ตอนที่16

ฉันสามารถที่จะออกมาจากโรงพยาบาลได้แล้วเนื่องจากว่าฉันไม่ค่อยเป็นอะไรมากเสียเท่าไหร่ พ่อกับแม่ของฉันกลับบ้านไปก่อนฉันแล้วเหลือเพียงแต่พี่เบสที่ยังคอยเฝ้าฉันอยู่ที่นี่ เป็นวันปิดเทอมที่เหนื่อยจริงๆเลยเนอะสำหรับครั้งนี้

 

“พี่เบสคะเราจะกลับบ้านกันยังไงหรอ??” พี่เบสที่กำลังอ่านหนังสืออยู่ก็ได้หันมาหาฉันแล้วยิ้มให้

 

“พวกเราจะกลับด้วยรถพี่นี่แหละคันเดิมที่นั่งมาที่นี่ งั้นเรารีบไปแต่งตัวเถอะนะจะได้กลับบ้านได้พักผ่อนกัน”

 

ฉันพยักหน้าให้กับพี่เบสก่อนที่ฉันจะลุกขึ้นไปที่ห้องน้ำเพื่อจะแต่งตัวกลับบ้าน ในตอนที่ฉันกำลังแต่งตัวอยู่นั้น ฉันก็คิดอะไรบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องของพี่เบสแล้วก็คู่หมั้นของพี่เขา ถึงจะยังไม่รู้อะไรมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ฉันก็จะไม่รู้ก็แล้วกันเพราะฉันไม่อยากจะให้พี่เบสต้องมาคิดมากกับเรื่องนี้ ฉันรู้ว่าพี่เบสจะต้องคุยเรื่องนี้กับผู้ใหญ่ แต่ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าจะได้เรื่องหรือเปล่า ถ้าเกิดพี่เขาต้องแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้นจริงๆ . . .ฉันก็จะยอมให้พวกเขาแต่งงานกัน

 

“เสร็จแล้วค่ะกลับบ้านกันเถอะปอยอยากกลับบ้านแล้ว” พี่เบสพยักหน้าให้กับฉันแล้วก็พยุงฉันลงไปข้างล่างโรงพยาบาลเพื่อที่จะขึ้นรถกลับบ้านกัน แต่ในระหว่างที่กำลังเดินลงไปอยู่ก็เหมือนว่าจะดันเจอคนที่รู้จักเสียได้

 

“ปอยเป็นยังไงบ้างพี่นี่ตกใจแทบแย่เลยนะ นึกว่าเป็นอะไรไปเสียแล้วดีจังเลยที่ไม่เป็นอะไรมาก”

 

อยู่ๆพี่นิ้งก็เดินมาจับมือของฉันแล้วกุมเอาไว้แน่นมาก ทำไมพี่เขาถึงรู้ได้ล่ะว่าฉันมาอยู่ที่นี่ได้

 

“ทำไมพี่นิ้งถึงมาที่นี่ได้ล่ะคะ ???”

 

“พอดีว่าพี่ได้ข่าวมาจากเบสนี่แหละเบสบอกพี่ว่าหนูโดนลักพาตัวใช่ไหม ??”

 

ฉันหันไปหาพี่เบสก่อนที่พี่เบสจะยิ้มให้กับฉัน แล้วฉันก็หันกลับไปหาพี่นิ้งก่อนจะยิ้มให้พี่นิ้งเช่นกัน

 

“ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะแต่ว่าตอนนี้ปอยไม่เป็นอะไรแล้วล่ะค่ะ งั้นปอยกับพี่เบสของตัวก่อนนะคะปอยอยากจะกลับบ้านแล้ว”

 

ฉันจับมือของพี่นิ้งออกแล้วก็เดินลงไปข้างล่างเพื่อที่จะกลับบ้านของตัวเอง ฉันไม่รู้หรอกนะว่าพี่นิ้งกำลังคิดอะไรอยู่ แต่ที่รู้ๆก็คือตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์ที่จะมาจับผิดใครตอนนี้ เมื่อลงมาข้างล่างโรงพยาบาลพี่เบสก็พาฉันมานั่งห้องโถงของโรงพยาบาลก่อน

 

“รอพี่อยู่ตรงนี้ก่อนนะเดี๋ยวพี่จะไปเอารถมาจอดข้างหน้าโรงพยาบาลก่อนแล้วพี่จะกลับมารับ อย่าไปไหนล่ะอยู่ตรงนี้คนเยอะจะได้ไม่ต้องเป็นอันตรายอีก”

 

ฉันพยักหน้าให้กับพี่เบสก่อนที่พี่เขาจะเดินออกไปจากโรงพยาบาล ฉันใช้เวลารอพี่เบสที่ห้องโถงโรงพยาบาลสักพัก ก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่างเหมือนกับว่ามีคนกำลังจับตามองฉันอยู่ ตอนแรกๆก็คิดว่าตัวเองอาจจะคิดไปเอง ต่อพอผ่านไปเรื่อยๆมันไม่ได้คิดไปเองแล้วมันเหมือนมีคนมองฉันอยู่จริงๆ พอฉันหันหลังไปดูฉันก็พบกับพี่นิ้งที่กำลังยื่นมองฉันอยู่ข้างหลังอยู่ แต่พอพี่เขาเห็นฉันมองไปหาพี่เขาพี่เขาก็เดินมาหาฉันแล้วมานั่งข้างหน้าของฉัน

 

“นี่ปอยพี่มีเรื่องจะคุยกับปอยหน่อยน่ะ จริงๆแล้วพี่ก็อยากจะบอกกับปอยตั้งนานแล้วแหละ แต่ว่าพี่ไม่มีโอกาสได้บอกน้องเสียทีจนมาถึงตอนนี้พี่คิดว่าพี่จะต้องบอกปอยแล้วล่ะ พี่ไม่อยากให้ปอยเสียใจนะแต่ว่าพี่ก็ไม่อยากปิดบังน้องเช่นกัน //ทำหน้าเศร้า”

 

เรื่องอะไรที่พี่นิ้งจะบอกฉันกันนะ ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันเพราะดูเหมือนว่าสีหน้าของพี่นิ้งกำลังเศร้าอยู่

 

“พี่น่ะ. . . พี่จริงๆแล้วพี่ / ปอยพี่กลับมาแล้ว” พี่เบสเดินมาพอดีทำให้พี่นิ้งต้องหยุดพูดไป

 

“งั้นพี่ขอตัวกลับบ้านก่อนนะเอาไว้คุยกันทีหลังก็แล้วกัน” พี่นิ้งพูดจบพี่เขาก็เดินออกไปจากโรงพยาบาล ส่วนพี่เบสก็มองตามพี่นิ้งไปเรื่อยๆ เมื่อพี่เบสเห็นว่าพี่นิ้งไปแล้วก็หันกลับมาหาฉันแล้วพยุงฉันขึ้นมา

 

“คุยอะไรกันหรอ ??” พี่เบสถามฉันไปด้วยแล้วก็พยุงฉันเดินไปขึ้นรถด้วยเช่นกัน

 

“ยังไม่ได้คุยอะไรกันเลยค่ะพี่เบสมาก่อนพอดี แต่ช่างเถอะนะคะปอยก็ไม่อยากจะรู้อะไรมากเท่าไหร่”

 

พี่เบสยิ้มอ่อนให้กับฉันจนกระทั่งเราสองคนเดินถึงรถ พี่เบสเปิดประตูให้ฉันแล้วพาฉันขึ้นรถก่อนจะปิดประตูลง แล้วพี่เบสก็เดินไปที่ด้านคนขับก่อนจะเปิดประตูเข้ามานั่งแล้วปิดประตูลง เมื่อรถได้ที่แล้วพี่เบสก็พาฉันขับออกมาจากโรงพยาบาล พี่นิ้งมีเรื่องอะไรที่จะคุยกับฉันกันนะ ฉันอยากจะรู้จังเลย . . .

 

“ถ้าอยากได้อะไรบอกพี่นะเดี๋ยวพี่จะจัดการทุกอย่างให้ปอยเลย”

 

พี่เป็นก็เป็นเสียแบบนี้ตลอดแหละชอบเป็นห่วงคนอื่นแต่ไม่เคยเป็นห่วงตัวเองเลยแม้แต่น้อย

 

“ตอนนี้ปอยโอเคมากแล้วค่ะแค่อยากกลับบ้านเฉยๆ” ฉันไม่ได้โกรธอะไรพี่เบสหรอกนะ แต่มันก็ยังคงมีความกลัวกลัวคนพวกนั้น ทำไมเขาถึงต้องจับฉันล่ะเงินทองเขาไม่เอา มันเหมือนเป็นเหตุการณ์ที่เขาต้องการจะจับฉันเอาไว้จริงๆ ฉันว่าต้องมีคนบอกให้คนพวกนั้นจับฉันเอาไว้แน่ๆ ตอนนี้ก็ต้องเป็นหน้าที่ของตำรวจที่จะช่วยหาหลัฐานแล้วล่ะ ว่าเป็นแค่ลักพาตัวธรรมดาหรือว่ามีใครกันแน่ที่บงการ . .