ตอนที่ 47 สิ่งไม่คาดคิด
“เจียงเฉินออกไปจากที่นี่ หน่วยลาดตะเวนของไอเอสได้สังเกตเห็นความวุ่นวายในด้านนี้แล้วและพวกเขาจะส่งกำลังเสริมมา” เสียงของนิคส่งผ่านมาจากอุปกรณ์สื่อสาร
“รับทราบ” นิคโบกมือให้กับโรเบิร์ตและตะโกนว่า “เร็ว! เริ่มวิ่ง”
ก่อนที่เขาจะจบประโยค เจียงเฉินก็พุ่งออกมาจากอาคารและยิงเข้าไปในท้องฟ้า กระสุนปืนทำให้พลเรือนทั้งหมดกระจัดกระจายด้วยความสับสน ในเวลาเดียวกันเขาเรียกโรเบิร์ตและมุ่งตรงเข้าไปในซอย
“ให้ตายเถอะ! มีปืนกลหนัก” นิคสบถขณะที่รีบเริ่มเคลื่อนที่ ตำแหน่งของเขาได้รับการเปิดเผยเมื่อพวกมันสวนมา
รถกระบะโตโยต้าที่ติดตั้งปืนกลหนักขับผ่านถนนและมุ่งหน้าไปยังอาคารที่ได้จับตัวประกันไว้ ทหารบนรถกระบะเรียกทหารคนอื่นๆพร้อมกับเปิดสวิตช์อย่างเฉียบพลันเพื่อเตรียมพร้อมยิง
ทาทาทา!
กระสุนยิงออกมาเหมือนฝนตก ยับยั้งตำแหน่งของนิคได้อย่างรวดเร็วซึ่งบังคับเขาให้เขาออกจากพื้นและคลานไปที่บันได จากนั้นเขาก็กระโดดและหนีลงไปที่ชั้นล่าง
ทหารไอเอสไม่สามารถดูถูกได้ขณะที่ทีมลาดตระเวนสิบคนได้ถือปืนไรเฟิลจู่โจมและเดินไปยังสถานที่ตั้งของนิคพร้อมกับตั้งใจจะล้อมรอบเขา อย่างไรก็ตามในฐานะทหารผ่านศึกผู้ช่ำชอง เขาถอยกลับและยืงปืน M27 ขณะที่เคลื่อนที่กลับไปที่รถ
อีกด้านหนึ่ง เจียงเฉินใช้อีพีเพื่อควบคุมโดรนและหลีกเลี่ยงการไล่ล่าของทหารไอเอสขณะที่พวกเขาเดินผ่านเขตวงล้อมของศัตรูไปที่ปลอดภัย
“เร็ว! เข้าไปในรถ! คุณขับ!” เจียงเฉินเปิดประตูและผลักโรเบิร์ตเข้าไป จากนั้นเขาก็บินโดรนไปในทิศทางของนิค
“ฉันถูกล้อมรอบ พวกคุณออกไปก่อน” นิคกัดฟันและเหลือบมองไปที่บาดแผลบนไหล่ซ้ายของเขา เขายิงสองสามนัดด้วยหนึ่งมือและวิ่งเข้าไปในอีกซอย
แม้ว่าเขาจะจำแผนผังของสถานที่แห่งนี้ได้ ความรู้ของเขาไม่สามารถเทียบได้กับทหารไอเอสที่ประจำการลาดตระเวนแถวนี้ นิคได้ยอมรับชะตากรรมของเขาแล้วหรืออย่างน้อยเขาควรตายไปแล้วในเมืองเล็กๆในเคน
เขาจะต้องชดใช้ผู้มีพระคุณ
รอยยิ้มแสยะปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนิคขณะที่เขากระแทกผนังไม้ออกไปที่ด้านข้างของถนน
เขาตัดสินใจจะไม่วิ่งอีกต่อไป เขาต้องการสอนเหล่าคนเลวที่โหดร้ายนี้รู้จักคนที่เป็นนับรถที่แท้จริง
“ทิศทางหกนาฬิกา ไปที่ซอยนั่น เร็ว!”
เสียงจากหูฟังทำให้เขาหยุดชั่วครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะกัดฟันของเขาและไปตามทิศทางที่เจียงเฉินให้เข้าไปในซอย เกือบจะในเวลาเดียวกันเขาชะงักหยุดด้วยมุมดวงตาของเขา รถกระบะโตโยต้าเพิ่งวิ่งผ่านสถานที่เขาเคยอยู่
หยาดเหงื่อเย็นท่วมใบหน้าของเขาขณะที่เขารีบทำตามคะแนะนำของเจียงเฉินและรีบไป
“มีร้านขายผลไม้ เข้าไปข้างในแล้วในห้องจะมีประตูหลัง” ภายใต้การแนะนำของโดรน การเคลื่อนไหวทั้งหมดของไอเอสถูกเปิดเผย
แม้ว่าจะเป็นทิศทางที่ตรงกันข้ามอย่างสมบูรณ์แบบกับรถ นิคเลือกที่จะไว้ใจคำแนะนำของเจียงเฉิน เขาเตะเปิดประตูไม้ขณะที่เขาไม่สนใจผู้หญิงที่กำลังกรีดร้อง ผู้ชายหวาดกลัวเช่นเดียวกับเด็กที่ไร้เดียงสา เขาขู่ด้วยการถือปืนขึ้นมาและรีบก้าวอย่างรวดเร็วมุ่งไปที่ประตูหลัง
ปัง!
นิคใช้ไหล่ขวาของเขาเพื่อกระแทกเปิดประตูและเดินไปที่อีกถนน
“ข้ามถนนและเข้าไปในซอยก่อนที่คุณจะทำการเลี้ยวซ้าย”
เสียงฝีเท้าของทหารไอเอสและเสียงตะโกนดังมาจากระยะไกล นิคต่อต้านความเจ็บปวดที่ไหล่ของเขาและถือปืนไรเฟิลของเขาข้ามถนน
รอยเท้ากำลังเคลื่อนห่างออกไป มันดูเหมือนว่าพวกเขาแพ้เขา นิครีบถอนหายใจก่อนที่เขาจะหยิบผ้าพันแผลออกมา เขาห่อบาดแผลขณะวิ่ง ภายใต้ทิศทางของเจียงเฉิน เขารีบกลับไปที่รถ
“เราต้องรีบ มีทหารมากขึ้นและทหารไอเอสจำนวนมากกำลังมาในทิศทางนี้” เจียงเฉินช่วยนิคโดยการเปิดประตูหลังขณะที่เขานั่งอยู่ที่เบาะผู้โดยสารด้านหน้า โรเบิร์ตนั่งตรงข้ามพวงมาลัยขณะที่เขาเริ่มออกรถ นิคถอดเสื้อเชิ้ตของเขาออกและเปลี่ยนเสื้อเชิ้ตที่เขาเตรียมไว้ก่อนหน้าเพื่อปกปิดแผลของเขา
"เราจะไปที่ไหน?" โรเบิร์ตขับรถออกจากซอยและตรวจสอบรอบๆ
เจียงเฉินเอื้อมมือออกไปนอกหน้าต่างเพื่อที่จะดึงโดรนขนาดเท่าฝ่ามือเข้ามาข้างในขณะที่เขายัดมันกลับเข้าไปในกระเป๋าของเขา
"มุ่งหน้าไปยังทะเลทราย ถนนทุกสายจะถูกปิดกั้น"
“พระเจ้า...ฉันยังมีชีวิตอยู่ นี้มันไม่น่าเชื่อเลย” โรเบิร์ตขับรถขณะที่เขาถอนหายใจยาวออกมา
“เรายังหนีไม่เสร็จเลย” เจียงเฉินกล่าวด้วยรอยยิ้มขม เขาได้ประเมินต่ำความสามารถของผู้ก่อการร้ายในขณะที่พวกมันตอบโต้ด้วยความรวดเร็วดังกล่าว แผนเดิมคือไปตามถนนและมุ่งหน้ากลับเข้าไปในกรุงแบกแดด
“ไอเอสแข็งแกร่งมากเมื่อเทียบกับหัวรุนแรงอื่นๆ ฉันคิดว่าคุณมีแผน” นิคลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูด
เจียงเฉินได้ยินคำพูดขณะที่เขายิ้มด้วยความขมขื่น
[ฉันจริงๆแล้วไม่มีแผน ดูเหมือนว่าฉันจะมั่นใจในตัวเองมากเกินไปในเวลานี้]
เขาไม่ได้กังวลกับการถูกจับโดยไอเอสเนื่องจากเขาสามารถซ่อนได้ตลอดเวลาในโลกที่เกิดหายนะ อย่างไรก็ตามเขาไม่สามารถพาโรเบิร์ตและนิคไปได้
"..." โรเบิร์ตรู้สึกถึงความอึดอัดใจที่ใบหน้าของเจียงเฉินขณะที่เขาหัวเราะ “อย่ากังวล เรนาจะเห็นขณะที่เราไป พวกมันไม่สามรถไล่ตามเราได้ตลอดไป”
เขาเปิดจีพีเอสบนรถ
“เรายังมีเชื้อเพลิงเพียงพอ เราจะข้ามทะเลทรายไปทางด้านเหนือของทะเลสาบทาทาแล้วไปติกรีต ถ้าเราโชคดี กองกำลังรัฐบาลควรจะควบคุมพื้นทิ่อยู่” รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยการยอมรับสภาพปรากฏขึ้นบนใบหน้าโรเบิร์ตแต่เจียงเฉินไม่สามารถแม้แต่จะยิ้มได้
กล่าวอีกนัยหนึ่งถ้าติกรีตอยู่ภายใต้การควบคุมของไอเอส
พวกเขาจะต้องเล่นพนัน
ถ้าเขารู้ว่ามันเป็นปัญหามาก...ไม่เป็นไรเขาอยู่ที่นี่แล้วและมีโอกาสทดสอบความแข็งแกร่งของอุปกรณ์นี้ เจียงเฉินส่ายหัวขณะที่เขาหลับตาลงเพื่อผักผ่อน น่าแปลกใจที่เขาตระหนักว่าไม่รู้สึกอึดอัดอีกต่อไปในการฆ่าคน
มันยากที่จะบอกว่ามันเป็นสิ่งที่ดีหรือไม่
อาจเป็นเพราะทุกคนที่เขาฆ่าสมควรได้รับมัน เจียงเฉินจำเหตุการณ์เลวร้ายที่ดำเนินการโดยไอเอสขณะที่เขาพยายามจะปรับตัวเข้ากับการกระทำของเขา
โรเบิร์ตมองในแง่ดีในขณะที่เขาฮัมเพลงไปพร้อมกับทำนองเพลงบนรถ ผู้ชายคนนี้อาจได้เห็นความตายมามากเกินไปที่จะไปใส่ใจกับมัน
เมื่อเพลงเล่นเสียงดังพร้อมกับรถยกฝุ่นบนพื้นทรายขึ้นและขับรถเข้าไปในทะเลทรายที่ไม่มีที่สิ้นสุด
ทรายทุกเม็ดที่นี่ปกคลุมไปด้วยกลิ่นของความสับสนวุ่นวาย
－
เซียชียูนั่งบนโซฟาพร้อมกับหัวของเธอห่อด้วยผ้าเช็ดตัว ภายใต้เสื้อคลุมอาบน้ำ ขาเรียบและอ่อนนุ่มของเธออาจมองเห็นได้ชัดเจนจากผิวที่มีหยดน้ำปกคลุม มันอยู่ในช่วงกลางฤดูร้อนขณะที่ห้องมีแอร์ปรับอากาศ เธอไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าเลยขณะที่เธอมีความสุขกับสายลมอ่อนๆ
แม้ว่าเธอจะมีใบหน้าที่น่าสนใจมากกว่าคนดัง แม้ในเวลาว่างของเธอ แต่มันก็ปราศจากความรู้ศึก
เธอเอนตัวลงกับโซฟาขณะที่เธอยกขาขึ้น เธอเปิดทีวีด้วยรีโมท
“ตอนนี้เราจะดำเนินข่าวชิ้นต่อไป เช้านี้ ไอเอสริเริ่มการโจมตีติกรีต ประธานาธิบดีอิรักกล่าวว่าพวกเขาจะทำทุกอย่างเพื่อปกป้องติกรีต”
เซียชียูไม่ค่อยสนใจข่าวต่างประเทศ เช่นเดียวกับมืออาชีพที่ทันสมัย เธอสนใจในการแสดงตลก โดยเฉพาะคนที่ทให้ผู้คนหัวเราะ
น่าแปลกใจสำหรับคนที่ไม่ชอบยิ้มสนุกกับอารมณ์ขัน
[วันนี้ไม่มีข่าวอะไร?]
เซียชียูหายใจออกด้วยเหตุผลที่ไม่สามารถอธิบายได้
[ไม่มีข่าวอาจหมายความว่าเขาปลอดภัย]
อย่างน้อยข่าวไม่ได้บอกว่าชายชาวจีนถูกลักพาตัวและจับเป็นตัวประกัน กระทรวงการต่างประเทศให้คำแนะนำแก่ประชาชน...และข่าวที่เกี่ยวข้อง
[หืมม? ทำไมฉันถึงเป็นห่วงเขา?]
เซียชียูรู้สึกตกใจอย่างกะทันหันขณะที่เธอสัมผัสริมฝีปากของเธอตามมาด้วยความสับสนกระพริบผ่านดวงตา
เธอส่ายหัวและผลักใบหน้ายิ้มตลอดเวลาออกจากศีรษะขณะที่เธอเริ่มเปลี่ยนช่อง
[มันต้องเป็นเพราะฉันรู้สึกเหนื่อยเกินไปเมื่อไม่นานนี้]
ด้วยนักแสดงตลกบนหน้าจอและเสียงหัวเราะจากผู้ชม เซียชียูก็ลืมเกี่ยวกับสิ่งที่ทำให้เธอตกใจ
การหายใจของเธอกลับมาเป็นปกติตามมาด้วยอารมณ์ของเธอกลับสู่ภาวะปกติ
－
เมื่อค่ำคืนมาถึง เจียงเฉินพิงเบาะรถขณะที่บุหรี่อยู่ในปากของเขา
เพื่อป้องกันการถูกเห็น ไฟหน้าจะต้องปิด มันจะเป็นอันตรายเกินไปที่จะไปต่อโดยไม่มีแสงใดๆ โรเบิร์ตจึงหยุดรถ
“ถ้าคุณไม่สามารถนอนหลับ ทำไมคุณไม่ออกมาเฝ้าตอนนี้?” โรเบิร์ตยิ้มอย่างขมขื่นขณะที่เขาเอาตัวกดกับพวงมาลัย นิคในด้านหลังกำลังกรนอย่างกับพายุ
“ไกลแค่ไหน?” เจียงเฉินเป่าเป็นรูปวงแหวนขณะที่เขาถอนหายใจ
“อาจจะอีกสองวัน มีน้ำและอาหารเพียงพอ คุณไม่ต้องกังวลเกินไป” โรเบิร์ตยักไหล่
เจียงเฉินกลิ้งดวงตาของเขา [ใครเป็นคนช่วยใครกันแน่?]
“ฉันทำเพื่อกำจัดทองสิบตัน” เจียงเฉินม้วนริมฝีปากของเขา
"สิบตัน!?" โรเบิร์ตก็ลุกขึ้นยืนแต่แล้วมันก็เกิดเสียงดังขึ้น หัวของเขาชนกับหลังคาแต่เขาต่อต้านความเจ็บปวดขณะที่เขาจ้องเจียงเฉินเต็มไปด้วยความคิด
“...เหี้ย อย่ามองมาที่ฉันแบบนั้น” เจียงเฉินรู้สึกขนลุกขณะที่เขากลับไปดูถูก
“ฮิฮิ” โรเบิร์ตสัมผัสผมสีบลอนด์ของเขาและเดินกลับ “ฉันรู้ว่ามีข้อตกลงหนึ่งร้อยล้านดอลลาร์สหรัฐ แต่ทำไมฉันถึงมาค้าอาวธใช่มั้ย? ฉันจะช่วยคุณในการขายทอง”
“ไม่ ฉันเพียงเก็บทองคำมาหลายปีได้เป็นจำนวนมาก ฉันจะเริ่มเปลี่ยนไปอุสาหกรรมอื่นๆที่ดีกว่า” เจียงเฉินถอนหายใจ
“เปลี่ยนอะไร? จะมีอะไรที่ง่ายกว่าการขาย?” โรเบิร์ตไม่สามารถหลับได้อีกต่อไปในขณะที่เขาจะสูบบุหรี่ด้วยเช่นกัน
"เทคโนโลยี"
“เทคโนโลยี? บุฟเฟ่ต์ยังไม่กล้าแม้แต่จะสัมผัส” โรเบิร์ตหัวเราะเยาะจนท้องแข็ง “ฉันพยายามที่จะเปิดบริษัทอาวุธปืนของตัวเองก่อนมาก่อนแต่ไม่นานก็ยอมแพ้ ความเสี่ยงในการพัฒนาสูงเกินไปดังนั้นฉันจึงขายผลิตภัณฑ์สำเร็จรูปเท่านั้น มันง่ายที่จะทำเงินด้วยวิธีนี้”
“มันยังอันตรายมากกว่า” เจียงเฉินไม่เห็นด้วย
"แน่นอน แต่ฉันชอบการผจญภัย" โรเบิร์ตหัวเราะอย่างงุ่มง่ามในขณะที่เขาหลีกเลี่ยงหัวข้อนี้
ค่ำคืนในทะเลทรายอยู่ในความเงียบและความสงบโดยปราศจากจิตวิญญาณที่สามารถมองเห็น ขณะที่พวกเขาออกห่างจากเมืองฮาดิธา การระเบิดเกิดขึ้นเป็นครั้งคราวเริ่มจางหายไปเช่นกัน แต่ภายในท้องฟ้ายามค่ำคืนที่เงียบสงบ เสียงระเบิดใกล้ๆจนทำให้พื้นดินสั่นสามารถได้ยินในชั่วขณะหนึ่ง
“F-22 มันอาจเป็นสหรัฐที่กำลังทำภารกิจสอดแนม บางทีเราอาจจะอยู่บนแผนที่ความร้อนแล้ว” โรเบิร์ตยกศีรษะขึ้น
“โอ้? ทหาทรสหรัฐกระโดดออกมาและช่วยคุณ?” เจียงเฉินยิ้ม
“ไม่มีทาง เราเป็นเพียงจุดสีขาวบนแผนที่ความร้อน มีผู้ลี้ภัยมากมายในทะเลทราย สิ่งที่ดีคือไม่มีอาวุธอยู่ด้านหลังของรถหรือบางทีกระสุนจะบินลงมาหาเรา” โรเบิร์ตหัวเราะที่ข้อคิดเห็น
เจียงเฉินจ้องไปที่ท้องฟ้าที่ห่างออกไป เมฆบางและดวงจันทร์ก็สว่าง แต่แม้ในแสงจันทร์เขาไม่เห็นอะไรเลย
“ฉันไม่เข้าใจ ฉันรู้สึกว่าทหารไอเอสไม่ได้แข็งแกร่ง ด้วยการโจมตีทางอากาศของหลายๆประเทศ พวกเขาสามารถจัดการปัญหาได้แต่ทำไมถึงยังไม่ทำ?” เจียงเฉินไม่ได้มีความรู้สึกอะไรเลยกลับกลุ่มนี้
ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการเมืองหรือสัญชาติ จากมุมมองของมนุษย์ที่ได้เห็นภาพรวม กลุ่มใดก็ตามที่ฆ่าพลเรือนและข่มขืนผู้หญิงจะเป็นที่น่เกลียดชังและน่ารังเกียจ ด้วยเหตุผลใดก็ตามมันไม่สามารถแสดงให้เห็นถึงอาชญกรรมกับความเป็นมนุษย์
เขาต้องการที่จะหัวเราะเยาะกลุ่มคนบ้าที่กล่าวอ้างสิทธิ์ที่น่าหัวเราะหลายอย่าง แต่เขาไม่สามารถทำได้
"เป็นเรื่องปกติ" โรเบิร์ตยักไหล่ “ไม่ใช่แค่กลุ่มผู้ก่อการร้าย มันเป็นกองทัพที่น่าสะพรึ่งกลัวที่รวมเข้ากับรัฐบาลที่มีความทะเยอทะยาน หลายคนได้รับการศึกษาที่สูงขึ้นและการฝึกฝนชั้นยอดซึ่งสอนให้หลีกเลี่ยงการถูกโจมตีทางอากาศและการสอดแนม นอกจากนี้ฝ่ายตรงข้ามจะมีสายลับของพวกเขาเอง ใช้ตุรกีเป็นตัวอย่าง จุดยืนของพวกเขาในไอเอสก็ไม่ชัดเจน”
ในขณะนั้นโรเบิร์ตก็ยิ้มอย่างสงสัย
“นอกจากนี้ถ้าสงครามสิ้นสุดลงอย่างรวดเร็ว เราจะเลี้ยงตัวเองได้อย่างไร? อัตราว่างงานจะลดลงไปเท่าไหร่?”
เจียงเฉินคิดเกี่ยวกับมันขณะที่เขาหัวเราะ
เขาพูดถูก
ใครจะสนใจ ตะวันออกกลางห่างไกลจากฮัน
แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างเขาจำได้ถึงโลกที่เกิดหายนะเนื่องจากสงครามนิวเคลียร์
โลกที่แม้แต่ดวงอาทิตย์ในช่วงกลางฤดูร้อนไม่สามารถส่องผ่านเมฒรังสีที่หนาแน่นได้ โลกที่ไม่มีสักเม็ดข้าวเติมโตขึ้นและโลกที่หลายล้านคนเกิดมาต้องเผชิญหน้ากับประสบการณ์ของความรุนแรง
เจียงเฉินทันทีก็รู้สึกหนาวเหน็บ เขาพยายามที่จะห่อตัวเองให้แน่นกับเสื้อผ้าของเขา
ค่ำคืนในทะเลทรายเย็นเกินไป