ตอนที่27

เวลาผ่านไปได้หลายวันแล้วจนกระทั่งมาถึงนัดสำคัญที่ฉันจะต้องไป เพราะมันคือชื่อเสียงทั้งหมดของโรงแรม นรินเคลียร์ตารางงานของวันนี้ทั้งหมดแล้วซึ่งวันนี้ว่างเหลือแค่งานเดียวคืองานที่สำคัญที่สุด งานที่ผู้บริหารทุกคนและเจ้าของโรงแรมต้องไปเพื่อแนะนำตัวในการรู้จักกับโรงแรมต่างๆ รวมถึงโรงแรมของเราด้วยเช่นกัน ฉันจะได้รู้จักกับโรงแรมอื่นๆด้วยเวลามีปัญหาในด้านใดจะได้ปรึกษากันได้โดยไม่ต้องเกร็งในเวลาที่เจอกันอีกครั้งหนึ่ง ฉันขึ้นรถพร้อมกับออกเดินทางไปยังจุดหมายที่นัดกันไว้ เมื่อถึงจุดหมายปลายทางพอเปิดประตูรถออกเท่านั้นแหละ นักข่าวพากันกูลเข้ามาหาฉันเต็มไปหมดบอดี้การ์ดของฉันได้ผลักนักข่าวออกให้หมด ตอนนี้ไม่สามารถที่จะให้สัมภาษณ์อะไรได้ เพราะเวลาของฉันไม่พอเอาไว้พูดคุยหาลือกันเสร็จค่อยไว้คุยกันก็แล้วกันนะจ๊ะนักข่าวทั้งหลาย ฉันรีบเดินเข้าไปเปิดประตูแล้วรีบปิดประตูในทันที จากนั้นก็เดินเข้าไปในห้องประชุมผู้คนทั้งหมดมารวมกันเกือบครบแล้วขาดอยู่ที่หนึ่งเหมือนว่าจะเหลืออีกที่นั่งหนึ่งที่ยังไม่มา ใครกันนะทำไมถึงมาช้าได้ขนาดนี้ล่ะไม่เข้าใจเลยจริงๆ

 

“สวัสดีครับทุกคนๆ สวัสดีครับคุณปอยยินดีที่ได้ร่วมงานกับผู้บริหารคนใหม่ของโรงแรมนางฟ้าโฮสนะครับ”

 

ผู้ชายที่นั่งข้างฉันพูดขึ้นก่อนจะฉันพยักหน้าให้เป็นการทักทาย แล้วเขาก็ยื่นมือเข้ามาเพื่อที่จะจับมือทักทายฉัน ฉันยืนมือเข้าไปจับมือของเขา

 

“ยินดีที่ได้รู้จักทุกๆคนเช่นกันนะคะ” ฉันนพูดขึ้นก่อนที่ทุกๆคนจะยิ้มให้กับฉันใช้เวลาไม่นานมากนักหรอกก็มีคนหนึ่งเปิดประตูเข้ามาในห้องประชุม ผู้หญิงคนนี้หรอเป็นผู้บริหารหรือเจ้าของๆอีกโรงแรมหนึ่ง

 

“ขอโทษนะคะคือว่าคุณผู้ชายกำลังมาค่ะกำลังลงจากเครื่องแล้วกำลังขึ้นรถมาที่นี่แล้วค่ะ ขออภัยด้วยนะคะพอดีไฟร์มันเลทไปหน่อยเลยช้าไปนิดหนึ่ง ช่วยๆกันรอหน่อยนะคะต้องขอโทษแทนคุณผู้ชายจริงๆค่ะ”

 

เครื่องบินส่วนมากก็เป็นแบบนี้แหละฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่ฉันไม่รู้นะว่าคนอื่นเขาจะว่าอะไรหรือเปล่าสำหรับฉันธรรมดาเพราะฉันก็โดนบ่อยเหมือนกัน =.=

 

“ผมชื่อว่าเคนนะครับเป็นผู้บริหารและเป็นเจ้าของๆโรงแรมสวีสเซอร์วิสครับผม”

 

ผู้ชายที่ทักทายฉันคราวนั้นพูดขึ้น เป็นถึงผู้บริหารและเจ้าของพร้อมกันคงทำงานหนักหน้าดูเลยสินะ

 

“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณเคนจากโรงแรมสวีสเซอร์วิสด้วยค่ะ”

 

อยู่ๆก็มีผู้ชายอีกคนเดินมาที่ข้างหน้าของฉันอีกคนหนึ่ง

 

“ส่วนผมชื่อโจนะครับเป็นเจ้าของโรงแรมพุฒิศาสตร์ยินดีที่ได้รู้จักคุณปอยด้วยเหมือนกันนะครับ”

 

ฉันยิ้มให้กับเขาด้วยความมึนงง

 

“ยินดีเช่นกันค่ะคุณโจ แฮะๆ” จากนั้นใช้เวลาไม่นานมากนักทั้งสองคนทั้งคุณโจและคุณเคนก็พากันไปทะเลาะอยู่ข้างหน้าของฉันนั่นแหละ

 

“อย่าไปสนใจสองคนนั้นเลยนะคะพอดีว่าพวกนั้นมันเจ้าชู้ไปหน่อยน่ะค่ะ ฉันมีชื่อว่าออยจากโรงแรมบิวตี้ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ”

 

เสียงผู้หญิงคนหนึ่งได้ดังขึ้นมาจากข้างหลังของฉันทำให้ฉันต้องหันหลังไปดู ผู้หญิงหน้าจะอายุเยอะกว่าฉันคนหนึ่งได้พูดขึ้นมาจากข้างหลังของฉัน

 

“ยินดีเช่นกันค่ะคุณออย แฮะๆ” ฉันยิ้มขึ้นมาก่อนที่คุณออยจะหยิบนามบัตรขึ้นมาแล้วยื่นให้กับฉัน ซึ่งฉันก็รับมันเอาไว้ด้วยความยินดีเช่นกัน

 

“นี่เป็นนามบัตรของฉันนะคะมีอะไรสามารถโทรมาเบอร์นี้ได้เลย เป็นเบอร์ส่วนตัวของฉันเองค่ะ”

 

ฉันหยิบนามบัตรที่อยู่ในกระเป๋าของฉันก่อนจะยื่นให้คุณออยเช่นกัน

 

“อันนี้ก็ของฉันค่ะแลกกันนะคะมีอะไรเอาไว้ช่วยๆกันได้ ขอบคุณสำหรับเบอร์โทรค่ะ”

 

ทุกคนเริ่มเข้ามาทำความรู้จักกับฉันเรื่อยๆอาจจะเป็นเพราะว่าฉันเป็นเด็กใหม่ของที่นี่ทุกคนเขารู้จักกันหมดแล้ว แต่ฉันยังไม่รู้จักกับทุกคนเลยพวกเขาก็เลยกูลกันเข้ามาหาฉันเยอะหน่อย

 

“งั้นเรามาเล่นเกมส์สนุกๆรอใครบางคนที่มันมาช้าหน่อยไหม ??”

 

เกมส์อย่างนั้นหรอหมายความว่าอย่างไร เหมือนว่าทุกคนจะพยักหน้าพร้อมๆกันและเห็นด้วยกับสิ่งที่คุณเคน

 

“เกมส์นี้เป็นเกมส์จะทำหรือว่าจะตอบความจริง ถ้าเกิดว่าปากกาหันไปที่ใครต้องบอกว่าจะตอบหรือว่าจะให้ถามตามความจริงเข้าใจไหม”

 

ทุกคนต่างพยักหน้าด้วยความเข้าใจ ฉันไม่คิดว่าทุกคนจะดูเป็นมิตรกันขนาดนี้นะแถมยังมีเวลามาสนุกกันด้วยอีก ความคิดแรกๆของฉันคือดูกดดันๆแต่นี่มันไม่ใช่มันกลับผ่อนคลายเสียมากกว่า

 

“งั้นฉันจะเป็นคนหมุนคนแรกแล้วตาต่อไปก็คนข้างๆฉันแล้วไปเรื่อยๆนะ”

 

คุณโจพูดขึ้นจากนั้นคุณโจก็หยิบปากกาขึ้นมาแล้วเริ่มหมุนในทันที ปากกาได้หมุนไปรอบๆหลายรอบมากทุกคนต่างลุ้นว่ามันจะหันชี้ไปที่ใคร จนกระทั่งมันเริ่มช้าลงแล้วหยุดลง ซึ่งมันก็หยุดลงที่ฉันพอดีเด๊ะๆ

 

“นั่นไงคุณปอยโดนแล้วจะถามหรือว่าจะทำครับผม”

 

ถ้าฉันเลือกทำมันคงจะมีอะไรที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นกับตัวของฉันแน่ๆ งั้นเอาเป็นถามก็แล้วกันนะ

 

“ขอถามก็แล้วกันค่ะ” ฉันพูดเสร็จทุกๆคนก็ต่างพากันซุบซิบๆ ไม่นานมากนักทุกคนก็ยิ้มขึ้นมาแล้วพากันหันมาหาฉัน

 

“คุณเคยมีแฟนไหมครับแล้วยังมีอยู่หรือเปล่า แล้วเขาคนนั้นชื่อว่าอะไรบ้าง”

 

คำถามนี้มันอะไรกันทำไมฉันต้องตอบด้วยเนี่ย แต่ว่าในเมื่อเขาถามมาแล้วเราก็คงต้องตอบเขาแล้วล่ะ

 

“คือว่า. . /ผมมาแล้วครับทุกคน” เสียงของผู้ชายได้ดังขึ้นมาจากประตูทางเข้ามาในห้องนี้ ฉันและทุกๆคนมองไปที่นั่นพร้อมๆกัน หน้าตาดูคุ้นๆนะเฮ้ย!