไปได้ถึงปานนี้เทียว ?

หากแต่สิ่งที่น่าตื่นผวายิ่งขึ้นไปกว่านั้นคือ การที่นางขยับกายแค่เพียงครั้งเดียวก็สามารถจัดการพ่อบ้านหลี่ผู้แข็งแกร่ง บดทำลายกระดูกทั่วร่างก่อนจะส่งเขาไปพบมฤตยูแห่งความตายอย่างฉับพลัน

ถูกแล้ว หลังจากบดขยี้จวนสกุลซูจนสาแก่ใจแล้ว เกอซีหวนกลับมายังเรือนน่าหลานตามเรื่องราวในความทรงจำจากเจ้าของร่างเดิม

นางเคยคิดว่าตนเข้าใจสภาพอันทุกข์ทนน่าเวทนาที่น่าหลานเกอซีจำต้องกล้ำกลืนฝืนรับอยู่ทุกวัน หากเพียงทว่าเมื่อเหตุการณ์ทั้งหมดประจักษ์อยู่เบื้องหน้านางจึงเพิ่งจะตระหนักซึ้งถึงชะตาชีวิตอันโหดร้ายที่เกอซีได้ประสบอย่างแท้จริง

แม่นมเฉิน คือคนเพียงผู้เดียวที่ห่วงใยใส่ใจน่าหลานเกอซีอย่างแท้จริง แม้ว่านายบ่าวทั้งคู่ต่างถูกผู้คนรอบข้างปฏิบัติในสภาพที่ดีกว่าสุนัขแค่เพียงเล็กน้อย

ผู้ที่เป็นคุณหนูถูกเสือกไสไล่ส่งให้ไปนอนในโรงฟืน ขณะที่บ่าวรับใช้พวกนี้กลับยึดเอาเรือนหลักเป็นที่พำนักของตนเอง

คนจากเรือนใหญ่น่าหลานจะส่งน้ำและอาหารมาอย่างเนืองนิจหากแต่กลับถูกเหล่าบ่าวไพร่ใจมารพวกนี้ฉกชิงเอาไปแบ่งปันกันเองเสียทุกครั้ง โดยที่กากเดนส่วนที่เหลือจะเป็นส่วนของน่าหลานเกอซีและแม่นมเฉินซึ่งย่อมไม่เคยเพียงพอให้พวกนางทั้งสองได้อิ่มท้องเลยสักครา

หากแต่สิ่งที่เกินความคิดฝันนั้นคือ แม้เมื่อคุณหนูของพวกมันหายตัวไป พวกมันไม่เพียงไม่ห่วงกังวล มันยังหมายจะเอาชีวิตแม่นมเฉินผู้คอยอยู่เคียงบ่าเคียงไหล่กับนางให้ถึงแก่ความตาย

แม้นางจะรู้สึกเวทนาต่อโชคชะตาที่อาภัพอย่างสุดแสนของน่าหลานเกอซี แต่นางย่อมตระหนักดีว่า ณ ดินแดนแห่งนี้ ผู้ไร้สิ้นกระแสพลังปราณไม่อาจฝึกฝนพลังฝีมือให้มีวรยุทธที่ก้าวหน้าได้นั้นย่อมยากที่จะรักษาชีวิตตนให้รอดพ้นจากความตายและหายนะไปได้ เกอซีจึงทำเพียงทอดถอนใจ แม้จะถือกำเนิดในฐานะแห่งคุณหนูตระกูลดี แต่ช่วงชีวิตที่ผ่านมาของนางกลับมีสภาพไม่ต่างกับสุนัขจรจัดเท่าไรนัก โชคชะตาของน่าหลานเกอซีช่างน่าสลดสังเวชยิ่งนัก

เกอซีขยับฝ่าเท้าก้าวย่างสามขุมเข้ามาถึงด้านในอย่างเชื่องช้า คราใดที่ฝีเท้าของนางขยับ บรรดาบ่าวพวกนั้นจะพากันชักฝ่าเท้าถอยกลับไปอย่างสั่นผวาด้วยความหวาดกลัว

เสี่ยวซื้อผู้ร่วมหัวจมท้ายกับพ่อบ้านหลี่มาโดยตลอดตื่นผวาจนทั่วร่างของมันสั่นสะท้านไปด้วยความหวาดกลัว

“เจ้า....เจ้าคือใคร ?” แม้มันจะลนลานถอยหนีกระทั่งสะดุดขาตนเองล้มกระแทกพื้นมันก็ยังคงเพียรพยายามคืบคลานถอยร่นหนีต่อด้วยอาการหวาดหวั่นพรั่นพรึง

“เจ้าเป็น....เจ้าเป็นผีแน่ ๆ  เจ้าคือผีคุณหนูสามที่กลับมาแก้แค้นพวกเรากระนั้นหรือ ?”

“ไม่----ไม่--- ! ไม่ใช่ข้า ข้าไม่ได้ทำอะไรทั้งสิ้น ! ข้าเพียงทำตามคำสั่งของพ่อบ้านจาง หากเจ้าต้องการหาผู้บงการที่แท้จริงก็จงไปหาคุณหนูรองกับพ่อบ้านจางโน่น ! ข้าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใด ๆ ทั้งสิ้น !”

***จบตอน มนุษย์หรือภูตผี ?***