เทพปีศาจหวนคืน บทที่ 92 อนาคตในกำมือ (อ่านฟรี)

เทพปีศาจหวนคืน บทที่ 92 อนาคตในกำมือ 

แปลโดย iPAT 

"ฟางหยวน เรามาช่วยเจ้าแล้ว!" เจียวซานตะโกนเสียงดังขณะก้าวเท้าเข้าไปในห้อง

แต่เขากลับตกตะลึง เพราะเขาพบเพียงความว่างเปล่า

เงียบกริบ

"เป็นเช่นนี้ได้อย่างไร? เขาอยู่ที่ใด?" เจียวซานทำลายความเงียบด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความหงุดหงิด

เขาแสดงละครฉากใหญ่อยู่หน้าห้องมานาน แต่ฟางหยวนกลับไม่เคยอยู่ที่นี่

อีกสามคนมองหน้ากันด้วยความงุนงงเมื่อพบสถานการณ์ที่ไม่คาดคิด

"แปลกมาก ฟางหยวนไม่ได้อยู่ที่นี่ แล้วเหตุใดเขาต้องเขียนข้อความติดไว้หน้าประตู" กงจินกล่าวออกมาอย่างระมัดระวัง

"ไปหาเจ้าของบ้านเร็วเข้า!" เจียวซานแตะบานประตูกระเด็นออกไปอีกครั้ง

"พวกเจ้ากำลังมองหาข้างั้นหรือ? ฮืม ข้าพึ่งพาพวกเจ้าเข้ามาในบ้านของข้า แต่พวกเจ้ากลับสร้างความวุ่นวายกระทั่งทำลายบ้านของข้า เด็กน้อย เจ้าแน่ใจแล้วหรือว่านี่เป็นสิ่งที่ดี" ชายชราเจ้าของบ้านเช่าเดินเข้ามาและตำหนิด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

เจ้าของบ้านเช่าในหมู่บ้านแสงจันทร์บรรพกาลทุกคนล้วนเป็นผู้ใช้วิญญาณ มนุษย์ธรรมดาไม่สามารถครอบครองที่ดินในหมู่บ้านแห่งนี้

กล่าวอีกอย่าง ทรัพย์สินของตระกูลแสงจันทร์มีไว้สำหรับผู้ใช้วิญญาณของตระกูลเท่านั้น สำหรับมนุษย์ธรรมดาที่อาศัยอยู่ที่นี่ พวกเขาเป็นเพียงชาวนาหรือทาสรับใช้ของตระกูลทั้งสิ้น

"ผู้อาวุโส เรามาที่นี่เพื่อตามหาสมาชิกกลุ่มของเรา" เผชิญหน้ากับเจ้าของบ้าน เจียวซานต้องสะกดข่มอารมณ์ของตนเอง

ผู้ใช้วิญญาณชราเจ้าของบ้านเช่าอายุมากแล้ว เขาจึงไม่ให้ความสำคัญกับการทำธุรกิจมากนัก แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังมีสายสัมพันธ์ที่ดีกับคนชั้นสูง แม้เขาจะเกษียณแล้ว ความสามารถของเขาก็ไม่สามารถดูแคลน

เจ้าของบ้านเช่าส่ายศีรษะ "ข้าไม่สนใจเรื่องของผู้เช่า แต่ข้ารู้ว่าพวกเจ้าทำลายทรัพย์สินของข้า ดังนั้นจงชดใช้มา"

"โอ้ นี่เป็นความผิดของเราจริงๆ ข้าจะชดใช้ให้ท่าน" เจียวซานหัวเราะขมขื่น แม้เขาจะโกรธแต่เขาก็ยังมอบหินวิญญาณให้กับชายชราเป็นค่าชดใช้และกระทั่งมอบให้เป็นพิเศษอีกด้วย

การแสดงออกของเจ้าของบ้านเช่าดูดีขึ้นเล็กน้อย "หากเด็กหนุ่มที่เช่าห้องนี้คือคนที่พวกเจ้ากำลังตามหา เขาไม่ได้กลับมาที่นี่อีกหลังจากชำระค่าเช่าและจับจ่ายสิ่งของเครื่องใช้มาเก็บไว้ที่นี่เมื่อวานนี้ เขายังถามข้าว่ามีที่ใดขายถ่านหินราคาถูก ข้าตอบเขาไปว่าไม่จำเป็นต้องซื้อ เพราะมันมีอยู่ที่หุบเขานอกหมู่บ้านทางทิศเหนือ เขาสามารถไปขุดมันมาจากที่นั่น เขาขอบคุณข้าก่อนจะจากไปและยังไม่กลับมาจนถึงเวลานี้"

"โอ้ เป็นเช่นนั้น" เจียวซานกวาดตามองสิ่งของที่อยู่ภายในห้อง

มีฟูกและชุดเครื่องนอนชิ้นใหม่ มีโต๊ะและเก้าอี้ที่ดูแข็งแรง

มีเตาไฟแต่ไม่มีถ่านหิน

เมื่อเห็นเช่นนี้เจียวซานจึงสามารถถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

"ดูเหมือนฟางหยวนจะไปขุดถ่านหิน เอาเป็นว่าพวกเราจะรอจนถึงพรุ่งนี้" หลังกล่าวจบคำ เขาก็เดินจากไปทันที

แต่ในวันที่สามฟางหยวนก็ยังไม่ปรากฏตัว

เจียวซานและสมาชิกคนอื่นๆยืนอยู่ในห้องด้วยความลังเล

"ขุดถ่านหินต้องใช้เวลานานถึงเพียงนี้งั้นหรือ? แม้ฟางหยวนจะต้องการถ่านหินจำนวนมากสำหรับการปิดประตูเพาะบ่ม แต่นี่ก็นานเกินไปแล้ว เกิดสิ่งใดขึ้นกับเขาหรือไม่?" กงจินกล่าว

เจียวซานพยักหน้าก่อนจะชี้ไปที่เตียง "เด็กผู้นี้จ่ายค่าเช่ารายเดือนและยังซื้อเครื่องเรือนมากมาย เขาติดป้ายประกาศหน้าห้องเพราะต้องการปิดประตูบ่มเพาะอยู่ที่นี่ น่าเสียดายที่เขาโชคไม่ดี หลายวันมานี้มีฝูงหมาป่าออกล่าเหยื่อรอบๆหมู่บ้าน บางทีเขาอาจพบพวกมัน"

"ท่านหัวหน้าช่างหลักแหลมนัก" สมาชิกหญิงสองคนเร่งประจบประแจง

เจียวซานเงยศีรษะหัวเราะเสียงดัง "ฮ่าฮ่าฮ่า เดิมทีข้ายังปวดหัวว่าจะจัดการกับเขาอย่างไร แม้พวกเราจะมีภารกิจล่ากวางป่าค้างอยู่ แต่มันไม่ใช่เรื่องเร่งด่วน หากพวกเราพบเขาในป่า บางทีพวกเราอาจต้องช่วยเขา"

"ถูกต้อง ฮ่าฮ่าฮ่า" สมาชิกทั้งสามร่วมวงหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน

วันที่สี่

คลื่นน้ำฟ้าเข้มประกายทองแดงพุ่งเข้าปะทะกำแพงคริสตัลอย่างไม่หยุดยั้ง

บนกำแพงคริสตัลเต็มไปด้วยรอยแตกร้าวที่เชื่อมต่อกัน

นี่คือผลลัพธ์ของการทำงานหนักตลอดสามวันสามคืนที่ผ่านมาของฟางหยวน

กระทั่งวันนี้เขาก็ยังโจมตีกำแพงคริสตัลอยู่อย่างไม่หยุดยั้ง หลังจากผ่านไปชั่วระยะเวลาหนึ่งทะเลวิญญาณของเขาก็ลดลงเหลือสิบสามส่วนก่อนจะถึงขีดจำกัดในที่สุด

ทันใดนั้น

“แค่ก!”

กำแพงคริสตัลเริ่มแตกเป็นชิ้นๆ และร่วงหล่นลงสู่ทะเลวิญญาณอย่างช้าๆ ชิ้นส่วนคริสตัลที่ตกลงมาทำให้เกิดระลอกคลื่นแผ่กระจายออกไปก่อนที่ชิ้นส่วนคริสตัลเหล่านั้นจะกลายเป็นจุดแสงสีขาวและเลือนหายไปในที่สุด

สิ่งที่เกิดขึ้นแทนที่กำแพงคริสตัลคือกำแพงแสงสีขาวว

มันเป็นกำแพงแสงสีขาวของผู้ใช้วิญญาณระดับสอง แม้มันจะดูไม่ต่างจากกำแพงแสงของผู้ใช้วิญญาณระดับหนึ่ง แต่มันยังส่องประกายสว่างไสวมากกว่า

ในเวลาเดียวกันทะเลวิญญาณของเขาก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีทองแดง

นี่คือทะเลวิญญาณระดับสองขั้นต้น!

“ข้าก็ประสบความสำเร็จในที่สุด” ฟางหยวนเปิดเปลือกตาขึ้นอย่างกะทันหัน

แต่ในจังหวะนี้อาการเวียนศีรษะกลับพุ่งเข้าโจมตีเขาอย่างรุนแรง

"ข้าบ่มเพาะมาตลอดสี่วันสามคืนโดยไม่หยุดพัก มันมากเกินไปสำหรับร่างกายของข้า" ฟางหยวนหัวเราะขมขื่น "แต่การบ่มเพาะของข้ากลับไม่ถูกรบกวนแม้แต่น้อย ดูเหมือนแผนการของข้าจะเป็นไปได้ด้วยดี"

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ความง่วงก็พุ่งเข้าโจมตีเขาอีกครั้ง

ฟางหยวนพยายามดึงผ้าห่มขึ้นมารัดพันร่างกายของตนเองก่อนจะหมดสติไปในที่สุด

เขานอนยาวไปถึงบ่ายวันที่สอง

ฟางหยวนเปิดเปลือกตาขึ้นอีกครั้งและตระหนัว่าพลังวิญญาณของเขาฟื้นฟูขึ้นครึ่งหนึ่งแล้ว

เขาเปิดประตูและเดินออกไปจากห้องเป็นครั้งแรกในรอบห้าวัน

สิ่งนี้ดึงดูดความสนใจของบางคนทันที

คนผู้นี้มีดวงตาที่เรียวแหลมและร่างที่ผอมบาง เขาก็คือพี่ชายของเจียงหยา เจียงอี้

เห็นฟางหยวนเดินออกมา เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก "เจ้าออกมาในที่สุด! ข้าจะบุกเข้าไปหากเจ้ายังไม่ออกมาภายในไม่กี่วันนี้ หากเจ้าตกตายอยู่ที่นี่ คนที่ต้องรับผิดชอบก็คือข้า!"

ฟางหยวนหัวเราะแต่ไม่ได้กล่าวสิ่งใด

แสงแดดในฤดูหนาวเล็ดลอดผ่านช่องหน้าต่างเข้ามาปะทะกับใบหน้าของเขาทำให้มันดูซีดขาวมากขึ้นไปอีก

ห้าวันก่อนเขาสอบถามเรื่องราวเกี่ยวกับถ่านหินกับเจ้าของบ้านเช่าเป็นเหตุให้เจียวซานเข้าใจไปในทิศทางนั้น แต่ในความเป็นจริงเขาออกจากหมู่บ้านแสงจันทร์บรรพกาลและเดินทางมายังหมู่บ้านเล็กๆที่ตีนเขา

เหตุการณ์ของนักล่าหวังทำให้เขามีความสัมพันธ์ที่ดีกับเจียงอี้และสามารถอาศัยอยู่ในหมู่บ้านแห่งนี้เพื่อทะลวงเข้าสู่ระดับสอง

แน่นอนว่าถ้ำลับอาจลึกลับกว่าหมู่บ้านของเจียงอี้ แต่มันยังไม่ปลอดภัยอย่างสมบูรณ์ ฟางหยวนพิจารณาถึงความเป็นไปได้ที่เจียวซานจะออกตามหาเขาอย่างไม่หยุดยั้งและอาจค้นพบถ้ำลับในที่สุด

แม้ความเป็นไปได้จะไม่สูงนัก แต่หากมรดกของนักบวชปีศาจสุราดอกไม้ถูกเปิดเผย ชีวิตของเขาจะตกอยู่ในอันตราย

ฟางหยวนเป็นคนรอบคอบและระมัดระวัง เขาไม่ต้องการเสี่ยงกับเรื่องนี้

นอกจากนั้นมันยังปลอดภัยกว่าหากอยู่ในสถานที่ของเจียงอี้ อย่างน้อยเจียงอี้ก็จะไม่ลอบสังหาร

ทั้งหมดก็คือมันมีความเสี่ยงและความยากลำบากมากเกินไปในการสังหารผู้ใช้วิญญาณ สิ่งสำคัญคือเจียงอี้ไม่มีแรงจูงใจมากพอที่จะทำเช่นนั้น ในความเป็นจริงเพื่อเก็บความลับ เขายังต้องดูแลความปลอดภัยของฟางหยวนเป็นอย่างดีอีกด้วย

หากฟางหยวนตาย ห้องโถงพิพากษาจะสืบสวนและอาจล่วงรู้ไปถึงความจริงเกี่ยวกับหวังต้าในที่สุด

เห็นฟางหยวนปลอดภัย เจียงอี้จึงสามารถถอนหายใจด้วยความโล่งอก

เป็นเพียงเวลานี้ที่เขาสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายที่เปลี่ยนแปลงไปของฟางหยวน "โอ้ เจ้าประสบความสำเร็จและกลายเป็นผู้ใช้วิญญาณระดับสองเรียบร้อยแล้ว"

นี่ทำให้เขารู้สึกตกใจ ห้าวันก่อนหน้า ฟางหยวนเดินทางมาหาเขาและบอกความตั้งใจของตนเองอย่างชัดเจน

การดูดซับพลังงานจากหินวิญญาณอย่างต่อเนื่องโดยไม่หยุดพักเพื่อทะลวงเข้าสู่ระดับสองจำเป็นต้องใช้ความอดทนและยังต้องใช้ประสบการณ์

มันต้องอาศัยการคำนวณที่แม่นยำเพื่อให้เกิดความสอดคล้องระหว่างการใช้พลังวิญญาณทำลายกำแพงคริสตัลกับการดูดซับพลังงานจากหินวิญญาณอย่างเหมาะสมและยังต้องทำซ้ำกระบวนการนี้อย่างต่อเนื่อง

ในความคิดเห็นของเจียงอี้ ฟางหยวนไม่มีโอกาสประสบความสำเร็จ แต่โดยไม่คาดคิด เขากลับคว้ามันมาอยู่ในกำมือได้จริงๆ

ฟางหยวนหัวเราะอย่างไม่แยแส "ข้าเพียงโชคดี ข้าวางแผนที่จะกลับหมู่บ้านวันนี้ แต่ก่อนหน้านั้นข้าต้องกินอาหารมื้อใหญ่"

"ฮ่าฮ่าฮ่า น้องชายฟางหยวน ตั้งแต่เจ้าอยู่ที่นี่ ข้าย่อมต้องดูแลเรื่องอาหารการกินของเจ้า" เจียงอี้ยกมือตบหน้าอกของตนเองและแสดงออกด้วยความเป็นมิตรมากขึ้นกว่าก่อนหน้า

ฟางหยวนอาจดูไม่มีอนาคตมากนัก แต่เมื่อเขาบรรลุเป็นผู้ใช้วิญญาณระดับสอง มันหมายความว่าพวกเขามีสถานะเท่าเทียมกันแล้ว

หลังจากกินดื่มอาหารมื้อใหญ่ เจียงอี้ออกมาส่งฟางหยวน

"น้องชายฟางหยวน เจ้าต้องระวังตัวให้มาก ช่วงนี้ฝูงหมาป่ากำลังขยายอาณาเขต มันค่อนข้างอันตราย อา...หิมะตก!" เจียงอี้หยุดกล่วเมื่อเห็นหิมะเริ่มโปรยปรายลงมา "ในความคิดเห็นของข้า เจ้าควรพักอยู่ที่นี่อีกสักคืน"

อย่างไรก็ตามฟางหยวนยังยืนกรานที่จะจากไป เขากล่าวลาเจียงอี้ก่อนจะรีบเดินทางกลับหมู่บ้าน

เกล็ดหิมะโปรยปรายลงมาพร้อมกับแสงอาทิตย์ที่สาดส่อง

ฟางหยวนยืนอยู่ท่ามกลางหิมะและมองขึ้นไปบนยอดเขาอย่างเงียบๆ