ส่งจอมยุทธไปต่างโลก บทนำ ก่อนจะลืมตา
บทนำ
ก่อนจะลืมตา
สายลมแห้งผากพัดพาไอร้อนเข้ากระทบผิวหน้าที่เต็มไปด้วยหยาดเหงื่อของเหล่าทหารกล้าภายในชุดเกราะ มือของพวกเขาถือหอกยาวกับโล่เหล็กทรงสี่เหลี่ยมหนักอึ้ง ระหว่างแถวของทหารมีธงสีเขียวปักเอาไว้ บนธงเขียนตัวอักษรด้วยหมึกสีดำตัวหนาอ่านว่า“เทียมสวรรค์”
ถึงแม้อากาศจะร้อนจนชุดเกราะแทบจะเผาเนื้อของเหล่าทหาร แม้โล่ใหญ่จะหนักอึ้งจนเส้นเอ็นแทบฉีกขาด แต่สายตาของเหล่าทหารกลับเอาแต่จดจ้องไปยังผืนทรายที่กำลังสะท้อนแสงแดดยามเที่ยงตรงจนเป็นสีทองอร่ามชนิดไม่วางตา
ตอนรุ่งเช้ากองทหารเทียมสวรรค์ได้รับคำสั่งจากท่านแม่ทัพเทียนหลงให้ออกมาประจำการที่หน้าเมืองตั่งแต่เช้า ส่วนเหตุผลนั้นท่านแม่ทัพกลับไม่ได้บอกอะไรเอาไว้ แถมเพราะสีหน้าที่เคร่งเครียดจนขนคิ้วของท่านแม่ทัพแทบจะขมวดเป็นปมทำเอาเหล่าทหารไม่กล้าถามอะไรแม้แต่ครึ่งคำ แม้แต่จะปรึกษากันเองก็ยังไม่กล้า ได้แต่แอบสงสัยในใจเท่านั้นว่าข้าศึกที่กำลังจะมาคือใคร ทำไมถึงทำให้แม่ทัพที่ปราบศัตรูมาแล้วทั่วทิศทั่วแดนต้องกระวนกระวายถึงเพียงนี้
“เตรียมพร้อม”แม่ทัพเทียนหลงยกมือขึ้นพลางบอกคำสั่งออกมา เวลาแค่ชั่วอึดใจคำสั่งเบาๆราวกับคำรำพึงของท่านแม่ทัพก็ถูกส่งต่อไปยังเหล่าทหารอย่างพร้อมเพรียงด้วยสัญญาณกลอง เหล่าทหารกระชับหอกยกโล่ขึ้นเตรียมพร้อมตั้งรับในทันที
รอเพียงครู่เดียวสิ่งที่พวกเขากำลังรออยู่ก็ค่อยๆโผล่พ้นสันทราย แต่สิ่งที่ปรากฏขึ้นตรงหน้าคือ ม้าหนึ่งตัว! เป็นเพียงแค่ม้าหนึ่งตัวกับคนหนึ่งคนเท่านั้น หาใช่ทัพข้าศึกแต่อย่างไร คนที่มาเป็นชายหนุ่มลักษณะภูมิฐานราวกับคุณชายของบ้านขุนนาง เขาใส่ชุดสีขาวดูเรียบร้อย บนหลังพาดดาบเล่มใหญ่เอาไว้ มันเป็นดาบยาวสองคมที่ดูท่าทางจะหนักเกินกว่าตัวชายหนุ่มจะถือเอาไว้ได้
“โจมตี”คำสั่งของท่านแม่ทัพทำเอาทหารได้แต่งุนงง เขาพึ่งสั่งให้ทหารทั้งกองทัพโจมตีชายหนุ่มแค่คนเดียวเนี่ยนะ แต่ถึงในใจจะมีคำถาม แต่ร่างกายของเหล่าทหารกลับพุ่งออกไปโดยไร้ความกังขา หอกนับสิบนับร้อยเล่มค่อยๆโอบล้อมม้าตัวนั้นเอาไว้ราวกับคลื่นใหญ่กำลังโอบล้อมชายฝั่ง
เคร๊งๆๆๆๆ ปลายหอกเหล็กกล้าแทงเข้าหากันเองเกิดเสียงดังระงม ทั้งๆที่เหล่าทหารต่างเล็งแทงใส่ชายหนุ่มอย่างพร้อมเพรียง แต่ร่างของชายหนุ่มกลับหายไปราวกับเรื่องโกหก ทหารหนุ่มที่อยู่แถวหน้าหันควับกลับไปมองด้านหลังก็เห็นเพียงเงาร่างของชายหนุ่มเท่านั้น เงานั่นพุ่งแทรกผ่านโล่ของทหารไปอย่างรวดเร็วจนพวกเขาไม่แม้แต่จะขยับทัน เพียงชั่วอึดใจร่างของชายหนุ่มก็กำลังทะยานขึ้นไปบนกำแพงเมืองราวกับเหาะเหิรเดินอากาศทะยานไปถึงอิฐก้อนบนสุดในเวลาชั่วอึดใจ ดาบยังคงอยู่บนหลังของชายหนุ่มไม่มีเลือดติดแม้แต่หยดเดียว เสื้อผ้าเองก็สะอาดสะอ้านบนใบหน้าก็ปราศจากเหงื่อ
“หลงน้อย ข้ามาตามสัญญาแล้ว”ชายหนุ่มพูดชื่อของแม่ทัพราวกับเรียกหาเด็กน้อยทำเอาหัวใจของเหล่าทหารแทบจะร่วงลงไปที่ตาตุ่ม แต่แม่ทัพเทียนหลงกลับไม่ได้มีทีท่าแปลกใจเมื่อเห็นชายหนุ่มขึ้นมายืนอยู่ตรงหน้าตนได้
“ข้าดีใจที่ท่านอาจารย์ยังคงรักษาสัญญา”แม่ทัพเทียนหลงพูดจบ เหล่าทหารก็สะดุ้งโหยงจนร่างเย็นเฉียบไปทันที แม่ทัพของพวกเขาเป็นยอดฝีมือที่ไม่มีใครเปรียบได้ ถึงตอนนี้ก็อายุย่าง 50 แล้วทำไมเขาถึงเรียกเด็กหนุ่มที่ดูยังไงก็ไม่ถึง 30 ผู้นี้ว่าอาจารย์ละ
“วันนี้เมื่อ 20 ปีก่อนท่านสังหารอาจารย์ทั้ง 4 แห่งเขาเทียมสวรรค์ คิดว่าท่านยังคงจำได้”เทียนหลงพูดพลางลุกขึ้นยืน ร่างกายใหญ่โตบึกบึนของเขาทอดเงาจนบังร่างของชายหนุ่มตรงหน้าเอาไว้เสียมิด ในมือของเขาถือง้าวใบหนาที่หนักยิ่งกว่าง้าวมังกรเขียวของกวนอูเสียอีก
“ข้ายังจำได้ ไม่เช่นนั้นข้าคงไม่มาหาเจ้าตามสัญญาหรอก”ชายหนุ่มตอบพลางถอนหายใจ
“ดี วันนี้ข้าจะล้างแค้นให้อาจารย์หญิงกับท่านอาจารย์อา”เทียนหลงตะโกนพลางยกง้าวขึ้นสูงก่อนจะหวดลงมาที่พื้นอย่างรุนแรง แต่ชายหนุ่มตรงหน้ากลับเบี่ยงตัวหลบอย่างหวุดหวิดทำให้เหลือเพียงรอยผ่ายาวหลายเมตรบนพื้นเท่านั้น
ไม่ว่าจะดูกี่ครั้งพลังของท่านแม่ทัพก็เหมือนกับปีศาจไม่มีผิด ถึงจะทำให้เหล่าทหารหวาดกลัวแต่ก็สร้างความนับถือให้ไม่น้อย
“บอกข้ามา ทำไมท่านต้องฆ่าพวกเขา”เทียนหลงตะโกนลั่น พลางเหวี่ยงง้าวไปมาจนเกิดเสียงลมดังหวีดหวิวราวกับเสียงลมพายุ
“เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้”ชายหนุ่มพูดตอบเสียงเบาพลางดึงดาบออกจากฝัก
เคร๊ง!!! เสียงง้าวเหล็กปะทะกับดาบอย่างรุนแรงจนเกิดเสียงก้องกังวานบาดแก้วหูเหล่าทหารโดยรอบ แต่เหล่าทหารกลับไม่ได้ใส่ใจเสียงดังกล่าวเลยแม้แต่น้อยเพราะพวกเขากำลังตกตะลึงกับภาพตรงหน้ามากกว่า ง้าวของท่านแม่ทัพเทียนหลงถูกหยุดเอาไว้ได้ด้วยดาบของชายหนุ่ม แถมยังหยุดเอาไว้ได้ด้วยมือข้างเดียวอีกต่างหาก
“เวลาแค่ 20 ปีเจ้ากลับเพิ่มพลังได้ถึงระดับนี้ ข้าภูมิใจในตัวเจ้าจริงๆหลงน้อย”ชายหนุ่มพูดพลางเผยรอยยิ้มอ่อนโยนออกมา แต่แม่ทัพเทียนหลงกลับกัดฟันแน่นควงง้าวฟันใส่ชายหนุ่มไม่ยั้ง แต่ภาพที่เห็นตรงหน้าก็ทำเอาเหล่าทหารต่างยืนนิ่งราวกับหุ่นไล่กาเพราะชายหนุ่มกลับรับง้าวของแม่ทัพด้วยดาบเพียงเล่มเดียวอย่างง่ายดาย เขาไม่แม้แต่จะถอยสักก้าว
“ท่านไม่มีสิทธิ์มาภูมิใจในตัวข้า คนทรยศอย่างท่านข้าจะฆ่าให้ตาย”แม่ทัพเทียนหลงตะโกนก้อง พร้อมความเร็วในการวาดง้าวที่เพิ่มขึ้น
ฉึบ! ในที่สุดง้าวของท่านแม่ทัพก็ฟันถากท้องของชายหนุ่มจนมีเลือดไหลออกมาอาบเสื้อผ้าของเขา ชายหนุ่มชะงักกระบวนท่าพลางมองท้องของตนเองที่มีแผลยาวปรากฏอยู่
“นานมากแล้วที่ไม่มีคนโจมตีโดนข้า เจ้าทำได้ดี ดีมากๆ”ชายหนุ่มชมพลางยิ้มด้วยใบหน้าที่แสนจะอ่อนโยน แต่เพียงชั่วพริบตาต่อมาบาดแผลที่ท้องของเขาก็ค่อยๆหายไปอย่างรวดเร็ว
“เคล็ดวิชากำเนิดฟ้า!!”ทหารที่เห็นเหตุการณ์ตะโกนโพล่งขึ้นมาอย่างลืมตัว นี่เป็นเคล็ดวิชาที่เล่าลือกันมาเป็นตำนาน มันเป็นเคล็ดวิชาที่ปรมาจารย์เทียมสวรรค์ผู้ก่อตั้งสำนักเทียมสวรรค์ขึ้นเป็นผู้คิดค้น เป็นเคล็ดวิชาในตำนานที่จะทำให้ผู้ใช้สามารถรักษาบาดแผลได้ทันที นอกจากนี้ยังทำให้อายุไขยืนยาวราวกับเป็นอมตะ เพียงแต่ว่าวิชาดังกล่าวฝึกฝนได้ยากเย็นอย่างยิ่ง นอกจากผู้คิดค้นอย่างปรมาจารย์เทียมสวรรค์แล้วก็ไม่มีใครฝึกฝนสำเร็จอีกนับพันปี จนกลายเป็นตำนานสืบทอดกันมาหลายชั่วอายุคนเท่านั้น
“หรือว่า ชายหนุ่มคนนั้น จะเป็น...”เหล่าทหารต่างกลืนน้ำลายลงลำคอที่แห้งผากอย่างยากเย็น หากตำนานเป็นจริง ชายหนุ่มตรงหน้าพวกเขาก็ต้องมีอายุขัยมาแล้วอย่างน้อยพันปี นั่นทำให้พวกเขาเข้าใจแล้วว่าทำไมท่านแม่ทัพเทียนหลงถึงได้เรียกชายหนุ่มว่าอาจารย์ทั้งๆที่ดีอย่างไรชายหนุ่มก็ดูอ่อนวัยกว่า แต่หากเป็นผู้สำเร็จเคล็ดวิชากำเนิดฟ้า รูปโฉมภายนอกย่อมไม่สามารถบอกตัวตนที่แท้จริงของคนผู้นั้นได้อย่างแน่นอน แต่ถึงอย่างนั้นการได้เห็นตำนานตัวเป็นๆตรงหน้า ก็ทำเอาพวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ
“ข้าจะเอาจริงแล้วนะ หลงน้อย”ปรมาจารย์เทียมสวรรค์พูด ก่อนจะเป็นฝ่ายบุกโจมตีแม่ทัพเทียนหลงบ้าง ดาบของเขากระแทกง้าวอันแสนหนักอึ้งจนกระเด็นราวกับเรื่องโกหก เพียงแค่ปรมาจารย์เทียมสวรรค์เอาจริง แม่ทัพเทียนหลงก็ได้แต่ตั้งรับในทันที เพียงพริบตาเดียวทั้งร่างของแม่ทัพก็เกิดบาดแผลทั้งตื้นทั้งลึกมากมาย
“อัก!”แต่ขณะโจมตีอยู่นั้นร่างของปรมาจารย์เทียมสวรรค์ก็ชะงักค้าง พร้อมกระอักเลือดออกมาคำหนึ่ง
“หึๆๆ ท่านยังประมาทเหมือนเดิม”แม่ทัพเทียนหลงหัวเราะ พลางดึงง้าวขึ้นมาถือไว้ข้างตัว บาดแผลที่เขาได้รับเมื่อครู่ทำเอาเขาต้องใช้ง้าวแทนไม้ค้ำไว้ก่อน
“นี่มัน พิษ?”ปรมาจารย์เทียมสวรรค์จับไปที่ท้องของตนพลางมองไปที่ใบของง้าว แม้จะมองด้วยตาเปล่าไม่เห็นแต่ก็เข้าใจได้ทันที่ว่าง้าวของแม่ทัพเทียนหลงอาบยาพิษเอาไว้ ยิ่งมองที่ท้องของตนเองแล้วพบว่าบริเวณที่มีรอยขาดของเสื้อเนื้อของเขากำลังหลายเป็นสีม่วงอมดำยิ่งทำให้เขาแน่ใจ
“เจ้าก็น่าจะรู้นี่ว่ายาพิษทำอะไรข้าไม่ได้”อยู่ๆร่างของปรมาจารย์เทียมสวรรค์ก็ปล่อยพลังงานบางอย่างออกจากร่าง ทหารทุกคนสัมผัสได้ถึงพลังอันหนักอึ้งที่แผ่ออกมา เส้นผมของปรมาจารย์เทียมสวรรค์กลับกลายจากสีดำสนิทเป็นสีขาวบริสุทธิ์อย่างช้าๆ มันคือสภาวะที่ 2 ของเคล็ดวิชากำเนิดฟ้า เมื่อยู่ในร่างนี้เซลล์ในร่างกายจะรักษาทุกส่วนของร่างกายอย่างรวดเร็ว ไม่ว่าจะเป็นบาดแผลถึงตายหรือการต่อต้านยาพิษที่กำลังกัดกินร่างกายของตนเอง
“พรวด!” แต่แทนที่สภาวะดังกล่าวจะรักษาพิษให้หายสนิท ปรมาจารย์เทียมสวรรค์กลับพ่นเลือดออกมาอีกคำใหญ่สร้างความแตกตื่นใจให้กับเจ้าตัวอย่างมาก
“ข้าบอกแล้วไงว่าท่านนะ ชอบประมาท”แม่ทัพเทียนหลงพูดพลางยิ้มกว้าง เขารู้ถึงขีดจำกัดของอาจารย์อย่างดี และรู้ถึงสภาวะขั้นที่ 2 ของเคล็ดกำเนิดฟ้าดี หากเป็นพิษธรรมดาละก็จะถูกกำจัด ไม่สิต้องบอกว่าร่างของของปรมาจารย์เทียมสวรรค์จะถูกรักษาไวเกินกว่าที่ยาพิษจะทำลายเขาทัน เพียงแต่ยาพิษที่แม่ทัพเทียนหลงคิดค้นขึ้น นอกจากจะได้ผลกับผู้มีพลังลมปราณแข็งแกร่งแล้ว จะยิ่งร้ายกาจเมื่อผู้ถูกพิษใช้พลังลมปราณออกมาเป็นจำนวนมาก มันจะกลืนกินลมปราณของผู้ถูกพิษแล้วยิ่งอาละวาดอย่างหนัก แต่พิษนั่นกลับไม่ใช่อย่างเดียวที่เทียนหลงเตรียมเอาไว้ให้อาจารย์ของตนแปลกใจ
“อาจารย์ ท่านเก่งจริงๆ ถึงคิดค้นเคล็ดวิชากำเนิดฟ้านี้ได้ตั่งแต่อายุยังน้อย”เทียนหลงพูด พลางกำด้ามง้าวแน่น วินาทีนั้นพลังงานบางอย่างก็ไหลออกมาจากร่างของเขา เส้นผมของเขากลายเป็นสีขาวเช่นเดียวกับปรมาจารย์เทียมสวรรค์ รวมทั้งบาดแผลทั่วทั้งตัวที่ค่อยๆสมานตัวอย่างช้าๆ ภาพตรงหน้าทำเอาเหล่าทหารได้แต่มองตาค้าง รวมทั้งปรมาจารย์เทียมสวรรค์เองด้วย
“นี่เจ้าฝึกมันสำเร็จ”ทั่วทั้งร่างของปรมาจารย์เทียมสวรรค์สั่นเทิ้มด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ แต่เพราะพิษของเทียนหลงเขาจึงทำได้เพียงพูดด้วยปากของเขาเท่านั้น
“ลาก่อนอาจารย์ ในที่สุดข้าก็ได้แก้แค้นให้อาจารย์หญิงและอาจารย์อาเสียที”เทียนหลงยกง้าวขึ้นสูง ก่อนจะหวดง้าวลงมาอย่างรวดเร็ว
“เจ้าเอง ก็ประมาทข้าเกินไป”ปรมาจารย์เทียมสวรรค์พูดเสียงเบาเพราะพิษของเทียนหลงรุนแรงมากขึ้น
วูบ! ง้าวของเทียนหลงผ่าวูบผ่านร่างของปรมาจารย์เทียมสวรรค์อย่างรวดเร็ว แต่ปรมาจารย์เทียมสวรรค์กลับไม่ได้รับบาดเจ็บแต่อย่างไร
“ท่าน!! ท่านทำอะไร”แม้แต่แม่ทัพเทียนหลงเองยังงุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น เมื่อครู่เขาฟันปรมาจารย์เทียมสวรรค์โดนแล้วแน่ๆ แต่กลับไม่เห็นเลือดแม้สักหยด ง้าวของเขาผ่านเลยร่างของปรมาจารย์เทียมสวรรค์ไปราวกับฟันผ่านภูตผี
“เมื่อมีขั้นที่ 2 ก็ต้องมีขั้นที่ 3 สิ”ปรมาจารย์เทียมสวรรค์พูด พลางฝืนยกมือขึ้น แม้จะเข้าสู่สภาวะขั้นที่ 3 ของเคล็ดวิชากำเนิดฟ้า แต่พิษของเทียนหลงก็ยังคงรุนแรงอยู่เหมือนเดิม เขาใช้แรงเฮือกสุดท้ายคว้าไปที่ง้าวของเทียนหลง ก่อนจะควงมันเพียงครั้งเดียว หัวของเทียนหลงก็กระเด็นหลุดออกจากบ่าตกลงสู่พื้นในทันที สภาวะที่ 2 ของเคล็ดกำเนิดฟ้าแม้จะรักษาแผลได้อย่างรวดเร็วแต่ก็ไม่สามารถต่อหัวได้ แต่ถึงให้ทำได้พิษที่ฉาบไว้บนง้าวก็จะฆ่าเทียนหลงอยู่ดี
“เจ้าเป็นศิษย์เอกของข้าจริง หลงน้อย”ปรมาจารย์เทียมสวรรค์พูดเสียงแหบพร่า ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่ง แม้จะใช้สภาวะขั้น 3 ฝืนใช้แรงออกมาได้ แต่ก็ไม่สามารถหยุดพิษที่เทียนหลงฉาบเอาไว้อยู่ดี ปรมาจารย์เทียมสวรรค์ปล่อยให้ร่างกายหลุดออกจากสภาวะทั้งหมดของเคล็ดวิชากำเนิดฟ้า ก่อนจะหลับตาลงช้าๆ ในใจครุ่นคิดเสียดายถึงชะตากรรมที่ตนต้องแบกรับ เสียงในใจยังคงรำพึงว่า มันจบแล้วสินะ...
“นรก จะหน้าตายังไงกัน จะมีหน้าม้าหัววัวอย่างที่เขาล่ำลือกันหรือเปล่า?”ปรมาจารย์เทียมสวรรค์พูดออกมา พลางทิ้งร่างลงนอนหมดลมหายใจในทันที ตัวเขาไม่ได้คิดว่าจะได้ขึ้นสวรรค์อย่างแน่นอน ด้วยเรื่องที่ตัวเขาทำมาทั้งหมดนั่น แค่มีสิทธิ์ได้ลงนรกก็ถือว่าดีนักหนาแล้ว
“เสียใจด้วยนะ เจ้าจะไม่ได้ไปทั้งนรกหรือสวรรค์ทั้งนั้น”อยู่ๆเสียงๆหนึ่งก็ดังขึ้น ทำให้ปรมาจารย์เทียมสวรรค์ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง แต่คราวนี้เขากลับไม่ได้อยู่บนกำแพงเมืองแต่อย่างไร เขากำลังนั่งอยู่ในห้องสีดำสนิท มันมืดเสียจนมองไม่เห็นมือของตนเองด้วยซ้ำ ทำให้เขาไม่รู้ว่าตอนนี้เขาเป็นร่างเนื้อหรือวิญญาณกันแน่ แต่เพราะความเจ็บปวดจากพิษของเทียนหลงหายไปแล้วเขาคงจะเป็นวิญญาณแล้วละ
“สวัสดี ท่านปรมาจารย์เทียมสวรรค์ เป็นชื่อที่โอหังจริงๆ”เสียงเดินดังขึ้นอีกครั้ง
“เป็นชื่อที่คนอื่นตั้งให้ ข้าไม่ได้คิดขึ้นเองเสียหน่อย”ปรมาจารย์เทียมสวรรค์ว่า พลางถอนหายใจ นี่เขายังเปล่งเสียงได้อยู่สินะ
“เอาเถอะ เรามาเข้าเรื่องของเราดีกว่า”เสียงปริศนานั่นตัดบท
“จงดูเอาไว้ นี่คือโลกที่เจ้าอาศัยอยู่”เสียงนั่นพูดจบก็มีรูปภาพ 3 มิติปรากฏขึ้นตรงหน้าปรมาจารย์เทียมสวรรค์ทำเอาชายหนุ่มเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ
“และนี่คือโลกของข้า” เสียงนั่นพูดจบ รูปโลกที่แทบจะเหมือนกันเป๊ะก็ปรากฏขึ้นมาอีกใบ
“โลกของท่าน”ปรมาจารย์เทียมสวรรค์ถาม พลางมองไปรอบๆ
“จริงสิ ข้าลืมบอกเจ้าไป ข้าคือ พระเจ้า ของโลกใบนั้น”ได้ยินคำว่าพระเจ้า ชายหนุ่มก็ขมวดคิ้วทันที
“แล้วพระเจ้ามีเรื่องอะไรถึงพูดกับคนธรรมดาอย่างผมละ”ปรมาจารย์เทียมสวรรค์ถาม
“ข้ามีเรื่องจะให้เจ้าช่วย”เสียงปริศนาพูดขึ้นด้วยท่าทีลำบากใจ
“ท่านเป็นพระเจ้า ทำไมถึงต้องการให้มนุษย์ธรรมดาช่วยล่ะ”ปรมาจารย์เทียมสวรรค์ถามกลับ
“พระเจ้าไม่สามารถแทรกแซงเรื่องราวของโลกได้ ทำได้เพียงกระตุ้นมันเท่านั้น แค่เรื่องที่ข้าจะส่งเจ้าไปโลกของข้าก็ฝาฝืนกฎมากแล้ว ขืนข้าลงมือเองคงโดนลงโทษแน่นอน”ได้ยินคำพูดของพระเจ้าก็ทำให้ชายหนุ่มขมวดคิ้ว มีใครจะลงโทษพระเจ้าได้ด้วยงั้นเหรอ
“ในโลกของข้าจะเกิดสงครามขึ้นในอีก 50 ปี ข้าอยากให้เจาลงไปหยุดมันไม่อย่างนั้นโลกของข้าจะถึงการอวสารอย่างแน่นอน”
“แล้ว...ทำไมข้าจะต้องไปด้วยละ”ปรมาจารย์เทียมสวรรค์ถามด้วยน้ำเสียงสงสัย เขาตายไปแล้ว ทำไมต้องไปหาเรื่องใส่ตัวอีก
“ข้าแค่ยื่นข้อเสนอเท่านั้น เจ้าจะไม่รับก็เรื่องของเจ้า แต่ข้าว่าไปเกิดใหม่สักรอบใช้ชีวิตอีกครั้งมันก็ดีกว่าไปอยู่ในนรกละนะ”พระเจ้าพูดจบก็เงียบไปราวกับรอคำตอบจากปรมาจารย์เทียมสวรรค์
“ท่านพูดก็ถูก แต่ผมไม่มั่นใจหรอกนะว่าจะหยุดสงครามได้”ปรมาจารย์เทียมสวรรค์ตอบเสียงเรียบ
“ไม่ต้องห่วง ข้าเชื่อในตัวเจ้า ถึงโลกของข้าจะไม่มีลมปราณแบบโลกของเจ้า แต่ก็มีสิ่งที่เรียกว่าพลังเวทอยู่ ข้าจะให้ความช่วยเหลือเจ้านิดหน่อยที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับความสามารถของเจ้า”พระเจ้าตอบเสียงเบา
“แล้ว ถ้าผมทำสำเร็จ ผมจะได้อะไรตอบแทน”ปรมาจารย์เทียมสวรรค์ถาม
“เมื่อสำเร็จ ข้าจะทำให้วิญญาณของเจ้าได้ขึ้นสวรรค์แทนที่จะลงนรก”เมื่อเห็นข้อเสนออีกฝ่าย แม้จะไม่รู้ว่านรกสวรรค์หน้าตาเป็นอย่างไร แต่หากปฏิเสธก็เท่ากับตกนรก อย่างมากก็แค่ทำพลาดแล้วตกนรก ถือเสียว่ามาเที่ยวต่างโลกดูสัก 50 ปีแล้วกัน
“ได้ ตกลงตามนั้น”หลังจากได้ยินคำตกลง สติของปรมาจารย์เทียมสวรรค์ก็ดับลงในทันที
