ตอนที่ 36 เเผนการอันเเยบยน

เเต่ละคนที่ยังคงอยู่ที่นี่ต่างมีสีหน้าที่เริ่มท้อเเละเริ่มเหนื่อย สำหรับฉันมันไม่มีคำว่าเสียใจเเล้วเพราะตอนนี้มีเเต่คำว่าเเค้น เเค้นที่ทุกอย่างต้องเเย่ลงเพราะผู้หญิงคนนั้นเพียงคนเดียว ตอนนี้พวกเราจะต้องทำอะไรสักอย่างเเล้วถ้าอยู่เเต่ที่นี่ไม่ทำอะไร ยังไงเมสซีเรียก็ต้องตามมาเจอพวกเราอยู่ดี คนอย่างเธอน่ะจมูกไวยังกับสุนัข

 

"เอาล่ะทุกคนตอนนี้พวกเราจะมาอยู่เเบบนี้กันไม่ได้เเล้วนะ อย่างไรก็ตามพวกเราคงต้องหาวิธีการจัดการกับเมสซีเรียได้เเล้วนะ"

 

ฉันพยายามบอกทุกคนให้สู้ซึ่งในตอนนี้มันก็ยังไม่ได้ผล ฉันมองไปที่เลย์ก่อนจะเดินเข้าไปหาเลย์เเล้วก็นั่ง

ลงข้างหน้าของเขา

 

"สำหรับนายอะไรสำคัญที่สุดในตอนนี้ ?? "

 

สิ่งที่ฉันเห็นตอนนี้ก็คือทุกคนไม่มีความพยายามในการเอาชีวิตของตัวเองให้รอด ฉะนั้นฉันจะต้องจัดการส่วนนี้ก่อน สิ่งเเรกที่ฉันจะทำก็คือถามพวกเขาว่าอะไรสำคัญกับพวกเขาในตอนนี้

 

"เธอไงที่สำคัญที่สุด" คำตอบของเขาฉันอาจจะสำคัญที่สุดสำหรับเขาในตอนนี้

 

"เเล้วพวกนายสองคนล่ะอะไรที่สำคัญที่สุดในตอนนี้" ฉันหันไปถามมาคาโอกกับดาโล่ ดูซิว่าเขาจะตอบว่าอย่างไรบ้างกับฉัน

 

"ของผมคือทำตามคำสั่งของนายท่านเเละท่านหญิงสำคัญที่สุดครับ" เหตุผลของมาคาโอก็พอที่จะฟังได้ ฉันหันไปที่ดาโล่เพื่อจะรอฟังคำตอบของเขา

 

"สำหรับผมคือทดเเทนบุญคุณที่พวกคุณท่านไม่ฆ่าผมทิ้งครับ" ตรงตามสเต็ปของฉันเเล้วตอนนี้ฉันต้องปลุกความเป็นปีศาจของพวกเขาเพื่อให้พวกเขามีพลังในการต่อสู้

 

"ถ้าสำหรับทุกคนสิ่งที่พูดมาสำคัญที่สุดจริงๆ พวกนายต้องฟังฉัน สำหรับฉันคือการปกป้องทุกคนไม่ให้ต้องสูญเสียใครไปอีก ในตอนนี้พวกเราดูเหมือนกับอะไร ?? มันเหมือนกับคนที่ท้อหยุดเดินไม่ก้าวไปไหนเเล้ว ฉันไม่ชอบที่เห็นพวกนายเป็นเช่นนั้นเลย ที่ฉันเคยเห็นมาคือพวกนายดูเเข็งเเกร่งจะทำอะไรก็ทำให้สุด ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นพวกนายก็จะไม่กลัวหรือลังเลที่จะทำมันเลย ถ้าพวกนายต้องการที่จะหยุดสงครามบ้านี่เเล้วก็พวกนายต้องลุกขึ้นมาสู้เเล้วนะ ถ้าเกิดยังเป็นเช่นนี้อยู่เมสซีเรียตามมาฆ่าเราเเน่ จะสู้ไม่สู้ก็อยู่ที่พวกนายเเล้วเเต่ถ้าเป็นฉัน ฉันจะสู้ให้ถึงที่สุดให้มันเกินความสามารถของตัวเองไปเลย จะร่วมสู้กับฉันหรือจะอยู่รอความตายนี่ที่ว่ามาสิ ??"

 

ฉันมองไปที่เลย์เเล้วก็มองไปที่ทุกคน เหมือนว่าพวกเขาจะมีกำลังใจมากขึ้น ขอให้วิธีนี้มันได้ผลด้วยเถอะนะ

 

"//ลุกขึ้น// ถ้าเธอพูดมาขนาดนี้เเล้วทำไมฉันจะทำมันไม่ได้ ปีศาจอย่างพวกฉันจะไม่ท้อถอยง่ายๆหรอกนะ งั้นพวกเราวางเเผนจัดการกันเถอะ"

 

พวกเรานั่งกันเป็นกลุ่มเเล้วเริ่มคิดเเผนกัน ยังไงก็ช่วยหน่อยนะเลย์

 

"เเผนที่ของพวกเราไม่มีนะ เเต่ฉันจำมันได้หมด อย่างเเรกเลยที่ลับเเห่งนี้อยู่ไม่ไหลมาจากมหานครใต้สมุทรของเมสซีเรีย ฉันว่าเมสซีเรียน่าจะอยู่ที่นั่นราวๆสองถึงสามวันถึงกลับไปที่สวรรค์ของตัวเอง ฉันว่ามีเวลาที่จะเอาเมสเซอร์รี่มาได้นะ"

 

เหมือนจะรู้เรื่องของเมสเซอร์รี่มากเลยนะเลย์ ก็เขาเคยเป็นคนรักกันมาก่อนฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรออกนะ เเยกเเยะออกได้ว่าอะไรเป็นอะไรเหอะๆ

 

"เเล้วเราจะเข้าไปเช่นไรล่ะครับ ถ้าเกิดเข้าไปเเล้วไปพบว่ามีกลุ่มนักรบมากมายเตรียมตัวรอเราอยู่ที่นั่นขึ้นมาล่ะ ผมว่าการคุ้มกันน่าจะเเน่นหนาเอามากๆเลย"

 

นั่นสิฉันว่าเมสซีเรียไม่ปล่อยให้เมสเซอร์รี่อยู่คนเดียวเหมือนคราวนั้นหรอก

 

"มันจะไปยากอะไรก็จัดการพวกมันเลยสิ ยังไงคลังอาวุธศักดิ์สิทธิ์ของพวกมันก็โดนทำลายไปเสียหมดเเล้ว กว่าจะกู้คืนกลับมาทำน้ำยาศักดิ์สิทธิ์ใหม่มันก็ใช่เวลานานมากอีก อาวุธตอนนี้ของพวกมันก็คงเป็นอาวุธเปล่าๆสู้เราไม่ได้หรอกนะ"

 

เลย์ก็พูดถูกนะเพราะวันนั้นพวกเราก็พลังคลังอาวุธของพวกสวรรค์เเล้ว

 

"เเล้วถ้าเกิดคุณเมสเซอร์รี่เขาไม่ยอมมากับเรา เเถมยังจะฆ่าพวกเราขึ้นมาพวกเราจะทำอย่างไรต่อล่ะครับ"

 

สิ่งที่ดาโลพูดก็น่าคิดเหมือนกันนะ เพราะว่าเมสเซอร์รี่ทำตามที่พี่สาวของตัวเองบอกเสมอ เหมือนวันที่ถล่มปราสาทก็ยังต้องจนยอมให้เเก่พี่สาวของตัวเองเลย

 

"นี่ก็เป็นความเสี่ยงอีกความเสี่ยงหนึ่งที่ฉันก็คิดเอาไว้เหมือนกัน เเต่ถ้าเราไม่ทำเราก็ไม่มีทางเลือกที่จะต่อกรกับพี่สาวของเมสเซอร์รี่เเล้วนะ เเฝดของสวรรค์มันก็เหมือนเเฝดของปีศาจเช่นกัน ถ้าเกิดฆ่าน้องพี่ก็ตาย ถ้าเกิดฆ่าพี่น้องก็ตาย ฉะนั้นฉันเชื่อเลยว่าถ้าเกิดได้ตัวของเมสเซอร์รี่มาเเล้วก็ไม่มีทางที่เมสซีเรียจะทำอะไรเกินเลยไปเเน่"

 

สายใยเชื่อสัมพันธ์ของฝาเเฝดทั้งสองสินะ ถ้าเป็นเเบบนั้นพวกเราก็ต้องทำให้เมสเซอร์รี่ยอมไปกับเราให้ได้ ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ตามเเต่

 

"ทุกคนก็คงรู้หน้าที่ของตัวเองเเล้วนะ เเต่ฉันก็ขอสั่งตำเเหน่งให้กับพวกเราเสียก่อน ฉันอยากจะให้นายดาโล่ถ้าเกิดเข้าไปเเล้วก็คุ้มกันข้างนอกเอาไว้ด้วย ส่วนมาคาโอคุ้มกันเบอร์รินด้วยนะ ฉันจะไปจัดการกับเมสเซอร์รี่เอง ทุกคนได้รับหน้าที่ของตัวเองเเล้วนะ เราจะจัดการพวกมันด้วยวิธีนี้เเหละไม่ว่าอย่างไรเเผนของเราจะต้องสำเร็จ สู้! /สู้"

 

รถม้าที่อยู่คู่ครองกับพวกเรามาตลอดก็คือม้าอัคคี เราเดินขึ้นไปสูบนผืนดินเเล้วเลย์ก็เรียกม้าอัคคีเพื่อที่จะมารับพวกเรา เมื่อม้ามาเหมือนกับว่าเจ้าของไม่ได้มาด้วย คนขับหายไปไหน ?? เเล้วพวกเราจะไปกันอย่างไร

 

"เลย์เจ้าของม้าหายไปไหน ถ้าเกิดไม่มีเจ้าของม้าเเล้วพวกเราจะไปกันยังไงล่ะ"

 

เหมือนกับว่าเลย์ก็ดูเเปลกๆใจเหมือนกันนะที่เจ้าของม้าหายไป ถ้าไม่มีเจ้าของม้าเราจะใช้วิธีไหนไปกันในเมื่อไม่มีคนควบคุมรถม้า เเถมยังไม่สามารถจับเจ้าม้าพวกนี้ด้วยนะ

 

"ฉันคิดว่าเจ้าของม้าน่าจะตายระหว่างทางที่มาที่นี่เพราะม้าดูอ่อนเเอร์เป็นอย่างมาก มันก็มีอยู่วิธีหนึ่งที่จะทำให้รถม้าสามารถเคลื่อนที่ไปได้โดยไม่ต้องมีเจ้าของม้า เเต่มันก็คงต้องใช้เวลาเหมือนกันนะสักพักหนึ่งนั่นเเหละ"

 

มีวิธีที่จะเคลื่อนที่ไปโดยไม่ต้องมีเจ้าของรถม้า เเล้ววิธีที่ว่ามันทำอย่างไรกันล่ะ ???

 

"เเล้วเราจะทำยังไงกันให้มันสามารถเคลื่อนที่ได้โดยไม่มีเจ้าของม้า "

 

เลย์ยิ้มที่มุมปากเหมือนกับกำลังคิดอะไรอยู่ เวลายิ้มเเบบนี้รู้สึกใจคอไม่ดีเลยเเฮะ

 

[ ณ เเม่น้ำ ]

 

"นายพาฉันมาที่นี่ทำไมหรอเลย์ เเถมจูงม้าพวกนี้มาด้วยอีก ??" เขาคิดจะทำอะไรของเขาถึงพาพวกเรามาที่นี่กัน

 

"เธอรอดูนี่นะอาจจะเป็นภาพบาดตาบาดใจหน่อย เเค่ขอให้อดทนดูมันจนจบเเล้วเธอจะเห็นว่ามันสง่างามขนาดไหน"

 

เมื่อเขาพูดจบเลย์ก็พยักหน้าให้กับมาคาโอก่อนที่มาคาโอจะต้อนพวกมันลงไปในน้ำ เเล้วเริ่มใช้พลังของเขาในการขังมันไว้ตรงใจกลางของเเม่น้ำ ม้าเเต่ละตัวเริ่มที่จะเดินไปมาเเล้วเริ่มร้องออกมาเหมือนกับมันกำลังทรมานอยู่

 

"ทำไมมันถึงร้องเเบบนั้นล่ะ นายได้ทำอะไรกับมันหรือเปล่า ???" ฉันอยากจะรู้จริงๆนะเหมือนพวกมันกำลังเจ็บอยู่ตลอดเวลา

 

"คอยดูก่อนเดี๋ยวเธอก็รู้เองอีกเพียงไม่นาน" //ฮี่ ฮี่// ฉันมองดูพวกมันสักพักอยู่ๆไอน้ำเริ่มออกมาจากตัวของเจ้าม้าพวกนั้น เสียงเริ่มดังขึ้นพวกมันเริ่มวิ่งชนกรงล้มของมาคาโอ

 

"ได้ที่เเล้ว" //ตู้มมม// น้ำฟุ้งกระจายออกเหมือนปาระเบิดลงไปในน้ำอะไรเเบบนั้น เเล้วไอก็เริ่มกระจายฟุ้งจนเป็นเหมือนหมอก มันทำให้ฉันมองไม่เห็นว่าตรงจุดนั้นมันเกิดอะไรขึ้นบ้าง เเล้วม้าพวกนั้นเป็นอย่างไรบ้างเเล้วในตอนนี้ ตอนนี้มาคาโอเดินออกมาเเล้วก็ปลดกรงออก

 

"มารอดูดีกว่าว่าพวกมันจะเป็นอย่างไรบ้าง" เลย์พูดขึ้นมาทำให้ฉันต้องเพ่งดูพวกมันว่ามันเป็นเช่นไรบ้าง ความเปลี่ยนเเปรงของพวกมันจะเปลี่ยนเเปรงไปจากเดิมหรือเปล่า เมื่อไอน้ำที่กระจายออกเป็นเหมือนหมอกได้ลดหายลงไป เราก็เริ่มสัมผัสได้ถึงความเย็นยะเยือกที่กระจายออกมาจากจุดนั้นเช่นกัน //ฮี่ ฮี่// เสียงม้าดังออกมาจากตรงที่เป็นไอน้ำ เเล้วเมื่อพวกมันเดินขึ้นมาจากน้ำตัวของพวกมันเปลี่ยนไปเป็นสีฟ้า

ออกฟ้าครามน้ำทะเล ซึ่งมันสวยมากมากกว่ามาอัคคีเสียอีก เเต่ว่าพวกมันเป็นม้าอัคคีไม่ใช่หรือไงทำไมเปลี่ยนเเปรงไปเป็นเเบบนี้ล่ะ

 

"เลย์ทำไมตัวของม้าพวกนี้เป็นสีนี้ได้ล่ะ นายทำอะไรกับม้าพวกนี้อย่างนั้นหรอ ???"

 

ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นไปได้อย่างไร เเค่เจ้าม้าพวกนี้เดินลงไปที่เเม่น้ำก็สามารถเปลี่ยนไปมากถึงขนาดนี้เลยหรือ

 

"เจ้าม้าพวกนี้น่ะถ้าโดนไฟจะเปลี่ยนเป็นม้าอัคคี ถ้าโดนน้ำจะเปลี่ยนเป็นเฮาส์ไอซ์เรียกง่ายๆก็ม้าน้ำเเข็ง ถ้าเกิดพวกมันเปลี่ยนไปก็ไม่จำเป็นต้องมีเจ้าของก็ได้ พวกเราก็สามารถเเตะต้องตัวมันได้โดยไม่ต้องเป็นน้ำเเข็งหรือโดนไฟเผาตาย"

 

อ๋อเเบบนี้นี่เองเขาดูเป็นคนที่เปลี่ยนวิกฤตให้เป็นประโยชน์จริงๆเลยนะ

 

"งั้นพวกเราก็ไปกันเถอะเเผนนี้พวกเราจะทำมันสำเร็จเชื่อฉันได้เลย" ฉันยิ้มให้กับเลย์ก่อนพยักหน้าให้ ส่วนมาคาโอกับดาโล่ก็ก้มหัวให้เช่นกัน ภารกิจเริ่มได้นับจากนี้ รถม้าได้พาพวกเราไปยังมหานครใต้สมุทร เเต่เราจะไม่เข้าไปเเบบเข้าไปเลยเมื่อไปถึงพวกเราก็ต้องพากันซุ่มเพื่อดูเหตุการณ์เเล้วก็กองกำลังของเมสซีเรีย เพราะถ้าไปดุ่มๆอาจจะมีเยอะเกินกว่าที่พวกเราจะรับได้

 

"ผมจะนำเองสายนินจาอย่างผมพวกนั้นไม่เห็นหรอก"

 

ดาโล่พูดขึ้นเเล้วจากนั้นเขาก็เริ่มย่องเข้าไป หลบจุดนู้นจุดนี้ในเเบบที่ไม่สามารถจับทางได้เลยว่าเขาจะไปที่ไหนบ้าง ทหารตอนนี้ที่เราเห็นมีอยู่สองคนคือคนเฝ้าน้ำพุ ดาโล่ย่องเข้าไปข้างหลังของทั้งสองคนก่อนที่จะปาดาวกระจายใส่คนด้านขวาเเล้ววิ่งเข้ากระโดดเอามีดปาดไปที่คอของอีกคนหนึ่งจนตาย ดาโล่ส่งสัญญาณมาให้กับพวกเราว่าปลอดภัยเเล้วพวกเราจึงเดินออกจากที่ซุ่มเเล้วก็เดินตรงไปยังน้ำพุ

 

"จริงๆที่นี่ฉันก็เคยมานะ น้ำพุนี้เเหละที่ลงไปยังห้องของเมสเซอร์รี่" เลย์มองมาที่ฉันเหมือนกับว่าไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน ก็เพราะฉันไม่เคยบอกเขามาก่อนไงเขาเลยไม่รู้ว่าฉันเคยมาที่นี่มาก่อน

 

"เคยมาเเล้วหรอเเล้วมาที่นี่ตั้งเเต่เมื่อไหร่มาทำไมทำไมถึงไม่บอกฉันก่อนละ ??"

 

มาเป็นชุดเลยเขาจะรู้ไหมว่าฉันมาเพราะว่าช่วยเขาเนี่ย ในระหว่างที่กำลังถกเถียงกันในเรื่องนี้ มาคาโอก็ทนไม่ไหว

 

"พอได้เเล้วนะครับนี่มันเป็นเรื่องคอขาดบาดตายอย่าพึ่งมาทะเลาะกันตรงนี้เลยนะครับ ผมว่าเราลงไปกันก่อนดีกว่าจะได้ปลอดภัยมากกว่านี้"

 

ฉันมองหน้าของเลย์ก่อนที่จะสบัดผมลงไปเป็นคนเเรก ส่วนเลย์ก็เดินลงมาตามฉันเเล้วมาคาโอก็ตามมา เเต่ว่าดาโล่จะไม่ตามพวกเราไปด้วยเพราะต้องเฝ้าไว้ ฉันเดินตามทางที่จำได้เพื่อไปยังห้องของเมสเซอร์รี่ เเต่ในระหว่างที่ฉันจะเดินไปอยู่ๆเลย์ก็ดึงฉันเข้าไปเเอบในมุม ่สวนมาคาโอก็หลบอีกมุมหนึ่ง

 

"นี่นายอุ๊บ //ปิดปาก" เลย์เอามือมาปิดปากของฉันเอาไว้ก่อนที่จะมองออกไป พวกทหารได้เดินผ่านพวกเราไป ก็ว่าอยู่ทำไมถึงต้องมาหลบด้วย พอเห็นว่าพวกนั้นไปกันหมดเเล้วพวกเราจึงพากันเดินไปต่อ ในที่สุดเราก็มาอยู่ข้างหน้าห้องของเมสเซอร์รี่เสียที เลย์เปิดประตูเข้าไปข้างในห้องก็ยังเหมือนเช่นเดิมเพียงเเต่ว่ามันเเปลกกไปตรงที่มีผาม่านปิดเอาไว้ไม่ให้เห็นอะไรสักกอย่างเลย

 

"เมสเซอร์รี่ฉันรู้นะว่าเธออยู่ในนี้" เลย์พูดขึ้นมาจากผ้าม่านที่กำลังปิดอยู่ก็เปิดขึ้นมา เเล้วพวกเราก็พบว่าเมสเซอร์รี่กำลังถูกมัดเอาไว้อยู่ทำให้ขยับไปไหนไม่ได้เลยเชือกที่มันคงจะดึงพลังเอาไว้เลยไม่สามารถที่จะขยับตัวไปไหนได้เลย

 

"เเหม เเหม เเหม มากันเเล้วรออยู่ตั้งนานรอจนเบื่อเเล้วนะ" เมสซีเรียมาได้ยังไงกัน  !!