ตอนที่17

ตั้งแต่ที่ฉันหายดีจากอาการแล้วก็เป็นปกติฉันก็ได้กลับมาที่บ้าน เรื่องเก่าๆก็ได้หายไปส่วนตัวของฉันก็ยังมีชีวิตที่ยังเหมือนเดิมตั้งแต่เปิดเรียนมา พี่เบสก็มารับฉันไปโรงเรียนพร้อมกันและยังมาส่งฉันอีกกเหมือนกับทุกๆครั้ง แต่ครั้งนี้สิ่งที่ไม่เหมือนเดิมก็คือส่วนมากนั้นในทุกๆวันพี่นิ้งก็จะมาขอติดรถบอกว่าคนขับรถป่วยมั่ง เปลี่ยนคนขับแล้วไม่เชื่อใจมั่ง สำหรับฉันก็ไม่ได้อะไรหรอกแต่เวลาที่พี่เบสเจอพี่นิ้งนี่สิจะเหมือนกับว่าหน้าของเขาจะเปลี่ยนไปในทันที พี่เบสกำลังมีอะไรปิดบังฉันอยู่หรือเปล่า??

 

“เบสสส วันนี้ฉันขอกลับกับนายด้วยนะ” และวันนี้ก็อีกครั้งหนึ่งที่พี่นิ้งของกลับกับพี่เบสและกลับกับฉัน พี่เบสก็ทำหน้าเหมือนๆเดิมคือเหมือนไม่พอใจที่เป็นแบบนี้

 

“ทำไมเธอไม่ให้คนขับรถของเธอมารับล่ะนิ้งเธอก็มีคนขับรถอยู่ไม่ใช่หรือไง ??”

 

เอาแล้วพี่เบสถามกลับพี่นิ้งพี่นิ้งจะตอบยังไงกับพี่เบสกันนะ

 

“ก็คนขับรถของฉันขาหักน่ะเลยไม่สามารถที่จะขับรถกลับมารับฉันได้เลยอะ ให้ฉันกลับกับพวกแกหน่อยนะ พรีสสส”

 

หน้าตาที่แสนจะใสซื่อของนางทำให้พี่เบสต้องยอมให้กลับด้วยอีกครั้งหนึ่ง ในขณะที่ฉันกำลังจะขึ้นรถพี่นิ้งก็เดินมาตัดหน้าของฉันแล้วก็ขึ้นข้างหน้าแทน อะไรของพี่เขาเนี่ยฉันกำลังจะขึ้นแล้วแท้ๆ แต่ก็ช่างมันเถอะถ้าพี่นิ้งอยากนั่งฉันกก็ไม่ได้ว่าอะไร

 

“วันนี้ฉันนั่งหน้านะฉันรู้สึกเวียนหัวมากเลย”  พี่นิ้งพูดขึ้นก่อนจะปิดประตูรถลง ส่วนพี่เบสก็มองมาที่ฉันหน้าของพี่เขาฉันรู้เลยว่าพี่เขาไม่อยากให้มันเป็นเช่นนี้ ฉันเข้าใจพี่เขาแล้วก็พยักหน้าให้กับพี่เขา พี่เขายิ้มให้ก่อนที่จะเดินมาเปิดประตูข้างหลังให้กับฉัน ฉันเดินขึ้นไปนั่งแล้วพี่เบสก็ปิดประตูให้กับฉัน ก่อนที่เขาจะวนกลับไปที่นั่งของคนขับแล้วเปิดประตูเข้าไป จากนั้นรถก็เริ่มเคลื่อนตัวเพื่อจะไปสู่สถานที่ๆเรียกว่าบ้านของฉัน

 

“เลย์วันนี้แกอยู่กินข้าวที่บ้านของฉันก่อนนะ พ่อกับแม่ของฉันต้องการคุยอะไรบางอย่างกับแกหน่อย”

 

เรื่องอะไรที่ทั้งสองอยากจะคุยกันนะ ฉันอยากจะรู้จังเลยแต่ก็ไม่กล้าที่จะถามพวกพี่เขาทั้งสองคน พี่เบสมองไปที่พี่นิ้งแล้วก็ขยับหน้าหันไปมาส่วนพี่นิ้งก็ยิ้มออกมาแล้วก็หัวเราะเฉยเลย

 

“ฉันลืมไปน่ะขอโทษที ฮ่า ฮ่า ฮ่า”

 

มันเหมือนมีอะไรบางอย่างที่ทำให้ฉันผิดสังเกตกับทั้งสองคนมากๆเลย =.=

 

“ปอยกินข้าวหรือยังเราไปกินข้าวกันก่อนค่อยกลับบ้านเอาไหม ??” อยู่ๆพี่เบสก็หันมาหาฉันแล้วก็ถามฉันว่าจะไปกินข้าวกันไหม พูดถึงก็ยังไม่ได้กินข้าวเลยนี่นางั้นก็ตอบตกลงไปก็แล้วกันเนอะ

 

“คือว่า../วันนี้แกไม่ว่างลืมแล้วหรอแกต้องไปเดี๋ยวนี้อย่าลืมเข้าใจหรือเปล่า”

 

ไม่ว่างที่ว่าก็คือจะต้องไปคุยเรื่องอะไรบางอย่างกันที่ว่าตอนนี้แน่ๆเลย

 

“แกนี่มัน...เหอะ งั้นวันหลังก็ได้เนอะปอยพี่ขอโทษนะที่วันนี้พี่ไม่ว่างจริงๆ”

 

มันดูแปลกๆนะที่พี่เบสจะยอมพี่นิ้ง ทั้งๆที่เขาต้องคิดว่าฉันมาก่อนแต่มันคงเป็นเรื่องสำคัญของพวกพี่เขา พี่เบสจึงไม่สามารถที่จะปฏิเสธได้สินะฉันเข้าใจว่ามันเป็นเช่นนั้น แต่ก็เอาเถอะเอาที่พี่เบสเขาสบายใจฉันไม่ได้โกรธไม่ได้งอนอะไรพี่เขา ฉันมีเหตุผลพอที่จะยอมรับได้ว่าอะไรสำคัญมากกว่ากัน

 

“ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ ปอยโอเคแต่ว่าอย่ากลับดึกนะพี่เบสเดี๋ยวขับรถไม่ไหวเอา”

 

พี่เขายิ้มให้กับฉันก่อนที่จะหันไปข้างหน้าเพื่อจะขับรถต่อ ในรถทั้งสองคนกก็คุยกันเหมือนเดิม ส่วนฉันก็นั่งอยู่ข้างหลังแบบเงียบๆเพราะไม่อยากไปขัดจังหวะของพวกเขาที่กำลังคุยกันอยู่ แต่ส่วนมากพี่เบสจะหันมาถามฉันมากกว่าว่ามีอะไรไหมม เรื่องอะไรบ้างแบบนั้นแหละ ซึ่งฉันกว่าจะได้ตอบคำพูดของพี่นิ้งก็ยาวจนฉันถึงบ้านแล้ว

 

“โอเคถึงบ้านแล้วรอพี่แป๊บหนึ่งนะพี่จะไปเปิดประตูรถให้” พี่เบสกำลังจะเดินลงมาจากรถเพื่อที่จะมาเปิดประตูรถให้กับฉัน แต่ฉันกก็ไม่อยากให้พี่เบสเสียเวลา

 

“ไม่เป็นอะไรค่ะเดี๋ยวปอยเปิดเองตอนนี้พี่เบสอยู่ตรงนั้นแหละ มันจะเสียเวลาพี่เบสเปล่าๆ งั้นไปก่อนนะคะสวัสดีค่ะพี่นิ้งสวัสดีค่ะพี่เบส” //ปัง// ฉันปิดประตูรถแล้วก็เดินเข้าบ้านไปเลย ส่วนรถจากที่หยุดสักพักหนึ่งเคลื่อนที่ไปจากหน้าบ้านของฉัน ฉันมองไปที่หน้าบ้านพอเห็นว่าพวกเขาไปกันสองคนแบบนั้นมันก็ทำให้ฉันรู้สึกไม่ชอบใจไม่ดีเอาเสียเลย ฉันเดินเข้าไปในบ้านสวัสดีคุณพ่อคุณแม่แล้วก็เดินขึ้นห้องของตัวเองในสีหน้าที่ไม่รู้สึกอะไรเลย มันเลยทำให้แม่ของฉันเห็นแล้วก็เข้ามาถามฉันด้วยความเป็นห่วง

 

“เป็นอย่างไรบ้างวันนี้ทำไมถึงทำหน้าแบบนั้นล่ะลูก แล้วกลับมาไม่คิดจะกินข้าวบ้างเลย”

 

ฉันมองไปที่แม่แล้วเข้าไปกอดแม่เพราะว่าฉันไม่โอเคเลย

 

“หนูไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดีหนูคิดไม่ออกว่าหนูควรจะไปต่อกับพี่เบสดีไหม หนูรู้สึก รู้สึกไม่อยากที่จะให้ใครเข้าใกล้พี่เบสเลยคุณแม่”

 

แม่ฉันพยายามปลอบฉันอย่างเต็มที่เพราะไม่อยากให้ฉันรู้สึกคิดมากในเรื่องแบบนี้

 

“แม่เคยเป็นนะตอนคบกับพ่อแกใหม่ๆ แต่ว่าถ้าพ่อแกคิดที่จะมีแต่แม่แม่ว่าการเลิกลากันไปโดยไม่เพราะคำว่าไม่อยากให้ใครเข้าใกล้คนที่เรารัก มันก็คคงจะดูไม่มีเหตผลนะลูก เชื่อใจแม่เถอะว่าเบสเขาจะไม่ทำให้หนูเสียใจแน่นอน ฉะนั้นลงไปกินข้าวอาบน้ำแล้วนอนได้แล้วนะลูก”

 

ฉันยิ้มให้กับคุณแม่และเข้าใจในสิ่งที่คุณแม่กำลังสอนฉัน จากนั้นฉันก็เดินลงไปกินข้าวอาบน้ำแล้วนอนเพื่อที่จะตื่นไปรับแดดยามเช้าในวันพรุ่งนี้