ตอนที่แล้วตอนที่ 35 -- ออกเดินทาง
ทั้งหมดรายชื่อตอน

ตอนที่ 36 -- ….ใหม่


แปลโดย Mikky

 

Re: Master Magic - ย้อนเวลาเพื่อเป็นจ้าวแห่งจอมเวทย์

 

ตอนที่ 36 -- ….ใหม่

 

-----เมือง เบรุต้า

“หวาๆๆๆ นี่เหรอฮะ? เมืองเบรุต้า!? นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ผมเคยได้มาเมืองใหญ่อย่างนี้”

“ชั้นเคยมาที่นี่มาก่อน เพราะงั้นปล่อยให้ฉันเป็นไกดนำทางเธอเอง ต้องให้แน่ใจว่าโคล้ดจะไม่กลายเป็นเด็กหายตัวไป”

เป็นไปได้ไหมว่าเธอได้ลืมไปแล้วว่าครั้งล่าสุดที่เธอมาที่นี่ เธอคนที่เดินหลงทางไปทั่วแล้วเริ่มหายตัวไปเหมือนเด็ก

มิลลี่กำลังนำโคล้ดไปแล้ว และเริมที่จะแยกจากผม

“นี่! พวกเธอวางแผนจะไปไหนกัน”

“เอ่อ— ชั้นได้กลิ่นบางอย่างที่หอมมากจากทางนั้นเพราะงั้นชั้นก็เลย…….”

มิลลี่เป็นคนที่จริง ๆแล้วอาศัยอยู่โดยสัญชาตญาณ

“ท้องของพวกเราว่าง งั้นไปหลังจากกินอาหารเทียง?”

พอมาคิดดู  มันเป็นเวลาเที่ยงซะแล้ว

การได้กินบางอย่างก่อนมุ่งหน้าไปหาร้านเลเดียก็ไม่ใช่ความคิดที่แย่ซักเท่าไร

แต่อย่างน้อย ๆ พวกเธอควรพูดซักหน่อยก่อนที่จะมุ่งหน้าไป

----ตัวเมือง

ในกลางวงเวียนของถนนเบรุต้า กลิ่นหอมของเนื้อและปลาที่กำลังถูกปรุงได้กระตุ้นท้องที่ว่างเปล่าของพวกเรา

ตามทางเดิน มีร้านอาหารมากมาย และในทางตรงข้าม มีอาหารแผงลอยกับอาหารหลาย ๆ ประเภท

มิลลี่มีแววตาเป็นประกายในขณะที่เธอได้มองไปรอบ ๆบริเวณใกล้เคียง

โฮย ๆ น้ำลายกำลังเริ่มหยดลงจากปากของเธอแล้วนะรู้มั้ย? ไม่น่าดูเลย

โคล้ดก็ดูเหมือนอยู่ในความสนใจหมกมุ่นกับสิ่งรอบตัวเธอ

“ยินดีต้อนรับ!ยินดีต้อนรับ! หญิงสาวน่ารักคนนั้นที่อยู่ตรงนั้นน่ะ! ไทโกะยากิ ที่ร้านของเราบริการเป็นของที่ดีที่สุดในเมืองเลรุตะเลยนะ! มานี่แล้วลองดูสักหน่อยสิ”

“เป็นอย่างนั้น?”

“เอ่อ เป็นอย่างนั้นแหละ เมื่อผู้คนของเมืองนี้พูดเกี่ยวกับไทโกะยากิ มันมักจะเกี่ยวกับร้านเราเสมอ”

ไทโกะยากิเป็นการผสมของเนื้อที่ถูกม้วยอยู่ในผัก ถูกเสริมเติมด้วยซอสสูตรพิเศษและจากนั้นก็ย่าง

มันเป็นจานพิเศษประจำท้องถิ่นจากเมืองเบรุต้า

ธรรมดา มีร้านอาหารแผงลอยต่าง ๆ ที่อยู่รอบ ๆ กำลังย่างไทโกะยากิ แต่ไม่มีซักคนที่โอ้อวดเหมือนอย่างคนที่อยุ่ด้านหน้าพวกเรา

ร้านแผงลอยอื่น ๆ กำลังมองเหลือบมองมาที่ร้านนี้โดยเฉพาะ และดูเหมือนว่าคน ๆ นี้ไม่ได้ดูที่จะสนใจอะไรเลย

เป็นพักพวกที่น่ากลัวซะจริง

“งั้น…..”

“ไม่ได้นะมิลลี่ซัง”

มิลลี่ได้ถูกทำให้ดีใจเรียบร้อยโดยกลิ่นหอมของมัฟฟินและเธอเกือบจะซื้อพวกมัน เจ้าของชอปก็มั่นใจว่าเขาได้ชนะเธอแล้วแต่ได้จบลงเมื่อมีเสียงโพล่งขึ้นมา

โคล้ดนั่นเอง

“ในขณะที่มันเป็นความจริงที่ว่าร้านนี้ดูเหมือนขายไทโกะยากิที่อร่อย แต่มันเป็นจริงงั้นเหรอที่ว่าร้านนี้อร่อยที่สุดในเมืองเบรุต้า? ถึงแม้ผมไม่สามารถบอกว่าผมได้มองไปรอบทุกร้านแล้ว  ในการเปรียบเทียบกับร้านอื่นแล้ว ทั้งปริมาณและราคาของที่นี่มันแพงยิ่งกว่าร้านอื่น ๆ เสียอีก”

“นะ....เนื่อที่พวกเราใช้ในร้านนี้แตกต่างจากรานอื่น ๆ”

“เนื้อนั้นดูบาง และผมได้กลิ่นว่ามันดูไม่ค่อยสด คุณจะไม่ยอมรับใช่มั้ย?”

อุก...ชายวัยกลางคนได้สูดลมหายใจของเข้าอย่างกล้ำกลืน

เหมือนทุกทีโคล้ดเป็นคนที่ใส่ใจรายละเอียด

เธอแสดงออกเหมือนอย่างเด็กผู้หญิงจริง ๆ

เพียงแค่ผมกำลังคิดอย่างนั้น โคล้ดก็มองมาที่ผมด้วยรอยยิ้มที่พูดว่า ‘ผมเป็นผู้หญิงนะฮะ เข้าใจใช่มั้ย?’

เธอสามารถอ่านความคิดของผู้อื่นได้หรืออะไรประนั้น?

“ก็อย่างที่ได้บอกไปนั่นแหละมิลลี่ซัง คำแนะนำของผมคือร้านนั้นตรงที่นั่น มันคงจะดูเหมือนว่า คุณภาพ ปริมาณ และราคาทั้งหมดดูสูงกว่ามาตรฐาน”

“อือถ้าอย่างนั้น งั้นไปตรงนั้นกันเลย!”

มิลลี่พุ่งไปทันทีตรงไปที่ร้านที่อยู่อีกฝั่ง

เจ้าของร้านแผงลอยต่าง ๆ ได้รวมตัวพร้อมกับสายตาจ้องมองที่พูดว่า  “เชิญเสิร์ฟตามที่แกต้องการ” ไปยังเจ้าของร้านที่ถูกทำให้ดูโง่โดยโคล้ด

ความขุ่นแค้นระหว่างเจ้าของร้านเหล่านี้เป็นสิ่งที่น่ากลัว

ร้านที่โคล้ดได้แนะนำเป็นสถานที่แคบ ๆ แต่ได้บริการอาหารขนาดใหญ่และก็ยังราคาค่อนข้างถูกเมื่อเทียบกับร้านอื่น ๆ  พวกเราทั้งสามคนกินสำหรับส่วนแบ่งของคนห้าคน แล้วทั้งมิลลี่และโคล้ดได้ดูพอใจหลังจากเสร็จมื้ออาหารของพวกเรา

-------ร้านไลเดีย

พวกเรากำลังยืนอยู่ข้างหน้า

สองสาวดูกังวลเล็กน้อย

ประตูส่งเสียงได้เปิดออกมาแล้วพวกเราได้รับอนุญาตให้เข้าไปข้างในร้าน

ข้างในร้าน มีแขกหลายคน และเสียงขมักเขม้นที่คอยต้อนรับลูกค้าที่ได้ยิน

มันเป็นเสียงของไลเดีย

เมื่อผมตรงไปที่ด้านในของร้าน รูปร่างหลังของเลเดียสามารถเห็นได้ในขณะที่เธอกำลังทำงานแพ็คของของเธอ

ผมได้อธิบายต่อสองสาว ว่าเธอเป็นคนที่ผมได้วางผมในการพบเจอ

“ไม่เจอกันนานนะไลเดีย”

เมื่อผมเรียกออกไปยังเธอ เลเดียหันหน้ามาทางผมและได้สังเกตถึงการมีอยู่ของพวกเรา

“โออ  เซฟคุงไม่ใช่เหรอ? ไม่เจอกันนาน สาบายดีมั้ย”

เธอยืนขึ้นและปัดฝุ่นที่ก้นของเธอ หน้าอกของเธอเป็นสิ่งน่าภูมิใจด้านหน้าของสายตาพวกเรามันเริ่มที่จะเด้งไปมา

ยังใหญ่เหมือนทุกที

“สวัสดีผมได้ยินมามากเกี่ยวกับเธอจากเซฟคุง คุณคงเป็นไลเดียซังสินะ?”

โคล้ดพูดไปยังลิเดีย

“เธอคงเป็นคนที่เซฟคุงเคยพูดถึง? คนที่เป็นกิลด์มาสเตอร์? เธอเนี่ยค่อนข้างหล่อยเลย ไม่ใช่เหรอ?”

“ขอบคุณมากฮะ อย่างไรก้ตามผมไม่ใช่คนที่เป็นกิลด์มาสเตอร์หรอกนะฮะ ยิ่งไปกว่านั้นผมเป็นผู้หญิง”

“อาฮะๆๆๆ ชั้นรู้ตั้งแต่ชั้นเห็นเธอแล้วล่ะ! เพียงแค่ว่าถึงอย่างนั้นเธอก็ดูเหนือนหนุ่มหล่อจริง ๆ”

“อย่างนั้นเหรอ?”

การสามารถมองออกว่าโคล้ดเป็นผู้หญิงในการเจอกันครั้งแรกเนี่ย

ไลเดียเนี่ยเหลือเชื่อจริง ๆ

“นี่คือกิลด์มาสเตอร์มิลลี่”

“อืมม....ยินดีที่ได้รู้จัก.....”

“โอ้ววว〜น่ารักง่า〜ตัวเล็ก〜แล้วผมบลอนด์นุ่มพวกนี้ด้วย”

“มุกิ้ววววว!?”

ไลเดียได้คว้าเข้าไปที่มิลลี่ผู้ที่พยายามแนะนำตัวเอง และเริ่มที่จะกอดเธอแน่นขึ้นเหมือนต๊กตาหรูหรา

หน้าของมิลลี่ถูกยัดเข้าไปอย่างพอเหมาะในระหว่างหน้าอกไลเดียและในขณะกำลังถูกกอด แขนและเท้ามิลลี่กำลังพยายามที่หาทางเป็นอิสระ

“ได้โปรดปล่อยได้แล้ว มิลลี่ดูเหมือนกำลังทรมาน”

“โอย้า.....ขอโทษด้วยนะ มิลลี่น่ารักเกินทนนี่นา”

ขณะที่แสดงรอยยิ้มว่าเธอขาดการไตร่โดยสิ้นเชิง เธอก็ได้ปล่อยมิลลี่จากอ้อมกอดของเธอ

มิลลี่กำลังมีการไอออกมากะทันหันอย่างรุนแรง และโคล้ดเรียกเธออย่างกังวล

“ไม่เป็นไรนะมิลลี่ซัง?”

“……”

“มิลลี่ซัง?”

เมื่อผมเหลือบมองไปที่เธอจากด้านข้าง ใบหน้าของมิลลี่เป็นเหมือนว่าเธอเพิ่งพ่ายพ้อย่างราบคาบในอะไรบางอย่าง

เธอกำลังเปรียบเทียบลกเปลี่ยนหน้าอกของเธอกับของไลเดีย และยิ่งเธอได้จ้องมอง เธอเริ่มอย่างรวดที่จะแสดงดวงตาสีขาวของเธอ

“มิลลี่?”

“……มันเป็นไปไม่ได้ มันเป็นไปไม่ได้อย่างน่นอน”

เธอตบก้มของตัวเอง ในขณะที่กำลังพูดคุยอย่างขาดสติกับตัวซ้ำไปมาในสิ่งที่เหมือนกันครั้งแล้วครั้งเล่า

“บอกผมทีสิไอเทมที่ผมผากไว้กับเธอขายไปหรือยัง?”

“อา อืม มันถูกขายไปล้ว.....ว่าแต่มิลลี่จังไม่เป็นไรนะ?”

“เธอจะกลับมาเป็นปกติในไม่ช้าหรือไม่ก็ภายหลัง ใช่มั้ย?”

“เซฟคุง เธอเนี่ยค่อนข้างใจดำอย่างคาดไม่ถึงเลยนะ”

“มันเป็นเรื่องปกติเป็นประจำของเธอน่ะ”

“โอ้ จริง ๆ แล้วเป็นปกติ---?”

ไลเดียกำลังยิ้มแหย ๆ มาที่ผมในขณะที่พวกเราเข้าไปข้างในร้านไกลขึ้น

โคล้ดมีใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวลในขณะที่เธอกำลังปลอบมิลลี่เรื่อย ๆ แต่มันคงดูเหมือนว่าการฟื้นคืนของเธอคงจะไม่ได้เห็นเร็ว ๆ นี้

เพราะไลเดียกวักมือเรียกผมเข้าไป ผมตัดสินใจวางใจให้โคล้ดดูแลมิลลี่

“ใช่! นี่เป็นจำนวนเท่าไรที่มันถูกขายไปรู้มั้ย 320,000รูปี เลยนะ หากชั้นตัดเงินที่เสียไปเมื่อตอนพวกเราไปล่าออก กำไรจากแบ่งปันของเธอก็จะเป็น 305,000 รูปีเลยใช่มั้ยล่ะ?”

“ขอบคุณ”

ผมได้รับปึกเงินจากไลเดีย และผมก็ได้บอกขอบคุณเธอไป

ด้วยจำนวนของเงิน ผมคิดว่าค่าใช้จ่ายที่อยู่อาศัยแล้วก็การซื้ออุปกรณ์สามารถจัดการได้ล้วตอนนี้

ช่วงเวลาพัก ไลเดียฝากร้านกลับไปอยู่การดูแลของพ่อเธอ และเธอก็ได้มามาดื่มน้ำชากับพวกเรา

น่าแปลกใจที่ทาร์ทเค้กนั้นไลเดียเป็นคนทำ ไวกเราจิบชารสหวานเพียงเล็กน้อย

อีกครั้งในขณะที่ไลเดียตั้งใจพยายามที่จะสัมผัสร่างกายของมิลลี่ แต่มากเท่าที่เธอพยายาม มิลลี่ได้พยามยามวิ่งหนีไปอย่างเต็มที่ และไลเดียดูมีความเสียใจอยู่บนใบหน้าของเธอ

สหายคนนี้ เธอกำลังแสดงเหมือนอย่างพวกประเภทชายแก่ที่กระหายตันหา

เหมือนกันทั้งพ่อทั้งลูก

ระหว่างนั้น โคล้ดเริ่มที่จะนั่งในระหว่างทั้งสองคน อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าในที่สุดไลเดียก็ได้ยอมแพ้ไป

“ว่าแต่ไลเดีย ผมกำลังคิดขอให้เธอทำแบบตรากิลด์เอ็มเบล็มของพวกเรา”

“โอ้วว อันนี้ไม่ว่าน่ารักมากเลยไม่ใช่เหรอ? แต่มันจะใช้เงินเป็นจำนวนมากเลยนะรู้มั้ย? ราคาสำหรับออกแบบคงจะซัก 50000 รูปี ยิ่งไปกว่านั้นแต่ล่ะครั้งเธอต้องการทำหนึ่งอันมันต้องจ่ายราว ๆ 5000 รูปีอีกด้วย”

“นั่นมันแพงเต็มที่เลยไม่ใช่เหรอ?”

มันเป็นการทำตามที่สั่ง และหากพวกเราคิดเกี่ยวกับมันแล้ว มันค่องข้างเป็นราคาที่สมเหตุสมผล อย่างไรก็ตามสำหรับพวกเราที่มีปัญหาการบำรุงด้านอุปกรณ์ของพวกเราอยู่แล้ว  จำนวนนั้นสาหัสเกินไปนิดสำหรับพวกเราที่จะจ่าย

“ไม่หรอก อืมในฐานะที่เป็นหนึ่งในสมาชิกของกิลด์นี้ ชั้นจะร่วมมือกับพวกเธอเพียงแค่ครั้งนี้และทำมันให้ฟรี ๆ เลย”

ไลเดียเอามือกอดอกในขณะที่พูดเรื่องนี้

อา ใช่แล้วหล่ะ ผมจำได้ว่าได้เชิญเธอเพื่อที่จะมาร่วมกิลด์กับเรา

ในครั้งนั้น เธอดูไม่เหมือนว่าจะสนใจที่จะเข้าร่วมกิลด์เลย  แต่ดูเหมือนว่าเธอสนใจเอามาก ๆ ในตอนนี้  ยิ่งไปกว่านั้นเธอกำลังแสดงเหมือนว่าเธอได้เข้าร่วมเรียบร้อยแล้ว

เธอทำอย่างชอบอย่างมากไปที่มิลลี่?

ส่วนคนที่อยู่ในคำถาม มิลลี่นั้น บางทีคงไม่เก่งพอที่จะจัดการไลเดีย ละเมื่อได้ยินไลเดียพูดอย่างนั้น ร่างกายของเธอเริ่มที่จะสั่นเครือ

“เน่ มิลลี่จังกำลังคิดอะไรอยู่เหรอ?”

ไลเดียจ้องไปที่มิลลี่ด้วยสายตาแมวที่พร้อมจะตะครุบเหยื่อ มิลลี่ที่กำลังถูกถามโดยเลยเดียได้เงียบ ละหลังจากนั้นสักครู่ เธอตอบกลับด้วยใบหน้าที่ได้ตัดสินใจแล้ว

“.....นั่นก็จริง....เนื่องจากเธอเสนอวิธีของเธอที่จะช่วยพวกเรา.....ชั้นคิดว่าพวกเราควรไว้ใจเธอ จากนี่ไปช่วยดูแลพวกเราด้วยนะไลเดียซัง......”

“ไม่เป็นหรอกนะที่จะเรียกชั้นว่าไลเดีย งั้นมาทำความรู้จักซึ่งกันละกันเถอะนะ มิลลี่จัง”

ไลเดียขอร้องอย่างร่าเริงจับมือกันจากมิลลี่ แลบะมิลลี่ก็ยอมรับอย่างขื่นขม

เป็นคนอย่างที่คาดไว้ จากพ่อค้าที่อ้อมค้อมอย่างเธอ มันง่ายที่เธอล่อเหยื่อเข้ามา

ผมพูดกับมิลลี่โดยใช้ข้อความกิลด์

(มิลลี่ หากเธอเชื่อว่าไลเดียยากที่จะจัดการ เธอไม่ต้องบังคับตัวเองให้เอาเธอเข้าร่วมกิลด์ก็ได้นะใช่มั้ย? นอกจากนี้ พวกเราไม่ใช่ว่าถูกกดดันสำหรับเรื่องเงินหรอกนะตอนนี้)

(ไม่เป็นไร ยิ่งไปกว่านั้นคน ๆ นี้ เธอแข็งแกร่งใช่มั้ยล่ะ? เก่งเรื่องเงินแล้วบุคลิดกส่วนตัวก็ยังดีอีก เธอทำอาหารเก่ง แล้วเธอเป็นผู้หญิงที่สวยมาก........หน้าอกก็ยัง.....นั่นคือเหตุผลที่เธอจะเป็นคนที่มีค่าสำหรับกิลด์นี้)

แต่ผมไม่ค่อยแน่ใจจุดประสงค์เล็กน้อยตรงสุดท้ายที่เธอยกขึ้นได้มีอะไรที่ทำเหมือนมีสงครามที่แอบแฝงหรือไม่?

“ชั้นไม่ยอมแพ้อย่างแน่นอน....!”

มิลลี่ได้ประกาศสิ่งนั้นไปยังไลเดียในขณะจ้องไปเธอด้วยจิตวิญญาณการต่อสู้ที่ดุร้าย ในทางตรงกันข้ามไลเดียกำลังยิ้มแป้นอย่างรักใคร่มองไปที่มิลลี่ด้วยใบหน้าที่ไม่เรียบร้อย

 

==========

 

ติดตามข่าวสารและตอนใหม่ๆได้ก่อนใครที่ https://www.facebook.com/RachanTranslations/

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด