ตอนที่ 123: การส่งเสริม (2)
"ในขณะที่แองเจเล่เป็นพ่อมดฝึกหัดขั้นที่สามและได้ตรงตามเงื่อนไขในการทำลายขีดจำกัด ตามกฎของโรงเรียนข้าจะให้น้ำอสุเขาหนึ่งหลอด" ลิเลียน่ามีการแสดงออกแปลกๆบนใบหน้าของเธอ แองเจเล่บอกไม่ได้ว่าเธอหัวเราะหรือร้องไห้ เธอได้นำหลอดขนาดเล็กที่ทำจากคริสตัลวัลคาไนซ์ที่มีของเหลวสีทองอยู่ภายในออกมาจากชุดคลุมของเธอ
ลิเลียน่าวางหลอดไว้บนฝ่ามือของแองเจเล่
"เจ้าคือลูกศิษย์คนที่สิบสามของข้า ข้าหวังว่าเจ้าจะจำไว้ว่าเจ้าไม่ควรสูญเสียตัวเองและอารมณ์ที่ไร้เหตุผลเพื่อพลัง"
"ครับอาจารย์" แองเจเล่จับหลอดอย่างระมัดระวัง
"ข้าขอให้เจ้าโชคดี" ลิเลียน่าพูด "ขอโทษด้วยสุภาพบุรุษและสุภาพสตรีทุกท่าน ข้ายังมีการทดลองอยู่ข้าจึงต้องออกไปก่อน"
เธอมองไปที่ผู้ชายหัวล้าน "แก๊ซเจ้าควรจะมัดระวังให้มากขึ้น ถ้าเจ้าถูกจับได้ในซานเตียโก้มันก็ไม่มีอะไรที่ข้าสามารถทำได้"
ชายหัวล้านยิ้ม "ขอบคุณครับอาจารย์ ข้าจะจัดการและกลับมาก่อนที่อาจารย์จะรู้ตัวอีก"
"ดี" ลิเลียน่าหันไปกลับไปและก้าวไปข้างหน้า ร่างกายของเธอหายเข้าไปในกลุ่มควันดำ
ชายหัวล้านได้เริ่มโปร่งใสอย่างช้าๆและก็หายตัวไปเช่นกัน
"อาจารย์ระมัดระวังมากกว่าเดิม" ผู้หญิงผมบลอนด์หัวเราะเบาๆ
"ระวังคำพูดของเจ้าด้วย" ผู้ชายที่สวมหน้ากากพูดเสียงเข้ม "เราจะไม่ตัดสินอาจารย์ของเรา"
"ช่างมันเถอะ" ผู้หญิงจิบไวน์
คนในห้องเริ่มเริ่มคุยกันเป็นกลุ่มเล็กๆ
หลังจากผ่านไปหลายนาทีคนส่วนใหญ่ก็คุยกันเสร็จในขณะที่พวกเขาดื่มไวน์หมด พวกเขาวางแก้วไวน์ลงและหายไปในควันดำเหมือนลิเลียน่า
มีเพียงคนไม่กี่คนที่ยังอยู่ในห้อง แองเจเล่กำลังยืนอยู่ตรงกลางของพวกเขาแต่ไม่มีใครเข้ามาหาเขา พ่อมดเหล่านี้ไม่ได้มาที่นี่เพื่อทักทายเขา พวกเขามีโอกาสดีดังนั้นพวกเขาจึงแลกเปลี่ยนข้อมูลหรือทรัพยากร
ลิเลียน่าจะใช้ข้ออ้างแบบนี้เพื่อจัดงานดังนั้นพวกเขาจึงสามารถกระชับความสัมพันธ์กับคนอื่นๆได้ เธอได้รับแองเจเล่เป็นศิษย์อย่างเป็นทางการของเธอดังนั้นเธอจึงใช้ข้ออ้างนี้เพื่อรวบรวมศิษย์ทั้งหมดของเธอมาที่นี่
ในฐานะที่เป็นพ่อมดฝึกหัดขั้นที่สามแองเจเล่ไม่ได้ดึงดูดความสนใจของทุกคนเพราะศิษย์คนอื่นๆเป็นพ่อมดทางการแล้ว บรรดา'ชุดคลุมดำ'ได้เคารพเขาโดยการดื่มกับเขา
แองเจเล่ไม่ได้กังวล จุดประสงค์หลักของเขาคือการได้รับน้ำอสุ
"แองเจเล่ ริโอใช่ไหม" ชายชราคนหนึ่งเดินเข้ามาและถาม "แม้ว่าเจ้าจะมีระดับพรสวรรค์ต่ำและข้าไม่แน่ใจว่าเจ้าสามารถทำลายขีดจำกัดได้หรือไม่ แต่มันก็ยังเหลือเชื่อสำหรับเจ้าในการมาถึงจุดนี้ด้วยวัยเยาว์ ชื่อของข้าคือแดเนียล เคอร์ติส ข้าได้ยินว่าเจ้าซื้อสมุนไพรหายากมาจากอาจารย์ ข้ายังมีเหลืออยู่ในห้องของข้าเจ้าต้องการพวกมันไหม"
แองเจเล่ยิ้มอย่างสุภาพ "แน่นอนครับ แต่ข้าไม่สามารถซื้อวัสดุที่หายากเหล่านั้นได้"
"เจ้ามีหินเวทมนต์มากแค่ไหนหรือว่าเจ้ามีอะไรมาเสนอหรือไม่" แดเนียลแตกต่างจากชุดคลุมคนอื่นๆ มันดูเหมือนว่าเขาจะไม่สนใจว่าแองเจเล่ยังเป็นชุดคลุมเทา
"เจ้าตั้งราคามาสิ" มันดูเหมือนแดเนียลเป็นเพื่อนที่ดี อย่างไรก็ตามเขาสังเกตเห็นคนอื่นๆมองพวกเขาด้วยความรังเกียจหลังจากที่เห็นแดเนียลพูดกับเขา แดเนียลอาจเป็นพ่อมดที่อ่อนแอที่สุดในหมู่ศิษย์ของลิเลียน่า
"หินเวทมนต์ปกติ 1,000 ก้อนเป็นอย่างไร แม้ว่าสมุนไพรของข้าจะหาไม่ยากพวกมันก็ยังมีค่าอย่างน้อยหินเวทมนต์ 1,000 ก้อน ข้าคิดว่าเจ้าจะใช้พวกมันเพื่อทำยาใช่ไหม เจ้าไม่ต้องการสมุนไพรที่มีคุณภาพสูง" แดเนียลยิ้ม
แองเจเล่พยักหน้า "ตกลง คุณว่างตอนไหน"
แดเนียลมองไปที่แองเจเล่ "ข้าซื้อสมุนไพรกลับมาที่โรงเรียน เจ้ากำลังพูดกับคนจริงๆ ข้าไม่ได้ใช้ภาพสะท้อนเหมือนคนอื่นๆ"
********************
หลังจากงานเลี้ยงแองเจเล่ได้ทำการค้ากับแดเนียลและบอกให้พ่อมดฝึกหัดขั้นที่สองช่วยขนสมุนไพรกลับไปที่ห้องของเขา
ก่อนหน้านี้เขาได้รับหินเวทมนต์มา 5,000 ก้อน แต่ตอนนี้เขาเหลือประมาณ 2,000 ก้อน เขาตระหนักได้ว่าการเป็นพ่อมดมันสิ้นเปลืองแค่ไหน
แองเจเล่ใช้เวลาส่วนใหญ่ในการเตรียมตัวทำลายขีดจำกัด เขาไม่ได้พยายามหาพ่อมดฝึกหัดทั้งสามคนที่ฆ่าม้าของเขาในป่า เขาตัดสินใจที่จะแก้แค้นหลังจากที่เขากลายเป็นพ่อมดทางการ แองเจเล่ไม่ได้รับอนุญาตให้โจมตีพวกเขาในตอนนี้ อย่างไรก็ตามเขาจะได้รับสิทธิมากขึ้นในโรงเรียนหลังจากที่ประสบความสำเร็จในการทำลายขีดจำกัด
เขานำหินเวทมนต์ 1,000 ก้อนไปซื้อวัสดุต่างๆจำนวนมาก
เขาซื้ออุปกรณ์ที่จำเป็นจากแผนกยาและเตรียมตัวสำหรับการสร้างยาฝันร้ายแล้ว เหตุผลที่ว่าทำไมเขาซื้อสมุนไพรหลายชนิดจำนวนมากเนื่องจากเขาไม่ต้องการให้คนอื่นรู้ว่าเขามีสูตรยาฝันร้าย พ่อมดฝึกหัดน่าจะคิดแค่ว่าแองเจเล่กำลังฝึกปรุงยา
นอกจากน้ำอสุลิเลียน่ายังเสนอห้องที่ดีกว่านี้ให้แองเจเล่ที่มันถูกสงวนไว้สำหรับพ่อมดฝึกหัดขั้นที่สามแต่แองเจเล่ปฏิเสธ
มันไม่มีเวลาพอที่จะทำความคุ้นเคยกับห้องใหม่ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะอยู่ในหอพักของเขาเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการทำลายขีดจำกัด
รองอาจารย์ใหญ่ของโรงเรียนได้เรียกแองเจเล่และพ่อมดฝึกหัดอีกสองคนที่กำลังเตรียมพร้อมสำหรับการทำลายขีดจำกัด มันเป็นการประชุมที่จัดขึ้นในห้องเล็กๆ นี่เป็นครั้งแรกที่แองเจเล่ได้พบกับคณะผู้บริหารของโรงเรียน
ในขณะที่แองเจเล่พูดกับพ่อมดฝึกหัดคนอื่นๆในระหว่างการทางที่เดินไปห้องในที่สุดเขาก็รู้เกี่ยวกับโครงสร้างทั่วไปของโรงเรียน
ในขณะนี้วิทยาลัยแรมโซด้าดำเนินการโดยรองอาจารย์ใหญ่สองคน แต่ละสาขามีหัวหน้าของสาขานั้นๆและอาจารย์ทำงานภายใต้คำสั่งของหัวหน้าสาขา พ่อมดฝึกหัดขั้นที่สามจะกลายเป็นศิษย์ทางการของอาจารย์ของพวกเขา พวกเขาไม่สนใจพ่อมดฝึกหัดที่มีขั้นที่ต่ำกว่านี้
ไม่มีใครรู้ว่าอาจารย์ใหญ่เป็นใครแต่เขาจะกลับมาตรวจสอบโรงเรียนทุกๆสามสิบปี วัตถุประสงค์หลักขององค์กรพ่อมดนี้ไม่ใช่การฝึกพ่อมดฝึกหัด มันได้ทำสงครามกับองค์กรพ่อมดอื่นๆหลายครั้ง ดูเหมือนว่าโรงเรียนถูกสร้างขึ้นเพื่อปกป้องอะไรบางอย่าง
อย่างไรก็ตามแองเจเล่ได้ตัดสินใจที่จะให้ความสำคัญกับการเตรียมตัวก่อนที่จะหาข้อมูลนี้
สิบวันต่อมาแองเจเล่ก็อยู่ในห้องของเขาและพยายามปรุงยาฝันร้าย
ด้วยการคำนวณที่แม่นยำและการจำลองของชิปอัตราความสำเร็จของเขาสูงกว่าพ่อมดฝึกหัดทั่วไปจากสาขายา ยาฝันร้ายเป็นยาระดับสูงและอัตราความสำเร็จของแองเจเล่ก็สูงกว่าสิบเปอร์เซ็นต์
สูตรของยาฝันร้ายซับซ้อนกว่ายาอื่นๆแต่แองเจเล่สามารถวิเคราะห์ได้อย่างง่ายดาย
*******************
สิบห้าวันต่อมา....
แองเจเล่ยืนอยู่ข้างโต๊ะของเขาพร้อมกับขวดที่มีของเหลวสีแดงในมือ
"ในที่สุดมันก็สำเร็จ" เขาพึมพำขณะที่เขาส่ายขวดขนาดเล็กในมือ สีของของเหลวเปลี่ยนจากสีแดงเป็นสีน้ำเงินภายในไม่กี่วินาที
แองเจเล่ส่ายขวดอีกครั้งและสีของของเหลวก็กลับมาเป็นสีแดงอย่างรวดเร็ว
"น่าเหลือเชื่อจริงๆ....นี่คือยาฝันร้ายที่ลึกลับ"
แองเจเล่ใช้เวลามากกว่าสิบวันในการปรุงยาฝันร้ายหนึ่งขวด
'ตอนนี้ข้าได้ดำเนินการมาถึงขั้นสุดท้ายแล้ว' แองเจเล่รู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย
'ซีโร่แสดงข้อมูลคาถาป้องกันที่ปรับปรุงแล้ว'
[รูปแบบคาถาประสบความสำเร็จในการแก้ไข รูปแบบที่ใช้: คาถาความร้อนสูง คาถาโลหะและบาเรียเกลียว การจำลองสิบห้าครั้งเสร็จสิ้น ทุกครั้งประสบความสำเร็จ]
แองเจเล่พยักหน้าและยิ้ม เขาพอใจกับผล
เขานำนาฬิกาคริสตัลออกมาจากกระเป๋าข้างเตียงและตรวจสอบเวลา
19:23.
"อืม......ห้องในโรงเรียนได้ถูกป้องกันโดยบาเรียแต่....." ทันใดนั้นแองเจเล่ก็หยุดพูด
[สิ่งมีชีวิตที่มีพลังงานสูงกำลังใกล้เข้ามา] ซีโร่เตือน แองเจเล่เห็นจุดสีดำวิ่งที่พื้นห้องของเขา
แองเจเล่สงบลง เขามองไปที่จุดสีดำ มันเป็นแมลงสีดำขนาดจิ๋ว
แมลงนี้มีรูปร่างกลมและมีขนาดเท่าเล็บนิ้ว มันมีหกขาและมันวิ่งไปรอบๆอย่างรวดเร็ว
อนุภาคพลังงานบนประตูไม่ได้มีปฏิกิริยาใดๆกับมัน การปรากฏตัวของแมลงทำให้เขานึกถึงแมลงที่ควบคุมโดยอาจารย์ลิเลียน่าของเขา ด้วงของเธอดูคล้ายกับสิ่งนี้ ถ้าหากไม่มีชิปแองเจเล่จะไม่สังเกตเห็นมัน
แองเจเล่ไม่ได้หยุดสิ่งที่เขากำลังทำแต่เขาซ่อนยาฝันร้ายไว้ในแขนเสื้อข้างขวา
"เตรียมตัวพร้อมหมดแล้ว ข้าหวังว่าข้าจะประสบความสำเร็จ....." แองเจเล่พึมพำ เขาดูหดหู่เล็กน้อย "ข้าขอให้ข้าโชคดี...." เขาถอนหายใจและเริ่มจัดโต๊ะที่ยุ่งเหยิงของเขา
ด้วงสีดำได้หยุดชั่วครู่หลังจากที่ได้ยินเสียงของแองเจเล่ก่อนที่มันจะไปตรงมุมห้องแล้วเปลี่ยนเป็นควันสีดำและหายไป
แองเจเล่รู้สึกโล่งใจหลังจากที่ด้วงหายไป
'อาจารย์ได้ส่งด้วงของเธอเข้ามาในห้องข้าหลายครั้ง พวกมันจะมาที่นี่ทุกๆสองวัน ข้าไม่คิดว่าอาจารย์จะคาดหวังไว้สูงกับพ่อมดฝึกหัดขั้นที่สามอย่างข้า....' เขาอมยิ้ม 'ข้าไม่รู้ว่าทำไมแต่ข้าคิดว่าการเตรียมตัวของข้าเสร็จแล้ว'
เขานำยาฝันร้ายออกมาอีกครั้งและเรียงหลอดน้ำอสุทั้งสามหลอดบนโต๊ะ แองเจเล่คว้ามาหนึ่งหลอดและยืนอยู่ข้างๆโต๊ะเงียบๆ
"วิญญาณนิรันดร์ควรกลับไปยังมาตุภูมิ" เขาร่ายคาถา
แคร๊ก
จุกหลอดในมือของเขาได้เปิดออกและอีกสองหลอดบนโต๊ะก็เปิดเช่นกัน
มีความมุ่งมั่นในสายตาของแองเจเล่ เขายกหลอดขึ้นและกลืนของเหลวสีทอง
เขาวางหลอดที่ว่างเปล่าลงและคว้าหลอดอีกสองหลอด
เมื่อเขาดื่มยาทั้งหมดพร้อมกับยาฝันร้ายแล้วเขาก็เอาหลอดที่ว่างเปล่าทั้งหมดกลับเข้าไปในกระเป๋าของเขา
แองเจเล่นั่งขัดสมาธิบนเตียง เขารู้สึกว่าคอและท้องของเขากำลังเผาไหม้ราวกับว่ามีไฟกำลังเผาอยู่ภายในร่างกายของเขา
เขาหลับตาลงช้าๆ
ตูมมม
มีเปลวไฟสีเทาซีดออกมาจากผิวของเขา "ข้าต้องทำได้....."