ตอนที่ 43 ปราสาทโรส

ฉันกำลังจะล่วง โอยเป็นลมดีกว่าแล้วฉันก็สลบไปโดยไม่รู้ตัวอีกเลย จนกระทั่งฉันตื่นขึ้นมาอีกทีในห้องของใครก็ไม่รู้ แต่ว่าทั้งสามคนนั้นกำลังมองฉันอยู่เหมือนกับว่าพวกเขาพอเห็นฉันแล้วก็ดีใจเป็นอย่างมาก

 

“เป็นอย่างไรบ้างเบอร์รินฉันนึกว่าเธอจะเป็นอะไรเสียอีกเนี่ย ห่วงแทบแย่ที่แท้สลบกลางอากาศ”

 

จะไม่ให้สลบได้ยังไงกันล่ะก็ดูสิบอกฉันว่าไม่มีอะไรมาลองรับแรงกระแทกฉันก็เป็นลมไปสิ

 

“แล้วตอนนี้เราอยู่ที่ไหนกันหรอ ทำไมถึงมีห้องสะอาดๆแบบนี้ได้ล่ะ ??”

 

ที่นี่มันสะอาดตามากจนผิดปกติมันเลยทำให้ฉันสงสัยว่าฉันมาอยู่ที่นี่ ไม่ใช่ฉันสิพวกเราสามารถมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร

 

“ที่นี่ปราสาทของเราเองไง. . .พอดีว่าเอาจริงๆแล้วฉันมีปราสาทอยู่หลายที่น่ะ นี่เป็นปราสาทโรสที่ฉันสร้างเอาไว้นานแล้ว แต่ว่ายังไม่เคยได้พาใครมาที่นี่ก็มีแต่วพวกเราเนี่ยแหละ”

 

ปราสาทโรส ?? ที่อยู่ของเขาที่สร้างเอาไว้มีเยอะหลายที่จริงๆจนฉันไม่รู้ว่าเขาจะมีอีกหลายที่หรือเปล่า แต่เวลาที่พวกเราไปที่ไหนก็มีแต่พังๆทั้งนั้นเลย

 

“นายมีกี่ที่กันแน่เนี่ย หลายที่จังเลยนะชอบมีอะไรที่ฉันไม่คาดคิดเสมอเลย”

 

ฉันพยายามดึงตัวเองลุกขึ้นส่วนเลย์ก็เดินเข้ามาพยุงฉันให้ลุกขึ้นนั่งได้ ฉันมองไปรอบๆที่นี่มันเป็นสีชมพูดอมแดงเหมือนดอกกุหลายที่สดใส มันช่างต่างกับปราสาทที่ฉันเจอเลย์ครั้งแรกมากเลยล่ะ ฉันเดินไปที่หน้าต่างและทั้งสามคนก็เดินตามฉันมาเช่นกัน เมื่อเปิดหน้าต่างออกมันก็ทำให้ฉันรู้ว่ามันคนละที่กับที่นั่น มันนต่างกันมากจริงๆ เพราะที่นี่มันสดใสอย่างบอกไม่ถูก ไม่เหมือนความืดมิดที่นั่นเลยแม้แต่น้อย

 

“สวยมากเลย. . . แล้วทำไมถึงสร้างปราสาทนี้ขึ้นมาได้ล่ะ ??”

 

ฉันอยากจะรู้ก็เลยถามเลย์ไปว่าทำไมถึงต้องรร้างปราสาทนี้ขึ้นมาด้วย ทั้งๆที่เขาก็มีปราสาทนั้นอยู่แล้ว

 

“ถ้าจะให้พูดตามตรงเบอร์รินเธออย่าโกรธฉันนะ จริงๆแล้วปราสาทนี้ฉันสร้างเอาไว้เพื่ออยู่กับเมสซีเรียสองคนน่ะ แต่ว่าก็ต้องมาเกิดเรื่องขึ้นเสียก่อนจึงปล่อยปราสาทนี้ทิ้งไว้มันเป็นแค่ความทรงจำเฉยๆ”

 

ฉันเข้าใจในสิ่งที่เลย์ต้องการจะสื่อให้ฉันฟัง ถึงยังไงมันก็เป็นความทรงจำดีๆของเขาฉันไม่ว่าอะไรเขาหรอก เพราะฉันมีเหตุผลพอที่จะเข้าใจเขาไม่ใช่จะมาโกรธที่เขาเคยรักผู้หญิงคนหนึ่งเพียงเท่านั้น

 

“เอาเถอะฉันไม่โกรธอะไรนายหรอกนะ แต่ว่า...ใช่สินายไม่ตายนี่เลย์ มันเป็นไปได้อย่างไรที่นายโดนทะลุขนาดนั้นแล้วนายไม่ตายเนี่ย นายรอดตายมาได้อย่างไรบอกฉันมาสิ ??”

 

ฉันเป็นห่วงเขาสุดๆเลยแล้วก็พึ่งคิดออกว่าเขาพึ่งโดนแทงมาหมาดๆ ฉันเดินไปหาเขาแล้วพยายามจับที่หน้าอกของเขาว่ามีส่วนไหนที่เป็นแผลเป็นลอยเป็นรูอะไรบ้างหรือเปล่า จะได้ช่วยกันหาทางแก้และวิธีรักษาได้ยังไงล่ะ แต่ว่าพอคำหาแล้วมันกลับไปมีทำให้ฉันถอยหายใจและโล่งอกเป็นที่สุด

 

“เธอลืมไปแล้วหรือไงว่าฉันให้หัวใจของฉันกับเธอแล้ว ฉันจะไม่มีวันตายถ้าเกิดหัวใจดวงนั้นไม่แตกสลายไป ตอนนี้เธอต้องเก็บมันไว้ให้ดีด้วยดีนะที่ฉันเอาออกมาจากตัวเธอก่อนที่เธอจะโดนจับไป แล้วฉันก็เอาให้เธออีกทีก่อนที่ฉันจะถูกมันแทงด้วยดาบกระดูก มิอย่างนั้นฉันคงไม่รอดมาแบบนี้หรอก”

 

ใช่สิฉันลืมไปเลยแต่มือของเขาก็ไวเหมือนกันนะ เพราะฉันไม่รู้เลยว่าเขาเอามันออกไปตอนไหนแล้วเอามันเข้ามาตอนไหน แล้วแผลของเขาหายขาดได้อย่างไรรูใหญ่ขนาดนั้นน่ะ

 

“แล้วนายสามารรถหายเป็นลอยแผลแบบนั้นได้อย่างไรกัน แผลนั่นที่เห็นมันน่ากลัวมากเลยนะ”

 

เขามองหน้าของฉันแล้วยิ้มให้กับฉัน

 

“ก็ฉันเป็นปีศาจนี่นา สามารถรักษาตนเองได้อย่างรวดเร็วโดยที่ไม่ต้องทำอะไรเลย เพียงแค่นิ่งสักพักก็สามารถที่จะสมานแผลของตัวเองได้แล้วล่ะ”

 

แบบนี้นี่เองฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมเขาถึงดูปกติขนาดนี้ก็เพราะว่าเขามีสมานแผลเอง

 

“ตอนนี้พวกเราก็คงต้องอยู่ที่นี่สักพักแหละแต่คงอยู่ไม่นานหรอกอย่างไรก็ตามพวกมันจะต้องตามมาเจอเราแน่ เพราะเราทำมันไว้เสียขนาดนั้นถ้าไม่แค้นเราคงจะไม่ใช่พวกสวรรค์ละ หึ”

 

คงต้องเตรียมแผลรับมือของพวกเขาเอาไว้ ฉันรู้เหมือนที่เลย์พูดว่าอย่างไรพวกเขาจะต้องตามมาเจอพวกเราแน่ๆ ไม่นานแล้วก็ไม่เร็วๆนี้หรอก อย่างไรพวกเราก็คงต้องฝึกกันให้เต็มที่เพื่อที่จะรับแรงกระแทกที่จะเกิดขึ้นในช่วงที่พวกเขามาแล้ว เขาต้องตามมาเอาฉันไม่แน่นอนเพราะเครื่องเส้นไหว้อย่างฉันมันมีค่ามากกว่าอะไรอีก ถ้าพวกเขาไม่ได้ฉันไปแล้วก็อาจจะเกิดปัญหาหนักกับผู้ดูแลสวรรค์แล้วสวรรค์ก็คงจะไม่คงที่แน่นอน ฉันเชื่อในตัวเลย์ว่าจะสามารถปกป้องฉันได้ เอาล่ะเตรียมตัวที่จะรับศึกใหญ่ได้แล้ว !!!! สู้ไม่ถอยโว๊ยย