ตอนที่ 36 -- ….ใหม่
แปลโดย Mikky
Re: Master Magic - ย้อนเวลาเพื่อเป็นจ้าวแห่งจอมเวทย์
ตอนที่ 36 -- ….ใหม่
-----เมือง เบรุต้า
“หวาๆๆๆ นี่เหรอฮะ? เมืองเบรุต้า!? นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ผมเคยได้มาเมืองใหญ่อย่างนี้”
“ชั้นเคยมาที่นี่มาก่อน เพราะงั้นปล่อยให้ฉันเป็นไกดนำทางเธอเอง ต้องให้แน่ใจว่าโคล้ดจะไม่กลายเป็นเด็กหายตัวไป”
เป็นไปได้ไหมว่าเธอได้ลืมไปแล้วว่าครั้งล่าสุดที่เธอมาที่นี่ เธอคนที่เดินหลงทางไปทั่วแล้วเริ่มหายตัวไปเหมือนเด็ก
มิลลี่กำลังนำโคล้ดไปแล้ว และเริมที่จะแยกจากผม
“นี่! พวกเธอวางแผนจะไปไหนกัน”
“เอ่อ— ชั้นได้กลิ่นบางอย่างที่หอมมากจากทางนั้นเพราะงั้นชั้นก็เลย…….”
มิลลี่เป็นคนที่จริง ๆแล้วอาศัยอยู่โดยสัญชาตญาณ
“ท้องของพวกเราว่าง งั้นไปหลังจากกินอาหารเทียง?”
พอมาคิดดู มันเป็นเวลาเที่ยงซะแล้ว
การได้กินบางอย่างก่อนมุ่งหน้าไปหาร้านเลเดียก็ไม่ใช่ความคิดที่แย่ซักเท่าไร
แต่อย่างน้อย ๆ พวกเธอควรพูดซักหน่อยก่อนที่จะมุ่งหน้าไป
----ตัวเมือง
ในกลางวงเวียนของถนนเบรุต้า กลิ่นหอมของเนื้อและปลาที่กำลังถูกปรุงได้กระตุ้นท้องที่ว่างเปล่าของพวกเรา
ตามทางเดิน มีร้านอาหารมากมาย และในทางตรงข้าม มีอาหารแผงลอยกับอาหารหลาย ๆ ประเภท
มิลลี่มีแววตาเป็นประกายในขณะที่เธอได้มองไปรอบ ๆบริเวณใกล้เคียง
โฮย ๆ น้ำลายกำลังเริ่มหยดลงจากปากของเธอแล้วนะรู้มั้ย? ไม่น่าดูเลย
โคล้ดก็ดูเหมือนอยู่ในความสนใจหมกมุ่นกับสิ่งรอบตัวเธอ
“ยินดีต้อนรับ!ยินดีต้อนรับ! หญิงสาวน่ารักคนนั้นที่อยู่ตรงนั้นน่ะ! ไทโกะยากิ ที่ร้านของเราบริการเป็นของที่ดีที่สุดในเมืองเลรุตะเลยนะ! มานี่แล้วลองดูสักหน่อยสิ”
“เป็นอย่างนั้น?”
“เอ่อ เป็นอย่างนั้นแหละ เมื่อผู้คนของเมืองนี้พูดเกี่ยวกับไทโกะยากิ มันมักจะเกี่ยวกับร้านเราเสมอ”
ไทโกะยากิเป็นการผสมของเนื้อที่ถูกม้วยอยู่ในผัก ถูกเสริมเติมด้วยซอสสูตรพิเศษและจากนั้นก็ย่าง
มันเป็นจานพิเศษประจำท้องถิ่นจากเมืองเบรุต้า
ธรรมดา มีร้านอาหารแผงลอยต่าง ๆ ที่อยู่รอบ ๆ กำลังย่างไทโกะยากิ แต่ไม่มีซักคนที่โอ้อวดเหมือนอย่างคนที่อยุ่ด้านหน้าพวกเรา
ร้านแผงลอยอื่น ๆ กำลังมองเหลือบมองมาที่ร้านนี้โดยเฉพาะ และดูเหมือนว่าคน ๆ นี้ไม่ได้ดูที่จะสนใจอะไรเลย
เป็นพักพวกที่น่ากลัวซะจริง
“งั้น…..”
“ไม่ได้นะมิลลี่ซัง”
มิลลี่ได้ถูกทำให้ดีใจเรียบร้อยโดยกลิ่นหอมของมัฟฟินและเธอเกือบจะซื้อพวกมัน เจ้าของชอปก็มั่นใจว่าเขาได้ชนะเธอแล้วแต่ได้จบลงเมื่อมีเสียงโพล่งขึ้นมา
โคล้ดนั่นเอง
“ในขณะที่มันเป็นความจริงที่ว่าร้านนี้ดูเหมือนขายไทโกะยากิที่อร่อย แต่มันเป็นจริงงั้นเหรอที่ว่าร้านนี้อร่อยที่สุดในเมืองเบรุต้า? ถึงแม้ผมไม่สามารถบอกว่าผมได้มองไปรอบทุกร้านแล้ว ในการเปรียบเทียบกับร้านอื่นแล้ว ทั้งปริมาณและราคาของที่นี่มันแพงยิ่งกว่าร้านอื่น ๆ เสียอีก”
“นะ....เนื่อที่พวกเราใช้ในร้านนี้แตกต่างจากรานอื่น ๆ”
“เนื้อนั้นดูบาง และผมได้กลิ่นว่ามันดูไม่ค่อยสด คุณจะไม่ยอมรับใช่มั้ย?”
อุก...ชายวัยกลางคนได้สูดลมหายใจของเข้าอย่างกล้ำกลืน
เหมือนทุกทีโคล้ดเป็นคนที่ใส่ใจรายละเอียด
เธอแสดงออกเหมือนอย่างเด็กผู้หญิงจริง ๆ
เพียงแค่ผมกำลังคิดอย่างนั้น โคล้ดก็มองมาที่ผมด้วยรอยยิ้มที่พูดว่า ‘ผมเป็นผู้หญิงนะฮะ เข้าใจใช่มั้ย?’
เธอสามารถอ่านความคิดของผู้อื่นได้หรืออะไรประนั้น?
“ก็อย่างที่ได้บอกไปนั่นแหละมิลลี่ซัง คำแนะนำของผมคือร้านนั้นตรงที่นั่น มันคงจะดูเหมือนว่า คุณภาพ ปริมาณ และราคาทั้งหมดดูสูงกว่ามาตรฐาน”
“อือถ้าอย่างนั้น งั้นไปตรงนั้นกันเลย!”
มิลลี่พุ่งไปทันทีตรงไปที่ร้านที่อยู่อีกฝั่ง
เจ้าของร้านแผงลอยต่าง ๆ ได้รวมตัวพร้อมกับสายตาจ้องมองที่พูดว่า “เชิญเสิร์ฟตามที่แกต้องการ” ไปยังเจ้าของร้านที่ถูกทำให้ดูโง่โดยโคล้ด
ความขุ่นแค้นระหว่างเจ้าของร้านเหล่านี้เป็นสิ่งที่น่ากลัว
ร้านที่โคล้ดได้แนะนำเป็นสถานที่แคบ ๆ แต่ได้บริการอาหารขนาดใหญ่และก็ยังราคาค่อนข้างถูกเมื่อเทียบกับร้านอื่น ๆ พวกเราทั้งสามคนกินสำหรับส่วนแบ่งของคนห้าคน แล้วทั้งมิลลี่และโคล้ดได้ดูพอใจหลังจากเสร็จมื้ออาหารของพวกเรา
-------ร้านไลเดีย
พวกเรากำลังยืนอยู่ข้างหน้า
สองสาวดูกังวลเล็กน้อย
ประตูส่งเสียงได้เปิดออกมาแล้วพวกเราได้รับอนุญาตให้เข้าไปข้างในร้าน
ข้างในร้าน มีแขกหลายคน และเสียงขมักเขม้นที่คอยต้อนรับลูกค้าที่ได้ยิน
มันเป็นเสียงของไลเดีย
เมื่อผมตรงไปที่ด้านในของร้าน รูปร่างหลังของเลเดียสามารถเห็นได้ในขณะที่เธอกำลังทำงานแพ็คของของเธอ
ผมได้อธิบายต่อสองสาว ว่าเธอเป็นคนที่ผมได้วางผมในการพบเจอ
“ไม่เจอกันนานนะไลเดีย”
เมื่อผมเรียกออกไปยังเธอ เลเดียหันหน้ามาทางผมและได้สังเกตถึงการมีอยู่ของพวกเรา
“โออ เซฟคุงไม่ใช่เหรอ? ไม่เจอกันนาน สาบายดีมั้ย”
เธอยืนขึ้นและปัดฝุ่นที่ก้นของเธอ หน้าอกของเธอเป็นสิ่งน่าภูมิใจด้านหน้าของสายตาพวกเรามันเริ่มที่จะเด้งไปมา
ยังใหญ่เหมือนทุกที
“สวัสดีผมได้ยินมามากเกี่ยวกับเธอจากเซฟคุง คุณคงเป็นไลเดียซังสินะ?”
โคล้ดพูดไปยังลิเดีย
“เธอคงเป็นคนที่เซฟคุงเคยพูดถึง? คนที่เป็นกิลด์มาสเตอร์? เธอเนี่ยค่อนข้างหล่อยเลย ไม่ใช่เหรอ?”
“ขอบคุณมากฮะ อย่างไรก้ตามผมไม่ใช่คนที่เป็นกิลด์มาสเตอร์หรอกนะฮะ ยิ่งไปกว่านั้นผมเป็นผู้หญิง”
“อาฮะๆๆๆ ชั้นรู้ตั้งแต่ชั้นเห็นเธอแล้วล่ะ! เพียงแค่ว่าถึงอย่างนั้นเธอก็ดูเหนือนหนุ่มหล่อจริง ๆ”
“อย่างนั้นเหรอ?”
การสามารถมองออกว่าโคล้ดเป็นผู้หญิงในการเจอกันครั้งแรกเนี่ย
ไลเดียเนี่ยเหลือเชื่อจริง ๆ
“นี่คือกิลด์มาสเตอร์มิลลี่”
“อืมม....ยินดีที่ได้รู้จัก.....”
“โอ้ววว〜น่ารักง่า〜ตัวเล็ก〜แล้วผมบลอนด์นุ่มพวกนี้ด้วย”
“มุกิ้ววววว!?”
ไลเดียได้คว้าเข้าไปที่มิลลี่ผู้ที่พยายามแนะนำตัวเอง และเริ่มที่จะกอดเธอแน่นขึ้นเหมือนต๊กตาหรูหรา
หน้าของมิลลี่ถูกยัดเข้าไปอย่างพอเหมาะในระหว่างหน้าอกไลเดียและในขณะกำลังถูกกอด แขนและเท้ามิลลี่กำลังพยายามที่หาทางเป็นอิสระ
“ได้โปรดปล่อยได้แล้ว มิลลี่ดูเหมือนกำลังทรมาน”
“โอย้า.....ขอโทษด้วยนะ มิลลี่น่ารักเกินทนนี่นา”
ขณะที่แสดงรอยยิ้มว่าเธอขาดการไตร่โดยสิ้นเชิง เธอก็ได้ปล่อยมิลลี่จากอ้อมกอดของเธอ
มิลลี่กำลังมีการไอออกมากะทันหันอย่างรุนแรง และโคล้ดเรียกเธออย่างกังวล
“ไม่เป็นไรนะมิลลี่ซัง?”
“……”
“มิลลี่ซัง?”
เมื่อผมเหลือบมองไปที่เธอจากด้านข้าง ใบหน้าของมิลลี่เป็นเหมือนว่าเธอเพิ่งพ่ายพ้อย่างราบคาบในอะไรบางอย่าง
เธอกำลังเปรียบเทียบลกเปลี่ยนหน้าอกของเธอกับของไลเดีย และยิ่งเธอได้จ้องมอง เธอเริ่มอย่างรวดที่จะแสดงดวงตาสีขาวของเธอ
“มิลลี่?”
“……มันเป็นไปไม่ได้ มันเป็นไปไม่ได้อย่างน่นอน”
เธอตบก้มของตัวเอง ในขณะที่กำลังพูดคุยอย่างขาดสติกับตัวซ้ำไปมาในสิ่งที่เหมือนกันครั้งแล้วครั้งเล่า
“บอกผมทีสิไอเทมที่ผมผากไว้กับเธอขายไปหรือยัง?”
“อา อืม มันถูกขายไปล้ว.....ว่าแต่มิลลี่จังไม่เป็นไรนะ?”
“เธอจะกลับมาเป็นปกติในไม่ช้าหรือไม่ก็ภายหลัง ใช่มั้ย?”
“เซฟคุง เธอเนี่ยค่อนข้างใจดำอย่างคาดไม่ถึงเลยนะ”
“มันเป็นเรื่องปกติเป็นประจำของเธอน่ะ”
“โอ้ จริง ๆ แล้วเป็นปกติ---?”
ไลเดียกำลังยิ้มแหย ๆ มาที่ผมในขณะที่พวกเราเข้าไปข้างในร้านไกลขึ้น
โคล้ดมีใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวลในขณะที่เธอกำลังปลอบมิลลี่เรื่อย ๆ แต่มันคงดูเหมือนว่าการฟื้นคืนของเธอคงจะไม่ได้เห็นเร็ว ๆ นี้
เพราะไลเดียกวักมือเรียกผมเข้าไป ผมตัดสินใจวางใจให้โคล้ดดูแลมิลลี่
“ใช่! นี่เป็นจำนวนเท่าไรที่มันถูกขายไปรู้มั้ย 320,000รูปี เลยนะ หากชั้นตัดเงินที่เสียไปเมื่อตอนพวกเราไปล่าออก กำไรจากแบ่งปันของเธอก็จะเป็น 305,000 รูปีเลยใช่มั้ยล่ะ?”
“ขอบคุณ”
ผมได้รับปึกเงินจากไลเดีย และผมก็ได้บอกขอบคุณเธอไป
ด้วยจำนวนของเงิน ผมคิดว่าค่าใช้จ่ายที่อยู่อาศัยแล้วก็การซื้ออุปกรณ์สามารถจัดการได้ล้วตอนนี้
ช่วงเวลาพัก ไลเดียฝากร้านกลับไปอยู่การดูแลของพ่อเธอ และเธอก็ได้มามาดื่มน้ำชากับพวกเรา
น่าแปลกใจที่ทาร์ทเค้กนั้นไลเดียเป็นคนทำ ไวกเราจิบชารสหวานเพียงเล็กน้อย
อีกครั้งในขณะที่ไลเดียตั้งใจพยายามที่จะสัมผัสร่างกายของมิลลี่ แต่มากเท่าที่เธอพยายาม มิลลี่ได้พยามยามวิ่งหนีไปอย่างเต็มที่ และไลเดียดูมีความเสียใจอยู่บนใบหน้าของเธอ
สหายคนนี้ เธอกำลังแสดงเหมือนอย่างพวกประเภทชายแก่ที่กระหายตันหา
เหมือนกันทั้งพ่อทั้งลูก
ระหว่างนั้น โคล้ดเริ่มที่จะนั่งในระหว่างทั้งสองคน อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าในที่สุดไลเดียก็ได้ยอมแพ้ไป
“ว่าแต่ไลเดีย ผมกำลังคิดขอให้เธอทำแบบตรากิลด์เอ็มเบล็มของพวกเรา”
“โอ้วว อันนี้ไม่ว่าน่ารักมากเลยไม่ใช่เหรอ? แต่มันจะใช้เงินเป็นจำนวนมากเลยนะรู้มั้ย? ราคาสำหรับออกแบบคงจะซัก 50000 รูปี ยิ่งไปกว่านั้นแต่ล่ะครั้งเธอต้องการทำหนึ่งอันมันต้องจ่ายราว ๆ 5000 รูปีอีกด้วย”
“นั่นมันแพงเต็มที่เลยไม่ใช่เหรอ?”
มันเป็นการทำตามที่สั่ง และหากพวกเราคิดเกี่ยวกับมันแล้ว มันค่องข้างเป็นราคาที่สมเหตุสมผล อย่างไรก็ตามสำหรับพวกเราที่มีปัญหาการบำรุงด้านอุปกรณ์ของพวกเราอยู่แล้ว จำนวนนั้นสาหัสเกินไปนิดสำหรับพวกเราที่จะจ่าย
“ไม่หรอก อืมในฐานะที่เป็นหนึ่งในสมาชิกของกิลด์นี้ ชั้นจะร่วมมือกับพวกเธอเพียงแค่ครั้งนี้และทำมันให้ฟรี ๆ เลย”
ไลเดียเอามือกอดอกในขณะที่พูดเรื่องนี้
อา ใช่แล้วหล่ะ ผมจำได้ว่าได้เชิญเธอเพื่อที่จะมาร่วมกิลด์กับเรา
ในครั้งนั้น เธอดูไม่เหมือนว่าจะสนใจที่จะเข้าร่วมกิลด์เลย แต่ดูเหมือนว่าเธอสนใจเอามาก ๆ ในตอนนี้ ยิ่งไปกว่านั้นเธอกำลังแสดงเหมือนว่าเธอได้เข้าร่วมเรียบร้อยแล้ว
เธอทำอย่างชอบอย่างมากไปที่มิลลี่?
ส่วนคนที่อยู่ในคำถาม มิลลี่นั้น บางทีคงไม่เก่งพอที่จะจัดการไลเดีย ละเมื่อได้ยินไลเดียพูดอย่างนั้น ร่างกายของเธอเริ่มที่จะสั่นเครือ
“เน่ มิลลี่จังกำลังคิดอะไรอยู่เหรอ?”
ไลเดียจ้องไปที่มิลลี่ด้วยสายตาแมวที่พร้อมจะตะครุบเหยื่อ มิลลี่ที่กำลังถูกถามโดยเลยเดียได้เงียบ ละหลังจากนั้นสักครู่ เธอตอบกลับด้วยใบหน้าที่ได้ตัดสินใจแล้ว
“.....นั่นก็จริง....เนื่องจากเธอเสนอวิธีของเธอที่จะช่วยพวกเรา.....ชั้นคิดว่าพวกเราควรไว้ใจเธอ จากนี่ไปช่วยดูแลพวกเราด้วยนะไลเดียซัง......”
“ไม่เป็นหรอกนะที่จะเรียกชั้นว่าไลเดีย งั้นมาทำความรู้จักซึ่งกันละกันเถอะนะ มิลลี่จัง”
ไลเดียขอร้องอย่างร่าเริงจับมือกันจากมิลลี่ แลบะมิลลี่ก็ยอมรับอย่างขื่นขม
เป็นคนอย่างที่คาดไว้ จากพ่อค้าที่อ้อมค้อมอย่างเธอ มันง่ายที่เธอล่อเหยื่อเข้ามา
ผมพูดกับมิลลี่โดยใช้ข้อความกิลด์
(มิลลี่ หากเธอเชื่อว่าไลเดียยากที่จะจัดการ เธอไม่ต้องบังคับตัวเองให้เอาเธอเข้าร่วมกิลด์ก็ได้นะใช่มั้ย? นอกจากนี้ พวกเราไม่ใช่ว่าถูกกดดันสำหรับเรื่องเงินหรอกนะตอนนี้)
(ไม่เป็นไร ยิ่งไปกว่านั้นคน ๆ นี้ เธอแข็งแกร่งใช่มั้ยล่ะ? เก่งเรื่องเงินแล้วบุคลิดกส่วนตัวก็ยังดีอีก เธอทำอาหารเก่ง แล้วเธอเป็นผู้หญิงที่สวยมาก........หน้าอกก็ยัง.....นั่นคือเหตุผลที่เธอจะเป็นคนที่มีค่าสำหรับกิลด์นี้)
แต่ผมไม่ค่อยแน่ใจจุดประสงค์เล็กน้อยตรงสุดท้ายที่เธอยกขึ้นได้มีอะไรที่ทำเหมือนมีสงครามที่แอบแฝงหรือไม่?
“ชั้นไม่ยอมแพ้อย่างแน่นอน....!”
มิลลี่ได้ประกาศสิ่งนั้นไปยังไลเดียในขณะจ้องไปเธอด้วยจิตวิญญาณการต่อสู้ที่ดุร้าย ในทางตรงกันข้ามไลเดียกำลังยิ้มแป้นอย่างรักใคร่มองไปที่มิลลี่ด้วยใบหน้าที่ไม่เรียบร้อย
==========
ติดตามข่าวสารและตอนใหม่ๆได้ก่อนใครที่ https://www.facebook.com/RachanTranslations/