ตอนที่24

หลายปีผ่านไปสำหรับฉันฉันเริ่มต้นใหม่และโตขึ้นมาก มีงานดีๆทำพร้อมกับสิ่งที่เปลี่ยนไปมากตั้งแต่ไปอยู่ที่ต่างประเทศ

 

“นั่นไงผู้บริหารคนใหม่ที่เข้ามาทำงานในตึกนี้ ฉันไม่คิดเลยนะว่าจะสวยและดูดีได้ขนาดนี้”

 

เสียงซุบซิบของคนในตึกที่ฉันเข้ามาทำงานใหม่เริ่มดังขึ้นมา ฉันเป็นผู้บริหารโรงแรมคนใหม่ที่จะเข้ามาบริหารโรงแรมให้กับโรงแรมหนึ่ง พอดีว่างานที่ต่างประเทศก็ไม่ค่อยมีอะไรมากหัวหน้าที่นั่นเลยจัดการให้ฉันมาเป็นผู้บริหารที่ประเทศไทยนี่แหละ ฉันเลยจำเป็นที่จะต้องกลับมาเพื่อที่จะทำตามหน้าที่การงานของฉัน แต่กลับมาเถอะอย่างไรก็ตามไม่มีใครจำฉันได้แล้วล่ะ ชื่อฉันก็เปลี่ยนใหม่หน้าตาฉันก็เปลี่ยนรูปร่างของฉันก็เช่นกัน ตอนอยู่ที่นั่นก็รู้สึกไม่อึดอัดเหมือนอยู่ที่ประเทศนี้ เพราะพวกเขารับได้ในทุกอย่างที่ฉันเป็นอะนะ ฉันเดินเข้าไปในห้องส่วนตัวของฉันหรือว่าห้องทำงานของฉัน ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งแล้วเริ่มจัดวางเอกสารต่างๆที่ฉันนำมาจากที่ทำงานเก่าของฉันด้วย

 

“คุณปอยคะคือว่ามีสายจากคุณท่านน่ะค่ะ” คนที่เดินเข้ามาหาฉันเป็นเลขาส่วนตัวของฉันเอง เป็นคนที่ฉันเชื่อใจที่สุดตั้งแต่อยู่ที่ต่างประเทศแล้วฉันจึงพาเธอมาด้วย เธอมีชื่อว่านรินสวยน่ารักแถมเป็นคนขี้อายอีกต่างหาก แต่เป็นคนขยันและทำงานเก่งมากๆฉันจึงชอบเธอมากเลย

 

“ขอบใจมากนรินงั้นเดี๋ยวฉันจัดการเองเธอก็ไปทำงานของเธอเถอะนะจ๊ะ”

 

ฉันยิ้มให้เธอก่อนเธอจะพยักหน้าให้กับฉันแล้วกก็ปิดประตูออกไปข้างนอก ส่วนฉันก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วก็เอาแนบหูเพื่อที่จะคุยกับพ่อของฉัน

 

“สวัสดีค่ะป๊ามีอะไรหรือเปล่าคะคิดถึงหนูหรอถึงได้โทรมาหาหนูเนี่ย”

 

ฉันถามคุณพ่อของฉันแบบขรรมๆ คุณพ่อของฉันหัวเราะออกมา

 

“แหมะก็ต้องคิดถึงลูกสาวของพ่ออยู่แล้ว พี่ชายกับแม่ของแกก็คิดถึงแกเหมือนกันนะ นี่ถึงที่ทำงานหรือยังเอ่ย ??”

 

ฉันยื่นขึ้นแล้วก็เดินหมุนตามห้องไปเรื่อยเพราะไม่มีอะไรทำในตอนนี้

 

“ถึงแล้วค่ะตอนนี้เอกสารก็มาครบแล้วค่ะ ตอนนี้ก็กำลังจะปรับตัวเองให้เข้ากับประเทศไทยอยู่ เพราะว่าเมืองไทยมันค่อนข้างร้อนนี่ต้องเปิดแอร์จนเย็นฉ่ำเลยล่ะค่ะป๊า ส่วนตัวหนูก็คิดถึงป๊ากับแม่แล้วก็พี่ชายตัวแสบเหมือนกันนะคะ เดี๋ยวเอาไว้ให้หนูทำงานเสร็จมีเวลาพักผ่อนจะกลับไปเยี่ยมทุกๆคนพร้อมกับของฝากที่เมืองไทยนะคะ รักทุกๆคนมากเลยค่ะ”

 

พูดถึงอากาศที่เมื่องไทยนี่มันร้อยจริงๆร้อนจนไม่รู้จะร้อนไปถึงไหนแล้ว ยิ่งกว่าลาวาก็เมืองไทยนี่แหละยังกับอยู่ที่ดวงอาทิตย์

 

//กริ้ง กริ้ง// เสียงของโทรศัพท์ที่โต๊ะทำงานได้ดังขึ้นทำให้ฉันต้องหันไปดู

 

“งั้นเดี๋ยวเอาไว้ค่อยคุยกันนะคะเดี๋ยวหนูขอทำงานของหนูให้เสร็จก่อน เสร็จแล้วหนูจะโทรไปหาป๊ากับแม่โอเคนะคะ รักทุกๆคนมากนะคะไว้เจอกันค่ะ. . โอเคค่ะสวัสดีค่ะ”

 

ฉันวางสายของพ่อของฉันแล้วก็หยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมา ก่อนจะรับสายของสายนั้น

 

“ว่าไงจ๊ะมีอะไรหรือเปล่านริน” ฉันถามนรินเพราะโทรศัพท์ที่อยู่ตรงโต๊ะทำงานนี้เชื่อมต่อไปยังโต๊ะทำงานของนริน เวลามีอะไรจะได้โทรมาหาไม่จำเป็นต้องเดินมาเคาะประตูบ่อยๆ

 

“คือว่าวันนี้จะมีประชุมกันในเรื่องของการทำงานกลุ่มของคณะกรรมการบริหารโรงแรมต่างๆ แล้วก็เจ้าของกิจการการโรงแรมด้วยน่ะค่ะ งานจะเริ่มในอีกอาทิตย์หน้าเดี๋ยวนรินจะเคลียร์ตารางงานไว้ให้ว่างในวันอาทิตย์หน้านะคะ ไม่ทราบว่ามีอะไรสำคัญหรือเปล่าคะจะได้ยังไม่เคลียร์ตารางงานให้น่ะค่ะ”

 

วันอาทิตย์หน้ามีเกี่ยวกับการประชุมคณะกรรมการการบริหารโรงแรม พร้อมกับเจ้าของกิจการโรงแรม น่าสนใจนะจะได้เป็นพันธมิตรกับโรงแรมแถวย่านนี้ด้วย ก็ดีเหมือนกันแต่ว่าเรามีงานอะไรที่ติดอยู่ในวันอาทิตย์หน้าหรือเปล่านะ

 

“งั้นลองดูให้ฉันหน่อยสิว่ามีงานอะไรที่น่าจะสำคัญบ้างไหม ถ้าไม่มีก็เคลียร์งานให้กับฉันแล้วเลื่อนงานทุกอย่างได้เลย ฉันรับงานนี้เดี๋ยวที่เหลือฉันจะจัดการเอง ขอบใจมากนริน”

 

ฉันวางสายของนรินก่อนจะเอาเอกสารทุกอย่างไปจัดไว้บนตู้ให้เรียบร้อยเพราะฉันไม่ชอบอะไรที่มันไม่เป็นระเบียบ มันดูเกะกะตาแบบสุดๆฉันไม่ชอบให้เป็นเช่นนั้น ฉันเดินออกไปจากตึกเพราะว่ามีเรื่องที่จะต้องทำในวันนี้ ด้วยความที่โรงแรมนี้เป็นโรงแรมที่ค่อนข้างมีชื่อเสียง ข่าวจะออกไปทั่วประเทศแน่นอนและฉันจะต้องรับหน้าที่ในการให้สัมภาษณ์แก่นักข่าวทั้งหลายแหล่ เอาไว้ออกข่าวเสร็จค่อยไปทำความรู้จักกับพวกพนักงานโรงแรมทุกแผนกก็แล้วกันนะ ฉันเดินลงมาจากตึกก่อนที่จะเดินออกไปข้างนอก เท่านั้นแหละวิ่งกูลกันเข้ามาอีกแน่นเต็มรอบๆตัวของฉันเต็มไปหมด

 

“ทีละคนนะคะขอทีละคน” ฉันพูดขึ้นมาก่อนที่คำถามจะมากระจายเต็มไปหมดมันทำให้ฉันไม่สามารถที่จะตอบได้เพราะว่าฉันฟังไม่รู้เรื่องนั่นเอง บอดี้การ์ดของฉันพร้อมกับรปภก็แหวกพวกนักข่าวออกเพื่อให้ที่ว่างเอาไว้กับฉัน ให้ฉันสามารถที่จะหายใจได้บ้าง

 

“คือว่าขอถามในเรื่องของการจัดการโรงแรมด้วยค่ะ ว่าทำไมถึงเลือกมาทำงานที่นี่หรอคะ”

 

นักข่าวหญิงคนหนึ่งได้พูดขึ้นก่อนที่นักข่าวคนอื่นจะเงียบลงไป

 

“ที่ฉันเลือกที่จะมาทำงานที่นี่เพราะอยากเอาความรู้ที่ฉันไปเรียนและศึกษามาจากต่างประเทศ เอามาประยุกต์ใช้ที่ประเทศไทยเพื่อจะบริหารให้โรงแรมดีขึ้นและสบายขึ้นสำหรับพนักงานทุกคนและลูกค้าทุกคนค่ะ”

 

เป็นการตอบคำถามที่เลิศมากฉันจะต้องตอบตามหลักการของฉัน แล้วมันก็เป็นความจริงที่ฉันเลือกที่จะมารับงานที่ประเทศไทย

 

สิ่งที่ฉันตอบคำถามไปทุกๆอย่างมันทำให้นักข่าวทุกๆคนพึงพอใจกับสิ่งที่ฉันพูดไปมากๆ ก็ดีแล้วล่ะที่ฉันตอบปัญหาต่างๆให้กับนักข่าวทุกๆคนได้ดีจะได้ไม่ต้องเสียชื่อเสียงของฉันและเสียชื่อเสียงของโรงแรมด้วย ฉันตอบทุกอย่างตามที่ตอบได้เสร็จนักข่าวทุกคนได้ข้อมูลไปอย่างเพียงพอแล้ว พวกเขาก็พากันขอบคุณที่ฉันให้ความร่วมมือในการตอบคำถามของพวกเขา แล้วเดินจากไปด้วยความสุขที่หาข่าวได้ ส่วนฉันก็เดินขึ้นไปบนตึกแล้วไปนั่งที่ห้องของฉันอีกครั้งหนึ่ง นั่งพักน่ะยืนจนเหนื่อยเลยไม่ได้นั่งพักเลยนะเหงื่อก็แตกออกเต็มไปหมด ฉันขอนั่งพักสักพักก่อนที่จะไปทำความรู้จักกับพนักงานทุกคนก็แล้วกัน ฉันว่าวันนี้ฉันคงต้องเหนื่อยอีกทั้งวันเลยล่ะ. . .