ตอนที่ 46 ครั้งนี้จะไม่ถอย

การฝึกฝนของฉันไปได้ดีและยังไปได้ดีอยู่เช่นเดิม สำหรับฉันแล้วการใช้พลังของฉันมันยังไม่เป็นที่หน้าพอใจของฉันเสียเท่าไหร่ ส่วนมัลเลย์ของฉันก็รู้สึกว่าจะหดตัวไปมาได้แบบว่าจะเป็นตัวใหญ่หรือจะเป็นตัวน้อยๆเข้าออกเข้าออกในตัวของฉันไปมาอยู่แบบนั้น แต่ถึงจะโตถึงเพียงใดก็ยังคงน่ารักอยู่ดี //ฟิ้ว ฉึก ฉึก// เสียงเหมือนอะไรผ่านหลังหูของฉันไปตอนที่อยู่ข้างนอกปราสาทโรสนี่ ธนูที่ลอยผ่านหูของฉันไปทำให้ฉันต้องรีบกระโดดหาที่หลบในทันที

 

“เลย์ เลย์!!! พวกมันมากันแล้ว” ฉันตะโกนเข้าไปในปราสาททำให้เลย์ มาคาโอ ดาโล่รีบออกมารับฉันเข้าไปข้างในปราสาท

 

“พวกมันหาเราเจอแล้วล่ะแต่ตอนนี้ฉันคิดว่าฉันสามารถที่จะสู้พวกมันได้นะ แล้วพวกเราจะทำอย่างไรกันต่อดีล่ะ”

 

ฉันถามเลย์แถมยังต้องหลบธนูของเจ้าพวกนั้นอีก วันนี้แหละเป็นวันที่ฉันจะต้องแก้แค้นเธอนะเมสซีเรีย

 

“ครั้งนี้พวกเราจะไม่หลบกันอีกแล้วนะ พวกเราจะพากันต่อสู้พวกมันให้ถึงที่สุดพวกนายทุกคนยอมที่จะสู้ร่วมกับฉันไหม ??”

 

เลย์ถามพวกเราซึ่งพวกเราสามคนก็มองหน้ากัน. . สำหรับฉันฉันจะสู้ให้ถึงที่สุดไม่มีอะไรที่จะถอยแล้วล่ะ ฉันจะไม่ยอมถอยอีกแล้วในตอนนี้ฉันจะทำให้ถึงที่สุดไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตามแต่ ถึงแม้ตัวจะขาดฉันก็จะไม่ย่อท้อ

 

“ฉันจะสู้/ผมด้วย/ผมก็ด้วย” พวกเราพยักหน้าพร้อมๆกันให้กับเลย์ก่อนที่จะพากันวิ่งออกจากที่หลบของพวกเรา แล้ววิ่งเข้าไปหากลุ่มทหารที่อยู่ข้างหน้าปราสาทแต่ละคนกระโดดใส่ทหารพวกนั้น ดาโล่โดดลงไปคนแรกชักดาบออกมาแล้วก็ฟาดฟันไปที่ทหารสวรรค์พวกนั้นอย่างช่ำชอง ส่วนมาคาโอก็กระโดดลงไปใช้พลังสะกดจิตให้พวกมันแทงกันเอง และเลย์ก็แค่ใช้พลังควบคุมในการควบคุมอาวุธทุกอย่างทิ่มแทงไปที่พวกนั้นเช่นกัน ฉันน่ะหรอพลังของฉันน้ำแข็งที่แหลมคมนี้ไม่ต้องเดินก็สามารถที่จะฆ่าพวกนั้นได้ในพริบตาแล้ว นี่เป็นการปกป้องตัวฉันเองฉะนั้นมันไม่ได้เป็นพลังด้านมืดแต่มันเป็นพลังป้องกันเสียมากกว่า ฉันจะไม่โดนอะไรเกี่ยวกับด้านมืดแต่มันก็ยังคงมีอยู่บ้างซึ่งมันน้อยมาก เลือดที่พุ่งกระจายกันไปทั่วทั้งแถบของสถานที่รอบบริเวณปราสาทจากที่หญ้าเป็นสีเขียวกลายเป็นสีแดงโดยที่เราไม่ต้องย้อมกันเองเลย

 

“ฉันคิดว่าฉันสนุกกับสิ่งที่มันเป็นแบบนี้นะไม่ได้ทำสงครามมานานมากแล้วตั้งแต่หลายร้อยปีที่อยู่มาที่นี่”

 

ดาโล่พูดขึ้นเหมือนกับพูดคนเดียวพร้อมกับยิ้มออกมาด้วยความสนุกในการฆ่าเจ้าทหารสวรรค์พวกนี้

 

“การต่อสู้ครั้งนี้พวกเราจะสนุกไปพร้อมกันฉันเชื่อว่ามันเป็นเช่นนั้นดาโล่”

 

ฉันตอบดาโล่ไปก่อนที่ฉันจะยิ้มให้กับเขาแล้วเขาจะยิ้มให้กับฉันกลับ ฉันมองไปด้านขวาก็พบกับมาคาโอและเลย์ที่วิ่งอยู่ข้างกับฉัน พวกเราสี่คนจะไม่มีทางที่จะยอมแพ้เจ้าพวกนี้สักครั้งหนึ่งเป็นอันขนาด !!!

 

“เมสซีเรียเธอไม่รอดแน่ฉันจะไม่ยอมปล่อยให้เธอรอดไปจากฉันแน่ครั้งนี้ ไม่ว่าพวกเราจะเป็นเช่นไรพวกเราก็จะสู้ให้สุดชีวิต จัดการพวกมันให้หมดวันนี้เราจะไม่ปล่อยพวกมันอีกแล้ว!!”

 

ฉันพูดจบพวกเราก็วิ่งกูลเข้าสมรภูมิ พวกมันมากันเยอะมากจะว่าสี่ต่อกองร้อยเลยก็ว่าได้ อาวุธเต็มครบชุดมีทั้งชุดเกราะที่เจาะเข้ายากแต่ถึงอย่างไรพวกเราก็ยังคงสู้ต่อไปและไม่ยอมที่จะพ่ายแพ้ต่อครั้งนี้ เมื่อวิ่งเข้าไปจนจะสุดแล้วทุกอย่างต้องหยุดลงเนื่องจากมีไอ้ยักษ์ที่เจอคราวนั้นดักอยู่ข้างหน้าพวกเราสองถึงสามตัว นี่ก่อนไปเจอเมสซีเรียพวกฉันจะต้องมาเจอกับไอ้ยักษ์พวกนี้อีกหรอเนี่ย

 

“ย๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” เสียงของมันดังกก้องไปทั่วทั้งบริเวณนี้ พวกกเราจะต้องหาทางจัดการมันด้วยวิธีใดวิธีหนึ่ง หนังของมันหนาราวกับหินใช่..มันก็คือหินนั่นแหละ แถวยังตีเข้าไปยากอีกต่างหาก

 

“พวกเราจะเอาอย่างไรต่อดีขนาดตัวเดียวสี่คนอย่างพวกเรายังยากเลยนะ นี่มันสองตัวพวกเราคงที่จะต้องใช้สมองในการจัดการมันแล้วล่ะ ถ้าใช้แค่แรงคงต้องเหนื่อยก่อนไปสู้กับเมสซีเรียแน่นอนเลย”

 

ดาโล่พูดถูกถ้าเกิดไม่ใช้สมองมีหวังพวกเราต้องเหนื่อยก่อนไปเจอเมสซีเรียแน่ๆเลย

 

“ฉันว่าไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอกฉันมีแผนพอที่จะสู้กับไอ้ยักษ์สองตัวนี้ได้ แต่ว่าอาจจะเหนื่อยหน่อยนะมัลเลย์น่ะ”

 

เลย์พูดขึ้นก่อนทจะยิ้มออกมาสีหน้าแบบนั้นรู้เลยว่าเลย์มีแผนที่จะต่อสู้กับพวกนั้นได้แน่ๆ

 

“งั้นพวกเราจะรออะไรกันอยู่ล่ะแต่จัดการพวกมัน มันไม่น่าจะยากอะไรเลยหึ หึ ชักจะน่าสนุกขึ้นทุกครั้งแล้วสิ หึ หึ”