ตอนที่ 144: โอมิเคด (1)
"ฮ่าฮ่า ท่านไทโมรอลได้ติดต่อกับข้าผ่านกล้องดูดาวในช่วงที่ผ่านมาและข้าได้ส่งข้อความจำนวนมากไปยังอาเรียแล้ว เรารู้ว่าท่านเป็นใครดังนั้นเราจึงรู้ว่าอะไรมีประโยชน์กับท่านมากที่สุด" จัสตินวางมือไว้บนโต๊ะ
"ดังนั้นเจ้าอาจจะรู้พื้นหลังของข้าด้วยใช่ไหม" แองเจเล่มองไปที่จัสติน
"เจ้ารู้เรื่องแม่ของข้ามากแค่ไหน"
"ข้อมูลที่อยู่ในมือของราอาจจะล้าหลังไปแล้ว ข้าหวังว่ามันยังเป็นประโยชน์กับท่าน"
เขาหยุดชั่วครู่ก่อนที่จะพูดต่อ "แม่ของท่านคิรันปรากฏตัวในป่าจากที่ไหนสักแห่ง จากรูปลักษณ์และวิธีการที่เลี้ยงดูพี่ของท่านเราสรุปได้ว่าเธอคือเอลฟ์ไม้ เอลฟ์ของสายลมที่กำเนิดมาจากป่า พวกเขามักจะอยู่กับต้นไม้โบราณทั้งชีวิตของพวกเขาแต่พวกเขาชอบที่จะสืบพันธุ์กับมนุษย์ผู้ชายที่ดูหล่อและแข็งแกร่ง เอลฟ์ไม้มักจะกลับไปที่ป่าพร้อมกับลูกหลังจากที่เด็กๆโตขึ้น นี่คือทั้งหมดที่ข้ารู้ มันเป็นเผ่าที่ลึกลับ"
การแสดงออกของแองเจเล่เปลี่ยนไปและคิดอยู่ครู่หนึ่ง
"ถ้าเช่นนั้นแม่ของข้าก็ไม่ใช่มนุษย์ เธอพาพี่ชายของข้าไปเพื่อรับมรดกครอบครัวของเธอและข้าถูกทิ้งไว้กับพ่อของข้าด้วยเหตุผลบางอย่าง"
"ท่านพูดถูก"
"มันเป็นไปได้ไหมที่จะหาเอลฟ์ไม้ให้ข้าสักคน" แองเจเล่สงสัย
"ข้าเกรงว่ามันจะเป็นไปไม่ได้" จัสตินส่ายหัว
"เอลฟ์ไม้ถูกจับขายเป็นทาสเนื่องจากรูปลักษณ์ที่น่าดึงดูดในสมัยก่อน ด้วยเหตุนี้พวกเขาจึงเข้าหามนุษย์เพื่อสืบพันธุ์เท่านั้น นอกจากนี้พวกเขายังเป็นหนึ่งในเผ่าพันธุ์ที่สนุกกับการตระเวนไปรอบๆป่าที่แตกต่างกันดังนั้นข้าจึงคิดว่าพวกเขาได้ออกจากพื้นที่นี้ไปแล้ว"
แองเจเล่หลับตาโดยไม่ได้ตอบคำพูดของจัสติน ดูเหมือนว่าเขากำลังคิดอะไรบางอย่าง
"พวกเขาเป็นพวกเตร็ดเตร่ใช่ไหม ถ้าพวกเขาจากไปแล้วข้าก็จะหยุดมองหาพวกเขา ข้าเกลียดการเสียเวลา" แองเจเล่ลืมตาและพูด
"ข้อมูลที่เรารวบรวมมาจากหนึ่งในเจ้าชายเอลฟ์ไม้ เขาเคยซื้อขายทรัพยากรกับพันธมิตรครั้งหนึ่ง แม้ว่ามันจะเป็นเพียงครั้งเดียวที่เราสื่อสารกันแต่เราก็ยังได้ของที่มีมูลค่าบางอย่าง นอกจากนี้พันธมิตรยังต้องการค้นหาสถานที่ที่พวกเขาอาศัยและ....ข้าคิดว่าท่านคงรู้ว่าเราพยายามทำอะไรแต่พวกเขาก็จากไปทันทีหลังจากที่ทำการค้าเสร็จ"
"มนุษย์เป็นพวกละโมบโลภมาก ข้าเข้าใจ" แองเจเล่พูด
"เจ้าชายจัสตินการค้าเกิดขึ้นเมื่อไหร่"
"ห้าปีก่อน" จัสตินตอบ
"มันเป็นเวลานานแล้ว" แองเจเล่รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะติดตามเอลฟ์ไม้หลังจากที่ผ่านไปห้าปี พวกเขาจะต้องมีเทคนิคพิเศษที่ลบร่องรอยของพวกเขาได้ แองเจเล่แน่ใจว่าเอลฟ์ไม้มีระบบคาถาของพวกเขาเอง
"เอาล่ะ ตอนนี้ข้าจะต้องกลับไปที่รถม้าของข้า แจ้งยามถ้าท่านต้องการพูดกับข้า" จัสตินลุกขึ้นยืน
"ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือเจ้าชาย" แองเจเล่โค้งให้เล็กน้อย
จัสตินและลูกสาวของเขากลับไปที่รถม้าสีเทา แองเจเล่นั่งข้างหน้าต่างและเริ่มทำสมาธิ
ข้างนอกมันเริ่มมืด แองเจเล่ลืมตาหลังจากที่ผ่านไปหลายชั่วโมง
'19.54'
เขาหยิบนาฬิกาคริสตัลออกมาจากกระเป๋าและตรวจสอบเวลา มันเป็นเวลาหนึ่งทุ่มห้าสิบสี่นาที
แองเจเล่ซื้อนาฬิกาคริสตัลเมื่อเขายังอยู่ในโรงเรียนพันธมิตร คุณภาพของมันสูงอย่างเห็นได้ชัด มันไม่มีรอยแตกแม้แต่ร้อย
รถม้าได้หยุดเคลื่อนไหวแล้ว เขาได้ยินเสียงทหารตะโกนและเดินออกไปข้างนอก ดูเหมือนว่าพวกเขากำลังตั้งค่าย
แองเจเล่เปิดประตูและมองไปรอบๆ ต้นไม้และใบหน้าแทบจะมองไม่เห็นภายใต้แสงไฟสลัวๆ มีกองไฟอยู่ตรงกลางและมีทหารหลายคนให้อาหารม้า มีอัศวินสองคนนั่งข้างเปลวไฟกำลังดูแลอุปกรณ์ของพวกเขาอย่างระมัดระวัง
แองเจเล่มองเห็นกลุ่มของทหารลาดตระเวนรอบๆค่ายผ่านช่องว่างระหว่างต้นไม้
"ฝันดีไหมนายท่าน" ทหารขี่ม้ากระโดดลงมาจากหลังม้าหลังจากที่เห็นแองเจเล่
"มันดึกแล้ว เราต้องตั้งค่ายที่นี่ พ่อครัวทำซุปเนื้อแล้ว คืนนี้เรามีเครปและสตูว์มันฝรั่งเนื้อ นอกจากนี้เรายังมีผลไม้ ข้าหวังว่าท่านจะไม่ว่าอะไร"
แองเจเล่ส่ายหัว "มันเยี่ยมมาก ข้าไม่ได้คาดหวังว่าเราจะมีอาหารจานร้อนในขณะที่เดินทาง"
เขามองลงไปและเห็นลูกบาศก์ไม้สีน้ำตาลในมือขวาของอัศวิน
"นั่นคืออะไร"
อัศวินเห็นแองเจเล่มองที่มือของเขา เขายิ้มและโชว์ลูกบาศก์ไม้
"มันเป็นงานอดิเรกของข้า ข้าชอบการแกะสลักและข้ามักจะฝึกฝนเมื่อข้ามีเวลาว่าง ข้าขอโทษด้วยถ้ามันขัดสายตาท่าน"
แองเจเล่มองไปที่ไม้แกะสลักในมือของอัศวินและเห็นใบหน้าที่คุ้นเคย
"อิสซาเบลใช่ไหม"
อัศวินหน้าแดงและเก็บเข้าไปในกระเป๋าทันที
"ไม่...คือ...ข้ายังทำไม่เสร็จเลย"
แองเจเล่มองไปที่อัศวินหนุ่ม มีรอยยิ้มอ่อนโยนบนใบหน้าของเขา
"เจ้ารับใช้เจ้าชายมานานแค่ไหนแล้ว"
อัศวินตอบเสียงต่ำ "11 ปีครับ..."
"ข้ารู้สึกได้ถึงความรักของเจ้าต่อลูกสาวของเจ้าชาย สิบเอ็ดปีใช่ไหม เจ้าเฝ้าดูเธอเติบโตขึ้นดังนั้นข้าเชื่อว่าเจ้าจะดูแลเธอได้ดี" แองเจเล่ตบไหล่ของอัศวินเบาๆ
"เจ้ารู้อะไรไหม ข้าสามารถพูดกับเจ้าชายให้เจ้าได้และข้าจะโน้มน้าวให้เขาปล่อยให้เจ้าแต่งงานกับอิสซาเบล"
อัศวินยังคงหน้าแดงอยู่ เขาตกใจมากจนพูดไม่ออก
"เจ้าคิดว่าอย่างไร ถ้าเจ้าไม่ต้องการตอนนี้ข้าก็จะไปรับประทานอาหารค่ำก่อน" แองเจเล่หันกลับไป
"ได้โปรดเถอะนายท่าน! ความรักของข้าสำหรับเธอคือความรักที่แท้จริง!" อัศวินตะโกน
แองเจเล่หัวเราะเบาๆ เขาหดหู่มาหลายวันเนื่องจากการตายของแม็กกี้แต่ชายคนนี้ทำให้เขาดีขึ้น
เช้าวันต่อมาแองเจเล่ก็ไปที่รถม้าของจัสติน เขาได้สแกนอัศวินด้วยซีโร่เพื่อตรวจสอบให้แน่ใจว่าเขากำลังพูดความจริง แองเจเล่แนะนำอัศวินต่อจัสตินและบอกเขาว่าชายหนุ่มรักลูกสาวของเขามากแค่ไหน น่าแปลกใจที่จัสตินรู้อยู่แล้วว่าชายหนุ่มคิดอะไร เขาเห็นด้วยกับการแต่งงานของพวกเขาทันทีหลังจากที่ได้ยินคำพูดของแองเจเล่และมีความสุข
"อัศวินเบาดี้ได้ทำหน้าที่ให้ข้าเป็นอย่างดี 11 ปีและข้ารู้ว่าเขาชอบอิสซาเบล" จัสตินกำลังให้อาหารลูกสาวด้วยเห็ดสดที่เพิ่งทำเมื่อเช้านี้ด้วยช้อน
"เพราะเหตุนี้ข้าถึงไม่ได้บอกให้เบาดี้เข้าร่วมกองทัพ ข้าคิดว่าท่านรู้อยู่แล้วว่าเขาเป็นอัศวินขั้นสูงและถ้าเขาทำภารกิจนี้เขาก็จะได้รับดินแดนขนาดเล็ก ข้าคิดว่าเขาจะกลายเป็นแกรนด์อัศวินในสักวันหนึ่ง"
แองเจเล่กำลังกินซุปเห็ดด้วยเช่นกัน "มันเป็นสถานการณ์ที่ได้กันทั้งสองฝ่าย เขาใช้เวลาว่างส่วนใหญ่ในการแกะสลักลูกสาวของเจ้า เบาดี้บอกข้าว่ามันเป็นครั้งแรกที่เขาแกะสลักให้ลูกสาวของเจ้าแต่เขาทำมันได้รวดเร็วจนข้านึกภาพไม่ออกว่ากี่ครั้งที่เขาได้ฝึกซ้อมในช่วงหลายปีที่ผ่านมา"
รถม้าเดินทางอย่างช้าๆและจัสตินกำลังจะพูดอะไรบางอย่างแต่เขาถูกขัดจังหวะโดยบางคนที่พูดภาษารูดินข้างนอก อาจจะมีคนแปลกหน้าถามทหารเกี่ยวกับเส้นทางไปยังเมืองแห่งหนึ่ง รถม้าหยุดชั่วครู่และเดินทางต่อ
หลังจากผ่านไปหลายนาทีแองเจเล่ก็เห็นรถม้าสีขาวหลายคันจอดอยู่ริมถนนผ่านหน้าต่าง มีสินค้าจำนวนมากอยู่ในรถเข็นข้างหลังพวกเขา
"บางทีอาจจะเป็นคาราวาน" จัสตินพูดเสียงต่ำ
พ่อค้าจอดรถม้าของพวกเขาและรออยู่ข้างถนน พวกเขากำลังรอให้รถม้าของเจ้าชายผ่าน พ่อค้าในชุดขุนนางสีดำยืนอยู่ด้านข้างและถอดหมวกของเขาในขณะที่รถม้าของจัสตินผ่าน
"ตามลักษณ์ที่เห็นพวกเขาจะมุ่งหน้าไปยังอาเรียและซินบัค มีประชาชนหลายสิบคนเข้าเมืองทั้งสองทุกวัน" จัสตินอธิบายต่อ
"หลายสิบงั้นหรือ ข้าคิดว่าตอนนี้ข้ารู้แล้วว่าอาเรียมันใหญ่และวุ่นวายแค่ไหน" แองเจเล่ตกใจเล็กน้อย
"แน่นอน มันเป็นเมืองที่ดีที่สุดในพันธมิตร"
แองเจเล่คุยกับจัสตินเกี่ยวกับเมืองครู่หนึ่งและกลับไปที่รถม้าของเขา
********************
ครึ่งเดือนต่อมา
ในตอนเที่ยง
ภายในกลุ่มต้นไม้มองเห็นเมืองที่ล้อมรอบด้วยกำแพงอิฐสีดำสูง อาคารและบ้านภายในเมืองมีสีและขนาดที่แตกต่างกัน
มีถนนสีเทากว้างเชื่อมต่อกับหนึ่งในทางเข้าของเมือง
คาราวานค่อยๆเดินทางเข้าไปในประตูเมือง ผู้คนหยุดและยืนหลบด้านข้างหลังจากที่เห็นสัญลักษณ์ที่ประตูของรถม้า
คนเดินเท้าโค้งตัวในขณะที่รถม้าผ่านพวกเขา
มีเนินเขาอยู่สองด้านของทางเข้าและมีหอสังเกตการณ์ถูกสร้างอยู่บนสุด มีประตูเหล็กหนาสีดำห้อยอยู่เหนือประตู มันถูกดึงขึ้นด้วยเชือกหลายสิบเส้น ประตูสามารถหล่นลงมาได้ทุกเวลาเพื่อป้องกันไม่ให้นักเดินทางที่ไม่ได้รับอนุญาตผ่านเข้าไป
คาราวานค่อยๆเข้าไปที่ประตู มันเคลื่อนที่ผ่านระหว่างกำแพงหินสีดำ นอกจากนี้ยังมีพลธนูสองแถวลาดตระเวนอยู่ด้านบนของกำแพง ภายในรถม้าสีดำมีใครบางคนกำลังเฝ้าดูยามด้วยสายตาที่แหลมคม
มันเป็นชายหนุ่มที่มีผมยาวสีน้ำตาล ดวงตาของเขาสดใสและแหลมคม ชุดลคุมสีดำที่เขาสวมนั้นสะอาดและเรียบ ใบหน้าของชายหนุ่มซีดและแสงสะท้อนสีเงินที่ผิวของเขาทำให้ดูเหมือนว่าเขาไม่มีเลือด
เขาเป็นแองเจเล่ที่ได้รับเชิญมาที่เมืองหลวงโดยสภา
แองเจเล่ยื่นหัวออกไปข้างนอกและมองไปที่พลธนูบนกำแพง
"ที่นี่มีการป้องกันที่แข็งแกร่ง...." แองเจเล่พึมพำและพยักหน้า
"มีนักธนูระดับอัศวินมากมายบนกำแพง พวกเขายังไม่ถึงขั้นสูงแต่การมอบหมายนักรบแบบพวกเขาเพื่อคุ้มกันทางเข้าเป็นการตัดสินใจที่ฉลาด ข้าสงสัยว่าที่นี่กองทัพแข็งแกร่งขนาดไหน มีแกรนด์อัศวินอยู่แน่นอน ที่จริงแล้วข้าสงสัยว่ามีอะไรอยู่เบื้องหลังประตูเหล็กขนาดใหญ่นี้"
