ตอนที่13 ลอบโจมตีด้วยอาวุธลับ

หลังจากที่หลงหยางโจมตีอย่างต่อเนื่องและการโจมตีไม่ได้ทำอันตรายต่อ ลู่ซวนแม้แต่นิดเดียว หลงหยาง ได้กลายเป็นโกรธโดยสมบูรณ์ ที่บอกว่าจะเอาชนะโดยสามกระบวนท่าได้โยนความคิดนั้นไปจากศีรษะ ตอนนี้เขาต้องการแค่อยากจะฉีก ลู่ซวนเป็นชิ้นๆ

 

โชคร้ายที่ทักษะหัตถ์มังกร ของตระกูลหลง เป็นเพียงทักษะการต่อสู้ระดับหวงขั้นต่ำเท่านั้น ทักษะกระบี่ก้าวพริบตาของลู่ซวน เป็นทักษะระดับหวงขั้นสูง ซึ่งสูงกว่า หัตถ์มังกร โดยสองขั้น แม้ว่าลู่ซวนจะใช้หมัดพื้นฐาน ซึ่งได้ผสมผสานกับทักษะกระบี่ก้าวพริบตา ไม่ใช่สิ่งที่ หลงหยาง สามารถต้านทานได้

"ถึงเวลาแล้วที่จะจบเรื่องนี้แล้ว!" ลู่ซวนพูดเบา ๆ ขณะที่เขาใช้หมัดเพื่อบังคับให้ หลงหยาง ถอยหลัง

หลงหยาง ทำการปัดป้องและยังคงพุ่งต่อไปข้างหน้า แต่คราวนี้ ลู่ซวน ก็ไม่ถอยกลับ

ก่อนหน้านี้ ลู่ซวน จะบังคับให้ หลงหยาง ถอยหลังและไม่ได้ทำการโจมตีต่อ แต่คราวนี้เขาใช้หมัดทั้งสองข้าง หมัดข้างหนึ่งต่อยไปที่หัตถ์มังกรของหลงหยาง และหมัดอีกข้างหนึ่งต่อยไปที่หน้าอกของ หลงหยาง อย่างหนักหน่วง

มีเพียงเสียงร้องอู้อี้ของหลงหยาง และเขากระอักเลือดออกมาจากปากขณะที่ร่างกายของเขากระเด็นลอยขึ้นในอากาศ และตกลงสู่พื้นดินประมาณสิบเมตร

"พลั่ก"

"เจ้าแพ้แล้ว!" ลู่ซวนกล่าวเบา ๆโทนเสียงของเขาฟังดูนุ่มลึก แต่ในใจเขารู้สึกตื่นเต้นอย่างเหลือเชื่อเมื่อสิบวันก่อนหน้านี้เขาไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะสามารถเอาชนะหลงหยางได้ภายใต้สายตาที่เต็มไปด้วยความตื่นตัวของฝูงชนขนาดใหญ่เช่นนี้! นอกจากนี้ยังเป็นการต่อสู้ที่อยู่เหนือกว่าระดับพลังของเขา!

หลังจาก หลงหยาง ถ่มเลือดลงบนพื้นการต่อสู้ครั้งนี้สิ้นสุดลงแล้ว ฝูงชนรู้สึกเสียใจที่ไม่สามารถได้ชมทักษะหมัดพื้นฐานที่ยอดเยี่ยมของ ลู่ซวน ได้อีก พวกเขาทั้งหมดต้องการให้ หลงหยาง ยืดเยื้อไปอีกสักเล็กน้อยเพื่อที่พวกเขาจะได้เห็นทักษะหมัดพื้นฐานของ ลู่ซวน เพียงเล็กน้อยเท่านั้น

การต่อสู้ครั้งนี้ทำให้ลู่ซวนกลายเป็นจุดสนใจจากฝูงชน ตั้งแต่เริ่มต้นเมื่อ หลงหยาง ได้ใช้ทักษะการต่อสู้ขึ้นมา ผู้ชมคิดว่ามันจะจบลงอย่างรวดเร็ว แต่ หลงหยาง ซึ่งใช้ทักษะการต่อสู้ไม่ใช่แค่ล้มเหลวในการเอาชนะลู่ซวนภายในสามกระบวนท่า แต่การเคลื่อนไหวของเขาถูกทำลายโดย ลู่ซวน ครั้งแล้วครั้งเล่าโดยใช้เพียงแค่ทักษะ หมัดพื้นฐาน ซึ่งได้โจมตี หลงหยาง ที่มีระดับสูงกว่าของเขา

"ว้าว, เฉินซี, เขาแข็งแกร่งจริงๆ อ่า! เจ้าไม่ได้บอกว่าเจ้าคนพาลนั้นจะชนะใช่หรือไม่? ครั้งนี้เจ้าคิดผิด " หลินซินอี้รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยขณะที่โบกมือไปรอบ ๆ ดูเหมือนว่าลู่ซวนได้ชนะใจเธอไปแล้ว

ใบหน้าของ เซียะเฉินซีแดงขึ้นเล็กน้อย หลินซินอี้ กล่าวอย่างถูกต้องในเวลานี้ เธอไม่ได้คิดเลยว่าลู่ซวนทำให้เกิดความประหลาดใจอย่างใหญ่หลวง

"ไปกันเถอะ. การต่อสู้จบลงแล้ว เรายังคงต้องซื้อของบางอย่าง "เซียะเฉินซี เตรียมพร้อมที่จะขึ้นรถม้า ถึงแม้ลู่ซวนจะทำให้เธอประหลาดใจ แต่เธอมีขั้นกลั่นร่างกายระดับหกตั้งแต่อายุยังน้อย เธอไม่รู้สึกกังวลเกี่ยวกับเขาที่มีแค่กลั่นร่างกายระดับสาม

"อย่าเร่งรีบอย่าเร่งรีบ เจ้าคนพาลนั้นยังไม่ได้ทำตามสัญญาที่เดิมพันกันไว้เลย ลองดูจนจบแล้วค่อยไป " หลินซินอี้ ดึง เซียะเฉินจี กลับอย่างรวดเร็ว

เมื่อเซียะเฉินซีได้ยินเธอได้แต่ขบขันและทำการหยอกล้อ: "ซินอี้ ดูเจ้าเป็นห่วงเขาจัง เป็นไปได้ไหมทีเจ้าชอบเขาและอยากจะแต่งงานกับเขา ใช่มั้ย? อ่า,เขาดูหล่อนี้เอง "

"เจ้ากำลังพูดจาไร้สาระอะไรกัน!" ใบหน้าของหลินซินอี้เป็นสีแดงเผยให้เห็นถึงความเขิลอายของเธอ เธอตีไปที่แขน เซียะเฉินซี เบาๆสองครั้ง อย่างไรก็ตามหลังจากที่ เซียะเฉินซี ได้หยอกล้อเธอเสร็จ เธอเงยหน้าขึ้นมองไปที่สนามประลองที่ลู่ซวนยืนอยู่ และในใจเธอรู้สึกแปลก ๆ

"เจ้าแพ้แล้ว. ให้นำสองร้อยตำลึงทองมามอบให้ข้า " ลู่ซวนกล่าวกับ หลงหยาง มีผู้ฝึกยุทธหลายคนที่ทำหน้าที่เป็นพยาน เขาจึงไม่กลัวว่าหลงหยางจะกลับคำพูด

"สองร้อยตำลึงทอง?" หลงหยาง เช็ดปากที่เปื้อนเลือดของเขาและเผยให้เห็นรอยยิ้มแปลก ๆ "อ่อใช่เงินสองร้อยตำลึงทอง ข้าจะมอบให้เจ้าเดียวนี้ล่ะ! "

ขณะที่เขาพูดมือขวาของ หลงหยาง ก็ค่อยๆขยับราวกับกำลังเตรียมพร้อมที่จะทำอะไรบางอย่าง

เห็นว่า หลงหยาง ไม่ได้คิดจะหนี ลู่ซวนก็พ่นลมหายใจออกมา ขณะที่เขานึกถึงสองร้อยตำลึงทองที่สามารถซื้อเลือดหมาป่า แล้วจากนั้นก็ทำการสร้างรูนกัมปนาท คิดถึงตอนนั้นรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย ตราบเท่าที่มีเงินทุนเริ่มต้น เขาอาจจะกลายเป็นผู้วิเศษ อะไรคือยาเขตแดน? พวกมันไม่ใช่สิ่งที่เขาสามารถกินได้ตลอดเวลาหรือ?

ขณะที่ลู่ซวนอยู่ในภวังค์ก็มีเสียงตะโกนออกมา!

"ระวัง!"

“น่ารังเกียจ”

“หน้าด้าน!”

ลู่ซวนรีบตื่นขึ้นมาจากภวังค์และมองไปข้างหน้า ทันใดนั้นขนบนร่างกายของเขาก็ลุกขึ้น

เขาเห็นเข็มเหล็กในสิบเล่มบินมาหาเขาอย่างรวดเร็ว!

ตัวเข็มมันเป็นสีม่วง ดูเหมือนว่าพวกมันจะอาบยาพิษมา!

หลงหยางเพียงลวงว่าเขาจะให้เงินที่เดิมพันกันไว้ เพื่อที่จะให้ลู่ซวนไม่ขยับไปไหนและใช้โอกาสนี้ในการใช้อาวุธลับที่ซ่อนอยู่

เข็มเหล็กในสิบเล่มนี้ถูกดึงออกมาจากพัดของ หลงหยาง เหตุผลที่ทำไมหลงหยาง ไม่ปล่อยให้พัดตัวนี้หลุดไปจากมือเขา เพราะพัดเล่มนี้เป็นไพ่ใบสุดท้ายที่เขาจะใช้เวลามีเหตุที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้นเหมือนอย่างตอนนี้

แม้ว่าเข็มเหล็กในจะไม่ได้อาบยาพิษ แต่สำหรับผู้ฝึกยุทธที่อยู่ต่ำกว่ากลั่นร่างกายระดับหก ตราบเท่าที่เข็มเหล็กในโจมตีโดนพวกเขาก็จะถึงแก่ความตายทันที!

หลังจากต่อสู้กับลู่ซวน หลงหยาง รู้สึกขายขี้หน้ามามากพอแล้ว เขามีความรู้สึกเกลียดชังเข้าไปที่กระดูกของเขา เขาจะจ่ายเงินเดิมพันนี้ได้อย่างไร

ตอนนี้ทั้งสองยังอยู่บนสนามประลองแม้ว่า หลงหยาง จะฆ่า ลู่ซวน แต่ก็ไม่มีใครสามารถเอาผิดต่อเขาได้ ถึงแม้ว่าเขาจะถูกรังเกียจจากคนอื่น ๆ หลงหยาง ก็ยังคงจะฆ่าลู่ซวน เรื่องนี้ต้องได้รับการแก้ไข!

เมื่อเห็นเข็มเหล็กในที่บินออกมา หลงหยาง ที่ยืนอยู่บนพื้นก็หัวเราะเสียงดังออกมา แม้ว่าเจ้าจะแข็งแรงแล้วไง? ถ้าคิดว่าหมัดพื้นฐานของเจ้าที่คิดว่าแข็งแกร่ง ก็ลองใช้หมัดของเจ้าป้องกันเข็มที่อาบยาพิษดู!

เซียะเฉินซี และ หลินซินอี้ พวกเขาไม่ได้คิดว่าจะมีคนไร้ยางอายในโลกใบนี้ เขาได้แพ้อย่างหมดรูปแบบ แต่เขายังคงใช้อาวุธที่ซ่อนไว้เพื่อทำร้ายคนอื่นและแม้กระทั่งต้องการที่จะเอาชีวิตเขา

ความเร็วของเข็มที่อาบยาพิษนั้นรวดเร็วอย่างมาก เซียะเฉินซี อยู่ไกลเกินไป แม้ว่าเธอต้องการจะช่วย ลู่ซวนในการลดจำนวนเข็มพิษ แต่เธอก็ไม่มีพลังอำนาจเพียงพอ ได้แต่เฝ้าดูขณะที่เข็มอาบยาพิษบินตรงไปยังลู่ซวนห่างจากเขาไปไม่ถึงสิบเมตร

ใบหน้าของหลินซินอี้มีสีซีดจาง เธอไม่คิดจะมีคนไร้ยางอายแบบนี้อยู่ เธอเพิ่งเริ่มมีความรู้สึกที่ดีต่อ ลู่ซวน แต่ตอนนี้เธอทำได้เพียงเฝ้ามองลู่ซวนโดนลอบโจมตีจากเข็มพิษโดยไม่มีวิธีใดที่จะช่วยเหลือได้

ผู้ฝึกยุทธนับไม่ถ้วนปิดตาของพวกเขาเพราะไม่สามารถทนดูได้ การเฝ้าดูอัจฉริยะที่สามารถต่อสู้เหนือกว่าระดับพลังของตัวเอง กำลังจะหายไปอีกคน น่าสงสารจริงๆ ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้เสียงหัวเราะป่าเถื่อนของ หลงหยาง ดูเหมือนจะทั้งน่ารำคาญและน่าเกลียด

ท่ามกลางอันตรายร้ายแรงนี้ ทุกคนคิดว่าลู่ซวนต้องตายอย่างแน่นอน

ทันใดนั้นลู่ซวนมีการเคลื่อนไหว!