ตอนที่ 32 เธอรู้เเล้ว

เมื่อพวกเรากลับมาถึงที่พักอาศัยของพวกเรากันแล้ว แต่ละคนนี่นอนตายกันละนาวเลย เนื่องด้วยความเหนื่อยล้าแล้วก็มีบาดแผลกลับมาบ้างในระหว่างการประฏิบัติหน้าที่นั่นเอง ซึ่งฉันไม่ค่อยจะเหนื่อยเท่าไหร่เลยมาทำอาหารให้เด็กๆกับเจ้าพวกนั้นกินกันเมื่อตื่นขึ้นมา แต่ว่าในระหว่างที่ฉันทำอาหารอยู่นั้นมัลเลย์ก็เดินมาหาฉันแล้วก็ปีนขึ้นมาที่โต๊ะทำครัว

 

“มาทำอะไรตรงนี้ทำไมไม่ไปพักแรงจะได้โตขึ้นเรื่อยๆ ไม่หลับไม่นอนเลยนะแกน่ะ”

 

ฉันว่าตักเตือนเจ้าตัวน้อยไปแต่ว่าดูเหมือนมันยังมีแรงเหลืออีกเยอะเลยนะ แล้วเจ้าตัวน้อยสามารถจะทำอะไรได้บ้างล่ะเนี่ยฉันล่ะอย่างจะรู้จริงๆเลย ตอนที่มันโตขึ้นร่างกายของมันและส่วนสูงความใหญ่ของมันจะโตขึ้นมาขนาดไหน ตอนที่ฉันกำลังคิดอยู่นั้นจู่ๆฉันก็หลงทำมีดบาดที่มือของฉัน ซึ่งมันเจ็บมากๆเลย

 

“โอ๊ยเจ็บจังเลย ทำไมไม่ระมัดระวังหน่อยละเนี่ยยัยมะลิ”

 

ฉันพยายามบีบให้เลือดมันออกให้หมด แล้ววาดที่ล้างแผลขึ้นมาพวกยาแดงหรือยาเหลืองอะไรแบบนั้น แต่จู่ๆเจ้าตัวน้อยก็เดินมาหาฉันแล้วก็เดินมาเลียแผลของฉัน

 

“แกจะทำอะไรของแกน่ะมัลเลย์” ฉันพยายามดึงมือของตัวเองออกแต่มันก็เดินมาหาที่มือของฉันอยู่ดี มันชอบกินเลือดหรอหรือว่ามันเป็นสัตว์ที่ชอบกินเลือดกัน มือของฉันจากที่มันเป็นบาดแผลที่ลึกมากเริ่มหายไปเรื่อยๆเมื่อมัลเลย์เลียแผลของฉัน เอ๊ะมันเป็นไปได้ยังไงกันหรือว่านี่จะเป็นพลังของมันกันแน่

 

“จี้ จี้ จี้ //มีอะไรอย่างนั้นหรอ” อยู่ๆมันก็ร้องออกมา น่าจะบอกว่าแผลมันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ฉันลูบไปที่หัวของมันเพราะว่าสิ่งที่มันทำทำให้ฉันตะลึงในความสามารถของมัน ฉันน่าจะช่วยทำแผลให้กับเจ้าพวกนั้นได้นะ ฉันเดินเข้าไปเคาะทุกคนให้ออกมาจากห้อง

 

“ฉันมีเรื่องจะมาฝากซึ่งมันเป็นเรื่องที่ดีมาก เป็นเรื่องเกี่ยวกับเจ้ามัลเลย์ตัวนี้”

 

ฉันไม่ได้เคาะเรียกเด็กๆนะเคาะแค่พวกที่เป็นผู้ใหญ่แล้วเท่านั้น พวกเขาดูงงกับสิ่งที่ฉันพูดมากๆ แล้วมองไปที่เจ้าตัวน้อยกัน

 

“มีอะไรหรอครับท่านหญิง เจ้าตัวนี้มันมีอะไรที่พิเศษอย่างนั้นหรอครับ หรือว่ามันแสดงพลังให้ท่านหญิงเห็นแล้ว”

 

มาคาโอพูดก่อนที่จะจับเจ้าตัวน้อยขึ้นมาหมุนไปมา ฉันว่าหมุนเกินไปมันจะตายเอานะฉันเลยจับมันกลับคืนมา

 

“ใช่พลังของมันได้แสดงให้ฉันเห็นแล้ว ตอนนั้นฉันกำลังทำครัวอยู่ แล้วมีดมาบาดที่มือของฉันเลยทำให้เป็นแผลน่ะ”

 

ฉันยังไม่ทันที่จะพูดให้จบเลยอยู่ๆเลก็เดินมาหาฉันแล้วก็จับมือของฉันทั้งสองข้างมาดู

 

“ไหนๆเป็นแผลตรงไหนใหญ่ไหมเจ็บมากหรือป่าวเอามาให้ฉันดูหน่อยให้ฉันรักษาให้ไหม”

 

ฉันปิดปากของเลเอาไว้ก่อนที่จะบอกให้เลหยุดและเงียบลง เลเดินไปนั่งที่เดินของเลก่อนจะเงียบ ทุกคนต่างเงียบและนั่งฟังฉันอธิบายให้พวกเขาฟัง

 

“มันสามารถรักษาแผลหรือเยียวยาให้แผลมันหายได้ ถ้าไม่เชื่อเอาแผลมาสิเลฉันจะช่วยทำแผลให้โดนใช้เจ้ามัลเลย์ในการช่วยเหลือ’

 

เลย์เดินมาที่ฉันแล้วก็ยื่นแขนที่เป็นลอยเสียดสีจากการไถลงมาจากภูเขา ฉันยื่นเจ้ามัลเลย์ไปก่อนที่เจ้ามัลเลย์จะดมที่แผลของเลแล้วก้เริ่มเลียแผล เลยิ้มออกมาแล้วเริ่มหัวเราะออกมา

 

“จั๊กจี้มากเร็วๆห่อยมัลเลย์พ่อไม่ไหวแล้ว ฮ่า ฮ่า”

 

บ้าจี้ก็ไม่บอกพึ่งรู้เหมือนกันว่าเลเป็นคนที่บ้าจี้แบบนี้ ฉันก็แอบหัวเราะสีหน้าของเลที่ทำหน้าแปลกๆแบบนั้นเหมือนกันนะ เมื่อเสร็จภารกิจของมัลเลย์ทุกคนก้ยืนขึ้นเพื่อมาดูผลที่ออกมา

 

“เป็นไปได้ยังไงนี่สินะที่เขาเรียกว่าสัตว์ในตำนาน มีพลังที่แอบแฝงและสามารถเติบโตได้ในระยะเวลาที่ไม่นานมากนัก”

 

ลาโด่พูดขึ้นก่อนที่จะจับดูที่แขนของเล แล้วทุกคนก็ต่างยื่นแผลมาให้มัลเลย์เพื่อทำแผลให้แต่ละคน ฉันยื่นมัลเลย์ไปให้เลเพื่อรับหน้าที่ช่วยกันทำแผล ส่วนฉันจะทำอาหารต่อ แต่ละคนสนุกกันใหญ่เลยหลังจากที่ผ่านเรื่องราวที่แสนจะเสี่ยงต่อการตายเป็นอย่างมาก ฉันเห็นแบบนี้ก็มีความสุขเหมือนกันที่เป็นแบบนี้ ฉันใช้เวลาทำอาหารไม่นานก็เอามาเสิร์ฟให้กับทุกๆคน

 

“เอาล่ะทุกคนกินกันได้เลย” แต่ละคนต่างพากันกินมุมมามหลังจากที่ฉันวางจานข้าวให้ครบหมดทุกคนแล้ว กองทัพต้องเดินด้วยท้องไม่แปลกที่แต่ละคนจะหิวกระหายกันขนาดนี้ ใช้เวลาไม่นานทุกอย่างหมดเรียบไม่เหลืออะไรเลย ต่างคนต่างพากันกินเสร็จเก็บจานมาล้างแล้วพากันไปนอน รวมถึงฉันด้วยที่ค่อนข้างจะไม่ไหวแล้วเหมือนกัน ฉันนอนข้างๆกับเลก่อนที่จะกอดเลเอาไว้แน่นมาก

 

“เหนื่อยมากไหมขอโทษนะที่ต้องให้เธอมาเหนื่อยด้วยแบบนี้”

 

เลย์พูดขึ้นก่อนจะมองหน้าของฉันแล้วทำหน้าเศร้าๆใส่ฉัน ฉันยิ้มให้กับเลก่อนที่จะตบเหม่งของเลเบาๆ

 

“ไม่เป็นอะไรหรอกนะอย่าคิดมากเลย ฉันไม่ได้อะไรขนาดนั้นหรอกแค่ขอให้พวกเรามีชีวิตรอดและต่อสู้กันต่อไปแค่นั้นเอง”

 

ฉันพยายามพูดปลอบใจเลไม่ให้คิดมากกับเรื่องแบบนี้ แต่ดูเหมือนเลจะรู้ว่าสิ่งที่ฉันพูดฉันก็พูดเพื่อปลอบใจเขา แต่เขาก็ส่งยิ้มให้ฉันเพราะเชื่อมั่นว่าพวกเราสองคนจะผ่านมันไปได้ พวกเราพากันนอนให้เต็มอิ่มเพื่อจะไปจัดการเกี่ยวกับเรื่องราวข้างหน้าต่อ //ตุบๆ// ในระหว่างที่เรากำลังนอนกันอยู่นั้น เสียงๆหนึ่งก็ได้ดังขึ้นมาจากชั้นล่าง มันทำให้ฉันตื่นขึ้นมาในกลางดึก //เปรี๊ยง// เสียงฟ้าผ่าเพราะตอนนี้ฝนได้ตกลงมา ฉันเดิน

ขึ้นไปเปิดไฟแต่ว่าไฟกลับเปิดไม่ติดเลย อาจจะเป็นเพราะว่าฝนที่ตกเลยทำให้ไฟไม่ติดก็เป็นได้ ฉันวาดไฟฉายขึ้นมาแล้วก็เปิดไฟฉายก่อนจะเดินตามทางเพื่อเดินลงไปดูข้างล่าง ในระหว่างที่เดินตามทางไปอยู่นั้น //ตุบๆ// เสียงๆหนึ่งได้ดังขึ้นมาอีกครั้งทำให้ฉันสะดุ้งเฮือกเลย

 

“ใครทำอะไรอยู่ข้างล่างน่ะ” ฉันพูดออกไปด้วยเสียงๆเบาๆแต่ไม่เบามาก ที่เบาเพราะกลัวคนอื่นตื่นขึ้นมา เพราะว่าคนอื่นกำลังพักผ่อนอยู่ก็ไม่อยากที่จะกวนพวกเขาสักเท่าไหร่ ไม่มีใครตอบกลับฉัน มันทำให้ฉันเริ่มคิดถึงเรื่องต่างๆที่เคยฟังมาจากวิทยุ เช่นรื่องผีเรื่องอะไรแบบนั้น ฉันเดินไปถึงบันไดแล้วเดินลงไปข้างล่างตามคั่นบันไดไปเรื่อยๆ //เพ้ง// เสียงเหมือนอะไรบางอย่างแตกทำให้ฉันหยุดเดินตรงบันไดขึ้นเกือบสุดท้ายก่อนลงถึงพื้น แล้วเริ่มย่องแทนที่จะเดินลงมาเสียงดัง ฉันปิดไฟลงในทันทีจากที่มีไฟทางก็มืดลง กลายเป็นมืดสลับกับมีแสงที่ส่องจากสายฟ้าที่ฟาดลงมา หรือฟ้าร้องนั่นเอง เดินตามทางไปจนกระทั่งได้ยินเสียงอยู่ที่ห้องครัว เสียงมันเริ่มชัดขึ้นเรื่อยๆ ฉันคิดว่ามีคนกำลังลื้ออะไรบางอย่างอยู่ในห้องครัว ฉันเลยหยิบไม้เบสบอลที่อยู่ตรงข้างๆบันไดมาเตรียมรอเอาไว้ แล้วเดินไปที่ห้องครัว เมื่อกำลังจะถึงที่ห้องครัวฉันก็ถอนหายใจสงบสติอารมณ์ว่ามันไม่น่าจะใช่สิ่งที่ฉันคิดเอาไว้หรอก แล้วก็กระโดดไปเผชิญหน้ากับมันในทันที

 

“ย๊ากใครกันน่ะออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ” ฉันชี้ไม้เบสบอลไปที่ห้องครัวก่อนที่จะมีตัวอะไรบางอย่างกำลังลื้อตู้

เย็นอยู่

 

“อ๊ายยย//กรี๊ดด” ฉันตกใจเลยร้องตะโกนออกมา ส่วนตัวนิรนามตัวนั้นก็กรี๊ดออกมา ไฟติดทุกคนต่างเปิดประตูแล้วก็พากันเดินลงมาหาฉัน ฉันมองไปที่พวกเขาทั้งหมดที่เดินลงมาข้างล่าง แต่ละคนเตรียมมีดพลังมากันหมด ฉันมองกลับไปที่ตัวอะไรสักอย่างที่กำลังคุ้ยตู้เย็นอยู่ เมื่อไฟติดทำให้ฉันรู้ว่าเป็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งกำลังคุ้ยหาของกินที่ตู้เย็นอยู่

 

“ตกใจหมด” ทุกคนพูดพร้อมกัน ส่วนเด็กคนนั้นก็น่าตาเขินๆแล้วก็ก้มหัวขอโทษพวกเรา ฉันเลยเอาขนมเค้กที่อยู่ในช่างฟิสมาให้กับเด็กคนนั้นกินไปก่อน

 

“ทำไมถึงมาหาของกินตอนดึกๆแบบนี้ ดูของกระจัดกระจายเต็มไปหมดเลยเนี่ย”

 

ฉันถามน้องไปด้วยความสงสัย แต่ไม่ค่อยสงสัยมากเท่าไหร่อาจจะเป็นเพราะว่าน้องหิวก็ได้เลยมาหาไรกิน ส่วนไอ้ของที่แตกก็คงจะเป็นแก้วน้ำที่ว่างอยู่บนหัวตู้เย็นนั่นแหละ ไอ้ตุบๆก็วางของเอาไว้ก็เลยเสียงดังไปหน่อยล่ะมั้ง

 

“ขอโทษฮะพอดีว่าผมหิวมากแล้วไม่กล้าปลุกพวกพี่ๆผมก็เลยมาหาอะไรกินเองแทน เพราะเห็นว่าเหนื่อยอยู่เลยไม่อยากจะกวนอะฮะ”

 

อ๋อเป็นเพราะอย่างงี้นี่เองเห็นว่าเราเหนื่อยเลยไม่กล้าปลุกเราสินะ ฉันยิ้มให้กับเด็กคนนั้นก่อนที่เด็กคนนั้นจะเริ่มกินขนมเค้กจนหมด ใช้เวลาผ่านไปไม่นานก็หลับไปฉันเลยพาเด็กคนนี้เข้าไปในห้องนอนของน้อง ส่วนฟาสและมาคาโอก็กลับไปที่ห้องของตัวเอง ลาโด่ก็กลับคาโซฟาเลยให้อยู่ที่นี่แหละ ฉันปิดไฟปิดทุกอย่างก่อนจะเดินกลับไปที่ห้องกับเล แต่ระหว่างที่ปิดไฟอยู่นั้น //ฟิ้ว// เหมือนมีบางอย่างผ่านหัวของฉันไปทำให้เกิดลมเล็กๆน้อยๆ ฉันมองไปเห็นลูกธนูไฟปักอยู่ที่ตรงเสาร์ ซึ่งเป็นเสาร์ซีเมนไม่รู้มันทะลุได้ยังไง เลจับฉันให้ก้มลงก่อนจะเรียกลาโด่ให้ตื่นขึ้นมา ดาโล่เห็นว่าเกิดอันตรายจึงรีบวิ่งขึ้นไปเพื่อไปเรียกเจ้าพวกนั้นให้ตื่นขึ้นมา ธนูเริ่มปักตามเฟอร์นิเจอร์ต่างๆ หรือว่าเมสซีเรียจะรู้แล้วหรอว่าพวกเรากบดานกันอยู่ที่นี่ ยากแล้วสิจะทำยังไงต่อไปดีล่ะ!