ตอนที่1 ลู่ซวน
ทวีปกระบี่นภา , เมืองหลิน , ห้องโถงทดสอบแห่งกระบี่
มีผู้คนเข้าแถวยาวถึงสิบแถว จากภายในห้องโถงล้นออกไปด้านนอก ถ้ามองให้ดี คนเหล่านั้นล้วนเป็นเยาวชนหนุ่มสาว
วันนี้มีกานคัดเลือกศิษย์สายนอกประจำปีของนิกายระดับสาม นิกายกระบี่เมฆา ซึ่งจัดขึ้นเป็นประจำทุกปีบริเวณรอบๆ เมืองหลิน เยาวชนหนุ่มสาวเกือบทุกคนที่มีคุณสมบัติตรงตามข้อกำหนดจะมาลงชื่อสมัครคัดเลือก มันอาจจะอธิบายได้ว่าเหตุการณ์แบบนี้เป็นที่ยอดนิยมอย่างไม่น่าเชื่อ มันเป็นที่รู้กันดีว่าเมื่อสามารถเข้าไปใน นิกายกระบี่เมฆา แม้ว่าจะเป็นเพียงศิษย์สายนอกพวกเขาก็จะถูกมองว่าเป็นปลาที่กระโดดข้ามประตูของมังกร
ลู่ซวนยืนอยู่ตรงกลางแถว เดินตามฝูงชนก้าวไปข้างหน้า เมื่อคนสุดท้ายที่อยู่ตรงหน้าเขาก็หายไป ในที่สุดเขาก็ถึงคิวของเขา เขาจัดเสื้อผ้าของเขา เขามองอย่างหงุดหงิดไปที่ผู้ตรวจสอบ
"ชื่อ" ชายวัยกลางคนถือใบหยกนั่งอยู่ด้านหลังโต๊ะถามอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย
แม้ว่างานของเขาจะเป็นเพียงแค่การลงทะเบียน แต่หลังจากที่ได้ลงทะเบียนผู้สมัครมาอยากต่อเนื่องจนนับไม่ถ้วนในช่วงหลายวันที่ผ่านมา มันทำให้เขาก็กลายเป็นคนขี้หงุดหงิด
"ลู่ซวน"
ได้ยินคำถามลู่ซวน รายงานชื่อของเขาอย่างรวดเร็ว
"อายุ, ระดับแข็งแกร่ง"
"สิบหก, ขั้นกลั่นร่างกายระดับสอง"
ขณะที่บันทึกข้อมูล ผู้ตรวจสอบก็เหลือบมองลู่ซวน ชายวัยกลางคนส่ายหน้าอยู่ในใจ จำนวนคนที่นิกายจะรับสมัครในวันนี้มีไม่มากนัก ถึงแม้ว่าจะอยู่ในขั้นกลั่นร่างกายระดับที่สามก็ไม่สามารถรับประกันได้ว่าจะสามารถผ่านการคัดเลือก ขั้นกลั่นร่างกายระดับสองโดยปกติก็แทบจะไม่มีความหวัง
"เอาล่ะ หมายเลขของเจ้าคือ 828 ในสิบห้าวัน ให้กลับมาที่นี่และรอทดสอบ
"ขอบคุณมาก ท่านผู้ตรวจสอบอาวุโส" ลู่ซวนกล่าวด้วยความเคารพ
ชายวัยกลางคนโบกมือเพื่อให้ลู่ซวนออกไป เพียงแค่ขั้นกลั่นร่างกายระดับสองมันล้มเหลวอย่างสมบูรณ์ในการกระตุ้นความสนใจใด ๆ
หลังจากได้รับหมายเลขประจำตัวแล้ว ลู่ซวนก็ถอนหายใจ ออกจากแถวที่ยาวเหยียด
หลังจากที่ได้ต่อแถวไม่กี่ชั่วโมง ในที่สุดเขาก็ได้ลงทะเบียนเรียบร้อยแล้ว เขาจะสามารถผ่านการคัดเลือกศิษย์สายนอกของนิกายกระบี่เมฆาได้หรือไม่จะได้รู้กันภายในการทดสอบ 15 วันนี้ คิดถึงเรื่องนี้ มันช่วยไม่ได้ที่เขาจะกำหมายเลขในมือของเขาแน่น นี่เป็นโอกาสสุดท้ายของเขา
ลู่ซวนไม่อาจจะนับได้ว่าเป็นพลเมืองของเมืองหลิน แต่เขาเป็นบุตรชายคนเดียวของตระกูลเล็ก ๆ ที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้านภูเขาชิง การเรียกว่าตระกูลยังเป็นเรื่องที่ยกยอมากเกินไปสำหรับครอบครัวลู่ ตอนนี้ครอบครัวลู่กำลังเสื่อมถอย ในครอบครัว นอกจากเขา พ่อ และพี่สาวของเขา ก็มีเพียงข้ารับใช้อีกไม่กี่คน
แต่เนื่องจากเป็นเช่นนี้ แต่ละวันของครอบครัวลู่มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงไม่นานมานี้ นายน้อยสามของครอบครัวหลง ได้ชอบพอพี่สาวของลู่ซวน และต้องการบีบบังคับให้เธอแต่งงานด้วย
ถ้าเป็นคนอื่น ถ้าผู้ชายกับผู้หญิงแต่งงานกัน แม้ว่าพวกเขาจะถูกบังคับให้แต่งงาน พวกเค้ายังแต่งงานอยู่ แต่ในหมู่บ้านภูเขาชิง คงไม่มีใครที่จะไม่รู้เกี่ยวกับความฉาวโฉ่นายน้อยสามของครอบครัวหลง? ลู่ซวนไม่มีทางทนดูพี่สาวของเขาตกอยู่ในนรก
มันเป็นเพียงเพราะว่า ตระกูลลู่กำลังตกต่ำ เมื่ออยู่ต่อหน้าครอบครัวหลง พวกเขาไร้สามารถในการปกป้องตัวเองอย่างสมบูรณ์ โอกาสเดียวสำหรับลู่ซวนคือการเข้านิกายกระบี่เมฆา และเมื่อเขากลายเป็นศิษย์สายนอกแล้ว ตระกูลหลงจะไม่กล้าแตะต้องคนของตระกูลลู่
ดังนั้นลู่ซวนจึงเข้ารับการทดสอบจากนิกายกระบี่เมฆา ไม่ใช่สำหรับตัวเอง แต่สำหรับพี่สาวของเขา นี่เป็นโอกาสเดียวของเขา!
ยังคงมีเวลาอยู่ 15 วัน ความแข็งแกร่งของเขาอาจจะต้องปรังปรุงในแต่ละขั้นตอน ด้วยวิธีนี้จะมีโอกาสมากกว่า
หลังจากที่เขาตัดสินใจแล้ว ลู่ซวนก็รีบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
อย่างไรก็ตามไม่นานหลังจากที่เขาออกจากห้องโถงทดสอบแห่งกระบี่ ลู่ซวนก็ถูกขวางทางโดยคนบางคน
มีข้ารับใช้บางคนที่แข็งแกร่งยืนอยู่ในแนวที่ปิดกั้นเส้นทางของลู่ซวน มีชายหนุ่มที่ดูอ่อนแอ ถือพัดแบบพับ เดินเข้ามาด้านหน้าของลู่ซวน
"ลู่ซวน เจ้าก็มาลงชื่อเพื่อเข้าร่วมในการทดสอบของนิกายกระบี่เมฆา? เจ้าคิดจริงๆหรอ ด้วยความแข็งแกร่งของเจ้า เจ้าเพ้อฝันที่จะข้ามผ่านคนอื่นด้วยแข็งแกร่งของเจ้า? ฮ่า ฮ่า ฮ่า . . . . . . ."
คนที่มาปิดกั้นเส้นทางของลู่ซวน เป็นหนึ่งในสาขาของตระกูลหลง หลงหยาง
หลงหยางไม่ใช่คนแปลกหน้าสำหรับลู่ซวน โดยปกติหลงหยางมักจะออกไปเที่ยวกับหลงไท่ ในความเป็นจริงเรื่องกับพี่สาวของลู่ซวน หลงหยางเป็นผู้เสนอไปยังหลงไท่ ความเกลียดชังของลู่ซวนต่อหลงหยาง นั้นไม่น้อยไปกว่าหลงไท่
เมื่อฟังเสียงหัวเราะที่เวิ่นเว้อของหลงหยาง ลู่ซวนกล่าวอย่างเย็นชา "หลงหยาง เลิกคิดซะ ไม่ว่ายังไงข้าก็จะไม่ยอมปล่อยให้พี่สาวของข้า แต่งงานกับครอบครัวหลง"
เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ มันช่วยไม่ได้ที่หลงหยางจะหัวเราะออกมาดัง ๆ มีเสียง "พุ" ดังออกมา ขณะที่เขาปิดพัดของเขา เขาพูดอย่างตรงไปตรงมาอย่างดูถูกเหยียดหยาม "ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา เจ้าได้เห็นกับตาแล้วในหมู่บ้านภูเขาชิง หญิงสาวคนไหนที่พี่ชายข้าหมายตาเอาไว้ไม่มีทางที่จะปล่อยให้หลุดมือไปแน่ พี่สาวของเจ้าไม่มีข้อยกเว้น ... คงจะมีซักวัน ที่เธอจะคุ้นเคยกับเตียงของพี่ชายข้าราวกับเป็นของเล่นของเขา!! ใครจะไปรู้หลังจากที่พี่ชายของข้าเล่นกับเธอเสร็จแล้ว ข้าอาจจะมีโอกาสได้เล่นกับเธอบ้างก็ได้ ... ฮ่าฮ่า! "
ในน้ำเสียงของหลงหยางมีความคลุมเครืออยู่
"ตราบเท่าที่ข้ายังอยู่ , พวกเจ้าอย่าได้ฝัน!" ได้ยินหลงหยางพูดจาดูหมิ่นเกียรติ พี่สาวที่เขารักที่สุด มันช่วยไม่ได้ที่ลู่ซวนจะพูดออกไปด้วยความโกรธ
"ไม่ว่าเจ้าจะตัดสินใจยังไงก็ตาม ข้าเกรงว่า,เจ้ายังมีความหวังที่จะเข้าไปในนิกายกระบี่เมฆาอย่างงั้นหรอ? มันเป็นเรื่องที่น่าจะพูดถึงเพราะข้าจะเป็นคนที่ทำลายความหวังของเจ้าเอง" ใบหน้าที่หลงหยางแสดงออกมามันรอยยิ้มที่น่าเกลียด
ขณะที่เขาพูดจบหลงหยางขยิบตาให้ข้ารับใช้คนหนึ่งข้างๆเขา ข้ารับใช้เหล่านั้นก็เข้าใจได้ในทันทีและเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วพวกเขาเดินผ่านลู่ซวน
เห็นว่าหลงหยางต้องจะจากไป, ลู่ซวนไม่สามารถทำอะไรได้เลยเขากลับมาก้าวเดินอีกครั้ง เขาอยู่เพียงขั้นกลั่นร่างกายระดับสองเท่านั้นและข้ารับใช้ของครอบครัวหลง อยู่ในขั้นกลั่นร่างกายระดับสามขึ้นไป ลู่ซวนไม่ได้เผชิญหน้ากับพวกเขาเพียงแค่คนเดียว แต่พวกเขามีไม่น้อยกว่าสามหรือสี่คน
เป็นเรื่องปกติ ที่ความขัดแย้งระหว่างลู่ซวนและหลงหยางจะถูกมองโดยคนอื่น ๆ แต่ใครดูก็รู้ว่าเป็นนายน้อยของตระกูลใดตระกูลหนึ่ง กำลังข่มขู่เด็กชาวบ้านธรรมดา คนที่ไม่ได้เกี่ยวข้องอยู่ห่างจากมัน ไม่มีใครอยากให้ตัวเองเดือดร้อน
"นายน้อย พวกเราควรจัดการกับเด็กคนนี้อย่างไร?" ข้ารับใช้ที่แข็งแกร่งถามหลงหยางอย่างสุภาพ
มองผ่านบริเวณใกล้เคียงจำนวนของคนที่เดินผ่านไปผ่านมามีไม่น้อย หลงหยางขมวดคิ้วและกล่าวว่า
"เราจะออกไปจากเมืองก่อนแล้วค่อยคุยกัน"
ถ้าอยู่ในหมู่บ้านภูเขาชิงและเขาอยู่กับหลงไท่ หลงหยางก็กล้าที่จะฆ่าใครซักคนตามถนนแต่ที่นี่คือเมืองหลิน หลงหยางไม่กล้าที่จะหยิ่งยะโสเกินไป เมื่อเทียบกับตระกูลใหญ่จากเมืองหลิน ครอบครัวที่ใหญ่ที่สุดในหมู่บ้านภูเขาชิงไม่มีค่าเท่าไร
หลังจากเดินทางได้ไม่นาน หลงหยางก็ได้นำข้ารับใช้ออกมานอกเมืองไปยังป่า
"นายน้อย พวกเราควรทำอย่างไรกับเขา? ถ้าเรื่องนี้เกิดขึ้นในป่าถึงแม้พวกเราจะฆ่าเขา ก็ไม่มีใครรู้ " หนึ่งในข้ารับใช้แนะนำ
ได้ยินเรื่องนี้หลงหยางคิดสักครู่แล้วพยักหน้า: "อืม, เอาเป็นว่า ครั้งนี้เจ้าเด็กนั่นโชคดี คราวนี้เราจะไว้ชีวิตเขา ตีเขาเพื่อให้เขาต้องอยู่บนเตียงเป็นเวลาอย่างน้อย 10 วันถึงครึ่งเดือน เขาต้องการแข่งขันในการทดสอบอย่างงั้นหรอ? ข้าจะดูซิว่าเขาจะมาเข้าร่วมการทดสอบยังไง"
ตำแหน่งของหลงหยางในครอบครัวหลงไม่ได้สูงนัก ส่วนใหญ่เขาพึ่งพาหลงไท่เหมือนสุนัขจิ้งจอกที่พึ่งพาอำนาจของเสือ ตอนที่หลงไท่ไม่ได้อยู่กับเขา เขาก็ไม่กล้าที่จะหยิ่งยะโสเกินไป เขายังไม่กล้าพอที่จะกำจัดลู่ซวน
เมื่อได้รับคำสั่งจากหลงหยาง ข้ารับใช้เริ่มเข้าไปต่อสู้และทุบตีลู่ซวนจนหมดสติ ข้ารับใช้เหล่านี้ช่วยหลงหยางทำงานแบบนี้มาหลายครั้ง พวกเขาสามารถที่จะทุบตีเพื่อที่จะให้ได้รับบาดเจ็บแต่ไม่ทำให้ถึงตาย แม้ว่าเขาจะหมดสติไปเนื่องจากความเจ็บปวดจำนวนมาก ลู่ซวนก็ยังคงแสดงออกถึงความเจ็บปวด
หลังจากเสร็จสิ้น หลงหยางโยนลู่ซวนเข้าไปในป่า แล้วพาคนของเขากลับไปกับเขา ในกรณีที่ลู่ซวนถูกกินโดยสัตว์ป่านั่นไม่ใช่ปัญหาของเขา
