ตอนที่26
เช้าอันแสนสดใสพร้อมกับสภาพอากาศที่หน้าเป็นใจ (โคตรร้อนเลย) บ้าบอที่สุดเลยนะเนี่ยวันนี้ ฉันเดินเข้าไปที่ทำงานของฉันในตอนเช้าของวันนี้ มาก่อนทุกคนเพราะว่างานของฉันค่อนข้างจะเยอะเมื่อคืนก็ยังทำชุดแรกไม่เสร็จเลย ชุดสองก็กำลังจะมาวันนี้อีก อย่างไรก็คงต้องดูแลและบริหารอีกเยอะเลยล่ะกว่าจะทำให้มันสามารถคงที่ได้ ด้วยความที่ผู้บริหารคนเก่าทำเอาไว้แล้วฉันเนี่ยต้องมาตามทำทีหลังอีก มันก็เลยค่อนข้างยากมากเลยในการตามเรื่องของเขาใหม่อีกครั้ง แล้วเอาทุกอย่างมาปรับปรุง ตอนนี้ก็ได้ครึ่งหนึ่งแล้ว ชุดแรกคือชุดล่าสุดชุดที่สองก็คือชุดในอนาคต ฉันแพลนเอาไว้หมดแล้วว่าจะทำมันอย่างไรบ้าง
“สวัสดีครับหัวหน้ามาแต่เช้าเลยนะครับ” เสียงของผู้ชายคนหนึ่งได้ดังขึ้นมาจากข้างหลังของฉัน ฉันเลยหันไปดูว่าใครที่ทักทายฉันอยู่
“อ่าวสวัสดีจ๊ะทำไมถึงมาแต่เช้าเลยวันนี้ ??” นี่มันเช้าเกินกว่าที่พนักงานเช้าจะมาเข้ากะนะ ตอนนี้คงจะนอนกันอยู่เข้าก็นู่นเจ็ดแปดโมงนี่นา
“พอดีว่าบ้านของผมอยู่ใกล้ๆกับที่ทำงานน่ะครับก็เลยเข้ามาทำงานที่นี่ได้เร็วกว่าปกติหน่อยน่ะครับ”
อย่างนี้นี่เองบ้านของเขาอยู่ใกล้ๆ ฟิวนี่ดูเป็นคนที่ขยันจริงๆเลยนะมาแต่เช้าแบบนี้ถือว่าพนักงานชายคนนี้ใช้ได้เลยล่ะ
“อ๋อดีมากเลยทำแบบนี้ให้ได้ทุกวันนะเดี๋ยวฉันคงต้องไปทำงานต่อแล้วล่ะ งานยังไม่เสร็จเลยฝากบริการลูกค้าให้ดีที่สุดด้วยนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะคุณฟิว”
ฉันพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มให้เขาส่วนเขาก็ยิ้มกลับฉันมา ฉันกำลังจะเดินเปิดประตูเข้าไปแต่ว่าเขาก็เดินมาข้างหน้าของฉันก่อนจะเปิดประตูให้กับฉัน ฉันยืนมองเขาสักพักทำไมเขาดูเป็นสุภาพบุรุษขนาดนี้ล่ะ แต่ก็ดีจังเลยที่มีผู้ชายแบบนี้อยู่บนโลกนะ
“ขอบคุณมากค่ะ” ฉันพูดขึ้นแล้วฉันก็เดินเข้าไปประตูได้ปิดลงฉันมองไปที่ประตูสักพักก่อนจะหันกลับมาแล้วเข้าไปในห้องทำงานของฉัน ฉันเริ่มปั่นงานของฉันต่ออย่างต่อเนื่องจนกระทั่งนรินมาถึง เวลาที่ทำงานของนรินคือเก้าโมงเช้าซึ่งฉันมาตั้งแต่หกโมง ฉันใช้เวลาสามชั่วโมงในการทำชุดแรกของฉันเสร็จ แต่ก็โล่งใจมากเลยที่ฉันสามารถทำงานของฉันเสร็จได้โดยมันไม่ค้างคาอีกแล้ว จากนี้ไปก็สามารถทำชุดสองโดยไม่มีงานที่เหลืออยู่ดีจังเลย
“ขออนุญาตค่ะงานชุดต่อไปมาแล้วค่ะคุณปอย” เสียงของนรินดังขึ้นมันทำให้ฉันหมดอารมณ์นิดๆเพราะว่างานได้เข้ามาในห้องของฉันอีกครั้งหนึ่ง มือของฉันคงเป็นระวิงเลยเพราะทำงานพวกนี้แหละ แต่มันก็ชินมากแล้วตั้งแต่ทำงานอยู่ที่ต่างประเทศมันหนักมากกว่านี้อีกกว่าจะได้มาเป็นผู้บริหารได้ มันไม่ได้เป็นกันง่ายๆตั้งแต่แรกๆหรอกนะ หัวหน้าเราใจดีด้วยแหละที่ให้ฉันมาทำตำแหน่งผู้บริหารที่นี่ถ้าเกิดเขาไม่เชื่อใจฉันฉันคงไม่ได้มาทำงานนี้เป็นอันแน่
“เอาเอกสารทั้งหมดมาวางไว้ตรงนี้เลยเดี๋ยวที่เหลือฉันจัดการเอง นรินเธอเอาน้ำเปล่ามาให้ฉันสักแก้วหน่อยนะฉันรู้สึกว่าฉันคอแห้งยังไงก็ไม่รู้”
ฉันสั่งให้นรินเอานน้ำมาให้ฉันนรินเดินออกไปจากห้องก่อนที่จะเดินกลับมาพร้อมน้ำเปล่าหนึ่งแก้วใหญ่
“ขอบใจมากจ๊ะไปทำงานของเธอเถอะ” ฉันพูดขึ้นก่อนนรินจะพยักหน้าแล้วเดินออกไปจากห้องทำงานของฉัน ส่วนฉันก็ตั้งหน้าตั้งตาทำงานชุดที่สองต่อ แล้วก็อาจจะมีเลื่อนดูข่าวไปบ้างอะนะ ส่วนมากจะเป็นข่าวของฉันแล้วก็ข่าวต่างๆเกี่ยวกับทางโลกนี่แหละ แต่ที่สำคัญคือคนเขียนข่าวเขียนข่าวได้ดีมาก [ผู้บริหารสาวสวยอายุน้อยคนใหม่ที่โรงแรมแห่งหนึ่ง ทั้งสวยและเก่งอีกต่างหากสงสัยคงต้องไปพักดูบ้างเสียแล้ว] มันเขินแปลกๆนะเวลาที่มีคนชมเราแบบนี้
“คุณปอยคะมีเรื่องแล้วค่ะ” อยู่ๆนรินก็เปิดประตูกระโจนพรวดเข้ามาในห้องพร้อมหน้าตาที่ตื่นตกใจอย่างเห็นได้ชัด เรื่องอะไรกันนะทำไมหน้านรินถึงเหวอขนาดนั้น ฉันรีบตามนรินลงไปข้างล่างเพื่อจะได้รู้ว่าข้างล่างมีอะไรทำไมนรินถึงดูร้อนรนขนาดนั้น
“คือคุณลูกค้าคะใจเย็นๆก่อนเถอะค่ะ ค่อยๆคุยกันก็ได้ค่ะไม่เห็นต้องด่ากันหยาบคายขนาดนั้นเลยนะคะ”
เสียงของพนักงานผู้หญิงพูดขึ้น ก่อนจะได้ยินเสียงตะโกนอะไรบางอย่างดังออกมาจากตัวของลูกค้าที่ยืนอยู่ข้างหน้าพนักงานผู้หญิงคนนั้น
“แกไม่ต้องมาพูดมากอะไรของแกมาทำน้ำหกใส่ชุดของฉันแบบนี้มันเกินไปแล้วนะ แกตั้งใจทำมันใช่ไหมเดินก็เดินไม่ระวังเอาเสียเลย ใครรับมันมาทำงานกันเนี่ยฉันอยากจะรู้จริงๆเลย”
ด่าแรงมากตอนนี้พนักงานคนนั้นคงเคลียร์คนเดียวไม่ได้แล้วล่ะ ฉันคงต้องเข้าไปจัดการเองเสียแล้ว
“มีอะไรกันอย่างนั้นหรอคะค่อยๆคุยกันก็ได้ค่ะ”
ฉันพูดขึ้นมาก่อนที่พนักงานจะมองมาที่ฉันแล้วยกมือสวัสดีฉัน ส่วนลูกค้าผู้หญิงอ้วนที่ทำหน้าเหมือนแค้นใครอยู่ก็หันมาหาฉัน
“คุณมายุ่งอะไรกับฉันด้วยไม่ทราบ คุณรู้หรือเปล่าว่าพนักงานที่นี่มันไม่ระมัดระวังอะไรเอาเสียเลย ทำให้ชุดราคาแพงของฉันต้องแปดเปื้อนถึงขนาดนี้ ฉันไม่สามารถที่จะยอมได้ฉันจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุดถ้ามันไม่มารับผิดชอบฉัน”
หนักเลยแฮะนี่คือสิ่งที่พนักงานทุกคนอาจจะได้พบเจอกับลูกค้าขี้วีน วีนไปทุกอย่างทั้งๆที่มันเป็นเรื่องเล็กๆ แต่พวกเราก็มีวิธีจัดการด้วยตนเองในส่วนที่จัดการได้
“ฉันเป็นผู้บริหารที่นี่ค่ะฉันชื่อปอยต้องขออภัยกับพนักงานของเราที่ไม่ได้ระมัดระวังในเรื่องนี้ จึงทำให้ชุดของคุณผู้หญิงต้องเปียกด้วยนะคะ เดี๋ยวฉันจะให้พนักงานมาขอโทษเดี๋ยวนี้แหละค่ะ”
ฉันมองไปที่พนักงานผู้หญิงคนนั้นก่อนจะเรียกมา เธอเดินมามายืนข้างๆกับฉันแล้วก็ยกมือขึ้นมา
“ขอโทษค่ะที่ทำให้ชุดของคุณลูกค้าต้องเปียกโดยไม่ทันระมัดระวังขอโทษจริงๆนะคะ”
หน้าของพนักงานสาวเสียไปเลยเธอคงไม่ได้ตั้งใจที่จะทำให้ลูกค้าคนนี้เปียกจริงๆ
“ได้ฉันจะยกโทษให้เธอแต่ฉันขอทำในสิ่งที่ฉันอยากจะทำเธอคืนหน่อยเถอะ”
เมื่อผู้หญิงอ้วนคนนั้นพูดจบเธอก็หยิบแจกันขึ้นมาเอาดอกไม้ออกแล้วลาดน้ำใส่หัวของพนักงานสาวคนนั้นจนเปียกหมดไปทั่วตัว จากนั้นเธอก็วางแจกันลงแล้วหัวเราะออกมาด้วยความสะใจ
“ฮ่า ฮ่า ฉันโดนอะไรเธอก็ต้องโดนแบบนั้นจำเอาไว้ซะ”
มันเกินไปแล้วนะไม่เห็นต้องทำกันถึงขนาดนี้เลย ฉันรับไม่ได้กับสิ่งที่ลูกค้าผู้หญิงคนนี้ทำไม่ได้จริงๆ
“ขอโทษนะคะมันเกินไปแล้วนะคุณลูกค้า คุณทำแบบนี้ไม่ได้นะคะเขาก็ไม่ได้ตั้งใจที่จำทำให้ชุดของคุณลูกค้าเปียกเลย แบบนี้มันเกินกว่าที่พวกเราจะทนนะคะ”
ฉันพูดขึ้นก่อนที่ลูกค้าคนนั้นจะหุบยิ้มลงแล้วมองมาที่ฉัน
“ทำไมฉันจะทำไม่ได้ไม่เคยได้ยินหรืออย่างไรลูกค้าคือพระเจ้า ฉันสามารถทำได้ถ้าอยากได้เงินก็เงียบปากไป”
อีเจ๊มันเกินไปแล้วนะอุส่าทนมาตั้งนานถ้าว่ากันขนาดนี้ขอสักทีเถอะ
“ลูกค้าไม่ใช่พระเจ้าทุกคนค่ะพวกเราไม่ได้เห็นแก่เงินขนาดนั้น ขาดลูกค้าอย่างคุณไปโรงแรมของเราก็ยังมีเงินหมุนเวียนเหลือเฟือ ตอนนี้ฉันรับไม่ได้ในสิ่งที่คุณทำและคุณพูดกรุณาออกไปจากโรงแรมของเราดีๆเถอะค่ะ มิเช่นนั้นฉันจะเรียกรปภมาพาคุณออกไปจากที่นี่เอง”
ทุกอย่างเงียบลงกับสิ่งที่ฉันพูดขึ้น ก็คนมันขึ้นนี่นาให้ทำอย่างไรได้มันเหยีดหยามกันทำร้ายกันขนาดนี้ พนักงานก็คนปะวะ จากนั้นผู้หญิงคนนั้นก็ทำหน้าไม่พอใจแล้วเดินออกไปจากโรงแรมของพวกเรา
“เอาส่วนเธอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วกลับมาทำงานเสียนะ”
เสียงปรบมือของทุกคนได้ดังขึ้นเมื่อฉันพูดจบ ทำเอาแทบตกใจเลย
“เก่งมากเลยครับ/ค่ะ ทั้งสวยแถมยังจะเก่งและความคิดดีอีกต่างหาก แบบนี้สิถึงเป็นผู้บริหารที่ดีได้”
คำชมนี้ทำให้ฉันเขินไปหมดเลยนี่สินะคือการทำดีแล้วมีคนเห็น งานใหม่ชีวิตใหม่ที่โคตรดีของฉันได้เกิดขึ้นแล้ว
