ตอนที่ 17  นี่ลุง ไอ้เจ้านี่มันกินคนไหม?

 

 

 

เด็กสาวกัดฟันแน่นอย่างขุ่นเคืองขณะพยักหน้า “ตราบเท่าที่เจ้าปล่อยข้า ข้าจะไม่ระรานเจ้าอีก”

 

หลังจากได้ยินดังนั้น เฟิ่งจิ่วก็ส่งสัญญาณให้ชายหนุ่มนำทองมา

ชายหนุ่มเดินเข้ามาใกล้และเหลือบมองเด็กสาว จากนั้นก็ส่งแท่งทองในมือให้กับเฟิ่งจิ่ว

เมื่อเฟิ่งจิ่วได้รับนางเก็บมันลงไปในเสื้อคลุมทันที ก่อนจะขยับมีดโยนให้ชายหนุ่ม

 

ชายหนุ่มก้าวถอยหลังเล็กน้อยเพื่อรับมีด ในขณะเดียวกันเด็กสาวที่เพิ่งถูกปล่อยตัวหันหลังกลับและเหวี่ยงขาเตะไปที่เฟิ่งจิ่วในทันที “แก ไอ้อันธพาลบัดซบ! แกกล้ามาแตะต้องข้า!”

 

เฟิ่งจิ่วไม่คลายความระวังตัวและล่าถอยไปตั้งแต่ที่ได้รับทองแท่งแล้ว ลูกเตะของเด็กสาวจึงเปล่าประโยชน์

 

เด็กสาวอยากจะพุ่งไปข้างหน้าเพื่อจู่โจม ทว่าเสียงทุ้มต่ำของชายวัยกลางคนพลันดังขึ้น

“อิ้งโหลว กลับมาซะ”

“ท่านลุงรอง!” เด็กสาวกระทืบเท้าอย่างไม่พอใจที่เรื่องจะจบลงเยี่ยงนี้ แต่นางเห็นสายตาที่ย้ำเตือนของท่านลุงและพี่ชาย นางจึงกัดปากและกระฟัดกระเฟียดไปตลอดทางที่เดินกลับไปยังกลุ่ม

 

อีกด้านหนึ่ง เฟิ่งจิ่วพบว่าทองหกแท่งในเสื้อของนางนั้นค่อนข้างหนัก และเกรงว่ามันจะทำให้สมุนไพรล้ำค่าที่เก็บอยู่ในที่เดียวกันเสียหาย นางจึงดึงมันออกมาอวดให้หลิงโม่หานดูและกล่าว “ลุง! ดูสิว่าตอนนี้ข้าร่ำรวยขนาดไหน! วันหลังให้ข้าเลี้ยงสุราท่านซักหน่อยเป็นไง?”

 

หลิงโม่หานเหลือบมองนางและก้าวเดินจากไปในทันที ขณะที่เฟิ่งจิ่วรีบตามไปพลางร้องตะโกน “นี่ ลุง! ท่านเดินช้าลงหน่อยไม่ได้รึ!?”

 

เมื่อมองไปยังคนทั้งสองที่เดินตามกันไป ดวงตาของชายหนุ่มเต็มไปด้วยความอาฆาต เขาเอ่ยถาม “ท่านลุงรอง ทำไมเราถึงไม่ฆ่าเจ้าเด็กสารเลวนั่น?”

 

“ชายชุดดำคนนั้นไม่ธรรมดา แม้แต่ข้ายังไม่อาจล่วงรู้ระดับฝีมือพลังของเขาได้ และเจ้าเด็กนั่นก็แปลกมาก เห็นได้ชัดว่ามันไม่มีพลังภายในใดๆแต่กลับมีทักษะถึงเพียงนั้น มันไม่ใช่แค่ขอทานธรรมดาๆเป็นแน่”

 

เสียงของเขาชะงักไปชั่วครู่ ก่อนจะพูดต่อ “พวกเรามีเรื่องที่สำคัญกว่าที่ต้องทำ จงอย่าเพิ่มปัญหาที่ไม่จำเป็น ให้มันจบลงที่นี่และเลิกพูดเรื่องนี้ซะ”

 

“ขอรับ!” แม้ว่าจะยังคงไม่พอใจอย่างยิ่ง ทว่าพวกเขาก็ต้องเห็นด้วย อย่างไรซะเมื่อเทียบกับภารกิจในการเดินทางครั้งนี้ ปัญหากับเจ้าเด็กนั่นก็เป็นเรื่องจิ๊บจ๊อยจริงๆ

 

เมื่อนึกถึงจุดประสงค์ของภารกิจ เด็กสาวจึงกล้ำกลืนความขุ่นเคืองลงไปและเอ่ยถามอย่างตื่นเต้น “ท่านลุงรอง สัตว์ศักดิ์สิทธิ์ได้ถือกำเนิดที่ป่าเก้าวงกตแห่งนี้จริงหรือ?”

 

“อืม ข้าเชื่อว่าตระกูลอื่นๆก็คงเริ่มทราบข่าวและมุ่งหน้ามาที่ป่าเก้าวงกตด้วยเช่นกัน หรือไม่พวกเขาก็อาจอยู่ที่ไหนซักแห่งแถวๆนี้แล้ว ดังนั้นเราต้องรีบเคลื่อนไหวก่อนที่จะพลาดโอกาส”

 

เมื่อชายหนุ่มได้ยินท่านลุงรองของเขาพูด เขาคิดอยู่ชั่วขณะก่อนจะเอ่ยถาม “เป็นไปได้หรือไม่ว่าคนทั้งสองเมื่อครู่ก็มาค้นหาสัตว์ศักดิ์สิทธิ์เช่นกัน? ข้าเห็นพวกมันไปทางส่วนลึกของป่า”

 

ดวงตาของชายวัยกลางคนพลันเต็มไปด้วยจิตสังหารอันชั่วร้ายขณะที่เขาพูดเสียงต่ำ

“หากพวกมันต้องการสิ่งเดียวกับเราจริงๆ เช่นนั้นเราก็จะหาโอกาสฆ่าพวกมันทิ้งซะ!”

ลึกเข้าไปในป่า หลิงโม่หานที่เดินนำไปไม่ไกลนักหยุดชะงักลง สายตาล้ำลึกเย็นเยียบอันเฉียบคมมองกวาดไปโดยรอบอย่างระมัดระวัง

 

เฟิ่งจิ่วเห็นเขาหยุด นางจึงถือโอกาสนี้ถอดเสื้อคลุมชั้นนอกออกและผูกมันเข้าด้วยกันกลายเป็นห่อของอย่างง่ายๆ ก่อนจะนำเอาสมุนไพรที่เก็บได้ระหว่างทางมาใส่ไว้ภายในแล้วเอาทองแท่งและของอื่นๆบรรจุไว้ในนั้นเช่นกัน ก่อนจะผูกห่อของไว้กับตัวอย่างแน่นหนา

 

แม้ว่าเสื้อผ้าที่นางใส่อยู่จะเป็นเสื้อผ้าขาดๆของขอทาน ทว่านางใส่มันหลายต่อหลายชั้น การจะถอดออกซักชิ้นสองชิ้นจึงไม่ได้เป็นปัญหาแต่อย่างใด

 

แต่เมื่อนางเพิ่งจะจัดการผูกห่อของเสร็จและเงยหน้าขึ้น นางก็พลันถูกจ้องเขม็ง ระหว่างแมกไม้เบื้องหน้า นางเห็นเขี้ยวคมกริบของสัตว์แปลกประหลาดเบื้องหน้าที่ไม่อาจระบุได้ว่าเป็นตัวอะไร ร่างของมันขนาดใหญ่เท่ากับวัวตัวผู้ นางก้าวถอยหลังอย่างระวังขณะที่กระพริบตาปริบๆและถามว่า “นี่ลุง ไอ้เจ้านี่มันกินคนไหม?”

 

 

 

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

 

มาเข้ากลุ่มธรรมดามาคุยกันได้นะคะ เข้าฟรีน้า

ตอนใหม่จะลงที่กลุ่มธรรมดาก่อนลงเว็บนะคะ

VV ลิงค์กลุ่มธรรมดา VV เข้ามากันได้เลยนะคะ

ห้องนั่งเล่นภูติหมอไร้เงา MGD ~

-