เทพปีศาจหวนคืน บทที่ 85 เลือดเดือดและเลือดเย็น (อ่านฟรี)

เทพปีศาจหวนคืน บทที่ 85 เลือดเดือดและเลือดเย็น 

แปลโดย iPAT 

"ดูเหมือนความสัมพันธ์ของคู่พี่น้องไม่ดีนัก" เหยาหงพึมพำ

"ฟางหยวนโหดร้ายเกินไป เขาทำกับน้องชายของตนเองถึงเพียงนี้" หลายคนเริ่มขุ่นเคือง

"ฟางหยวนชั่วร้ายเกินไปจริงๆ เขากรรโชกหินวิญญาณของพวกเรามาตลอดทั้งปี ตอนนี้เขายังปฏิบัติกับน้องชายของเขาเองเช่นนี้" เด็กหนุ่มสาวหลายคนกัดฟันแน่น ความเย็นชาของฟางหยวนทำให้พวกเขารู้สึกไม่พอใจ

"ฟางเจิ้งยืนขึ้น! ยืนขึ้นมา! อย่ายอมแพ้!" เด็กหนุ่มสาวบางคนตะโกน

"มอบความพ่ายแพ้ให้กับฟางหยวน เอาชนะเขา!" หลายคนเริ่มส่งเสียง

"ฮืม ฟางหยวนผู้นี้น่าชังนัก" โม่เยี่ยนก่นเสียงเย็น

"ฟางเจิ้งยืนขึ้น มอบความพ่ายแพ้ให้กับคนชั่วฟางหยวน"

"ฟางเจิ้งยืนขึ้น พวกเราอยู่ข้างเจ้า!"

"ฟางเจิ้ง เจ้าทำได้! เจ้าต้องทำได้!"

ผู้คนโห่ร้องให้กำลังใจฟางเจิ้ง

ฟางเจิ้งหอบหายใจอย่างหนักหน่วง แต่เมื่อได้ยินเสียงของผู้คนรอบข้าง เจตจำนงแห่งการต่อสู้ของเขาก็ลุกไหม้ขึ้นอีกครั้ง

ฉากในอดีตแล่นผ่านจิตใจของเขา

บนถนน เสียงวิพากษ์วิจารณ์ดังขึ้นอย่างไม่ขาดสาย

"นั่นฟางหยวน เขาคืออัจฉริยะในอนาคต"

"แล้วผู้ใดอยู่ด้านหลังเขา?"

"โอ้ อาจเป็นน้องชายของเขา แต่ผู้ใดจะสนว่าเขาชื่อกระไร?"

ลุงกับป้าหัวเราะ "ฟางหนวน ตอนนี้คนทั้งหมู่บ้านกำลังพูดถึงบทกวีชุดใหม่ที่เจ้าประพันธ์ขึ้น ลุงกับป้ารู้สึกภูมิใจในตัวเจ้านัก"

ฟางหยวนโบกมือเล็กน้อย "มันเป็นเพียงเรื่องไร้สาระเท่านั้น"

ลุงกับป้าพยักหน้าก่อนจะกล่าวกับฟางเจิ้ง "จงเรียนรู้จากพี่ชายของเจ้า หากเจ้ามีพรสวรรค์ได้เพียงครึ่งของเขา พวกเราก็หมดห่วงแล้ว"

สวนหย่อมภายใต้แสงจันทร์

ผู้นำตระกูลอวี๋โป้กล่าวออกมาอย่างแผ่วเบา "ฟางเจิ้ง จงเชื่อมั่น เจ้าต้องค้นหาเป้าหมายและเชื่อมั่นในตนเอง"

"แต่...ท่านผู้นำ..."

อวี๋โป้ตบไหล่ให้กำลังใจฟางเจิ้ง "เงามืดในหัวใจของเจ้า ผู้อื่นไม่สามารถลบล้าง เจ้าต้องพึ่งพาความสามารถของตนเองเท่านั้น ข้าจะรอวันนั้น"

คืนก่อนการสอบปลายปี

เฉินซุ้ยมองฟางเจิ้งด้วยความรักภายใต้แสงเทียน "นายน้อยของข้า ข้าเชื่อว่าท่านต้องได้ที่หนึ่ง ข้าเชื่อมั่นในตัวท่าน"

เช้าก่อนออกเดินทาง

ลุงกับป้ายืนอยู่หน้าบันได "ฟางเจิ้ง หลังการสอบปลายปีผ่านไป เจ้าก็จะจบการศึกษา เห็นพัฒนาการของเจ้า พวกเรารู้สึกมีความสุขจริงๆ ไปเถอะ ไปแสดงความสามารถของเจ้า แสดงความแข็งแกร่งของผู้มีพรสวรรค์นภาที่หนึ่งให้ทุกคนได้เห็น"

และ...

ภายใต้เงามืดของดวงอาทิตย์ สหายร่วมชั้นเรียนสาวร้องไห้กับเขา "เบี้ยเลี้ยงของข้ามีเพียงหินวิญญาณสามก้อนเท่านั้น แต่ฟางหยวนกลับชิงไปหนึ่งก้อนเสมอ เพียงสองก้อน ข้าแทบไม่สามารถเลี้ยงดูวิญญาณแสงจันทร์ของข้า"

หัวใจของฟางเจิ้งอ่อนระทวย "นี่คือหินวิญญาณของข้า ข้าให้เจ้ายืม"

สหายร่วมชั้นเรียนสาวคว้าหินวิญญาณไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับคราบน้ำตาที่เปรอะเปื้อนอยู่บนใบหน้า "ฟางเจิ้ง เจ้าเป็นคนดีจริงๆ โปรดเอาชนะพี่ชายของเจ้าและปิดฉากการปกครองอันเผด็จการในสถานศึกษาแห่งนี้"

ฟางเจิ้งเงียบ...

'ทุกคนคาดหวังในตัวข้า'

'สหายร่วมชั้นเรียน ลุงกับป้า เฉินซุ้ย และท่านผู้นำ'

'ทุกคนกำลังรอข้า ทุกคนกำลังเฝ้ามองข้า ทุกคนสนับสนุนข้า...'

'แล้วข้าจะแพ้ได้อย่างไร? ข้าจะแพ้ได้อย่างไร? ได้อย่างไร?'

หัวใจของฟางเจิ้งบีดรัดตัวแน่น ดวงตาของเขาส่องประกาย

'ข้าจะไม่แพ้'

'ข้าต้องปัดเป่าเงามืดในหัวใจ ข้าต้องลุกขึ้น! ยืนขึ้น!'

ฟางเจิ้งกำหมัดแน่นและไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดจากบาดแผลอีกต่อไป หัวใจของเขาราวกับราชสีห์ที่ถูกปลุกขึ้นจากนิทรา มันเปิดเปลือกตาและอ้าปากคำรามด้วยเสียงที่ดังกึกก้อง

เลือดในกายทั้งหมดของเขากลายเป็นเดือดพล่าน

'ลุกขึ้น!'

'ทำลายเงามืด! ทำลายความมืดมิดในหัวใจ!'

"อ๊าก..." ฟางเจิ้งเปิดปากคำรามพร้อมกับร่างกายที่ระเบิดแสงสีเขียวออกมาอย่างกะทันหัน

"นั่นคือสิ่งใด?"

"มันคือวิญญาณกายาหยกเขียว!"

"บึม!"

ผู้ชมรอบข้างระเบิดเสียงโห่ร้องขึ้นสู่ท้องฟ้า

"ฟางเจิ้ง เจ้าทำได้!"

"ฟางเจิ้ง พวกเราอยู่ข้างเจ้า!"

สุดท้ายเสียงโห่ร้องก็รวมเป็นหนึ่ง "ลุกขึ้น! ลุกขึ้น! ลุกขึ้น!"

'ทุกคน...ข้าได้ยินเสียงของพวกเจ้า' ฟางเจิ้งกำหมัดและกัดฟันแน่น เขาค่อยๆลุกขึ้นอย่างช้าๆ

เสียงโห่ร้องให้กำลังใจดังขึ้นเรื่อยๆ

"เขากำลังเผาผลาญความโกรธ"

"เขากำลังจะกลับมา"

เสียงโห่ร้องทำให้อารมณ์ของทุกคนจะพลุ่งพล่าน

'ถูกต้อง ฟางเจิ้ง ถูกต้อง จงลุกขึ้นมา ทิ้งอดีตและขจัดเงามืดในหัวใจ ลุกขึ้นยืน เจ้าต้องเป็นคนใหม่!' ดวงตาของผู้นำตระกูลส่องประกาย เขาลอบโห่ร้องอยู่ในใจ

"วิญญาณกายาหยกเขียว..." ฟางหยวนหรี่ตามองร่างกายที่ส่องประกายของฟางเจิ้งก่อนจะดึงเท้ากลับไป

ฟางเจิ้งเก็บซ่อนไพ่ตายของเขาเอาไว้จนถึงเวลานี้ ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ว่าเขาครอบครองวิญญาณกายาหยกเขียว

"ฟางเจิ้งลุกขึ้นแล้ว" เสียงตะโกนของฝูงชนระเบิดขึ้นอีกครั้ง

'เขายืนขึ้นแล้ว' ผู้นำตระกูลไม่สามารถรักษาความเยือกเย็นเอาไว้ได้อีกและผุดลุกขึ้นยืนทันที

"ข้ากลับมาแล้ว พี่ใหญ่ ข้าจะมอบความพ่ายแพ้ให้กับท่าน" ร่างกายของฟางเจิ้งถูกปกคลุมไปด้วยเกราะแสงสีเขียวที่ทำให้เขาดูสง่างาม

"โอ้ การป้องกันชนิดนี้ กระทั่งดาบแสงจันทร์ก็ไม่สามารถทำลาย ดูเหมือนฟางเจิ้งจะชนะแล้ว" เหยาหงอุทาน

"แม้จะได้รับการสนับสนุนจากวิญญาณแสงดาว ดาบแสงจันทร์ก็ยังไม่สามารถทำลายการป้องกันนี้ ฟางเจิ้งเพียงต้องสิ้นเปลืองพลังวิญญาณมากขึ้นเท่านั้น แต่หากเปรียบเทียบทะเลวิญญาณของทั้งสอง ฟางหยวนย่อมไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฟางเจิ้ง หลังการประลองครั้งนี้ ฟางเจิ้งจะยิ่งทะยานสูงขึ้นสู่ท้องฟ้า" ฉิงซูหัวเราะเบาๆ

"ฟางเจิ้งครอบครองวิญญาณกายาหยกเขียวแต่พึ่งใช้ออกในเวลานี้ ก่อนหน้าเขาถูกกดดันจนทำให้สับสน แต่ตอนนี้ชัยชนะอยู่ในมือของเขาแล้ว" โม่เยี่ยนยกมือขึ้นกอดอกแต่สายตาของนางกลับดูไม่มั่นใจเท่าใดนัก

เวลาราวกับหยุดเดินชั่วขณะ

บนลานประลอง คู่พี่น้องยืนเผชิญหน้ากันในระยะประชิด

ความมุ่งมั่นของฟางเจิ้ง ความไม่แยแสของฟางหยวน

"น้องชายของข้า..." ฟางหยวนมองฟางเจิ้งด้วยการแสดงออกที่สงบนิ่งแต่เผยรอยยิ้มบางขึ้นบนใบหน้า "หากต้องการเอาชนะข้า มันยังห่างไกลอีกมาก"

เขายกหมัดขวาขึ้นในลักษณะดึงคันธนู

"พี่ใหญ่ ท่านแพ้แล้ว!" ฟางเจิ้งรู้สึกขบขันอยู่ภายในเมื่อเห็นฟางหยวนยกกำปั้นขึ้น

ตราบเท่าที่เขามีพลังวิญญาณ แม้แต่การผสานงานกันระหว่างวิญญาณแสงจันทร์และวิญญาณแสงดาวก็ไม่สามารถทำลายการป้องกันของเขาโดยไม่จำเป็นต้องกล่าวถึงกำปั้น เว้นเพียงเขาจะมีวิญญาณหมูดอกไม้หรือวิญญาณด้วงจอมพลังเพื่อเพิ่มความแข็งแกร่งให้ตนเอง แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังต้องมีวิญญาณสายป้องกันช่วยสนับสนุน

ฟางหยวนไม่ได้กล่าวสิ่งใดแต่เขาจะใช้กำปั้นเป็นคำตอบที่ตรงไปตรงมาที่สุด

เพียงไม่นานกำปั้นของฟางหยวนก็บินผ่านอากาศ

"ปัง!"

หลังการปะทะ เลือดพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า เกราะแสงสีเขียวแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยก่อนจะเลือนหายไปอย่างไร้ร่องรอย

"อันใด!?" ฟางเจิ้งถูกความตกตะลึงโจมตีอีกครั้ง มันทำให้เขาอยู่ในสภาวะมึนงง ลำคอของเขาแทบหัก ใบหน้าของเขาหันไปด้านข้าง เขาก้าวถอยหลังกลับไปอย่างไม่สามารถควบคุมและแทบล้มลงกับพื้น

ฟางหยวนติดตามไปอย่างกระชั้นชิด กำปั้นซ้ายถูกเหนี่ยวดึงไปข้างหลังก่อนจะพุ่งตรงไปข้างหน้าอีกหน

"ปัง!"

ใบหน้าของฟางเจิ้งยับย่นและสะบัดขึ้นสู่ท้องฟ้าตามแรงกระแทกพร้อมกับเลือดที่สาดกระจาย ขณะเดียวกันเกราะแสงสีเขียวก็แตกสลายหายไปอีกครั้ง

เขาถอยหลังกลับไปหลายก้าวด้วยความมึนงงที่มากกว่าก่อนหน้าสิบเท่า

'นี่เป็นไปได้อย่างไร?' เพียงเมื่อคิดถึงเรื่องนี้ วิสัยทัศน์ของเขาก็กลายเป็นมืดมืด เขาล้มลงในที่สุด

"ฟุบ!"

ฟางเจิ้งล้มลงและนอนนิ่งอยู่บนพื้นโดยไม่ขยับเขยื้อน

เงียบกริบ!

ไร้ซึ่งสรรพเสียง

การแสดงออกที่สนุกสนานและตื่นเต้นของเด็กหนุ่มสาวยังค้างอยู่บนใบหน้าของพวกเขาและไม่สามารถเปลี่ยนแปลงเนื่องความตกตะลึงอย่างที่สุด

กำปั้นของฟางหยวนเผยให้เห็นกระดูกสีขาวพร้อมกับเลือดที่ไหลออกมาเป็นสายก่อนจะหยดลงบนพื้น

"ฟิ้ว..."

ลมหนาวพัดผ่านและแช่แข็งเลือดอันเดือดพล่านของผู้คนทั้งหมด

เส้นผมของฟางหยวนลอยขึ้นสู่อากาศขณะที่เขายืนนิ่งอยู่กลางลานประลอง แม้กำปั้นทั้งสองข้างของเขาจะได้รับบาดเจ็บอย่างหนักแต่การแสดงออกของเขายังสงบนิ่งราวกับมันไม่ใช่กำปั้นของเขา

ฟางหยวนกวาดตามองไปรอบๆด้วยการแสดงออกที่เย็นชา

ทุกคนทำได้เพียงนิ่งเงียบ

กระทั่งผู้นำตระกูลก็ยังยืนนิ่งและมองเข้าไปในลานประลองด้วยความตกตะลึง

"โทษทีที่ทำให้ทุกคนผิดหวัง" ฟางหยวนกล่าวเบาๆ