ตอนที่ 199 ร่องรอยจากยุคโบราณกาล 2
ขณะที่ความตะกละได้พูดกับธีโอดอร์ มือของพาราแกรนัมก็ได้ขยับขณะที่เธอถือจารึกมรกตเอาไว้ ในยุคโบราณกาลของชิ้นนี้ยังนับได้ว่าเป็นสมบัติ เช่นนั้น ในยุคนี้ มูลค่าของมันคงไม่อาจที่จะระบุได้
แม้กระทั่ง ธีโอดอร์ ผู้ที่ไม่สนใจเกี่ยวกับศาสตร์การเล่นแร่แปรธาตุ ยังถูกดึงดูดโดยมัน แต่มันก็เป็นเพียงชั่วขณะเท่านั้น
พาร่าได้จ้องมองไปยังจารึกมรกตในอ้อมแขนของเธอ
“…ช้าบรรลุวัตถุประสงค์ของข้าแล้ว”เธอพึมพำด้วยเสียงอันดังซึ่งหาได้ยากสำหรับเธอ
อย่างไรก็ตาม ธีโอดอร์นั้นมีคำถามขณะที่เขาจ้องมองแผ่นหลังเธอ
ตามการกระทำของพาร่า กุญแจสำคัญของห้องทดลองนี้และมิติที่เก็บซ่อนจารึกมรกต พวกมันต่างเกี่ยวข้องกับดาบAzoth อย่างไรก็ตาม ทำไมเธอจึงส่งมอบของสำคัญเช่นนี้ให้กับเขาเป็นค่าจ้างล่วงหน้า?ต่อให้มนุษย์จะโง่เขลาเพียงใด ก็ไม่มีใครที่จะทำผิดพลาดเช่นนี้ เวทย์โบราณนั้นมีสติปัญญาที่สูงส่งกว่ามนุษย์มากนัก ดังนั้นนี่จึงไม่ใช่ความผิดพลาดสำหรับเธอแน่ๆ
ธีโอดอร์ได้เผชิญหน้ากับพาราแกรนัมและถามด้วยเสียงเข้มงวด “พาราแกรนัม ฉันมีบางอย่างที่ต้องการจะถาม”
เขามีความมั่นใจอยู่แล้ว70% ส่วนที่เหลืออีก30%ยังไม่เป็นที่ชัดเจน อย่างไรก็ตาม เขาไม่สามารถที่จะออกไปจากที่นี่ได้โดยไม่ตรวจสอบ ยิ่งไปกว่านั้น มันง่ายที่จะจัดการกับคนที่เป็นศัตรูกว่าคนที่ไม่ได้เป็น
ไม่ว่าจะในกรณีใด เรื่องที่พาร่านั้นมีพลังอำนาจสูงสุดภายในโบราณสถานแห่งนี้เป็นเรื่องที่แน่นอน ไม่น่าแปลกใจ พาร่าทำตัวราวกับเธอรู้คำถามของเขาอยู่แล้ว “ฉันสามารถคาดเดาคำถามของเธอได้อยู่แล้ว เอาเถอะ พูดมา”
“มันไม่ใช่ความผิดพลาด”ส่วนที่เหลืออีก30%ได้สลายหายไปขณะที่ธีโอดอร์กลายเป็นเชื่อมั่น “ทำไมเธอจึงส่งดาบAzothให้ฉัน?มันเป็นถึงกุญแจสำคัญในการเข้าถึงจารึกมรกต หากดาบสั้นเล่มนี้เป็นสิ่งที่โปรดปรานของพาราเซลซัส มันสามารถนำมาใช้ได้หลายวิธีในห้องทดลองแห่งนี้”
“ตัวอย่างเช่น?”
“มันเป็นกุญแจสำคัญในการควบคุม เมอร์คิวเรียส”
ส่วนนี้เป็นเพียงการคาดเดาของธีโอดอร์ มันอาจจะเป็นไปได้ แต่มันเป็นเพียงการคาดเดา หากพาราแกรนัมปฏิเสธมัน การคาดเดาของเขาก็จะสิ้นสุดลงเพียงแค่นี้ เขาไม่มีหลักฐานที่จะสนับสนุนสมมติฐานของเขา
หัวใจของธีโอดอร์หวังว่าพาราแกรนัมจะหัวเราะเยาะใส่คำพูดของเขา เขาไม่ต้องการที่จะเป็นศัตรูกับสัตว์ประหลาดผู้ที่เท่าเทียมกับจอมเวทย์ขั้น9ในโบราณสถาน อย่างไรก็ตาม พาร่ากลับตบมือและร้องตะโกน “ถูกต้อง!ตามที่คาดไว้ ผู้ใช้ความตะกละ เธอมีหัวที่ดี”
“เธอ...!”ธีโอดอร์กำลังจะสบถออกมา แต่เขาก็ได้หยุดลงและลดเสียงของเขาลง “ตอบฉัน ทำไมเธอจึงส่งดาบAzoth ให้ฉัน?”
“ทำไมถึงพูดเช่นนั้น?มันเป็นการเลือกของเธอ”
“นั่น-”
นั่นคือความจริง ธีโอดอร์คือผู้ที่เลือกดาบนี้แทนที่จะเป็นศิลานักปราชญ์ ถึงแม้ว่าพาราแกรนัมจะเป็นคนชักนำมันก็ตาม แต่เธอก็ไม่ได้บังคับเขาให้เลือกมัน
พาร่าได้มองไปที่ธีโอดอร์ผู้ที่ไร้คำพูดและเปิดปากของเธอขึ้นอีกครั้ง “ศิลานักปราชญ์และดาบAzoth ฉันเพียงแค่เคารพการตัดสินของเธอ ตามผลลัพธ์ที่เธอได้เลือก เธอได้ต่อสู้กับเมอร์คิวเรียส ชีวิตคือการปีนขึ้นบันไดไปเรื่อยๆ ดังนั้นฉันจึงไม่สามารถยอมรับเพื่อนร่วมงานที่ไม่สามารถทนต่อมันได้”
ธีโอดอร์ได้ตระหนักถึงความหมายนั่นทันที “…เธอทดสอบฉัน?”
“ใช่”
“หากฉันถูกเมอร์คิวเรียสฆ่า?”
“โชคไม่ดี ฉันคงต้องทำงานด้วยตัวคนเดียว มันไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับฉันที่จะเอาดาบAzoth มาหลังจากที่ควบคุมระบบรักษาความปลอดภัยในห้องทดลองนี้”
ธีโอดอร์ได้ยินมันและยอมแพ้ที่จะทำความเข้าใจเธอ แม้ว่าเธอจะดูเหมือนคน แต่เธอก็ยังคงเป็นเวทย์โบราณ มันจะเป็นอันตรายถึงชีวิตหากเขาคิดว่าการกระทำของเธอคือมนุษย์
เหนือสิ่งอื่นใด เขาไม่ได้อะไรจากการยืนยันนี้ หลังจากที่ยืนยันความตั้งใจของพาราแกรนัม ธีโอดอร์ก็เลือกที่จะถอยหลังและเปลี่ยนหัวข้อ
“เธอมีอะไรจะพูดเกี่ยวกับFairy’s Book เล่มนี้ไหม?”
“หือ?”
“แผ่นหินนี่”
มันเป็นแผ่นหินที่มีสีดำเงาและทำจากวัสดุที่ลึกลับ Fairy’s Book ได้ถูกส่งมอบให้เขาตามสัญญา แต่เขาไม่รู้วิธีที่จะอ่านมัน พาราแกรนัมเข้าใจอย่างฉับพลันและเกาหัวของเธอ “โอ๊ะ ฉันลืมไปแล้วว่ามันไม่มีอยู่ในยุคนี้”
“ฉันจะใช้มันยังไง?”
“จับตรงส่วนใดก็ได้และอัดพลังเวทย์ลงไป ตามระดับของเธอ.....อืม ใช้เพียงแค่วงกลมที่3ก็พอ”
ธีโอดอร์ทำท่าทางไม่เชื่อใจและอัดพลังเวทย์ในปริมาณที่เหมาะสมลงไปในFairy’s Book ทันใดนั้น แสงสลัวก็ได้กระจายออกมาจากแผ่นหินและเปลี่ยนเป็นตัวอักษร มันเป็นตัวอักษรแปลกๆและลึกลับ ซึ่งธีโอดอร์ไม่เคยเห็นมาก่อน
ขณะนั้นเอง.....
ฉึบ!
แสงได้พุ่งออกมาจากแผ่นหินอย่างรวดเร็ว ไม่สิ วิถีของมันนั้นไม่แน่นอน ลำแสงได้บินตรงไปยังกึ่งกลางหน้าผากของธีโอดอร์ มันเร็วเสียยิ่งกว่าความเร็วแสง และแสงจากแผ่นหินนั้นไม่สามารถที่จะหลบหลีกหรือป้องกันได้
[กำลังตรวจสอบรูปแบบพลังเวทย์ของผู้ใช้] เสียงที่ไม่คุ้นเคยได้ดังขึ้น [จากหน้าที่1ไปถึงหน้าที่50 กำลังแนะนำแนวคิดของโลกจิตวิญญาณธตุและธาตุทั้ง4แก่ผู้ใช้]
ความรู้จากยุคโบราณกาลถูกถ่ายโอนเข้าสู่สมองของธีโอดอร์โดยการบังคับ
“อ้ากกก!”
ทันทีที่ความรู้ทั้ง50หน้าถูกถ่ายโอนมา ธีโอดอร์ก็กุมหัวแน่นเนื่องจากอาการปวดหัวที่น่ากลัว เขาได้เตรียมพร้อมเอาไว้อยู่แล้ว ดังนั้น การถ่ายโอนข้อมูลอย่างฉับพลันจึงไม่เพียงพอที่จะทำให้เขาสิ้นสติ
อย่างไรก็ตม ครั้งนี้มันรุนแรงกว่าครั้งอื่นๆหลายเท่านัก มันเป็นความเจ็บปวดที่เขาจะรู้สึกก็ต่อเมื่อเขาได้กินหนังสือจำนวนมากในเวลาสั้นๆ และพลังการประมวลผลของสมองเขาก็ได้มาถึงขีดจำกัดแล้ว
พาร่าเห็นมันและยิ้มให้เขา “ฮ่าๆๆ!ตามที่คาดไว้ ผู้ใช้ความตะกละ เธอมีหัวที่ดีจริงๆ นี่คืออักษรดั้งเดิมที่ใช้กันในยุคโบราณกาล ซึ่งมันจะบีบอัดตัวอักษรหลายสิบตัวให้อยู่ในรูปของตัวอักษรเดียว คนส่วนใหญ่จะไม่สามารถอ่านมันได้และสมองของพวกเขาจะทนไม่ไหว”
“เช่นนั้น มีตัวอักษรอยู่กี่ตัวในหนังสือเล่มนี้?”ธีโอดอร์ถามผ่านอาการปวดหัวและเธอก็ตอบโดยไม่ลังเล
“36ตัวอักษร ผู้สร้างมีนิสัยที่จะจัดเก็บความรู้ทั้ง50หน้าไว้ใน1ตัวอักษร ดังนั้นมันจึงมีทั้งสิ้น1800หน้า”
“….เธอควรที่จะเตือนฉันล่วงหน้าในครั้งถัดไป”
“หากมันทำให้เธอรู้สึกดีขึ้น”
....เธอไม่ได้บอกว่าเธอต้องการทำมัน ธีโอดอร์หันหน้าหนีจากสายตาเธอ จากนั้นพาราแกรนัมก็ได้ชี้ไปยังชั้นวางของที่เหลืออีกครึ่งหนึ่งและกล่าว “ตอนนี้ เราควรจะจัดการกับมันรึยัง?”
เธอได้สัญญาว่าจะให้ทุกอย่างแก่เขาเว้นแต่จารึกมรกตและวัตถุดิบบางอย่าง
มีทองคำขาวอยู่33กิโลกรัม ทอง65กิโลกรัม และวัตถุดิบล้ำค่าอีก300กิโลกรัม รวมถึง ขวดยาต่างๆจำนวน182ขวด มันมีตั้งแต่ยาฟื้นฟูจนถึงยาเพิ่มความต้านทานธาตุ นอกจากนี้ยังมีคัมภีร์เวทย์ขั้น8อีกห้าอัน และขั้น7อีกสิบสองอัน และยังมีของสุดพิเศษ เช่น อิลิกเซอร์สองขวดและศิลานักปราชญ์หนึ่งก้อน
สุดท้าย มันมีโกเล็มวางอยู่ตรงหัวมุม พาร่าได้ชี้ไปที่อัศวินในชุดเกราะเต็มตัวและหยุดลง เธอได้แสดงท่าทางแปลกๆออกมาก่อนที่จะมองมันราวกับเธอมีความคิดดีๆ จากนั้นพาร่าก็หันมามองธีโอดอร์ด้วยดวงตาที่เปล่งประกายและถามว่า “เฮ้ ฉันขอโกเล็มนั่นได้ไหม?”
“มันเป็นของที่สำคัญ?”
“มันไม่ใช่เช่นนั้น จิตวิญญาณของมันได้ตายจากไปนานแล้ว ฉันพึ่งจะได้รับวัตถุดิบที่เหมาะสมมา ฉันต้องการที่จะลองปรับปรุงมัน”
“วัตถุดิบที่เหมาะสม?อะไร....อ่า”ธีโอดอร์ตอบสนองต่อคำตอบทันทีและปิดปากของเขา
มันก็คือลอยด์ โพลแลน ศัตรูที่ถูกจับกุมโดยเวทย์โบราณ พาร่าได้วางแผนที่จะใช้เขาเพื่อการทดลองของเธอ แม้ว่าเขาจะเป็นศัตรู แต่ธีโอดอร์ก็อดที่จะรู้สึกสงสารไม่ได้ แต่ทว่า ธีโอดอร์ก็ไม่ได้มีเจตนาที่จะขัดขวางเวทย์โบราณ ดังนั้นเขาจึงหันหน้าหนีไปด้วยความไม่พอใจ
‘แบบนี้ละดีแล้ว’
ไม่ใช่ว่าธีโอต้องต่อสู้กับเมอร์คิวเรียสก็เพราะเขา?
“เอาเถอะ ฉันหวังว่ามันจะไม่สายเกินไป”
“ดี ในที่สุดฉันก็มีอะไรบางอย่างที่ต้องทำในหอคอยหลังจากว่างมาเป็นเวลานาน”
พาร่าไม่ได้เก็บซ่อนความสุขที่โหดร้ายของเธอขณะที่เธอหัวเราะ และชี้ไปที่สิ่งของ นี่เป็นเพียงส่วนที่เหลืออยู่ แต่มันก็เป็นจำนวนที่มากโข มันไม่ใช่จำนวนที่สามารถยัดอัดลงไปในหีบได้
“เธอจะเก็บทั้งหมดนี้ยังไง?อ่า เธอจะใส่พวกมันไปในกระเป๋ามิติของเธอ?”
“ไม่จำเป็น” ธีโอดอร์ตอบกลับหยาบๆและยื่นมือซ้ายของเขาออกมา มันปลอดภัยและใหญ่กว่ากระเป๋ามิติมากนัก ดังนั้นหลุมมิติเก็บของจึงเปิดในฝ่ามือซ้ายของธีโอ ลิ้นถูกดึงดูดโดยกลิ่นหอมและพุ่งออกมาทันทีที่ธีโอดอร์อนุญาติ “กลืนทุกอย่างและนำมันทั้งหมดเข้ามาใน มิติเก็บของ”
หลังจากผ่านไปหลายพันปี คลังเก็บของของพาราเซลซัสในห้องทดลอง ก็ได้ว่างเปล่า
***
หลังจากเสร็จสิ้นการตกลงที่เป็นความลับ ธีโอดอร์ก็ได้กลับไปที่ห้องของเขา เตียงนุ่มๆและหนังสือที่วางอยู่บนเตียงเปรียบเสมือนกิจวัตรประจำวันของเขา มีเพียงสิ่งหนึ่งที่เปลี่ยนไป มันคือFairy’s Book ที่อยู่ใน มิติเก็บของของเขา
ธีโอดอร์นั่งลงบนเตียงแทนที่จะเป็นเก้าอี้และถอนหายใจ “ฟุ่....หัวของฉันยังคงปวดอยู่เลย ความตะกละ แกรู้เรื่องแผ่นหินนี้มาก่อนไหม?”
-ข้าคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับเจ้า
“งั้นทำไมแกจึงไม่พูดอะ--- ไม่ ลืมมันไปซะ แกคือเวทย์โบราณ ฉันลืมไป”
มันไม่มีความหมายที่จะตำหนิมันสำหรับเรื่องที่ผ่านไปแล้ว และเวทย์โบราณจะไม่มีความรู้สึกเสียใจหรือขอโทษสำหรับเรื่องใดๆก็ตาม เวทย์โบราณจะเพียงแค่ระมัดระวังมากขึ้นในครั้งถัดไปและมุ่งเน้นไปยังเส้นทางข้างหน้า
‘นี่คือตัวอักษรโบราณ?มันค่อนข้างมีประสิทธิภาพ’
Fairy’s Book จะมีหน้าหลายสิบหน้าที่ถูกประทับไว้ในตัวอักษรเดียว และ50หน้าของความรู้ก็ได้กลายเป็นของธีโอดอร์อย่างเป็นธรรมชาติ เขาเคยทำมันครั้งเดียว และความเข้าใจเกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้ได้เพิ่มขึ้นเป็น2.7% กล่าวอีกนัยหนึ่ง เขาเข้าใจมันได้ทันทีเพียงแค่อ่าน
‘ตัวอักษรโบราณ’ บนแผ่นหินนี้มันมีเทคนิคซึ่งสามารถเปลี่ยนแนวความคิดในการศึกษาได้ อย่างไรก็ตาม มันมีความเสี่ยงอย่างมากต่อผู้ใช้
-เหตุผลของเจ้านั้นถูกต้อง
‘อะไร?’
-ความสวามารถในการคำนวณของมนุษย์ในยุคโบราณกาลนั้นสูงกว่ามนุษย์ในปัจจุบันมากนัก ดังนั้นการเรียนรู้โดยใช้ ‘ตัวอักษรโบราณ’จึงง่ายกว่า อย่างไรก็ตาม เมื่อเวลาได้ผ่านพ้นไป สมองของมนุษย์ก็ได้เสื่อมถอยลง และ’ตัวอักษรโบราณ’ก็เป็นสิ่งต้องห้าม
‘มนุษย์ได้ตกอยู่ภายใต้เทคโนโลยี....มันน่ากลัวมาก’
เทคโนโลยีจากยุคโบราณกาลได้สร้างแรงยั่วยวนต่อมนุษย์ แต่พวกเขาไม่สามารถทนทานต่อมันได้ ธีโอดอร์ได้ก้มลงมองไปที่แผ่นหินบนมือเขา อาการปวดหัวไม่ใช่เรื่องที่ดี แต่เขาสามารถเพิกเฉยมันได้ หากเขาเพ่งสมาธิ
ตราบใดที่การอ่านหนังสือตรงไปตรงมา เขาจะสามารถให้ความตะกละกินหนังสือได้ก่อนรุ่งเช้าวันต่อมา ธีโอดอร์สามารถตัดสินใจที่จะนอนพักหรืออดทนต่อความเจ็บปวด
เขาลังเลอยู่ชั่วขณะก่อนที่จะถ่ายพลังเวทย์ลงไปในแผ่นหิน ถึงแม้ว่าเขาจะไม่อยากเจ็บตัว แต่เขาก็ไม่ชอบสถานการณ์เช่นนี้ ธีโอดอร์ถูกชักนำโดยความตั้งใจของพาร่าและไม่มีพลังอำนาจที่จะต่อต้านมัน
อย่างไรก็ตาม ไม่สำคัญว่าพาร่าจะยิ่งใหญ่เพียงใด นั่นไม่ใช่ข้ออ้างสำหรับความไร้ซึ่งพลังอำนาจ ข้อแก้ตัวดั่งกล่าวไม่เหมาะกับผู้ใช้เวทย์โบราณ1ในบาปทั้ง7ประการ
ฉึบ!
เช่นเดียวกับแสงก่อนหน้าที่พุ่งเข้าใส่หน้าผากของธีโอ ความรู้จากFairy’s Book หนังสือที่นักเล่นแร่แปรธาตุผู้ยิ่งใหญ่ พาราเซลซัสได้เขียนขึ้น ได้ถูกถ่ายโอนไปยังธีโอดอร์....
ธีโอดอร์จะได้เห็นใบหน้าของเขาก่อนที่ดวงอาทิตย์จะขึ้นในวันรุ่งขึ้น
