ส่งจอมยุทธไปต่างโลก ตอนที่ 4 ค้นหาสาเหตุความวุ่นวาย ( 1 )

ตอนที่ 4

ค้นหาสาเหตุความวุ่นวาย ( 1 )

 

ร่างของเด็ก 7 ขวบที่กำลังยืนตระหง่านอยู่บนหลังคาสร้างความแตกตื่นให้แก่ชาวบ้านเป็นอย่างมาก และแน่นอนว่าคนที่ตกใจที่สุดจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก ลูน่า นั่นเอง ทันทีที่เห็นลูกชายยืนอยู่ต่อหน้าสัตว์ประหลาดตัวใหญ่เท่าภูเขา หัวใจของคนเป็นแม่หล่นวูบลงพื้นทันที ลูน่ารีบวิ่งเข้าไปหาลูเซียสโดยลืมว่าตรงหน้าลูเซียสนั้นมีหมียักษ์ท้องขาวอยู่

 

“ใจเย็นๆลูน่า”คนที่ช่วยหยุดลูน่าเอาไว้คือแอนนา แต่แรงแขนของเธอก็แทบจะรั้งร่างผอมๆของลูน่าไม่ไหว

 

“ลูเซียสเขาๆ...”ลูน่าจะพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ขอบตาของเธอมีหยาดน้ำตาเล็กๆเกาะราวกับจะร้องให้

 

โฮกกกก เสียงคำรามของหมียักษ์ท้องขาวดังขึ้นอีกครั้ง มันหันมามองร่างเล็กๆของลูเซียสด้วยดวงตาที่เหลืออีกข้างของมัน ความรู้สึกเจ็บที่โดนทำลายตาไปข้างหนึ่งทำให้มันคุ้มคลั่งยิ่งกว่าเดิม ร่างกายใหญ่โตของมันโถมเข้ามาทั้งตัวราวกับจะล้มทับลูเซียสไปทั้งๆอย่างนั้น

 

ฉึก! หอกเล่มหนึ่งถูกปาใส่ดวงตาข้างที่เหลือของมันราวกับจับวาง ทำเอาหมียักษ์ท้องขาวดิ้นอย่างเจ็บปวด แถมมันยังเสียการมองเห็นไปแล้วทำให้ลูเซียสสู้ได้สะดวกยิ่งขึ้น เขากระโดดวูบลงมาจากหลังคา ก่อนจะใช้หอกแทงใส่ท้องของมันเช่นเดียวกับที่ปู่แกรนทำ แรงกระแทกที่ลูเซียสทำนั้นรุนแรงยิ่งกว่าที่ปู่แกรนทำหลายเท่า เพราะร่างของหมียักษ์ท้องขาวถึงกับลอยขึ้นจากพื้นอึดใจหนึ่งเลยทีเดียว

 

แต่ว่า หนังของมันก็หนาอย่างที่ลูเซียสคาดเอาไว้ หอกทำจากเหล็กไม่สามารถแทงทะลุผ่านมันไปได้ หากมีอาวุธดีกว่านี้เขาคงชนะได้ไม่ยาก แต่คงจะบ่นเรื่องอาวุธในหมู่บ้านเล็กๆแบบนี้ไม่ได้หรอก ได้แต่โทษว่าหนังของหมีตัวนี้หนาเกินไปเท่านั้น

 

โฮกกกก หมียักษ์ท้องขาวคำรามลั่น ก่อนจะใช้อุ้งมือปัดไปมาย่างเปะปะเพราะมันไม่สามารถมองเห็นได้แล้ว แต่ถึงจะเป็นการปัดอุ้งมือไปมา แต่เสียงกรงเล็บของมันกรีดสายลมก็ทำเอาแก้วหูของคนในหมู่บ้านแทบฉีกขาด

 

“ยืมแรงหน่อยนะ”ลูเซียสพูดพลางยกหอกขึ้น เขารอจังหวะที่หมียักษ์ท้องขาววาดอุ้งมือลงมาหาเขา ก่อนที่เขาจะหลบอุ้งมือหนาๆนั่นอย่างง่ายดาย เขาแทงหอกใส่มือข้างนั้นอย่างรวดเร็ว แต่เขาไม่ได้อยากจะแทงมือนั่นให้ทะลุ เขาเพียงแค่สอดด้ามหอกไว้ระหว่างนิ้วอวบๆของมัน แล้วใช้หอกพร้อมเวทเสริมพลังดึงอุ้มมือของหมีไปตามแรงที่มันโถมเข้ามาทำเอาร่างของหมีที่สูงตระหง่านเกิน 6 เมตรเซถลามาข้างหน้า ก่อนจะล้มลงกวาดเอาบ้านบริเวณนั้นพังกระจายราบเรียบไปบนพื้น เพราะหมียักษ์ท้องขาวใหญ่เกินไปลูเซียสจึงไม่มีทางเลือกทำให้มันล้มใส่บ้านที่ไม่มีคน

 

เมื่อร่างของหมียักษ์ท้องขาวลงมานอนบนพื้นแล้ว ลูเซียสจึงฉวยโอกาสเข้าโจมตีใส่บริเวณใบหน้าของมัน ตลอดทั้งตัวของหมี ไม่ว่าจะเป็นหมียักษ์ท้องขาวหรือมีทั่วๆไปมักจะมีขนหนาๆป้องกันเอาไว้ ยิ่งหมีที่มีขนาดใหญ่เช่นนี้แล้วขนบนตัวเส้นหนึ่งหนาแทบจะเหมือนเชือกที่ใช้มัดเสาเรือ เมื่อต้องเจอกับแพขนของมันเป็นไปไม่ได้ที่จะแทงเข้าไปได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงหนังหนาๆของมันเลย ปลายหอกคงแทงได้ไม่พ้นผิวชั้นนอกของมันด้วยซ้ำ เป้าหมายของลูเซียสคือกระโลหกศีรษะของหมียักษ์ท้องขาว แม้กระดูกจะแข็งกว่าผิวหนังนับร้อยเท่า แต่หากทะลวงกระดูกศีรษะไปได้ก็จะเจอกับสมองที่ไม่ว่าจะเป็นสิ่งมีชีวิตอะไร มันก็คือจุดอ่อนถึงตาย

 

ฉึก! ลูเซียสแทงหอกลงไปที่หัวของหมียักษ์ ด้วยเวทเสริมพลังทำให้กล้ามเนื้อของเขามีกำลังมหาศาลพอจะกระแทกหมียักษ์ทั้งตัวลอยได้ เมื่อนำมันมาใช้กระแทกใส่หัวของหมียักษ์โดยตรงพื้นเบื้องล้างศีรษะของหมียักษ์ท้องขาวถึงกับมีรอยยุบ ทำให้เห็นได้ชัดเจนว่าแรงกระแทกจากการแทงหอกของลูเซียสนั้นมากมายเพียงใด แต่ถึงอย่างนั้นปลายหอกก็แทงเข้าแปได้แค่ผิวหนังชั้นนอกเท่านั้น

 

“ยากกก” ลูเซียสตะโกนก้อง ก่องจะดึงหอกกลับขึ้นมาแล้วแทงมันซ้ำลงไป พอเห็นว่ามันยังไม่ทะลุ ลูเซียสก็ดึงหอกขึ้นแล้วแทงซ้ำลงไปอีก เขาทำแบบนี้ซ้ำๆจนเสียงแทงหอกใส่กระโหลกของหมียักษ์ท้องขาวดังเป็นจังหวะเดียวกับหัวใจของคนในหมู่บ้าน เสียง ตึงๆ ของหอกดังต่อเนื่องกันพักใหญ่ แต่ลูเซียสก็เห็นเพียงรอยผุของกะโหลกเท่านั้น

 

กร๊อป! แทนที่เสียงกระแทก ในที่สุดหอกที่ถูกใช้ในมือของลูเซียสก็ส่งเสียงกรีดร้องออกมา มันปริออกเป็นเส้นๆก่อนจะฉีกขาดจากกันเป็นสองท่อน แต่ลูเซียสก็คาดเดาไว้อยู่แล้วว่าหอกธรรมดาคงไม่สามารถแทงทะลุผ่านกระโหรกของหมียักษ์ท้องขาวไปได้แน่ๆ เขาถึงได้ฝากหอกอีก 2 เล่มไว้ที่ดวงตาทั้งสองข้างของหมียักษ์ท้องขาวอย่างไงละ

 

โฮกกกก แต่ลูเซียสยังไม่ทันได้เคลื่อนไหว ร่างของหมียักษ์ท้องขาวก็ค่อยๆยกขึ้น แรงกระแทกจากการล้มกับการกระหน่ำแทงของลูเซียสทำให้มันเพียงแค่มึนงงเท่านั้น ขณะที่มันกำลังยกตัวขึ้นลูเซียสทำได้แค่ย่อตัวลงยืดเส้นขนของมันเอาไว้ไม่ให้มันสะบัดตก แต่พอยันตัวขึ้นมาได้หมียักษ์ท้องขาวก็สะบัดหัวอย่างรุนแรงราวกับต้องการเหวี่ยวลูเซียสให้ออกจากหัวของตน ซึ่งลูเซียสที่เวทเสริมพลังอยู่นั้นยังคงเกาะเส้นขนของมันเอาไว้ได้ แต่ก็ไม่สามารถเคลื่อนตัวไปดึงหอกจากดวงตาของหมียักษ์ท้องขาวได้

 

ฟุบ! หอกเล่มหนึ่งถูกปามาทางลูเซียส แม้หมียักษ์ท้องขาวจะสะบัดหัวไปมา แต่หอกดังกล่าวก็ถูกปามาหาลูเซียสอย่างแม่นยำ ลูเซียสจึงใช้มือข้างที่ว่างคว้าหอกเอาไว้ เขามองไปทางที่มาของหอกก็พบว่าปู่แกรนพึ่งโยนหอกของตัวเองให้ลูเซียสนั่นเอง

 

ฉึก!! ลูเซียสไม่รีรอใช้หอกในมือตัวเองแทงใส่แผลเดิมอย่างรุนแรง ทำเอาหมียักษ์ท้องขาวที่กำลังสะบัดหัวไปมาถึงกับเซไปอีกทาง แต่มันก็ยังทรงตัวอยู่ได้โดยไม้ล้มลงไป

 

ฉึก!! แต่พอลูเซียสซ้ำหอกไปอีกที ร่างของหมียักษ์ท้องขาวก็เซไปจนไม่สามารถรักษาสมดุลเอาไว้ได้ มันเอนล้มลงนอนไปยังตำแหน่งเดิมที่มันนอนอยู่เมื่อครู่

 

“ยากกก”ลูเซียสตะโกนอีกครั้ง ก่อนจะแทงหอกใส่แผลเดิมของหมียักษ์ท้องขาว ความจริงแล้วหอกของปู่แกรนแม้จะดูเหมือนหอกธรรมดาทั่วไป แต่ความจริงมันกลับเป็นหอกที่คุณภาพดีที่สุดในหมู่บ้าน แม้จะเทียบเคียงกับอาวุธในตำนานไม่ได้ แต่มันก็เป็นอาวุธชั้นดีที่มีความทนทานและความคมมากกว่าเหล็กธรรมดาๆ

 

กร๊อป!! แม้เสียงจะคล้ายๆตอนหอกของลูเซียสหัก แต่คราวนี้กลับเป็นเสียงของกะโหลกหมีที่แตกออกเป็นรูกว้าง เมื่อเห็นเลือดสีแดงทะลักออกมาจากปากแผลลูเซียสก็ไม่รอช้าแทงเข้าไปในแผลนั้นสุดแรง

 

โฮกกกก ทันทีที่แทงเข้าไปร่างของหมีก็กระตุกอย่างรุนแรง ก่อนจะเหวี่ยงทั้งร่างพลิกไปหนึ่งตลบ พังบ้านไปอีกหลายหลัง แต่ดูเหมือนหมียักษ์ท้องขาวจะยังไม่สิ้นฤทธิ์ มันพยายามใช้อุ้งมือหนาๆของมันยันตัวเองขึ้น แต่ก็หมดแรงทิ้งตัวลงไปอีกรอบ

 

คลืดดด ลูเซียสเห็นหมียักษ์ยังไม่ยอมตายเสียที เขาจึงตัดสินใจจับด้ามหอกของปู่แกรน แล้วใช้มันคว้านเป็นวงกลม ราวกับกำลังถ่อเรือบนผิวน้ำ

 

โฮกกกกกกกกก เสียงร้องลากยาวของหมียักษ์ท้องขาวทำเอาคนทั้งหมู่บ้านหัวใจเต้นระรัว ยิ่งเห็นร่างของมันค่อยๆนอนนิ่งลงบนพื้นความรู้สึกโล่งใจก็เข้ามาแทนที่ความหวาดกลัว

 

ฟู่.... เวลาไม่นานหลังจากหมียักษ์ท้องขาวสิ้นลมหายใจ ร่างของมันก็ค่อยๆจางลงจนกลายเป็นโปร่งใส ก่อนจะหายไปราวกับไม่เคยมีหมีอยู่ตรงนี้แม้สักตัว ถึงขนาดรอยเลือดของมันยังหายไปไม่เหลือแม้แต่น้อย หากไม่มีซากบ้านเมืองที่พังระเนระนาดอยู่ตรงหน้าละก็ เรื่องราวเมื่อครู่คงราวกับความฝัน

 

“สวรรค์”ไม่ทราบว่าวันนี้นายพรานพูดแบบนี้ไปกี่รอบแล้ว แต่เหตุการณ์ตรงหน้า ตัวเขาเองก็ไม่สามารถหาคำได้มาอธิบายไปได้มากกว่านี้แล้ว

 

“ลูเซียสส”คนแรกที่เข้ามาหาลูเซียสหลังการต่อสู้จบก็คือลูน่านั่นเอง เมื่อเห็นว่าหมียักษ์ท้องขาวหายไปแล้วแอนนาถึงยอมปล่อยให้ลูน่าเข้ามาหาลูกชายได้ เธอดึงร่างของลูกชายเข้ามากอดสุดแรงราวกับจะไม่ได้กอดเขาอีกแล้ว เธอไม่ได้ชมเชยหรือต่อว่าลูเซียส เธอเพียงส่งเสียงสะอื้นออกมาเท่านั้น

 

“เจ็บตรงไหนหรือเปล่า”ลูน่าถามพลางมองร่างของลูกชาย ภายนอกลุกชายของเธอก็เหมือนกับเด็กทั่วๆไป ทำให้คนในหมู่บ้านยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่าแขนเล็กๆของลูเซียสเป็นแขนที่ใช้โจมตีหมียักษ์ท้องขาวเมื่อครู่

 

“ลูเซียส เธอทำแบบนั้นได้ยังไง”นายพรานถามพลางเดินเข้ามาใกล้ แม้มนุษย์จะมีพลังเวท แต่คนที่มีมันมากถึงขนาดนำออกมาใช้ได้นั้นมีน้อยมาก เรียกได้ว่ามีแค่ 1 ใน 100 เชียวละ

 

“ปู่แกรนเป็นคนสอนผมครับ”ลูเซียสตอบด้วยใบหน้าใสซื่อ แน่ละปู่แกรนสอนเขาจริงๆ แต่มันก็เป็นแค่การแนะนำเมื่อวานเย็นเท่านั้น แต่เมื่อชาวบ้านได้ฟังก็พากันเข้าใจว่าปู่แกรนแอบสอนวิชาให้ลูเซียสนั่นเอง

 

“ความจริง ถ้าปู่แกรนไม่ได้หมดแรงจากการสู่กับหมาป่าเมื่อคืน ปู่แกรนก็คงชนะหมีตัวนั้นได้เหมือนกันครับ”ลูเซียสตอบด้วยรอยยิ้ม แม้ทุกคนจะรู้จักตำนานของเจ้าป่าอย่างมียักษ์ท้องขาว แต่ก็ไม่มีใครเลยที่รู้ว่าจริงๆแล้วมันแข็งแกร่งเพียงใด มีแต่ตัวปู่แกรนเองเท่านั้นที่มองเด็กชายตอบคำถามชาวบ้านด้วยความเงียบงัน

 

หมดแรงจากการต่อสู้กับหมาป่างั้นเหรอ อย่าล้อเล่นน่า ถึงหมาป่าจะมีจำนวนมากแต่พวกมันก็ยังเป็นแค่สัตว์ป่าธรรมดา อย่างตัวปู่แกรนที่เคยเป็นถึงทหารองครักษ์แล้วไม่คณามือหรอก แต่ที่ทำให้เขามีสภาพย่ำแย่จริงๆแล้วเป็นเพราะการโจมตีของหมียักษ์นั่นต่างหาก ถ้าเขาไม่หมดแรงจะชนะมันได้งั้นเหรอ อย่าพูดให้หัวเราะน่า หมีตัวนั้นอย่าว่าแต่ตาแก่ที่ปรดเกษียรมานับสิบปีคนนี้เลย ต่อให้เป็นกองทัพ 100 คนยังทำอะไรหนังหนาๆของหมีนั่นไม่ได้เลย

 

“....”แต่พอเห็นเด็กชายไม่คิดจะเปิดเผยว่าทำไมตนถึงทำเรื่องแบบนี้ได้ ปู่แกรนก็ไม่คิดจะสืบสาวราวเรื่อง ถึงอย่างไรเรื่องที่ว่าหากไม่มีเด็กชายเขาหรือแม้แต่คนในหมู่บ้านก็คงตายไปแล้วก็เป็นคามจริง หากจะบอกว่าเด็กชายเป็นผู้มีพระคุณของหมู่บ้านก็ไม่ได้พูดเกินจริงแต่อย่างไร

 

“นี่เป็นของเธอนะ”ปู่แกรนเดินเข้าไปหาเด็กชาย ก่อนจะส่งก้อนคริสตัลสีทองส่งไปให้เด็กชาย สัตว์อสูรเป็นสิ่งมีชีวิตที่เกิดมาจากพลังเวท เมื่อตายก้อนตะกอนของพลังเวทจะตกผลึกเป็นคริสตัลอย่างที่เขายื่นให้เด็กชาย ยิ่งสัตว์อสูรมีพลังเวทมากเท่าไหร่ ก้อนคริสตัลก็จะมีพลังมากเท่านั้น หมียักษ์ท้องขาวเป็นสัตว์อสูรที่แข็งแกรงเกินกว่าคนทั่วไปจะปราบได้ คริสตัลของมันย่อมมีค่ามหาศาล เมื่อเด็กชายเป็นคนจัดการมันก็สมควรจะเป็นของเขา

 

“เท่านี้ก็วางใจได้เสียที”หัวหน้าหมู่บ้านถอนหายใจพลางมองซากบ้านที่นอนระเนระนาดอยู่เบื้องหน้า เพราะช่วงที่ปู่แกรนรับมือกับหมียักษ์ท้องขาวทำให้ชาวบ้านออกมาหลบได้ จึงไม่มีใครโดนหมียักษ์ท้องขาวทับเลยแม้แต่คนเดียว ส่วนบ้านนั้นสร้างใหม่ใช้เวลาไม่มาก จึงไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร

 

“มันยังไม่จบหรอก”ปู่แกรนพูดเสียงเครียด พลางมองเข้าไปในป่า

 

“ใช่ ไอ้ตัวที่ไล่หมียักษ์ท้องขาวออกมาจากป่านะ ยังอยู่”นายพรานพูดพลางชี้ไปทางที่หมียักษ์ท้องขาวผ่านมา