บทที่ 112 : ให้ตายเถอะนี่มันปวดใจจริงๆ
แสงแดดร้อนระอุสาดส่องมาบ่งบอกว่าเวลาล่วงเลยมาถึงยามบ่าย ซั่งเอ้อกั๋วและเฟิ่งปู้จู่ที่กำลังนั่งบนศิลาก้อนหนึ่ง กำลังจ้องมองไปยังประมุขของพวกมันที่นั่งสนทนากับอี้เทียนเฉาอย่างออกรส แววตาของพวกมันบังเกิดความสงสัยประการหนึ่งอยู่ในใจขึ้นมา "เอาล่ะศิษย์ตัวน้อย ประมุขน้อยของเจ้าจะเดินไปส่งเจ้าเอง หา...
