เทพปีศาจหวนคืน บทที่ 76 เสียใจหรือไม่ (อ่านฟรี)
เทพปีศาจหวนคืน บทที่ 76 เสียใจหรือไม่
แปลโดย iPAT
‘ฆ่า!’ หวังต้ากระโดดลงมาจากต้นไม้
แต่ในจังหวะที่เขาเข้าใกล้เหยื่อ ดาบแสงจันทร์สามเล่มกลับพุ่งเข้ามาหาเขาโดยไม่คาดคิด
‘อันใด? มีผู้ใช้วิญญาณคนที่สี่งั้นหรือ?’ หัวใจของหวังต้าจมดิ่งลง เขาพลิกตัวกลางอากาศและสามารถหลบดาบแสงจันทร์สองเล่ม แต่ดาบแสงจันทร์เล่มสุดท้ายยังพุ่งปะทะขาซ้ายของเขา
"ฉัวะ"
หวังต้าร่วงลงสู่พื้นและก้มศีรษะมองขาซ้ายที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส
"บัดซบ!" หวังต้ากัดฟันแน่นและคำราม “เงาติดตาม!”
เขากลายเป็นเงาสีดำและล่าถอยออกไปอย่างรวดเร็ว
ทันใดนั้น...
วิญญาณดวงหนึ่งกลับพุ่งออกมาจากบางแห่งพร้อมกับเสียงชราภาพ "วิญญาณประกายอรุณ! ระเบิด!"
วิญญาณประกายอรุณปลดปล่อยแสงสว่างออกมาและเปลี่ยนป่าที่มืดสลัวเป็นสว่างไสว
"อา..." หวังต้ากรีดร้อง เขาไม่สามารถซ่อนตัวอยู่ภายใต้แสงสว่าง ร่างกายของเขาปรากฏขึ้นอีกครั้ง
แม้วิญญาณประกายอรุณจะเป็นวิญญาณระดับหนึ่งและใช้งานได้ครั้งเดียว แต่มันสามารถกำหราบวิญญาณเงาติดตามของหวังต้าได้อย่างสมบูรณ์ เมื่อความมืดถูกปัดเป่าออกไป วิญญาณเงาติดตามของหวังต้าต้องใช้พักฟื้นสามชั่วโมงก่อนที่จะสามารถใช้งานได้อีกครั้ง
ธรรมชาติรักษาสมดุลเสมอ บางสิ่งสามารถตอบโต้บางสิ่ง วิญญาณเงาติดตามก็เช่นกัน แม้มันจะมีความสามารถในการหลบซ่อนที่ยอดเยี่ยม แต่มันก็ยังมีจุดอ่อน
เมื่อถูกตอบโต้ หัวใจของหวังต้าร่วงหล่นลงหุบเหว
ผู้ใช้วิญญาณคนที่สี่ดูเหมือนจะมีประสบการณ์สูง ไม่เพียงเขาจะรู้ว่าหวังต้าใช้วิญญาณชนิดใด แต่เขายังสามารถซ่อนตัวจากศัตรู สิ่งสำคัญที่สุดคือหวังต้าไม่สามารถใช้งานวิญญาณเงาติดตามได้อีก นั่นหมายความว่าเขาไม่สามารถหลบหนี
"ข้าคือผู้ใช้วิญญาณอวี๋ซู เด็กน้อย หากเจ้ายอมจำนน ตระกูลแสงจันทร์อาจไว้ชีวิตเจ้า" ผู้ใช้วิญญาณระดับสองที่มีเส้นผมสีขาวเคราสีเงินปรากฎตัวขึ้นในมุมมองสายตาของหวังต้า
"ยอมจำนนงั้นหรือ? ฮืม ข้าจะฆ่าเจ้าก่อน" หวังต้ารู้ว่าหากยืดเยื้อต่อไป ผู้ใช้วิญญาณคนอื่นๆจะปรากฎตัวขึ้นอีก ดังนั้นเขาจึงต้องฆ่าคนผู้นี้อย่างรวดเร็วที่สุด
‘พลังวิญญาณของข้าเหลือยี่สิบส่วน ไม่ว่าจะแก้แค้นหรือเอาชีวิตรอด ข้าจะต้องฆ่าเจ้าแก่ผู้นี้เป็นอันดับแรก’ หวังต้าทะยานร่างเข้าโจมตีอวี๋ซูทันที
อวี๋ซูแสดงท่าทีเย้ยหยันก่อนที่เส้นผมของเขาจะยาวลงมารัดพันร่างกายของเขาและกลายเป็นชุดเกราะสีขาว
เห็นการเปลี่ยนแปลงนี้ ใบนี้ของหวังต้ากลายเป็นซีดขาว ชัดเจนว่าผู้ใช้วิญญาณผู้นี้มีประสบการณ์สูง ด้วยเกราะป้องกันของเขา หวังต้าไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร
สำหรับวิญญาณอำลารัก แม้มันจะมีพิษที่สามารถสังหารเป้าหมายได้ทันที แต่มันไม่มีความสามารถในการโจมตีที่แข็งแกร่ง มันเป็นวิญญาณที่ใช้ในการลอบสังหาร
นอกจากนั้นหวังต้าก็ไม่มีวิญญาณสายป้องกัน หากเขามี เขาย่อมไม่ได้รับบาดเจ็บจากการโจมตีของดาบแสงจันทร์
“ฮืม หากข้าไม่สามารถจัดการเจ้า ข้าก็จะกำจัดฟางหยวนก่อน” หวังต้าไม่โง่ สามปีที่ผ่านไหวพริบและความเลือดเย็นของเขาพัฒนาขึ้นมาก
เขาเคลื่อนที่ออกห่างจากอวี๋ซูและมุ่งหน้าไปยังฆาตกรผู้สังหารครอบครัวของเขาอย่างรวดเร็ว
"ฝันไปเถอะ!" อวี๋ซูยิงเข็มสีขาวข้ามผ่านระยะทางห้าถึงหกเมตรตรงไปยังหวังต้า
หวังต้าบิดร่างกายหลบเข็มสีขาวสองเล่ม
ในมือที่ซีดขาว กรงเล็บสีม่วงทั้งสิบปลดปล่อยหมอกสีม่วงออกมารอบๆ
"ตาย!" หวังต้าหัวเราะอย่างบ้าคลั่งและพุ่งเข้าไปหาเป้าหมายของเขา
ในสายตาของหวังต้า ใบหน้าของฟางหยวนเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก
เจตนาสังหารครอบงำความคิดทั้งหมดของหวังต้า เขามองเห็นเพียงภาพผิวหนังที่ถูกเจาะและลมหายใจสุดดท้ายของฟางหยวนในจินตนาการเท่านั้น
"อย่าหวัง!"
ก่อนที่หวังต้าจะบรรลุเป้าหมาย ชายอีกคนก็ปรากฎตัวขึ้นด้านหน้าเขา
ผู้ใช้วิญญาณคนที่ห้า!
"มันคือวิญญาณอำลารักจริงๆ!" ผู้ใช้วิญญาณวัยกลางคนที่พึ่งปรากฏตัวไม่หลบ
วิญญาณกายาหินผา!
ผู้ใช้วิญญาณวัยกลางคนกระตุ้นใช้งานวิญญาณกายาหินผา ร่างกายของเขาเปลี่ยนเป็นสีเทาราวกับก้อนหิน
ยิ่งพวกเขาเข้าใกล้กันมากเท่าใด การแสดงออกบนใบหน้าของหวังต้าก็ยิ่งบิดเบี้ยวและวิกลจริตมากเท่านั้น ผู้ใช้วิญญาณวัยกลางคนแสดงออกอย่างเคร่งขรึมขณะส่งหมัดทั้งสองข้างไปข้างหน้า
"ต้องการจับข้าด้วยความเร็วเพียงเท่านี้งั้นหรือ?"
ร่างกายของชายวัยกลางคนแข็งราวกับก้อนหิน ดังนั้นกรงเล็บของหวังต้าจึงไม่สามารถเจาะทะลวงเข้าไป แต่ด้วยความแข็งแกร่งของหิน มันทำให้การเคลื่อนไหวของเขาค่อนข้างช้า
"กรงล้อสายลมมรกต!" ผู้ใช้วิญญาณวัยกลางคนตะโกนเสียงดัง จากนั้นสายลมสีเขียวก็หมุนวนขึ้นรอบแขนหินทั้งสองข้างของเขา
ความเร็วของเขาเพิ่มขึ้นทันที
"เป็นไปได้อย่างไร...อ๊าก..." ใบหน้าของหวังต้าเต็มไปด้วยความตกใจขณะที่เขาถูกต่อยกระเด็นกลับไปด้านหลัง
เห็นได้ชัดว่าผู้ใช้วิญญาณวัยกลางคนมีประสบการณ์การต่อสู้ หากเขาใช้กงล้อสายลมมรกตตั้งแต่แรก หวังต้าอาจไหวตัวทันและสามารถหลบเลี่ยง
หวังต้าล้มลงบนพื้นพร้อมกับหน้าอกที่ได้รับบาดเจ็บ
"พรวด!"
เขาไม่สามารถลุกขึ้นมาได้อีกและยังอาเจียนออกมาเป็นเลือด
‘พลังวิญญาณเหลือห้าส่วน ข้ากำลังจะตาย’ หวังต้าเผยรอยยิ้มขมขื่น แต่เมื่อเขาเห็นฟางหยวนอยู่ใกล้ๆ การแสดงออกของเขาก็เปลี่ยนเป็นบ้าคลั่งอีกครั้ง "แม้ข้าจะตาย เจ้าก็ต้องตายไปพร้อมกับข้า!"
"อ๊าก..."
เขาไม่สนใจอาการบาดเจ็บและเริ่มออกวิ่ง
"หยุดเขา!" ผู้ใช้วิญญาณวัยกลางคนเป็นผู้ใช้วิญญาณสายต่อสู้ระยะประชิด เขาไม่มีวิญญาณที่ใช้โจมตีระยะไกล ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถทำสิ่งใดในสถานการณ์นี้
ผู้ใช้วิญญาณชราตามมาถึงในที่สุด เขาส่งเส้นผมสีขาวบินเข้าไปทางด้านหลังหวังต้าราวกับอสรพิษ
แต่หวังต้าไม่สนใจ
"ตาย!" หวังต้าตะโกนเสียงดังพร้อมกับส่งกรงเล็บสีม่วงยาวห้าสิบเซนติเมตรพุ่งเข้าโจมตีเป้าหมายด้วยความบ้าคลั่ง
การแสดงออกของผู้ใช้วิญญาณวัยกลางคนกลายเป็นน่าเกลียดเพราะเขาไม่สามารถหยุดการโจมตีนี้
เมื่อเห็นหวังต้าใกล้เข้ามา แสงสีเขียวพลันส่องประกายขึ้นจากร่างของเป้าหมาย
"กายาหยกเขียว!" ภายใต้สถานการณ์แห่งชีวิตและความตาย ฟางเจิ้งกรีดร้องเสียงดัง
ทันใดนั้นผิวของเขาก็เปลี่ยนไปเป็นสีขาวที่งดงามและแข็งแกร่ง
กรงเล็บของหวังต้าราวกับดาบอันแหลมคมที่แทงไปยังศัตรู แม้วิญญาณอำลารักจะไม่มีความสามารถในการโจมตีมากนัก แต่วิญญาณกายาหยกเขียวเป็นวิญญาณระดับหนึ่งที่ไม่สามารถป้องกันกรงเล็บชนิดนี้
"อ๊าก...."
ผู้ใช้วิญญาณชรากรีดร้องอย่างบ้าคลั่งเมื่อเห็นฟางเจิ้งกำลังจะตาย ดวงตาของเขาเบิกกว้างขณะที่เส้นผมสีขาวแทงแผ่นหลังของหวังต้าอย่างไร้ปรานี
เส้นผมสีขาวทะลุหน้าอกและรัดพันลำคอ แขน และขาของหวังต้าเอาไว้ทั้งหมด
เลือดไหลทะลักออกมาจากร่างของหวังต้าและอาบย้อมเส้นผมสีขาวด้วยสีแดงเลือด
ร่างกายที่ปกคลุมด้วยเส้นผมสีขาวเหมือนหมูป่าที่ตกลงไปในกับดักและไม่สามารถขยับเขยื้อน
ความรู้สึกวิงเวียนศีรษะพุ่งเข้าจู่โจมหวังต้าอย่างรุนแรง เขาหัวเราะออกมาเมื่อรู้ตัวว่าตนเองกำลังจะตาย
วิสัยทัศน์ของเขาเริ่มพร่าเลือนขณะที่ภาพเหตุการณ์ต่างๆในอดีตปรากฎขึ้นในห้วงความคิดของเขาอีกครั้ง
"หว่านเอ๋อ..." หวังต้าเรียกชื่อภรรยาขณะที่มีดในมือของเขาแทงเข้าไปในร่างของนาง
"เพราะเหตุใด?" ภรรยาผู้งดงามมองเข้าไปในดวงตาของเขาด้วยความสับสนและตกใจ
ดวงตาของหวังต้าเปลี่ยนเป็นสีแดงขณะที่เขากล่าวบางคำออกมาอย่างยากลำบาก "ข้าขอโทษ"
ภรรยาของเขาเผยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความรักโดยไม่ปรากฎความเกลียดชังอยู่แม้แต่น้อย
"ข้าเข้าใจ" นางกล่าว
นางต้องการยกมือขวาของนางสัมผัสใบหน้าของหวังต้าเป็นครั้งสุดท้าย แต่มือของนางกลับร่วงลงกลางอากาศ
ฆ่าภรรยาและใช้หัวใจของนางเพื่อหลอมรวมวิญญาณอำลารัก ตั้งแต่วินาทีที่มันเกิดขึ้น เขาก็เดินเข้าสู่เส้นทางสายปีศาจเรียบร้อยแล้ว
‘เจ้าเสียใจหรือไม่?’
หลังจากวันนั้นเขาก็เฝ้าถามตนเองตลอดมา
‘ข้าเสียใจ!’
เขารู้สึกเสียใจเป็นอย่างมาก ดังนั้นเขาจึงสัญญากับตนเองว่าจะปกป้องสมาชิกครอบครัวที่เหลืออยู่อย่างดีที่สุด
แต่...
‘หากข้าสามารถหวนกลับไปอีกครั้ง ข้าก็ยังจะทำเช่นเดิม...’ น้ำตาไหลลงมาจากดวงตาคู่สีแดงของหวังต้า
ฟางเจิ้งมองหวังต้าด้วยร่างที่ส่องประกายสว่างไสว
ตั้งแต่ต้นจนจบ เขารู้สึกสับสนและมึนงง
เขาไม่เข้าใจว่าเหตุใดผู้ใช้วิญญาณที่เขาไม่รู้จักถึงพุ่งเข้าโจมตีเขาอย่างบ้าคลั่ง
ท่ามกลางกลิ่นอายแห่งความตาย ฟางเจิ้งไม่สามารถขยับร่างกาย สมองของเขากลายเป็นว่างเปล่า นั่นทำให้เขาหยุดใช้วิญญาณกายาหยกเขียวโดยไม่รู้ตัว
กรงเล็บของหวังต้าปะทะกายาหยกเขียวก่อนที่เขาจะไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อีกต่อไป
เขาตายแล้ว
ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยคราบน้ำตา
"มัน...จบแล้ว?" ฟางเจิ้งสูดหายใจลึกแต่ดวงตาของเขากลับเริ่มพร่าเลือน
จากนั้นความรู้สึกวิงเวียนก็พุ่งเข้าโจมตีเขาอย่างรวดเร็ว
"ตึง!"
เขาล้มลงบนพื้น
วิญญาณอำลารักเป็นวิญญาณระดับสอง แม้มันจะไม่สามารถทะลวงผ่านกายาหยกเขียว แต่พิษอำลารักยังสามารถแทรกซึมเข้าไปในร่างกายของฟางเจิ้ง