TXV – 5 เรียกเราว่า ‘พี่ใหญ่’
TXV – 5 เรียกเราว่า ‘พี่ใหญ่’
ตอนที่เซี่ยเหล่ยออกมาจากโรงพยาบาลในช่วงเวลานั้นมันก็ค่อนข้างที่จะดึกแล้ว
ขณะเซี่ยเหล่ยมาถึงบ้านเขาจะเข้าไปนั่งในห้องนั่งเล่นในระหว่างนั้นน้องสาวของเขาเซี่ยเสวียเดินออกมาจากห้องข้องเธอ
เซี่ยเสวียเธอมีอายุ 18 ปี เธอรูปร่างละม้ายคล้ายคลึงกับเซี่ยเหล่ยเอามากๆเธอมีความสูง 170 เซนติเมตรและมีขาที่เรียวยาวและมีความสูงที่ดี เธอเป็นหญิงสาวรูปร่างสูงใหญ่ที่น่ารักมากๆ
“พี่เหล่ยมีงานยุ่งมากเลยหรอใน 2 วันที่ผ่านมา ? หนูพยายามจะโทรหาพี่แต่พี่ก็ปิดโทรศัพท์หนูเป็นห่วงพี่มากรู้ไหม !” เซี่ยเสวียเริ่มดุเซี่ยเหล่ยแต่ทุกคำที่เธอดุเป็นเพราะว่าเธอเป็นห่วงพี่ชายเธอ
เซี่ยเหล่ยยิ้มและพูดว่า “พี่ไม่อยากปลุกน้องหน่ะตอนที่พี่ไปทำงาน เซี่ยเสวียกำลังรอพี่มีอะไรรึปล่าว ? ”
“ไปโดยไม่บอกน้องเนี่ยนะ น้องจะนอนหลับสนิทได้ยังไงถ้าพี่ไม่กลับมาบ้าน ?” ริมฝีปากของเธอบิดเล็กน้อย เซี่ยเหล่ยเป็นเหมือนเสาหลักของครอบครัวเขาคือโลกทั้งใบสำหรับเซี่ยเสวียและเขาเป็นคนเดียวที่เธอสามารถพึ่งพาได้แล้วเธอจะไม่ห่วงพี่ชายของเธอได้ยังไง ?
“ไม่มีอะไรหรอก…. พี่..ทำงานพิเศษนิดหน่อย” เซี่ยเหล่ยกล่าว “นั่งลงสิพี่มีอะไรจะบอกน้อง”
“อะไรหรอ ?” เซี่ยเสวียนั่งข้างๆเซี่ยเหล่ยและเธอมองไปที่พี่ชายเธออย่างใจจดใจจ่อ
เซี่ยเหล่ยนำเงินออกจากกระเป๋าแล้ววางลงบนมือของเซี่ยเสวีย “เงิน 30000 หยวนสิ่งนี้สำหรับค่าเทอมของน้อง”
“30000 หยวน ?” เซี่ยเสวียตกใจกับเงินจำนวนเยอะขนาดนี้ “พี่เหล่ยไปเอาเงินมากมายขนาดนี้มาจากไหน ? ไม่ได้ทำสิ่งไม่ดีมาใช่มั้ย ? ห๊ะ ?”
เซี่ยเหล่ยแกล้งชักสีหน้าแบบไม่พอใจ “น้องพูดอะไรน่ะ ? พี่ชายของน้องเป็นคนแบบนั้นหรอ ? ความเป็นจริงก็คือพี่ได้ไปช่วยเหลือคนนึงในวันนี้และคนมีหน้ามีตาในสังคมและร่ำรวยเขาจึงนั้นให้ค่าตอบแทนพี่ 50000 หยวน และคิดว่าเงินเหล่านี้สวรรค์อาจจะส่งให้เราใช้มันก็ได้ ไม่ต้องคิดอะไรมากหรอก รับมันไว้แล้วก็ใช้มันซะ”
“พี่ไปช่วยคนคนนึงไว้ ?” เซี่ยเสวียจับท่าทีพิรุธของเซี่ยเหล่ยได้และคำอธิบายของพี่ชายของเธอนั้นมันไม่เข้าท่าเลยเพราะเธอเชื่อว่าเงินคงไม่ได้ง่ายดายขนาดนี้
เซี่ยเหล่ยกลัวว่าน้องสาวของเขาจะสงสัยตัวเขาไปมากกว่านี้เขาจึงหยิบนามบัตรของหลงบิงและนำไปวางบนมือของเซี่ยเสวีย “นี่คือชื่อของเธอคนนั้น เธอมาจากเมืองชิงตู่ ถ้าน้องมีปัญหาอะไรสามารถโทรไปหาเธอได้”
ในที่สุดเซี่ยเสวียก็เชื่อคำพูดของเซี่ยเหล่ยเธอยิ้มและพูดว่า “ฮิ ฮิ ...เธอคนนั้นเป็นผู้หญิงหรอ ? เธอสวยมั้ย ?”
ภาพลักษณ์ของหลงบิงที่อยู่ที่ปรากฏในใจของเซี่ยเหล่ยและเขาก็ตอบโดยทันทีว่า “สวยมาก สวยสุดๆเลยล่ะ”
“โอ้ น่าเลื่อมใสยิ่งนัก เธอให้เบอร์โทรมาแล้ว มันเป็นสัญญาณที่ดี ?” เซี่ยเสวียยิ้มแบบล้อเลียน “พี่เหล่ยก็ไม่ใช่ไก่อ่อนแล้วนะชวนเธอมาดื่มน้ำชากับพวกเราสิ หรือทำอะไรบางอย่างให้เธอกลายมาเป็นพี่สะใภ้ของน้องเร็วๆนะ”
“พูดอะไรเพ้อเจ้อ มันไม่ขำเลยนะ” เซี่ยเหล่ยยังแกล้งทำเป็นว่า “น้องไปเตรียมตัวที่จะไปโรงเรียนในวันพรุ่งนี้เถอะ น้องยังควรอยู่ที่โรงเรียนอีก 2-3 วัน อย่ากลับมาบ้านก่อนล่ะ”
“ทำไมล่ะ ?” เซี่ยเสวียเริ่มมีอาการไม่พอใจ
เซี่ยเหล่ยกล่าวว่า “คือเรื่องมัน…..”
เซี่ยเสวียหัวเราะคิกคักมาพูดว่า “ก็ได้ พี่ต้องการที่จะพาพี่สะใภ้ของน้องมาที่บ้านใช่ไหมล่ะ ? พี่ไม่อยากให้น้องเป็นก้างขวางคอใช่ไหม ? ตกลง ! น้องจะทำตามที่พี่ขอน้องจะไปอยู่หอพักกับเพื่อนในวันพรุ่งนี้”
เซี่ยเหล่ยยังคงไม่มั่นใจที่จะให้เธออยู่ห่างจากตัวเราและอยู่ห่างจากบ้านแต่มันคงจะปลอดภัยมากกว่าถ้าเธอไกลห่างจากปัญหาเหล่านี้ เฉินฉัวหู่มันคงจะไม่ให้เขาอยู่เย็นเป็นสุขอย่างแน่นอนมันต้องหาวิธีมาทำร้ายครอบครัวของเราแน่ๆ การที่ให้เซี่ยเสวียไปอยู่ในโรงเรียน มันคงจะทำให้เธอปลอดภัยที่สุดแล้ว
“พี่เหล่ยยังไม่ได้กินข้าวใช่มั้ย ? น้องจะทำก๋วยเตี๋ยวให้พี่ทานนะ” เซี่ยเสวียเริ่มแสดงความห่วงใยต่อพี่ชายของเธอเพราะว่าเธอกลัวพี่ชายเธอเป็นโรคกระเพาะ
คำพูดของเซี่ยเสวียทำให้ท้องเขาส่งเสียงร้องออกมาโดยทันทีเพราะว่าเขาไม่ได้กินอะไรเลยแม้แต่น้ำสักแก้วกับข้าวสักจานในขณะที่เขาอยู่ในมาเก๊า ไม่มีอะไรตกถึงท้องเขามาเป็นเวลานานแล้ว
“งั้น น้องจะไปทำก๋วยเตี๋ยวให้พี่ทานเดี๋ยวนี้” เซี่ยเสวียลุกขึ้นและเดินไปยังห้องครัว
เซี่ยเหล่ยล้มตัวนอนลงบนโซฟาและเขาก็ได้ผ่อนคลายในที่สุดสายตาของเขาจ้องมองมาที่รูปครอบครัวของพวกเขาบนโทรทัศน์ แม่ พ่อ น้องสาว และเขาอยู่ด้วยกันในรูป ในรูปนั้นก็ได้มีการหอมแก้มกันอย่างมีความสุข….
“พ่ออยู่ที่ไหน ? พ่อรู้มั้ยว่าชีวิตของผมแต่ละปีมันยาวนานเหลือเกินที่ เวลาที่ผ่านไปในแต่ละปี ?” เซี่ยเหล่ยร้องไห้ในใจ
เซี่ยเหล่ยกลับไปยังห้องเมื่อเขากินก๋วยเตี๋ยวเสร็จ เขาเหนื่อยล้ามากจากการใช้ความสามารถตาซ้ายของเขาอย่างต่อเนื่อง เขาหลับในทันทีเมื่อหัวเขาถึงหมอน เขาหลับลึกมากจนตื่นในบ่ายของวันรุ่งขึ้น เขารู้สึกตัวขึ้นมาว่าเขาลืมเซี่ยเสวีย !
ถ้วยข้าวต้มและผักทอดตั้งอยู่บนโต๊ะอาหารและถัดไปก็มีขวดแก้วหนึ่งขวด ใต้ขวดแก้วนั้นก็มีโน๊ตเขียนอยู่
เงาสะท้อนของขวดแก้ว ทำให้เห็นดวงตาของเขาเองและมันทำให้เขาคิดถึงพ่อที่มีชื่อว่า ‘ เซี่ยชางเหอ ’
เซี่ยเหล่ยจำได้อย่างแม่นยำว่า 5 ปีที่แล้วพ่อของเขานั้นมีร่างกายอ่อนแอมากและพ่อของเขานั้นก็ได้รับยาจาก ‘ฮู-นิว-แวร์’ ในขวดยานั้นมีแคปซูลสีขาวจำนวน 20 เม็ดและพ่อของเขาก็กินมันเดือนละเม็ด ผลของยานั้นให้ผลดีมาก สภาพร่างกายดีขึ้นมากหลังจากกินแคปซูลเม็ดแรกและพ่อของเขาก็ได้หายตัวไปหลังจากที่กินแคปซูลเม็ดที่ 19 เขาได้หายตัวไป !
ตอนนี้ขวดยานั้นปรากฏอยู่ตรงหน้าเซี่ยเหล่ยอีกครั้ง แคปซูลเม็ดที่ 20 อยู่ในขวดแก้ว…
เซี่ยเหล่ยถึงโน๊ตออกจากขวดแก้ว มันมาจากเซี่ยเสวียและในนั้นมันเขียนว่า “พี่เหล่ยหนูพบยานี้ตอนที่หนูทำความสะอาดห้องพ่อและแม่เมื่อเช้านี้ ข้างในมันมียาเม็ดสุดท้ายที่พ่อยังไม่ได้กิน ตอนนี้พี่ก็มีสุขภาพแข็งแรงดี พี่อาจไม่จำเป็นต้องกินยานี้ต่อไป นี่คงเป็นสิ่งที่พ่อเหลือไว้ให้พี่เพราะฉะนั้นที่พี่ควรเก็บมันไว้เป็นของที่ระลึก”
“เด็กผู้หญิงคนนี้เราไม่รู้หรอกว่าใครจะเป็นผู้ชายที่โชคดีที่จะได้แต่งงานกับเธอในอนาคต แต่หน้าที่เราในตอนนี้ก็ต้องปกป้องเธอในฐานะพี่ชายคนหนึ่ง” เซี่ยเหล่ยยิ้ม เขาวางโน้ตและขวดแก้วไว้ด้านหลังรูปภาพของครอบครัวบนตู้โทรทัศน์ หลังจากนั้นเขาก็เดินกลับไปที่โต๊ะอาหารเพื่อรับประทานอาหารเช้าและอาหารเที่ยงในเวลาเดียวกัน
เซี่ยเหล่ยเดินออกไปหลังจากกินข้าวเสร็จ
เมื่อเซี่ยเหล่ยเดินลงมาชั้นล่างเขาก็เห็นเจียงหยูยี่กำลังนั่งอยู่บนระเบียง จิตใจของเขาในตอนนี้ก็บ่นพึมพำขณะที่เดินเข้าไปหาเธอ
เจียงหยูยี่ไม่เห็นเซี่ยเหล่ยในสายตาของเธอเลย เธอกำลังนั่งยิ้มหวานขณะที่เธอจ้องมองถ้วยอยู่บนโต๊ะเพียงคนเดียว ในบางทีเธอจะฝันถึงอาหารที่แสนจะอร่อยหรือฝันถึงชายในฝันของเธอ
“ยกมือขึ้น !” เสียนตะโกนดังมาอย่างฉับพลัน
เจียงหยูยี่ตกใจเมื่อเธอเงยศีรษะขึ้นมาเธอก็เห็นว่าคนที่ตะโกนอยู่นั้นคือเซี่ยเหล่ยและเธอก็พูดขึ้นมาว่า “อยากตายเรอะ !! กล้าดียังไงมาทำแบบนี้กับฉัน !” เธอเอื้อมมือไปตีเซี่ยเหล่ยแต่เขาหลบ
“สิ่งที่เธอชอบคืออะไร ?” เซี่ยเหล่ยถาม
“อะไร ? สิ่งที่ชอบ ?” เจียงหยูยี่ถามกลับ
“งั้น.. !! คุณทำงานที่กรมตำรวจ ? เธอพอรู้จักคนที่ชื่อหลีชิงฮัวบ้างมั้ย ?”
“เขาเป็นหัวหน้าของพวกเรา ทำไมหรอ เหล่ยอยากรู้ไปทำไม ?” เจียงหยูยี่จ้องเขม็งไปที่เซี่ยเหล่ย “ทำไมจู่ๆ เหล่ยถึงถามถึงหัวหน้าของฉัน ?”
เซี่ยเหล่ยพูดว่า “เหล่ยมีเรื่องจะคุยกับเขาหน่อย นี่ ! คุณช่วยบอกที่อยู่กับเบอร์โทรศัพท์ของเขาหน่อยได้มั้ย ?”
เจียงหยูยี่พูดตัดประโยคว่า “ทำไมเหล่ยถึงถามอะไรพวกนี้ ?”
เซี่ยเหล่ยยิ้มขณะที่เขากล่าวว่า “คุณคิดว่าเหล่ยจะทำอะไรผิดกฎหมายหรอ ? ถึงแม้ว่าเหล่ยจะทำผิด แต่เหล่ยก็ไม่โง่พอที่จะไปหาตำรวจ ถูกป่ะ ? เพื่อนของเหล่ยเขามีปัญหาต้องการความช่วยเหลือ คุณรู้ป่าวโลกใบนี้อยู่ได้อย่างไร ทุกสิ่งทุกอย่างมันต้องเชื่อมต่อถึงกัน !”
“เข้าใจละ !” เจียงหยูยี่เอาโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าของเธอแล้วก็เปิดรูปและเบอร์โทรติดต่อของหัวหน้าของเธอจากนั้นเธอก็ส่งมือถือให้กับเซี่ยเหล่ย
เซี่ยเหล่ยมองรูปของหลีชิงฮัว เบอร์โทรศัพท์และที่อยู่ของเขา เขาจำละเอียดได้ทั้งหมดและส่งโทรศัพท์กลับคืนเจียงหยูยี่แล้วก็กล่าวว่า “ขอบคุณ”
รอยยิ้มของเจียงหยูยี่นั้นน่าหลงใหลเป็นอย่างมาก เมื่อเซี่ยเหล่ยจะเดินออกไปแต่เขาก็หยุดจ้องมองเธอสักครู่หนึ่ง แล้วบังเอิญว่าสายตาของเขาได้เหลือบไปเห็นเอวและก้นของเธอ เธอใส่กระโปรงและเสื้อยืดในเครื่องแบบของเธอมันช่างเย้ายวนใจจริงๆ ก้นของเธอกลมสวยและดูนุ่มนวล หัวใจของเซี่ยเหล่ยในตอนนี้เต้นเร็วขึ้นและหายใจเร็วขึ้นเรื่อยๆในตอนนี้
“เรา ….. เราไม่ควรมอง” เซี่ยเหล่ยส่ายหัวแล้วก็ได้ตบหน้าตัวเองเพื่อเรียกสติกลับมาและเขาก็ได้ทิ้งความคิดแย่ๆออกจากหัวเขา
“เหล่ยทำอะไรหรอ ?” เจียงหยูยี่มองไปที่เซี่ยเหล่ยอย่างแปลกใจ
“อืมม… ไม่มีอะไร...” เซี่ยเหล่ยรู้สึกแย่มากที่เขามีความคิดแบบนี้จากนั้นเขาก็รีบตอบไปว่า “ยุงหน่ะ เหล่ยกำลังตียุง”
ในขณะนั้นก็มียุงตัวน้อยๆกำลังบินไปกัดที่เอวของเจียงอยู่หยี่จริงๆและเขากำลังจะพิสูจน์ว่าที่เขาพูดมันคือเรื่องจริง เซี่ยเหล่ยจึงเอื้อมมือไปตียุงบริเวณเอวของเธอ
เพรี๊ยะ ! เนื้อที่เอวของเจียงหยูยี่กระเพื่อม ! เธอก็ตกใจมากหน้าของเธอก็เริ่มแดง เธอจ้องมองไปที่เซี่ยเหล่ยและอ้าปากเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
เซี่ยเหล่ยยื่นมือให้เจียงหยูยี่ดูและหงายผ่ามือให้เธอดูว่าเขาตบยุงจริงๆ
เจียงหยูยี่จ้องเขม็งไปที่เซี่ยเหล่ยอย่างไม่พอใจ
เซี่ยเหล่ยอธิบายอย่างติดๆขัดๆ “ยุงหน่ะ ยุง ไม่...เป็นไร...มันตายแล้ว !”
ในขณะนั้นยุงอีกตัวก็ได้บินผ่านตาของเจียงยูยี่อยู่อย่างช้าๆและมันก็บินไปเกาะตรงที่ก้นของเธอ เจียงหยูยี่มองไปตรงยุงเกาะอยู่แล้วมองไปทางเซี่ยเหล่ย เธอไม่ได้พูดอะไรออกมาแต่ส่งสายตาไปที่เซี่ยเหล่ย “เหล่ยตอบตียุงใช่มั้ย ? ถ้าเหล่ยกล้าตียุงตัวนี้ ฉันจะขยี้เหล่ยเป็นชิ้นๆ”
เซี่ยเหล่ยยกมือขึ้น ! แต่เขาไม่ได้ตี เขาสบัดมือไปมาเพื่อไล่ยุงไป
เซี่ยเหล่ยสามารถตียุงบนเอวของเธอได้แต่เขาไม่กล้าที่จะตียุงตรงก้นของเธอ พื้นที่ส่วนนั้นมัน….เกินไป นอกจากนี้ถ้าเขาตีตรงก้นของเธอ มันจะทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธอแย่ลง ?
“โอเค งั้นเหล่ยไปก่อนนะ ไว้เจอกัน !” เซี่ยเหล่ยรีบออกไปโดยทันที
“หัวหน้าหลี ท่านชอบดื่มชาที่ร้านน้ำชาซูชาน และสิ่งที่โปรดปรานมากๆคือ ชาทงถิงอู่หลงจากไต้หวัน บอกเพื่อนของเหล่ยด้วยนะว่าต้องการที่จะเจอหัวหน้าควรซื้อชาทงถิงอู่หลงอย่างดีติดตัวไปด้วย วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์อย่าลืมบอกเพื่อนของเหล่ยล่ะ ให้นำสิ่งเหล่านั้นไปด้วยและเพื่อนของเหล่ยจะได้พบเขาอย่างแน่นอน”
“อือ เข้าใจละ” เซี่ยเหล่ยโบกมือและเดินออกไป
“เจ้ายังไม่เรียกเราว่า ‘พี่ใหญ่’ เจ้าบื้อ !” เสียงของเจียงหยูยี่ดังมาจากด้านหลัง
“พี่ใหญ่ !” เซี่ยเหล่ยยิ้มอย่างมีเล่ห์นัยและรีบออกไป
“จำเอาไว้นะ ชาอู่หลง !” เจียงหยูยี่ตะโกนอีกครั้ง
เซี่ยเหล่ยคิดในใจว่า “ชาอู่หลงหรอ ? มันดีเกินไป ! ไอ้สารเลวหลีชิงฮัวควรดื่มปัสสาวะของข้า !”
ขอบคุณครับ แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้า ติดตามข่าวสารและเรื่องราว https://www.facebook.com/Tranxending-Vision-1843606792370694/ ขอเพียงแค่กดไลค์กดติดตาม ก็เป็นกำลังใจให้ผมแปลต่อได้แล้วคร้าบบบ ฝากด้วยนะครับ ขอบคุณครับ
###################################################################
