ตอนที่ 37 เเผนล้มเหลว

"กะเอาไว้เเล้วเชียวว่าพวกเเกทุกคนจะต้องมาหาเมสเซอร์รี่ที่นี่ คิดว่าฉันจะไม่รู้หรือยังไงว่าพวกเเกจะทำเเบบนี้ ???"

 

เมสซีเรียรู้เเผนของเราจนได้. . .เลย์ดึงฉันให้ไปหลบที่ข้างหัลงของเขา ดูเหมือนกับว่าตอนนี้พวกเรากำลังเป็นอันตราย

 

"อี๋ ไอ อี๋ ไอ" เมสเซอร์รี่กำลังพูดอะไรบางอย่าง ซึ่งฉันไม่สามารถเข้าใจเธอได้เนื่องจากว่าเธอโดนผ้าปิดปากเอาไว้อยู่   เเต่ว่าสีหน้าของเธอดูไม่ดีเอาเสียเลยฉันคิดว่าอาจจะมีอะไรเกิดขึ้นก็ได้

 

"เงียบเอาไว้สิเมสเซอร์รี่ ขอเวลาอีกไม่นานไม่เกิดครึ่งชั่วโมงหรอกพี่ก็จะเเก้เเค้นให้หนูได้เเล้ว"

 

เมสซีเรียยื่นหน้าเข้าไปหาเมสเซอร์รี่ก่อนจะเอานิ้วชี้จิ้มไปที่ปากของเมสเซอร์รี่เบาๆ เเล้วเธอก็ยิ้มให้กับน้องของเธอ เธอหันมามองที่พวกเราอีกครั้ง

 

"ฉันอยากจะดูหนังจริงๆเลย ช่วยจัดการให้ฉันหน่อยสิ จัดการมันเสีย"

 

พวกทหารสวรรค์วิ่งเข้ามาจากประตูด้านหลังของพวกเรา ตอนนี้พวกมันล้อมรอบพวกเราเเล้วเเผนการของเราล้มเหลวไม่เป็นท่าเลย ตอนนี้คงต้องเริ่มเเผนบีนั่นก็คือ.  . .

 

"คิดว่าพวกเราจะยอมเธอหรือไงเมสซีเรีย จัดการ ย๊ากกกก!!!" ฉันกำลังจะวิ่งเข้าใส่พวกทหารเเต่ว่าเลย์กลับดึงให้ฉันออกจากการต่อสู้นั่น  ทุกคนเริ่มต่อสู้กันอย่างเอาจริงๆเอาจัง //ชิ้ง เช้ง ชิ้ง// ทหารเริ่มเข้ามาเยอะขึ้นเรื่อยๆเหมือนกับว่าไม่มีวันหมดเสียที ฉันหันไปดูเมสซีเรียเธอนั่งไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรเลย ทำเหมือนกับว่าไม่ต้องถึงมือเธอ พวกเราไม่ได้อ่อนเเอร์ขนาดที่ว่าจะสู้ทหารของเธอไม่ได้หรอกนะ

 

"จัดการเลยมัลเลย์ " ฉันเรียกมัลเลย์ให้ออกมาจากจิตใจของฉัน เมื่อมันได้ยินคำสั่งของฉันมันก็รีบวิ่งเข้าไปจู่โจมพวกกทหารในทันที ถึงยังไม่โตเต็มที่เเต่ว่่าพลังของมัลเลย์ก็ไม่ใช่น้อยๆนะ

 

"นี่เธอมีสัตว์ในตำนานด้วยหรอ ?? ไม่เบาเลยนะเนี่ยผู้หญิงคนนี้ทำให้ฉันเเปลกใจได้อยู่เรื่อยเลย"

 

เมสซีเรียปรบมือให้กับฉันก่อนจะยิ้มให้เช่นกัน ทหารเริ่มเข้ามาเยอะจนเยอะเอามากๆฉันคิดว่าพวกเขาคงสู้ไม่ไหวเเน่ถ้าฉันไม่ทำอะไรเลย ตั้งสติเเล้วลองใช้พลังของตัวเองดูสักครั้ง ฉันขอให้มันทำได้ขอร้องล่ะจงออกมาพลังของฉัน เเต่ฉันทำเท่าไหร่มันก็ไม่ได้ผลเลยทีไม่อยากใช้มันดันได้ เเต่ทำไมตอนที่มันต้องการใช้ทำไมมันไม่ได้เนี่ย // ฟิ้ว // อยู่ๆดาบก็ลอยมาจากที่ไหนก็ไม่รู้มันผ่านหน้าของฉันไปเฉียดหน้าของฉันเพียงนิดเดียวเท่านั้น การต่อสู้ก็ยังไม่จบเลือดเริ่มนองเต็มพื้น ดูเหมือนว่าพวกเราต้องหาทางออกจากที่นี่ก่อนที่พวกมันจะมาเยอะกว่านี้

 

"พอเเล้วฉันเริ่มเบื่อหนังเรื่องนี้เเล้วสิ . . . ฉันจัดการเองดีกว่านะ"  ฉันรีบหาทางออกในทันทีต้องหาให้เจอเดี๋ยวนี้เลยเพราะว่าเมสซีเรียกำลังเดินเข้ามาหาพวกเราเเล้ว กระจก .. ใช่สิกระจก ฉันมองไปหากระจกที่กลั้นน้ำเอาไว้ ถ้าฉันพังกระจกให้มันเเตกพวกเราอาจจะมีทางรอด ถึงเเม้ฉันจะว่ายน้ำไม่เป็นเเต่ถ้าพวกเขารอดได้ฉันก็ยอม ฉันหาอะไรก็ได้ที่สามารถพังกระจกได้ เเล้วเจอกับดาบที่มันผ่านหน้าของฉันไป เอาอันนี้เเหละตีกระจกให้เเตกฉันรีบวิ่งไปหยิบดาบเเล้วก็วิ่งไปที่กระจก

 

"ไว้เจอกันใหม่นะเลย์มาคาโอเตรียมตัว !" ฉันฟาดกระจกเข้าไปเต็มเเรกจนกระทั่งมันร้าว ทุกคนหยุดการตอสู้ลง //เเกก เเกก// เสียงกระจกเริ่มร้าวออกไปทีละนิดๆจนกระทั่งเป็นวงใหญ่เเล้วเเตกออก น้ำผลักฉันให้กระเด็นออกไปเเล้วก็เริ่มท่วมพวกเราในทันที ทหารเริ่มวิ่งออกไปจากห้องนี้ เเต่ฉันเริ่มไม่เห็นทุกคนเเล้วเพราะว่าน้ำมันท่วม ฉันกลั้นหายใจเอาไว้เเล้วพยายามว่ายน้ำออกไป เเต่เหมือนกับว่าฉันไม่สามารถทำได้ตัวของฉันจมลงไปเเทนที่จะลอยขึ้นไป ฉันเริ่มกลั้นหายใจไม่ไหวเเล้ว . . . มันหายใจไม่ออกฉันรู้เลยว่าฉันกำลังจะตาย ทุกอย่างมันเริ่มมัวไปหมดเเล้วฉันไม่ไหวเเล้ว  //บ๋อม //

 

"ตื่นสิตื่นขึ้นมามองฉันเบอร์ริน ตื่นขึ้นมา!!" เสียงของเลย์นี่นา ฉันลืมตาขึ้นมาพร้อมกับสำลักน้ำออกมาด้วยเช่นกัน

 

"ฉันยังไม่ตายหรอ เเอก เเอก"  เลย์พยุงฉันให้ลุกขึ้นมาก่อนจะลูบหลังของฉันเพื่อไล่น้ำออก

 

"ไม่เป็นอะไรนะไม่เป็นอะไร ตอนนี้เธอปล่อยภัยเเล้วเอาน้ำออกก่อน"

 

เหมือนตายเเล้วเกิดใหม่เลย ฉันตั้งสติเเล้วลุกขึ้นมาเลย์กกับมาคาโอพยุงฉันเอาไว้ ส่วนดาโล่ก็เดินมาจากไหนไม่รู้

 

"ตอนนี้พวกเราปลอดภัยเเล้วครับหาที่พักกันก่อนเถอะ"  พวกเราเดินเข้าไปในป่าลึกขึ้นเรื่อยๆเพื่อที่จะหาสถานที่ๆปลอดภัยเอาไว้ก่อน จนกระทั่งไปเจอกับถ้ำซึ่งมันอยู่ข้างหน้าของพวกเราพอดี

 

"นั่นไงที่พัก เดี๋ยวขอผมเข้าไปดูก่อนเผื่อจะมีพวกปีศาจจำพวกสัตว์ป่าอยู่ข้างใน"

 

ดาโล่เดินเข้าไปข้างในถ้ำเเล้วหายไปสักพัก // ย๊ากกกก เสียงเหมือนตัวอะไรคำรามออกมาจากถ้ำ //ตุบ// เเล้วเสียงเหมือนบางอย่างกระเเทกลงไปบนพื้นก็ดังขึ้นมาเช่นกัน จากนั้นทุกอย่างก็เงียบไป

 

"ดาโล่เป็นอย่างไรบ้าง ??" ดาโล่เงียบไปไม่ได้พูดกับพวกเรา หรือว่าดาโล่จะเป็นอะไรไปเเล้ว ก่อนที่ฉันจะคิดเเบบนั้นดาโล่ก็เดินออกมาจากถ้ำด้วยร่างกายที่ไม่มีลอยขีดข่วน

 

"เเค่มีมังกรอยู่ข้างในเองครับ มังกรตัวน้อยๆไม่ได้ใหญ่อะไรมาก"

 

เลย์พาฉันเดินเข้าไปข้างในถ้ำ เมื่อเดินเข้าถ้ำเเล้วมาคาโอก็ร่ายพลังของตัวเองเพื่อให้มีเเสงสว่าง เเต่พอพวกเราเห็นชัดเเล้วก็พบว่าเจ้ามังกรตัวที่ดาโล่ว่าตัวเล๋กๆมันไม่ได้ตัวเล็กอะไรเลยนะ ตัวมันใหญ่มากใหญ่เเทบจะชนผนังถ้ำด้านบนเลย //คอก เเคก// อยู่ๆเสียงท้องของฉันก็ร้องออกมา

 

"หิวหรอ ??" เลย์ถามฉันด้วยความเป็นห่วง ซึ่งฉันหิวจริงๆฉันเลยพยักหน้าตอบกลับเขาไป ฉันเตรียมปากกาขึ้นมาเพื่อที่จะวาดรูปของกินขึ้นมา เเต่ว่าพอเอามาวาดเเล้วหมึกมันไม่ออก น่าจะเป็นเพราะว่าน้ำเข้าหมึกจึงไม่ออก

 

"ไม่เป็นอะไรครับผมมีทางออกให้อยู่ งั้นเรามากินเจ้าตัวนี้กันเถอะผมจุดไฟไม่ยากหรอก"

 

มาคาโอพูดขึ้นซึ่งตัวที่มาคาโอว่าเนี่ยก็คือเจ้ามังกรที่ดาโล่พึ่งฆ่าไปเมื่อตะกี้นี้เอง

 

"ฉันจะกินมันได้หรอมาคาโอฉันไม่ใช่ปีศาจนะลืมไปเเล้วหรือยังไง" ฉันไม่รู้ว่าฉันสามารถกินเจ้าตัวนี้ได้หรือเปล่า ถึงที่นี่จะมีเหมือนของมนุษย์หมดทุกอย่างเเต่เนื้อปีศาจอะไรเเบบนี้มันก็  . . .มันก็ไม่รู้ว่าจะสามารถกินมันได้หรือเปล่า

 

"กินได้สิครับทำไมจะกินไม่ได้ล่ะ เจ้าตัวนี้มันก็เหมือนกับหมีนั่นเเหละถ้าจะให้อธิบายเรื่องรสชาติก็เหมือนกับเนื้อหมูครับคุณหญิง"

 

เเสดงว่ามาคาโอเคยกินมาก่อนใช่ไหม ?? เอาเถอะกินอะไรได้ตอนนี้ก็กินหมดเพราะว่าฉันหิวมาก

 

 

"งั้นเริ่มจัดการเเร่มันได้เลยดาโล่ส่วนฉันจะไปก่อกองไฟก่อน" มาคาโอมาตรงกลางถ้ำก่อนที่จะยืนเเบบมือลงไปข้างล่างพื้น

 

[เเสงสว่างที่ร่ายรำจงจุดประกายให้กายเป็นเพลิง] เมื่อมาคาโอพูดจบอยู่ๆก็มีเเสงออกมาจากมือของมาคาโอเเล้วก็ลอยลงไปสู่พื้นก่อนจะระเบิดเบาๆออกมาเป็นไฟที่ลุก ก่อเกิดให้เป็นกองไฟเล็กๆ ส่วนดาโล่ก็เดินไปหามังกรเเล้วก็ชักดาบออกก่อนที่จะทำท่าเเปลกๆจากนั้นก็ !! //ฟิ้ง ฉับ // เเล้วดาโล่ก็เก็บดาบ. . .เเล้วเขาก็นิ่งไปสักพักก่อนมังกรจะกระจายออกเป็นชินๆอย่างสวยงาม เเถมยังไม่มีเลือดหยดออกมาเเม้เเต่หยดเดียว

 

"นี่เป็นสกิวที่ผมไม่เคยให้ใครเห็นมาก่อนเลยนะครับ เวลาที่ฟันมันลงไปมันจะไม่มีเลือดหยดออกมาเลยเเม้เเต่น้อย เเถมถุงเลือดเเล้วก็พวกเครื่องในผมก็เเยกเอาไว้ให้เเล้วครับ"

 

//เเปะ เเปะ// ฉันปรบมือให้กับดาโล่ทำให้ดาโล่ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ

 

"พวกนายออกไปตานี้เป็นตาของฉันเเล้ว เดี๋ยวเรื่องทำอาหารฉันจัดการเอง"  เลย์เดินออกไปข้างนอกถ้ำก่อนจะเดินกลับมาด้วยผักผลไม้มากมาย เเล้วเอามาวางไว้ข้างๆกับกองไฟ จากนั้นก็เดินไปหยิบเนื้อมังกรมาเเล้วเริ่มทำส่วนผสมต่างๆ เวลาที่เขาทำอาหารเหมือนกับว่าเขาจริงจังในสิ่งที่เขาทำมาก เเล้วมันดูมีเสน่ห์มากเลย เขาทำอาหารใส่ใบตองเเล้วมัดอย่างสวยงามก่อนจะโยนลงไปในกองไฟ รอจนอาหารสุกเขาก็หยิบมันขึ้นมาโดยไม่กลัวว่าจะลวกมือเลย เเล้วเอามาวางไว้ที่ข้างหน้าของฉันก่อนจะเปิดออกให้กับฉัน เมื่อใบตองได้เปิดออกสิ่งที่ฉันเห็นคืออาหาร อาหารที่น่ากินมากๆเลย

 

"เอาอันนี้ไปใช้ตักกินก่อนนะฉันพึ่งไปทำมาให้เธอเมื่อตะกี้นี้ ส่วนพวกนายก็หยิบกันไปได้เลยมากินด้วยกันนี่เเหละ"

 

พวกเราสี่คนรวมหัวกันตั้งหน้าตั้งตากินอาหารที่เลย์ทำ เมื่อตักชิมคำเเรกมันต้องทำให้ฉันเเปลกใจกับอาหารที่เลย์ที่ทำให้ฉันกิน มันอร่อยมากเลยนะฉันไม่เคยคิดเลยว่าเลย์จะทำอาหารที่เเสนอร่อยนี้ออกมาได้

 

"มันอร่อยมากเลยนะเลย์นายทำได้อย่างไรกัน ??" ฉันถามเขาไปด้วยความสงสัยเเละเเปลกใจกับสิ่งที่เขาทำมันขึ้นมา เลย์ยิ้มให้กับฉันเเล้วตอบกลับฉันมาว่า

 

"ฉันทำได้เพราะว่าเเม่ของฉันสอนน่ะ เเต่ว่าตอนนี้ก็คงสอนให้ฉันไม่ได้เเล้วเเหละ"

 

ความหมายที่เลย์พูดถึงฉันจะไม่เข้าใจเเต่ก็รู้ว่าเลย์รู้สึกเสียใจในตอนที่เขาตอบฉัน ฉันจับที่ไหล่ของเขาเเล้วยิ้มให้เขาเพื่อเป็นการปลอบใจจากนั้นพวกเราก็กินกันต่อจนกระทั่งอิ่มกันหมดเเล้ว ตอนนี้ฉันรู้สึกหนาวมากเนื่องจากเสื้อผ้าของฉันเปียกในตอนที่ฉันขึ้นมามันก็ยังเปียกอยู่ //สั่น//

 

"หนาวหรอ. . .รอเเป๊บหนึ่งนะเดี๋ยวฉันมา" เลย์พูดขึ้นก่อนจะเดินออกไปข้างนอกถ้ำอีกครั้ง มาคาโอเดินมาหาฉันเเล้วก็ยืนมือมาหาฉัน ลูกไฟดวงน้อยๆหลายดวงลอยเข้ามาใกล้ๆกับฉันมันทำให้ฉันอุ่นขึ้นมากเลยล่ะ

 

"ขอบใจนะมาคาโอ //ยิ้ม" เขาก็ยิ้มให้ฉันเช่นกัน เลย์เดินกลับเข้ามาพร้อมกับขนสัตว์ที่ของตัวอะไรบางอย่าง ก่อนจะเอามายื่นให้กับฉัน

 

"เอาไปเปลี่ยนเสียนะจะได้ไม่เป็นหวัด ส่วนไอ้พวกนี้เป็นของพวกนายเอาไปเปลี่ยนด้วย"

 

ฉันรับไว้ก่อนจะเดินออกไปหาที่เปลี่ยน เเล้วเริ่มเปลี่ยนมันในทันที เมื่อเปลี่ยนเสร็จฉันก็รู้สึกได้เลยว่าเสื้อขนสัตว์มันอุ่นมาก เเต่เขาไปเอามันมาจากที่ไหนล่ะ ?? ฉันมองไปรอบๆก็พบกับซากตัวอะไรบางอย่างเหมือนว่าจะโดนโละขนออกจากตัวเเล้ว ชัดเลย..น่าจะเป็นเจ้าตัวนี้ ฉันขอโทษเเทนเลย์ด้วยนะเจ้าปีศาจที่น่าสงสาร จากนั้นฉันก็เดินเข้าไปในถ้ำเช่นเดินเหมือนกับว่าพวกเขาจะเปลี่ยนเสื้อผ้ากันเสร็จเรียบร้อยเเล้วนะเเต่ละคนเหมือนเปลี่ยนเป็นคนละลุคจากเดิมที่ดูเป็นลุคสุภาพกลายเป็นลุคเท่ๆเสียงั้น

 

"คุณหญิง. . . สวยที่สุดเลยครับ //ถูกปิดปาก//" เลย์ปิดปากของมาคาโอก่อนที่จะเดินมาหาฉันเเล้วกก็ลูบหัวของฉันเบาๆ

 

"ตอนนี้มันก็จะเช้าเเล้วเรานอนกันก่อนดีกว่า เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยว่ากันอีกทีตอนนี้นอนก่อนเถอะนอนเอาเเรง"

 

เลย์พูดจบทุกคนก็ต่างพากันเเยกย้ายไปนอนกันคนละที่ เเล้วก็เปลี่ยนเวรยามกันไปกันมาเพื่อความปลอดภัยด้วย ฉันนอนลงข้างๆกับเลย์เเล้วก็กอดเลย์เอาไว้เเน่นๆ

 

"ฉันจะไม่ให้เธอต้องเป็นอันตรายฉันจะให้เธอปลอดภัยที่สุดเชื่อใจฉันได้เลย เเต่ขออย่างเดียวคือให้เธอเก็บหัวใจของฉันไว้กับเธอให้ดีที่สุด ฉันยังไม่อยากจากเธอไปไหนเข้าใจไหม"

 

ฉันพยักหน้าให้กับเขาเเล้วก็หลับตาลงเพื่อที่จะพักผ่อน ถึงวันนี้เราจะล้มเหลวเเต่วันข้างหน้าไม่มีทางที่ฉันจะล้มเหลวอีก