ตอนที่ 33 ความสูญเสีย

ทุกคนต่างพากันหลบลูกธนูกันในทันที ส่วนฟาสและเด็กๆก็พากันเข้าไปหลบที่ห้อง ตอนนี้พวกเราต้องหาทางออกไปจากที่นี่โดยไวไม่อย่างนั้นต้องตายกันหมดแน่ๆเลย ฉันมองไปที่เลย์ซึ่งเลย์ก็พยายามช่วยเหลือทุกๆคนเอาไว้ มาคาโอก็เริ่มเอาของมาบังทางเอาไว้เพื่อให้ไม่เมสซีเรียได้เข้ามาที่นี่ ฉันควรทำยังไงดีฉันจะช่วยทุกคนยังไงดี ตอนที่ฉันกำลังสติแตกอยู่เลย์ก็เดินมาจับฉันให้ยืนขึ้นแล้วรีบวิ่งไปที่ห้องของเด็กๆในทันที

 

“เราจะทำยังไงกันดีเราจะออกไปจากที่นี่ยังไง” ฉันพูดขึ้นเพราะคิดไม่ออกว่าฉันควรจะทำอย่างไรในตอนนี้ เด็กๆต่างพากันร้องห่มร้องไห้กับสิ่งที่ได้เจอ เด็กๆไม่ควรมาเจออะไรแบบนี้ถ้าไม่เจอฉันที่นี่

 

“ตอนนี้ต้องใจเย็นๆก่อนอย่าสติแตก ฉันคิดว่าพวกเราจะมีทางรอดอยู่ จริงๆข้างล่างมีทางลับให้พวกเราได้ออกไปจากที่นี่ได้ แต่ว่าจะต้องหากุญแจก่อนและกุญแจมันก็อยู่ตรงโต๊ะที่ห้องรับแขกพอดีเลย”

 

แล้วทำไมต้องไปอยู่ตรงนั้นด้วยล่ะ เลย์ดันเอากุญแจไปวางไว้ตรงโต๊ะห้องรับแขกพอดี ต้องมีใครสักคนที่จะต้องลงไปเอากุญแจข้างล่าง แต่มันยากมากเลยนะเพราะว่าธนูพวกนั้นมันยิงเข้ามาที่ห้องรับแขกเรื่อยๆ

 

“งั้นเดี๋ยวฉันไปเอาเองตัวของฉันเป็นหินธนูไม่น่ายิงฉันเข้าได้หรอก”

 

ฟาสได้พูดขึ้นมาทำให้เรามีความหวังที่จะรอดออกไปจากที่นี่ พวกเราพยักหน้าให้กับฟาสและรู้ว่าฟาสจะต้องทำมันได้ ก่อนที่ฟาสจะเดินออกไปเด็กๆทุกคนก็วิ่งเข้ามากอดฟาส

 

“กลับมาให้ได้นะครับพี่ผมยังรอพี่ฟาสกันอยู่นะ” เมื่อล่ำลากันเสร็จแล้วฟาสกก็เดินออกจากห้องไป พวกเราเดินตามฟาสไปจนถึงหน้าบันได ก่อนที่ฟาสจะเดินลงไปข้างล่างเพื่อที่จะไปเอากุญแจตรงโต๊ะ แน่นอนธนูก็ยังยิงเข้ามาไม่หยุดแต่ก็ไม่สามารถทะลุหนังของฟาสได้เลย เนื่องจากฟาสนั้นมีหนังเป็นหินมันจึงสะท้อนออกไปหมด ฟาสหยิบกุญแจขึ้นมาทำให้เรายิ้มออกมาได้

 

“รับนะเอากุญแจไปเปิดฉันกำลังจะเดินไปหา” ฟาสโยนกุญแจมาให้พวกเราลาโด่รับกกุญแจเอาไว้แล้วยื่นให้กับเลย์ ส่วนเลย์ก็เดินไปเปิดห้องลับที่อยู่ตรงสุดทางของชั้นสอง แต่เหตุการณ์ไม่คาดฝันที่ไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นก็ได้เกิดขึ้นมา //ฉึก// เสียงอะไรบางอย่างที่เหมือนผ่านไปที่ล่างของใครบางคนได้ดังขึ้นมา ทำให้ฉันต้องหันไปดูในทันที...ฟาสยืนอยู่นิ่งๆพร้อมกับธนูที่ปักเข้าที่คอของเขาพอดี

 

“ไม่นะฟาส!” ฉันกำลังจะวิ่งไปดูฟาสแต่ก็โดนมาคาโอจับเอาไว้เสียก่อน ทำไมมันถึงเป็นเช่นนั้นได้ธนูที่ไม่สามารถจะผ่านตัวของฟาสได้เลยถึงทะลุผ่านลำคอของฟาสได้ง่ายดายเช่นนั้น

 

 

“...ผมคงไม่ต่อไม่ได้แล้วล่ะ ฝากเด็กๆเอาไว้ด้วยนะครับคุณเบอร์ริน //ตุบ//”

 

เขาล้มลงไปต่อหน้าต่อตาของฉันซึ่งทำให้ฉันตกใจเป็นอย่างมาก เลือดที่ไหลออกกมาจากคอของเขาไหลรินลงสู่พื้นเต็มไปทั่วห้องรับแขกเลย มาคาโอจับฉันแล้วลากฉันเพื่อพาไปที่ทางลับ

 

“ฉันขอโทษที่ไม่สามารถช่วยอะไรนายได้เลยนะฟาส ฉันจะทำสุดความสามารถเพื่อที่จะช่วยเด็กๆให้มีชีวิตต่อไปแทนนายเอง”

 

พวกเรารีบวิ่งไปหาเด็กๆแล้วพาเด็กๆเข้าไปในห้องลับทีละคนๆ //เพ้ง// ดูเหมือนว่ากระจกจะแตกออกมาพวกมันกำลังพากันมาที่นี่แล้ว ทุกคนต้องเร่งรีบให้เด็กๆพากันเข้าไปในห้องลับให้เร็วที่สุด เพื่อจะไม่ให้พวกมันรู้ว่าพวกเรานั้นหนีออกไปจากบ้านหลังนี้ //ตึกกๆๆๆ// มันกำลังวิ่งขึ้นมาข้างบนชั้นสองกันแล้ว  เลย์เป็นคนสุดท้ายที่เข้ามาในห้องลับแล้วปิดประตูลงอย่างเงียบๆ

 

“พวกเรารีบเดินออกไปจากที่นี่กันก่อนเถอะ ยังไงเมสซีเรียก็คงจะตามเจอตัวเราได้ไม่ยากหรอก”

 

เด็กๆพากันมองไปมองมาเพื่อที่จะหาอะไรบางอย่าง ก่อนที่เด็กคนหนึ่งจะหันมาถามฉัน

 

“พี่เบอร์รินแล้วพี่ฟาสอยู่ที่ไหนทำไมเขาไม่มาด้วยล่ะ?” ฉันจะบอกอย่างไรกับเด็กๆพวกนี้ดี บอกตามความจริงหรอ? มันจะไม่ดูโหดร้ายไปสำหรับเด็กๆรึไงถ้ารู้ว่าพี่ของพวกเขาด้ายลงไปแล้ว

 

“คือว่า...เดี๋ยวฟาสจะตามมาทีหลังน่ะ ตอนนี้พวกเราจะต้องพากันเดินไปก่อนจะได้ออกจากที่มืดๆนี้ได้ยังไงกันล่ะจ๊ะ”

 

ที่นี่มันมืดมากถ้าไม่มีพลังของมาคาโอคงเดินชนกันไปมาเป็นแน่ เด็กๆกก็เข้าใจในสิ่งีท่ฉันพูด ในตอนนี้ถ้าบอกความจริงเด็กๆไปมีหวังเด็กๆไม่ยอมทำตามที่ฉันบอกแน่ๆ ฉันจะดูแลเด็กๆแทนนายเองฟาสไม่ต้องห่วง ขอให้ไปสู่สุขตินะฟาส พวกเราพากันเดินต่อไปเพื่อที่จะออกไปจากที่นี่ เด็กๆเริ่มไม่ไหวกันเริ่มหอบและหายใจแรง สงสารรมากเลยแต่ช่วยอะไรไม่ได้เลยควรจะทำอย่างไรดีล่ะ

 

“นี่พวกเราควรจะอุ้มเด็กๆเอาไว้สักคนสองคนหน่อยนะ ดูเหมือนเด็กๆจะไม่ไหวแล้วตอนนี้”

 

สิ่งที่ฉันพูดทำให้ทุกคนหันไปมองเด็กๆและอาการของเด็กๆก็ไม่ไหวจริงๆ

 

“งั้นพลังของผมก็พอจะช่วยเด็กๆได้นะ แต่คงได้ไม่นาน...ผมจะช่วยพวกเขาเต็มที่”

 

มาคาโอพูดขึ้นก่อนที่จะใช้พลังยกเด็กๆขึ้นมาให้ลอยตามอากาศไปแล้วพากันเดินไปต่อ การใช้พลังไม่ใช่ว่าจะไม่เหนื่อยนะมันเหนื่อยและเสียกำลังไปมากเลยล่ะ แต่ว่าถ้ามันจำเป็นเราก็คงที่จะต้องใช้มัน ใช้เวลาไม่นานมากนักก็เห็นแสงสว่างที่ปลายทาง ทำให้พวกเรรายิ้มออกและมีกำลังที่จะเดินต่อไปเพื่อไปให้ถึงทางออก แต่แล้วเสียงที่ดังออกมาจากข้างหลังก็ทำให้รับรู้เลยว่ามีคนกำลังตามพวกเรามาอยู่

 

“วิ่งเร็วพวกมันกำลังตามพวกเรามา!” เลย์ได้พูดขึ้นก่อนทุกคนจะพากันวิ่งให้เร็วที่สุด เด็กๆลอยนำหน้าพวกเราไปก่อนทำให้มาคาโอวิ่งช้าลงแต่ก็ยังพอที่จะวิ่งได้ จะถึงทางออกแล้วเยี่ยมมากเลยทุกคน ลาโด่วิ่งออกไปก่อนส่วนเด็กๆก็วิ่งเข้าไปตาม เลย์วิ่งเข้าไปก่อนฉันและฉันก็วิ่งเข้าไปตาม ตอนนี้เหลือมาคาอับอีกคนหนึ่งที่กำลังวิ่งมา เหงื่อของพวกเขาหยดเป็นทางกันเลยทีเดียว มาคาโอวิ่งมาเรื่อยๆและออกมาได้แล้ว แต่ว่าอีกคนหนึ่งดันสะดุดล้มทำให้ล่าช้ากว่าเพื่อน

 

“วิ่งมาสิวิ่งมาลุกขึ้นมาเร็วเข้าพวกเราจะรอดกันแล้ว” เลย์มาคาโอและดาโล่เริ่มใช้พลังของพวกเขาเพื่อที่จะปิดทางเอาไว้ ทางเริ่มแคบลงๆขอเถอะขอให้วิ่งมาให้ทัน!

 

“จะถึงแล้วมาเร็วเข้ามาเร็ว” ฉันพยายามให้กำลังใจเขาเพื่อที่จะให้เขามา แว๊บแรรกที่เห็นจากข้างหลังของเขาก็คือพวกทหารที่กำลังกูกันมาทางนี้ และกำลังจะตามเข้าทันอยู่แล้ว ได้โปรดวิ่งมาให้ทันขอร้องเถอะนะวิ่งมาถึงสักทีสิ //ฟิ้ววววว//

 

“โอ๊ย” เสียงที่ดังออกมาจากถ้ำนั้นทำให้ฉันรู้เลยว่าเขาโดนยิง ปลายธนูที่ปักทะลุขาของเขาทำให้ฉันอึ้งไปสักพัก

 

“ผมไม่ไหวแล้วครับทุกคนผมขอโทษนะครับ!! อ๊ากกกก” พวกทหารวิ่งมาถึงเขาก่อนที่ประตูจะปิดลงต่อหน้าต่อตาของฉัน สิ่งที่ฉันเห็นก็คือเขากำลังจะวิ่งมาถึงหน้าปากทางอยู่แล้วแท้ๆ ทำไมล่ะทำไมถึงมาไม่ถึง...ทำไมถึงเป็นเช่นนั้นกันแน่

 

“เราช่วยเขาไว้ไม่ได้แล้วล่ะ ตอนนี้พวกเราจะต้องพากันเดินออกไปจากที่นี่กันก่อน ก่อนที่เมสซีเรียจะตามทันพวกเรานะ”

 

เลย์จับที่ไหล่ของฉันมันทำให้ฉันเดินไปกอดเขา เพื่อนๆของฉันต้องมาเจอแบบนี้เพราะว่าฉันแท้ๆ ฉันอยากจะขอโทษพวกเขาทุกคนที่ทำให้เรื่องมันเกิดเช่นนี้ แล้วพวกเราก็พากันเดินไปต่อ

 

“เราจะไปที่ไหนกันดีล่ะ ในเมื่อไม่มีที่ๆจะอยู่กันแล้ว” ดาโล่พูดขึ้น เด็กๆพากันเดินไม่ได้พูดอะไร

 

“ตอนนี้เราจะหลบแบบนี้ไม่ได้แล้วล่ะ...เราจะเอาคืนพวกมันพวกมันจะได้รู้ว่ากำลังเล่นกับใคร”

 

เลย์พูดขึ้นทำให้ทุกคนเริ่มฮึดที่จะสู้และต่อกรกับพวกนั้น แน่นอนสงครามได้เกิดขึ้นแล้ว