ตอนที่ 35 ได้โปรด

ฉันนั่งเฝ้าเขาเเทบทั้งวันจนตอนนี้เขายังไม่ตื่นเลย เเต่สักพักหนึ่งมือเขาก็ขยับขึ้นมาทำให้ฉันเริ่มรู้สึกได้เลยว่าเขาจะต้องตื่นขึ้นมาหาฉันเเน่ๆ เเล้วเขาก็ตื่นขึ้นมาจริงๆด้วยฉันฉีกยิ้มออกมากว้างมากเพราะว่าดีใจที่เขาตื่นขึ้นมามองหน้าฉัน

 

"ตื่นเเล้วหรอเป็นอย่างไรบ้างเจ็บตรงไหนปวดตรงไหนหรือเปล่า อยากได้อะไรบอกฉันได้นะฉันจะทำให้"

 

เลย์หันมายิ้มให้กับฉันก่อนจะเอามือมาจับที่หน้าของฉัน ฉันนิ่งไปสักพักก่อนที่ความรรู้สึกของฉันมันจะเเสดงออกมาทางหน้าตาของฉัน น้ำตาไหลออกมาด้วยความเสียใจเเละดีใจที่เขาไม่ได้เป็นอะไร ฉันจับมือของเขาเอาไว้เเล้วก็ร้องไห้ใส่เขา

 

"ทำไมถึงร้องไห้ล่ะใครทำเธอร้องไห้เเบนี้ ฉันจะจัดการมันเองนะ" ฉันมองไปที่เขาเเล้วก็ยืนขึ้นมา เขานี่มันบ้าจริงๆเลยนะที่ไม่รู้อะไรเลย

 

"นายนั่นเเหละที่ทำให้ฉันเป็นเเบบนี้ นายรู้ไหมว่านายกำลังทำอะไรอยู่นายทำให้ฉันเป็นห่วงมากเลย นายทำให้ฉันต้องเกือบจะเสียนายไปเพราะนายทำเเบบนั้น ฉันก็นึกว่าไอ้คำว่าให้หัวใจดวงนี้เเค่บอกเป็นคำ ไม่คิดว่าจะเอามาให้ฉันจริงๆเเบบนี้ ฉันกลัวนะ ฮือออ ฉันกลัวนายตายจริงๆนะรู้ไหม"

 

 

ฉันร้องไห้ต่อหน้าของเขามันก็ทำให้ฉันรู้สึกอายเหมือนกันนะที่ร้องไห้ออกมาเช่นนั้น ในตอนที่ฉันกำลังเช็ดน้ำตาของตัวเองอยู่ เหมือนกับว่ามีใครสักคนมากอดฉันเอาไว้ฉันรู้เลยว่าใครเป็นคนที่เข้ามากอดฉัน

 

"เธอเป็นห่วงฉันจริงๆใช่ไหม ฉันขอโทษนะที่ทำให้เธอต้องร้องไห้เเบบนี้ เเต่มันก็ทำให้ฉันดีใจเหมือนกันนะที่เห็นว่าเธอรักฉันมากขนาดไหน ยังไงก็ขอให้เธอรักษามันด้วยนะหัวใจดวงนั้นน่ะ"

 

ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองเขาก่อนที่เขาจะยื่นหน้าลงมา เเล้วริมฝีปากของเขาก็ประกบกับริมฝีปากของฉัน มันทำให้รู้เลยว่าฉันรักเขามากขนาดไหน เเล้วเขาก็รักฉันมากขนาดไหนเหมือนกัน //เอี๊ยด//

 

"คือว่า .  . . เอิ่ม อะเเฮ่ม คือว่าเด็กๆหิวข้าวกันเเล้วล่ะครับ พวกเราไปทำอาหารกันดีกว่านะครับ"

 

มาคาโอเดินมาเปิดประตูทำเอาฉันกับเลย์ตั้งตัวเเทบไม่ทันเลย

 

"นายนี่มาขัดจังหวะฉันตลอดเลยนะมาคาโอ โอเคๆไปกันเถอะที่รักเด็กๆคงหิวกันเเล้วล่ะ"

 

 

มาคาโอยิ้มให้กับพวกเราก่อนพวกเราจะพากันไปหาดาโล่ เพื่อให้ดาโล่ไปที่ห้องรับประทานอาหาร ที่นี่มันก็

 

กว้างพอที่จะทำอะไรได้มากอยู่ ห้องก็ไม่เเคบมากก ที่นี่มันเป็นที่ลับใต้ดินฉะนั้นมันก็ไม่กว้างมากเท่าไหร่อยู่เเล้ว เเต่มันก็สามารถพอให้เราอยู่ได้เหมือนกัน เมื่อพวกเราเปิดประตูเข้าไปยังห้องครัวฝุ่นที่ฟุ้งมากมายพร้อมกับใยเเมงมุมทำให้ทุกคนต่างพากันสำลักฝุ่น

 

"โอ๊ยดาโล่นี่มันอะไรเนี่ยห้องนี้ไม่ได้เก็บกวาดนานขนาดไหนเเล้ว //ปัดฝุ่นออก" เขายิ้มให้ก่อนที่จะเกาหัวของตัวเอง เเล้วพวกเราก็พากันเดินเข้าไปในห้อง

 

"ผมไม่ได้อยู่ที่นี่มานานเเล้วมากล่ะครับท่านหญิงมันก็เลยมีสภาพเป็นเช่นนี้ เเฮะๆ"

ฉันเดินออกไปข้างนอกเเล้วหยิบอุปกรณ์ต่างๆที่สามารถทำความสะอาดได้มาเเจกจ่ายให้กับทุกๆคน

 

"เอาล่ะพวกเราจะทำความสะอาดห้องนี้ด้วยกันทั้งหมด เรามาสนุกกันเถอะ!!" เด็กๆต่างพากันดีใจเเล้วเริ่มทำความสะอาดไปทีละขั้นตอน ส่วนพวกผู้ชายก็จะถอนหายใจออกอย่างเบาๆเพราะไม่ใช่ทางของพวกเขา ความสุขเเห่งการทำความสะอาดก็คือมีคนทำด้วยกันเยอะๆนี่เเหละถึงจะเรียกว่าสนุก ใช้เวลาทำความสะอาดไม่นานมากนักก็เสร็จเรียบร้อย ทุกอย่างสะอาดหมดจดไม่มีลอยฝุ่นอีกต่อไป เด็กๆสนุกกับการทำความสะอาดมาก เเต่พอหันมาดูพวกผู้ชายนั่งหอบกันหมดเลย  ฮ่า ฮ่า ฮ่า

 

"โอเคทำความสะอาดหมดเเล้ว ต่อไปพี่ก็จะพาเด็กๆไปทำอาหารกันไปกันเลย เย่ /เย่"

 

จากนั้นพวกเราก็ใช้เวลาทำอาหารกันสักพัก ก่อนจะพากันยกไปที่โต๊ะอาหารเเล้วเริ่มนั่งที่ของเเต่ละคนกัน

 

"กินกันได้เลยทุกคนกินให้อิ่มนะวันนี้กินเต็มที่ไปเลย"

 

"ค่ะ/ครับ" เเล้วจากนั้นทุกคนก็เริ่มทานอาหารกัน เเต่ในระหว่างที่ทานอาหารกันอยู่

 

"พี่เบอร์รินคะทำไมพี่ฟาสถึงไม่มาทานข้าวกับพวกเราล่ะคะ ??" ฉันไม่รู้จะทำอย่างไรดีฉันไม่รู้ว่าจะตอบอะไรกับเด็กพวกนี้ดี

 

"ฟาส. . ./ ถ้าอยากรู้ว่าฟาสอยู่ไหนเดี๋ยวฉันจะบอก เเต่ตอนนี้ขอให้ทานข้าวกันก่อนโอเคไหม?"

 

เลย์พูดขึ้นมาพอดีกับตอนที่ฉันจะบอกความจริงกับเด็กๆ เเต่เหมือนว่าเด็กๆก็พยักหน้าเข้าใจในสิ่งที่เลย์บอกนะ จากนั้นพวกเราก็ทานข้าวกันให้จนเสร็จ

 

"สิ่งที่จะบอกกับพวกหนูทุกคนเลยมันอาจจะเป็นเรื่องที่ทำใจไม่ได้ เเต่ขอให้เด็กๆทุกคนเข้าใจพวกเราด้วยนะว่าพวกเราไม่อยากให้เป็นเเบบนั้นเหมือนกัน"

 

ฉันพูดให้เด็กๆได้เข้าใจกับสิ่งที่ฉันจะพูดกับพวกเขาทุกคน เเต่ยังไงเด็กคือเด็กรู้อยู่เเล้วว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ ความรู้สึกของเด็กๆก็คงจะไม่เป็นเหมือนเดิมนั่นเเหละ

 

"ฟาสน่ะ. . . //มองหน้าเด็กๆ// ฟาสเขาไม่อยู่กับพวกเราเเล้วนะ ตอนนี้พี่ๆจะรับดูเเลพวกหนูเอง"

 

 

สิ่งที่ฉันพูดทำให้เด็กๆจากที่ยิ้มๆกันอยู่สีหน้าเปลี่ยนไปเป็นหน้านิ่งๆเเล้วเริ่มพากันร้องไห้ออกมา ทำให้ฉันไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรให้พวกเด็กๆเงียบลง

 

"มันไม่จริงใช่ไหมคะพี่เบอร์ริน พี่ฟาสไม่ได้จากพวกเราไปจริงๆใช่ไหมคะ ทำไมมันถึงเป็นเเบบนั้นล่ะ ทำไม ทำไม!! //เสียงใหญ่"

 

อยู่ๆเด็กๆพวกนี้ก็เริ่มเปลี่ยนไป จากที่ตัวเล็กๆเริ่มตัวโตขึ้นมาเเล้วเริ่มเปลี่ยนเป็นสัตว์หลาดในทันที ฉันโดนผลักจนกระเด็นไปไกลมาก ส่วนเลย์ก็วิ่งเข้ามารับฉันเอาไว้ ดาโล่เริ่มชักดาบออกมาเพื่อรอปะทะกับการต่อสู้ ส่วนมาคาโอกำลังอึ้งๆอยู่ที่มันเป็นเช่นนี้ เเต่ฉันว่าถ้าทำเเบบนั้นจะต้องเกิดการต่อสู้อีกเเน่ เเล้วฉันก็รู้ด้วยว่าเด็กพวกนี้ไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายฉัน

 

"หยุดก่อนดาโล่ให้ฉันจัดการเอง นายถอยมาก่อนๆ" ดาโล่มองมาที่ฉันก่อนจะเก็บดาบเเล้วก็เดินถอยออกมา ส่วนฉันก็เดินเข้าไปหาพวกเด็กๆทีละนิดๆ สายตาของพวกเขาฉันรู้เลยว่ามีทั้งความเสียใจเเละความโกรธเเค้นที่ฟาสได้ตายจากไป สำหรับฉันๆก็เคยสูญเสียมาก่อนเช่นกันฉันรู้ว่ามันเป็นอย่างไร

 

"พี่รู้ว่ามันยากมากที่จะรับผลกระทบที่จะเกิดขึ้น พี่รู้ว่าพวกหนูเสียใจเเล้วก็โกรธเเค้นมาก เเต่ว่าถ้าหนูยังเข้าใจพี่เเล้วก็ยังมีสติอยู่ขอให้ฟังพี่ดีๆนะว่า พี่ฟาสเขารักพวกหนูมากนะเขาไม่อยากให้พวกหนูเป็นเช่นนี้ อย่างไรก็ตามพวกพี่จะดูเเลหนูให้ดีที่สุดไม่ว่าอยากไรก็ตามเเต่ เเต่ขอให้เข้าใจพวกพี่ด้วย ได้โปรดเถอะดึงสติกลับมาเสียที ขอร้องล่ะนะ"

 

ดูเหมือนว่าพวกเด็กๆจะเริ่มใจเย็นลง พวกเขามองไปที่รอบๆตัวของตัวเองก่อนจะมองมาที่ฉันอีกครั้ง

 

"พวกเราเข้าใจพี่เเล้วค่ะ พวกเราเข้าใจทุกคน . . . เเต่ตอนนี้พวกเราไม่มีพี่ฟาสเเล้ว พวกเรากก็ไม่รู้ว่าจะอยู่ไปทำไมเช่นกัน จากวันนี้เป็นต้นไป. . .พวกเราทุกคนคงปล่อยวางกันได้เเล้ว"

 

หมายความว่ายังไงปล่อยวางกันได้เเล้ว ???

 

"ขอร้องพี่เถอะนะคะช่วยฆ่าเราทีได้โปรดเถอะ ก่อนที่มันจะทำร้ายพวกพี่เอง"

 

เด็กๆกำลังพูดอะไร พวกเขากำลังพูดอะไรฉันไม่เข้าใจ อยู่ๆเธอก็พุ่งเข้ามาใส่ฉัน เลย์กระโดดมาจับฉันเอาไว้

เเล้วพาฉันโดดออกจากตรงนั้น ตอนนี้เริ่มการต่อสู้กันเเล้วทุกอย่างเหมือนกับสงคราม ดาโล่ชักดาบขึ้นมาต่อสู้กับพวกเด็กๆ ส่วนมาคาโอก็เริ่มใช้พลังในการต่อสู้เช่นกัน

 

"คอยฉันอยู่ตรงนี้นะฉันขอไปช่วยเจ้าพวกนั้นก่อน" เลย์พูดขึ้นก่อนจะวิ่งไปร่วมด้วยช่วยมาคาโอกับดาโล่อีกเเรงหนึ่ง ส่วนฉันก็ยังคงนั่งอึ้งกับสิ่งที่เด็กๆพูดอยู่เหมือนเดิม คำพูดที่ต้องการตายเเบบนั้นมันคืออะไรกัน

 

"ผมทนไม่ไหวเเล้วนะที่จะต้านพวกเด็กๆ ยังไงมันก็ต้องจัดการเเล้วล่ะครับ จะเอาอย่างไรดีถ้าเกิดยังสู้กันเเบบนี้ //เฟ้ง เฟ้ง// มีหวังห้องนี้ถล่มเเน่ครับ"

 

ฉันไม่รู้ว่าฉันควรทำอย่างไร เเต่ว่าการต่อสู้ครั้งนี้ถ้าไม่จบลงมีหวังถล่มจริงๆเเน่ ทั้งห้องเริ่มสั่น่สะเทือนเหมือนกับว่าจะถล่มลงมาจริงๆ  ฉันคงต้องตัดสินใจเเล้วล่ะถึงว่าฉันจะไม่อยากทำมัน

 

"ฉันตัดสินใจเเล้วล่ะ ขอโทษนะเด็กๆ . . จัดการ"

 

ทุกคนพยักหน้าให้กับฉันก่อนที่ฉันจะเดินออกไปจากห้องนี้โดยที่ไม่กลับไปมองอีก  พี่จะเเก้เเค้นให้กับพวกหนูเองไม่ต้องห่วงนะ ทุกอย่างเพียงพริบตาเดียวมันได้จบลงอย่างรวดเร็วจริงๆ

 

[ ณ บนดิน ]

 

จะให้มีหลุมอีกสักกี่หลุมกันถึงจะพอใจ ถ้ามันต้องการมากนักฉันก็จะจัดให้ (กำมือเเน่น) ฝากไว้ในหัวใจของเเกเลยเมสซีเรียว่าฉันจะไม่ปล่อยเเกไว้