ตอนที่ 40 ฉันจะไปช่วยเธอให้ได้เลย

บ้าเอ๊ยทำไมพลังของฉันถึงไม่สามารถช่วยเบอร์รินได้เลย ตอนนี้ผมกำลังถูกขังพร้อมกับลูกน้องอีกสองคนของผม พลังของผมไม่เพียงพอที่จะต่อกรกับไอ้ยักษ์นั่นได้เลย ทำไมล่ะทำไมผมถึงช่วยเธอไว้ไม่ได้ !! ผมเดินไปที่หน้าประตูแล้วทุบประตูพยายามที่จะพังมันออกแต่มันก็ไม่สามารถพังประตูนี้ได้เลย เลือดที่หลั่งไหลออกมาจากตัวของผม ยังไม่เจ็บเท่าช่วยคนที่ผมรักไม่ได้

 

“คุณท่านครับหยุดทำร้ายตัวเองเสียทีเถอะครับ ตอนนี้เราต้องใจเย็นก่อนนะครับไม่อย่างนั้นจะโดนลุมทำร้ายเอาได้นะครับ”

 

มาคาโอบอกให้ผมใจเย็นแต่ผมทำไม่ได้ผมใจเย็นไม่ได้หรอกตอนนี้ภรรยาของผมกำลังตกอยู่ในอันตราย ผมจะต้องหาวิธีทางไปช่วยเธอให้ได้ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม

 

“ฉันจะไปช่วยเบอร์ริน ยังไงฉันจะต้องช่วยเธอออกไปจากที่นี่ให้ได้ไม่ว่าจะทำวิธีไหนก็ตามแต่”

 

ในตอนที่ผมพยายามทำลายประตูอยู่ อยู่ๆผมก็รู้สึกเจ็บที่หน้าอกแล้วผมก็สำลักเลือดออกมาจนต้องล้มลงไปกับพื้น มาคาโอและดาโล่เดินมาจับผมลากไปนอนพัก ผมไม่สามารถขยับตัวได้เลย

 

“ตอนนี้นายท่านกำลังบาดเจ็บอยู่นะครับอย่าทำอะไรเกินแรงของตัวตอนนี้เลยครับ ไม่งั้นนายท่านจะไม่มีชีวิตไปช่วยท่านหญิงได้นะครับ!”

 

สิ่งที่มาคาโอพูดกับผมทำให้ผมต้องหยุดการกระทำนั้นลง ไม่ใช่ว่าผมกลัวผมจะตายแต่ผมกลัวที่จะไม่ช่วยเบอร์รินเอาไว้ไม่ได้

 

“ผมจะรักษานายท่านก่อนนะครับจะช่วยเท่าที่ทำได้ แล้วก็นายด้วยดาโล่มานอนข้างๆกับนายท่าน”

 

พลังของมาคาโอยังพอมีที่จะช่วยรักษาซ่อมแซมร่างกายของผมได้ แต่มันก็ทำให้เขาไอออกมาเป็นเลือดเช่นกัน เจ้าของพลังไม่สามารถใช้พลังช่วยตัวเองได้เขาสามารถรักษาเราได้ แต่ไม่สามารถรักษาตัวเองได้ ผมไม่สามารถช่วยลูกน้องของตัวเองได้เลยหรอ พลังของผมทำไมถึงไม่ลืมตาตื่นเสียที . . . จากนั้นผมก็หลับไปโดยไม่รู้ตัว ตื่นมาอีกทีอยู่ที่ข้างหน้าหอคอยนรกเสียแล้ว เดี๋ยวนะผมอยู่ที่ข้างหน้าหอคอยนรกหรอทำไมพวกมันถึงได้ปล่อยพวกเราล่ะ ผมลุกขึ้นมาแล้วเห็นว่าทั้งสองคนกำลังนั่งเฝ้าผมอยู่

 

“มันเกิดอะไรขึ้นทำไมพวกเราถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ ??” ผมถามทั้งสองคนไปเพราะผมไม่รู้จริงๆว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

 

“พวกมันปล่อยพวกเราครับ” ดาโล่พูดขึ้นมา แล้วทำไมมันถึงปล่อยพวกเราได้ล่ะ ?? ใช่สิแล้วเบอร์รินโดนปล่อยมาด้วยหรือเปล่านะ

 

“แล้วเบอร์รินโดนปล่อยออกมาด้วยหรือเปล่าทำไมฉันยังไม่เห็นเธอเลย ??”

 

“คือว่า. . คือว่า / ฉันพูดเองมาคาโอ คือว่าท่านหญิงทำให้พวกเราโดนปล่อยมานี่แหละครับ พวกมันบอกว่าท่านหญิงรับปากกับคุณหญิงเมสเอาไว้ว่าถ้าเกิดเธอทำตามข้อเสนอของคุณหญิงเมสจะต้องปล่อยพวกเราออกไปจากสวรรค์”

 

ข้อเสนอที่ว่ามันคืออะไรนี่เบอร์รินทำเกินกำลังของตัวเองอีกแล้วนะ !!

 

“ข้อเสนออะไรบอกฉันมา บอกมาเร็วเข้า!!”

 

ผมโมโหมากตอนนี้ผมเป็นห่วงเธอพร้อมกับโกรธเธอด้วยเช่นกัน ทำไมกันล่ะทำไมต้องเอาตัวเองเข้ามาช่วยพวกเราด้วย

 

“ต้องเป็นของเส้นไหว้ให้กับผู้ดูแลสวรรค์ครับ”  ไม่จริงใช่ไหมนี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน ทำไมล่ะเบอร์รินไปรับข้อเสนอของมันทำไม ไม่ได้แล้วผมจะต้องไปช่วยเบอร์รินตอนนี้เดี๋ยวนี้เลย ผมยืนขึ้นแล้วก็หันไปหาทั้งสองคน

 

“ฉันจะไปช่วยภรรยาของฉันฉันจะไม่ให้เธอทำแบบนั้นเด็ด . . แฮกก”

 

อยู่ๆผมก็รู้สึกเจ็บที่หน้าอกอีกครั้งพร้อมกับเลือดที่ไหลออกมาจากปากไม่ยอมหยุด มาคาโอและดาโล่มาพยุงตัวของผมเอาไว้แล้วพาผมเข้าไปในหอคอย

 

“ตอนนี้อย่าพึ่งทำอะไรเลยนะครับเรายังมีเวลาที่จะหาวิธีไปช่วยท่านหญิงอยู่ ทุกๆห้าสิบปีจะมาครั้งหนึ่งอีกสามวันข้างหน้าผู้ดูแลสวรรค์ถึงจะมา เรายังไม่เวลารักษาตัวเองเพื่อที่จะไปช่วยท่านหญิงอยู่นะครับ!”

 

สิ่งที่ดาโล่พูดขึ้นมาทำให้ผมยังมีความหวังที่จะช่วยเธออยู่ พวกเขาพาผมเดินขึ้นไปสุดหอคอยแล้วก็เข้าไปในนรกกัน ผมเปิดประตูเพื่อที่จะเข้าไปหาพ่อของผม แต่ยังไม่ทันได้เห็นหน้าของพ่อผม ผมกลับวูบลงไปเสียก่อน ตื่นขึ้นมาอีกทีก็นอนอยู่ที่เตียงเสียแล้ว

 

“ตื่นแล้วหรอลูกชายของฉัน แกทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้ล่ะ ?? เสียชื่อลูกของเทพแห่งนรกมากเลยนะ”

 

พ่อนี่ซ้ำเติมผมเหลือเกินนะ

 

“ผมว่าผมหายดีแล้วผมจะไปจะต้องไปช่วยภรรยาของผมแล้วพ่อ”

 

ผมลุกขึ้นมาแล้วกำลังจะเดินออกไปจากประตูเพื่อไปช่วยเบอร์ริน แต่ประตูก็ล๊อกต่อหน้าต่อตาของผม พ่อของผมใช้พลังของเขาในการล๊อกกรประตูไม่ให้ผมออกไป

 

“แกจะรีบไปไหนแกยังไม่หายดีเลยนะ แกจะไปช่วยเขาแล้วแกคิดว่าแกจะช่วยเขาได้ไหม ?? พลังของแกก็ไม่พอที่จะสู้กับกองทับของสวรรค์ได้เพียงคนเดียวหรอกนะ”

 

ผมหยุดลงแล้วก็เดินมานั่งที่เตียงอีกครั้งหนึ่ง ผมนั่งมองหน้าพ่อของผมสักพัก

 

“พ่อครับพลังของผมทำไมมันไม่ยอมตื่นเสียทีพ่อช่วยบอกผมหน่อยได้ไหมครับว่าจะใช้วิธีไหนให้มันลืมตาตื่นสักที”

 

ผมเบื่อที่ผมเป็นนี้ พลังของผมให้เบอร์รินไปก็จริงแต่มันก็เป็นแค่เสี้ยวพลังเท่านั้นเพื่อปกป้องเธอแหวนนั้นจะช่วยเธอได้บ้าง ในตัวของผมมีพลังอยู่หนึ่งส่วนล้านผมไม่รู้จะหาให้มันเต็มหนึ่งล้านได้อย่างไร มีแต่พ่อกับแม่เท่านั้นที่รู้ว่าพลังของผมมันซ่อนอยู่ที่ไหน

 

“ฉันไม่อยากให้แกได้พลังนั้นเลยนะ มันเป็นพลังที่ทำให้แกสามารถทำลายมิติสองมิติพังได้ในเสี้ยววินาที ฉันก็ไม่สามารถจะช่วยแกได้เช่นกันถ้าเกิดแกต้องการที่จะได้พลังแล้วก็ แกจะต้องตั้งสติแล้วช่วยตัวเอง พลังของแกมีอยู่สองประเภทให้แกเลือกคือความแค้นกับความห่วง ถ้าอยากจะให้พลังของแกตื่นขึ้นมาล่ะก็. . .แกก็ลองตั้งสติแล้วนึกถึงพลังของแกสิ”

 

ตั้งสติแล้วลองนึกถึงพลังผมจะทำมันได้อย่างไรกันล่ะ . . ใช่สิ ผมมองไปที่พ่อแล้วก็เดินเข้าไปกอดพ่อในทันที

 

“ขอบคุณพ่อมากนะครับที่เตือนสติให้ผมรู้ ตอนนี้ผมจะต้องไปแล้วลาก่อนครับพ่อ”

 

จากนั้นผมก็เดินออกมาเลย ผมรู้แล้วว่าผมจะช่วยเธอได้อย่างไรและพลังของผมสามารถจะตื่นได้ด้วยวิธีใด