ตอนที่ 15-16 เหยี่ยวมรกต(ตอนต้น)/เหยี่ยวมรกต(ตอนปลาย)

ตอนที่ 15 เหยี่ยวมรกต(ตอนต้น)

ตอนนี้หลินหยางและพวกกำลังใช้เปลือกไม้และเถาวัลย์มัดต่อกันอยู่พวกเขากำลังทำตาข่ายขนาดใหญ่เพื่อไปจับนกยักษ์นั่นเอง

"เสร็จแล้ว" เขายิ้มพลางปาดเหงื่อ

"อีกสิบนาทีพวกเราจะออกเดินทาง ทุกคนเตรียมอาวุธให้พร้อม" หลินหยางตะโกนบอก

หลังจากที่ตกลงร่วมมือกันมีเอลฟ์หนุ่มสาวกว่ายี่สิบคน ที่เชี่ยวชาญด้านการยิงธนูติดตามหลินหยางไปด้วย

ตอนนี้เวลาประมาณบ่ายสามหลินหยางและพวกรวมถึงเอลฟ์ก็มาถึงจุุดหมาย ห่างจากแม่น้ำประมาณห้าร้อยเมตรเมตร

พวกเขากำลังหมอบอยู่ที่พื้น

ซึ่งมีหลินหยางยืนอยู่เพียงลำพังสร้างความโดดเด่น เขาตั้งใจจะใช้ตนเองเป็นเหยื่อล่อนกยักษ์นั่นเอง

หลังจากรออยู่ไม่นาน เป้าหมายที่เฝ้ารอก็โผล่มาให้เห็ฯมันคือนกยักษ์สามตัวกำลังโผบินตรงมาทางพวกเขา

'สู้พร้อมกันทั้งสามตัวคงไม่ไหว' เขาคิดและก้มตัวลงหมอบต่ำ

"นายพอจะยิงถูกมันไหม" หลินหยางกล่าวถามเอลฟ์ตนนึง ซึ่งน่าจะเป็นหัวหน้าของเอลฟ์ที่นำทีมตามเขามา

"หากต่ำกว่านี้อีกหน่อยข้าพอจะยิงถึง แต่คงสร้างความเสียหายให้มันไม่ได้เพราะมันไกลเกินไป ท่านหลินหยางท่านถามทำไมหรือ" เอลฟ์ตนนั้นตอบ

"หลังจากที่มันบินผ่านพวกเราพวกมันจะลดระดับบินต่ำลง นายช่วยยิงตัวที่อยู่หลังสุดได้หรือไม่ ที่เหลือผมจะจัดการเอง" หลินหยางกล่าว

"ได้เลย" เอลฟ์ตอบ

พอนกยักษ์ใกล้เข้ามาและบินต่ำลงตามคาด เอลฟ์หนุ่มรูปงามก็ทำตามแผน พอมันบินผ่านหัวของพวกเขาไปแล้ว เอลฟ์ตนนั้นยิงธนูใส่นกยักษ์ตัวด้านหลัง ลูกธนูปักไปที่ขนหนาของมันไม่นานลูกธนูก็ร่วงตกลงมา มันไม่สามารถเจาะทะลุแผงขนของนกยักษ์ไปได้

นกที่ถูกธนูยิงก็ชลอความเร็ว มันหันมองซ้ายขวาเสาะหาต้นตอผู้ที่สะกิดร่างกายของมัน และแล้วมันก็พบเจอเข้ากับกลุ่มคนที่นอนหมอบอยู่บนพื้น ใจกลุ่มคนนั้นมีชายคนหนึ่งกำลังยืนกระโดดโลดเต้นอยู่ นั่นคือหลินหยางนั่นเองเขากำลังเรียกร้องความสนใจของนกยักษ์ตัวนี้อยู่

มันไม่รอช้าพุ่งใส่เขาด้วยความโกรธแม้มันจะมิได้รับบาดเจ็บก็ตาม

หลินหยางเห็นดังนั้นจึงยิ้มเยาะ และเริ่มวิ่งหนีการไล่ล่า

นกยักษ์หลังจากเห็นหลินหยางวิ่งหนี มันยิ่งโกรธบินไล่ไม่คิดชีวิต ระยะห่างระหว่างทั้งสองเริ่มใกล้ขึ้นเรื่อยๆ หนึ่งร้อย เจ็ดสิบ ห้าสิบ ยี่สิบเมตร!

จู่ๆก็มีตาข่ายผลุบขึ้นมาคลุมมันทั้งตัว นี้คือทีมที่ซุ่มรอคอยจังหวะนี้อยู่

"โจมตี ฆ่ามันให้ได้" หลินหยางตะโกนพร้อมใช้ทักษะหลอมไฟเข้าโจมตีแทงลงใส่ช่องว่างของตาข่ายทันที

เมื่อหยุดการเคลื่อนไหวของนกยักษ์ได้คนที่เหลือใช้ดาบและหอกแทงเข้าไปในตาข่าย รวมถึงเอลฟ์ที่ใช้ธนูระดมยิงไม่ขาดสาย

นกยักษ์ดิ้นรนได้ไม่นานก็สิ้นชีวี

'คุณฆ่าเหยี่ยวมรกตระดับ 7 หนึ่งตัว'

'ยินดีด้วยคุณเลื่อนระดับถึง 4 สำเร็จแล้ว ได้รับแต้มค่าสถานะเพิ่มขึ้นหนึ่งจุด'

'ยินดีด้วยคุณเลื่อนระดับถึง 5 สำเร็จแล้ว ได้รับแต้มค่าสถานะเพิ่มขึ้นหนึ่งจุด'

พอมองใกล้ๆตัวมันใหญ่กว่าที่เห็นบนท้องฟ้าเสียอีก สูงกว่าสองเมตรกว้างหนึ่งเมตร

ข้างๆศพมันมีหนังสือทักษะตกอยู่และเหรียญเงินอีกสามสิบเหรียญ

"คุณเลื่อนระดับ 2 คืออะไร" ทีมของหลินหยางหลายคนโหวกเหวกสงสัย

"มีใครเลื่อนระดับบ้าง" หลังจากที่เขากล่าวมานั้นก็มีคนตอบกลับมาหลายคน

'เจ็ดคน ไม่เลว' หลินหยางยิ้มรื่น

การจะเลื่อนระดับนั้นสมควรจะวัดจากการโจมตี ความถี่และแรงแค่ไหนเพราะทั้งเจ็ดคนนี้คือคนที่ถือตาข่ายและเข้าจับนกยักษ์ พวกเขาจึงได้โจมตีมันก่อนนั่นเอง และมีเหล่าเอลฟ์เลื่อนระดับไปทั้งสิ้นสามคน จากทั้งหมดยี่สิบคน นั่นเพราะพวกเขาโจมตีจากระยะห่าง และต้องระมัดระวังไม่ให้ยิงถูกพวกเดียวกันพวกเขาจึงโจมตีช้า

"เพ่งสมาธิและคิดถึงค่าสถานะ มันจะมีบางอย่างขึ้นมาพวกนายควรลงค่าสถานะไปที่พลัง" หลินหยางกล่าว

"มีเหรียญเงินอยู่จำนวนสามสิบห้าเหรียญและหนังสือทักษะหนึ่งเล่ม เหรียญเงินผมจะแบ่งให้คนละหนึ่งเหรียญ ส่วนหนังสือทักษะนั้น...." เขาเงียบไปเพราะไม่รู้จะแบ่งกันยังไง

"พี่หยาง พี่เสี่ยงอันตรายมากที่สุดทำไมพี่ไม่ใช้เองล่ะ" ซิ่นก้งกล่าว

"ใช่ๆ พี่ควรจะได้มันนะ" จากนั้นก็มีคนผสมโรง

หลินหยางจึงหันไปมองเอลฟ์

"ท่านสมควรได้รับมัน" เอลฟ์กล่าว เอลฟ์ตนอื่นๆก็เห็นด้วย

"ขอบคุณ" หลินหยางตอบกลับ

หลังจากแบ่งเงินให้คนละหนึ่งเหรียญแล้ว ก็เหลืออยู่อีกสามเหรียญพวกเขาจึงลงความเห็นกันว่าให้เป็นของหลินหยาง

หลินหยางมองดูหนังสือทักษะภายในมือ

ทักษะระดับ 3 ดวงตาเหยี่ยว

คำอธิบาย : สามารถตรวจสอบสิ่งมีชีวิต ที่มีระดับต่ำกว่าตนเอง

ตอนที่ 16 เหยี่ยวมรกต(ตอนปลาย)

หลินหยางตัดสินใจเรียนทักษะที่ได้มาทันที หลังจากเปิดหน้าแรกแล้ว ก็พบตัวอักษรประหลาดดังเคย ไม่นานตัวอักษรประหลาดนั้นก็ลอยเข้ามาในหัวของเขา หนังสือทักษะเริ่มไหม้และมลายหายไป

'คุณได้เรียนรู้ทักษะดวงตาเหยี่ยวระดับ 3 เรียบร้อยแล้ว'

เขาเปิดดูค่าสถานะของตนเอง

ชื่อ หลินหยาง เผ่า มนุษย์

ระดับ 5

สถานะ

พลัง 1

ป้องกัน 1

ความเร็ว 1.2

วิญญาณ 1

ค่าสถานะที่เพิ่มได้ 0.2

ทักษะ หลอมไฟ ระดับ 1 1/10

ดวงตาเหยี่ยว ระดับ 3 1/10

ค่าทักษะที่เพิ่มได้ 4

'อืม...เพิ่มความเร็ว 0.2  เพิ่มค่าทักษะ หลอมไฟ 2 และ ดวงตาเหยี่ยว 2' นั่นคือสิ่งที่หลินหยางคิดจากนั้นไม่นานก็มีเสียงใดดังขึ้นหายในหัว

'เพิ่มค่าสถานะความเร็ว 0.2 เสร็จสิ้น'

'ทักษะหลอมไฟระดับ 1 ได้รับการเลื่อนขั้น 3/10 เรียบร้อยแล้ว'

'ทักษะดวงตาเหยี่ยวระดับ 3 ได้รับการเลื่อนขั้น 3/10 เรียบร้อยแล้ว'

หลินหยางลองมองไปที่จิ่นเหอและใช้ทักษะดวงตาเหยี่ยวที่พึ่งเรียนรู้ก็มีบางอย่างปรากฏขึ้น

ชื่อ จิ่นเหอ เผ่า มนุษย์

ระดับ 2

สถานะ

พลัง 1.1

ป้องกัน 1

ความเร็ว 1

วิญญาณ 1

ทักษะ หลอมไฟ ระดับ 1 2/10

คำอธิบาย : มีความแข็งแรงกว่าคนทั่วไปเล็กน้อย มีความอดทนสูง

หลินหยางหัวเราะ

"พี่หยางมีอะไรหรอ" จิ่นเหอถามหลังจากเห็นหลินหยางมองเขาแปลกๆพลางหัวเราะ

"ป่าวไม่มีอะไร เราจัดการกับเหยี่ยวมรกตอีก 2 ตัวกันเถอะ" เขากล่าวพลางจ้องเหยี่ยวมรกตที่บินโฉบอยู่บนแม่น้ำก็มีข้อมูลของมันขึ้นมา

เหยี่ยวมรกต

ระดับ 7

พลังโจมตี 7

พลังป้องกัน 4

ความเร็ว 6

คำอธิบาย : ????

คำเตือน : ????

'เนื่องจากระดับของเป้าหมายสูงกว่าท่านจึงไม่สามารถตรวจสอบได้'

"ทีมระยะใกล้พวกนายซุ่มอยู่ตรงนี้ เตรียมตาข่ายไว้เดวผมจะล่อมันมาเอง" หลินหยางกล่าวและหันไปบอกเหล่าเอลฟ์

"เอลฟ์ให้ซุ่มอยู่ด้านข้างพวกคุณเตรียมโจมตีเหยี่ยวอีกตัวที่ตามผมมา ส่วนอีกตัวทีมของผมจะจัดการเอง"

"ได้เลย ท่านเองก็ระวังตัวด้วย" เอลฟ์ตนที่เป็นหัวหน้ากลุ่มกล่าวหลังจากวางแผนเสร็จสรรพแล้ว

หลินหยางย่องเข้าไปใกล้เหยี่ยวมรกตที่งุ่นอยู่กับการหาอาหาร โดยไม่รู้ตัวเลยว่าพวกของมันหายไปตัวนึง

"ว้ากกกก!! เจ้านกโง่ ไอนกบ้า" หลินหยางตะโกน

หลังจากได้ยินเสียงแปลกๆ เหยี่ยวมรกตทั้งสองก็หยุดอยู่ริมน้ำแล้วชะเง้อหาต้นเสียง ก็พบมนุษย์คนนึงยืนโหวกเหวกอยู่พวกมันจึงขึ้นบินและไล่ล่าหลินหยางด้วยความดุร้าย

"พี่หยางใจกล้าจริงๆ" กลุ่มของหลินหยางที่ซุ่มอยู่กระซิบกระซาบกัน

แค่เห็นเหยียวตัวยักไกลๆก็เสียวสันหลังวาบหัวใจสั่นไหว ตัวมันใหญ่จริงๆหากโดนโจมตีเข้าคงสิ้นชีวี พวกมันจึงอดนับถือหลินหยางมิได้ที่กล้าหาญใช้ตนเองเป็นตัวล่อ

หลังจากที่ความเร็วของหลินหยางเพิ่มขึ้นเป็น 1.4 เขาวิ่งไวกว่าคนปกติถึง 40% ระยะห่างระหว่างเขาและเหยี่ยวจึงใกล้มาอย่างช้าๆมิได้รวดเร็วดังเก่าก่อน

เมื่อวิ่งมาถึงระยะที่เหล่าเอลฟ์ซุ่มอยู่

"เอลฟ์โจมตี" หลินหยางตะโกน

พรึ่บ!!

เหล่าเอลฟ์ลุกขึ้นยืนและระดมยิงธนูใส่เหยี่ยวมรกตตัวด้านหลังทำให้มันชะงักอยู่กับที่ด้วยความตกใจ แต่ธนูไม่สามารถทำให้มันบาดเจ็บร้ายแรงได้

เหยี่ยวอีกตัวที่กำลังตามหลินหยางมันยังคงบินไล่เขาอยู่ จู่ๆหลินหยางก็หยุดวิ่งและหันมามองมัน เหยี่ยวมรกตซึ่งเป็นผู้ล่า หลังจากเห็น'เหยื่อ'ของมันท้าทายมันจึงลดระดับความสูงลงและพุ่งเข้าใส่ด้วยความโกรธ เมื่อมันเข้าใกล้จะถึงตัวหลินหยาง

"ตอนนี้แหละ" ทันใดนั้นเองหลินหยางตะโกน

พรึ่บ!!

มีตาข่ายผลุบขึ้นมาดักทางของมันเอาไว้มันมิสามารถชลอความเร็วหรือเปลี่ยนเส้นทางกระทันหันได้ ส่งผลให้มันมุ่งเข้าหากับดักด้วยตนเอง

ตาข่ายทั้งผืนคลุมตัวของเหยี่ยวมรกตทั้งตัวจนมิดร่างของมันกระแทกลงบินพื้นดินเสียสมดุลกลิ้งไปมาอยู่บนพื้น

"ฆ่ามันนน!!" หลินหยางออกคำสั่งและโจมตีพร้อมทักษะหลอมไฟ

ตอนนี้ดาบของเขาแดงและขึ้นกว่าเดิมอย่างมาก

หลังจากนั้นไม่นานเหยี่ยวตัวนั้นก็ไม่สามารถทนรับการโจมตีที่กระหน่ำจากกลุ่มมนุษย์ได้มันจึงสิ้นชีวีลงในที่สุด

'คุณฆ่าเหยี่ยวมรกตระดับ 7 สองตัว'

"ไปช่วยพวกเอลฟ์เร็ว" หลังจากจัดการตัวแรกเสร็จหลินหยางตะโกน

รีบพาทีมไปช่วยเอลฟ์ที่ต่อสู้กับเหยี่ยวอีกตัวนึง ซึ่งตอนนี้มันอยู่บนพื้นและบาดเจ็บจากการโจมตีด้วยธนูของเหล่าเอลฟ์ แต่มันก็ยังมิได้สิ้นฤทธิ์ วิ่งไล่พวกเอลฟ์จนแตกกระเจิง

หลินหยางกระชับดาบในมือและใช้ทักษะหลอมไฟพุ่งเข้าโจมตีมันด้านหลัง เขาฟันเข้าไปที่หัวของมันอย่างรุนแรง

ฟึ่บบบ!!

หัวของเหยี่ยวมรกตขาดลงโดยที่ดวงตาของมันยังเบิกกว้างในแววตาของมันยังคงมึนงงไม่ทราบว่าตนเองนั้นเสียชีวิตได้ยังไง

'หืม?' หลินหยางยืนงงมองดาบในมือของตนเขาสับสนกับผลลัพธ์อยู่ไม่น้อย

เขาไม่คิดว่าการโจมตีของเขาจะสามารถปลิดชีวิตมันได้ง่ายดายขนาดนี้

'คุณฆ่าเหยี่ยวมรกตระดับ 7 สามตัว'

'ยินดีด้วยคุณเลื่อนระดับถึง 6 สำเร็จแล้ว ได้รับแต้มค่าสถานะเพิ่มขึ้นหนึ่งจุด'