ตอนที่ 8 ลุง
“พี่เขย นี่พวกเรากำลังจะไปที่ไหนกันรึ?” หลังจากพ้นประตูเมืองนางเริ่มประเมินเหล่าผู้คนรอบๆ
ทันใดนั้น หลิงโม่หานชะงักเท้าและเหลือบมองขอทานน้อย และพูดด้วยเสียงต่ำ “เลิกตามข้าซักที เจ้าออกมาจากเมืองได้แล้วนี่”
เฟิ่งจิ่วตะลึงไปชั่วครู่ทว่านางยังคงยิ้มหวานและกล่าวต่อไป “โอ้ พี่เขย! ท่านพูดถึงอะไรกัน?” ลุงคนนี้เดาได้อยู่แล้วว่านางแค่ต้องการผ่านประตูเมือง! เมื่อนางคิดๆดูแล้วก็ไม่น่าแปลกใจ ในเมื่อชายคนนี้ดูไม่ธรรมดาแน่นอนว่าลูกเล่นจิ๊บจ๊อยของนางคงถูกเขามองออกในปราดเดียว แต่ที่ทำให้นางประหลาดใจคือเขาก็ยังคงช่วยเหลือนางแม้จะรู้ทันเรื่องโกหกของนาง
เมื่อเห็นเขาเดินก้าวยาวๆห่างออกไกล เฟิ่งจิ่วจึงรีบเร่งตามไป “พี่เข.....”ก่อนจะทันพูดจบคำ นางก็ถูกขัดเสียก่อน
“ข้าไม่ใช่พี่เขยของเจ้า หยุดเรียกข้าเยี่ยงนั้นได้แล้ว” เสียงทุ้มต่ำเต็มไปด้วยความเป็นชายพูดอย่างกระด้างเย็นชา
“นี่ข้าจำผิดคนจริงๆรึ? พี่สาวข้าบอกข้าว่าเคราดกหนาของพี่เขยนั้นเป็นเอกลักษณ์ยิ่ง” นางวิ่งเหยาะๆขึ้นมาข้างเขาและพิจารณาดูตั้งแต่หัวจรดเท้า ทันใด นางก็ฉีกยิ้มกว้างและกล่าว “ฮี่ ฮี่ อาจจะ แค่อาจจะ ข้าอาจจะจำผิดคนจริงๆ ดูเหมือนว่าพี่เขยข้าน่าจะหนุ่มกว่าท่านอยู่ซักหน่อย”
หลิงโม่หานยังคงเดินต่อตามทางของเขา โดยไม่ใส่ใจขอทานน้อยข้างๆ ในสายตาเขาขอทานน้อยนี่ฉลาดไม่เบาแต่กลับไม่ได้ฝึกปรือพลังภายใน ไม่มีค่าพอให้เขาใส่ใจแม้แต่นิด เขาเร่งฝีเท้าขึ้นจนเร็วกว่าตอนอยู่ในเมืองหลายเท่า
ความเร็วของเขาทำให้เฟิ่งจิ่วทึ่งอย่างยิ่ง นางคิดในใจ [เขาเคลื่อนที่ได้อย่างรวดเร็วยิ่ง ฝีเท้าของเขาเตะพื้นเพียงแผ่วเบาจนดูราวกับว่ามันโผข้ามไปโดยไม่สัมผัสสิ่งใด ทว่ามันดูแตกต่างจากวิชาตัวเบาเหยียบเมฆาของนาง]
“ลุง! ลุง! รอข้าด้วย!” ใช่ว่านางอยากจะไปกับเขาเท่าไหร่ ทว่าจากประตูเมืองมีถนนเพียงสายเดียว ยิ่งไปกว่านั้น นางจะเสียเวลามาเดินเล่นเรื่อยเปื่อยตามผู้ชายไม่ได้ นางต้องไปหาสมุนไพรมาต้านพิษในกายนาง!
เมื่อนึกเรื่องนี้ขึ้นมาได้ทำให้นางพลอยนึกไปถึงซูโร่วหยุน หญิงผู้นั้นไม่ได้เพียงชั่วร้ายธรรมดาๆ เจ้าของร่างเดิมดูแลนางเป็นอย่างดียิ่งกว่าผู้ใด ทว่านางไม่เพียงแต่ขโมยตัวตนของเฟิ่งชิงเกอ หากแต่ยังขายเฟิ่งชิงเกอให้กับหอนางโลมเพื่อให้ทรมานและอับอายจวบจนวาระสุดท้าย จุ๊ จุ๊ หญิงผู้นี้สารพัดพิษยิ่งกว่าแมงป่องเสียอีก
ทว่า จากความทรงจำของเฟิ่งชิงเกอ ซูโร่วหยุนคนนี้มาจากศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ดเช่นเดียวกับนางรึ? และหล่อนต้องชำนาญเรื่องโอสถเช่นกัน มิเช่นนั้นซูโร่วหยุนคงไม่สามารถสร้างหน้ากากที่ดูเหมือนนางได้อย่างไม่ผิดเพี้ยน
เมื่อหลิงโม่หานที่เดินห่างไปไกลได้ยินเสียงตะโกนเรียกเขาว่าลุงหลายครั้งหลายครา มุมปากของเขากระตุก แล้วเดินเร็วขึ้นอีก และคิดว่าสลัดเจ้าขอทานทิ้งไปได้แล้ว ทว่าหลังผ่านไปสี่ชั่วโมงเมื่อเขาหันกลับไปดูและพบว่าร่างนั้นยังคงตามมาห่างจากเขาไปเพียงสิบก้าว เขาตกใจอย่างมาก
เจ้าขอทานนี่ไม่มีแม้แต่เสี้ยวของพลังภายในด้วยซ้ำ มันตามเขาทันได้อย่างไร?
เฟิ่งจิ่วหอบอย่างหนักขณะที่นางวิ่งไปหาเขา นางงอหลังเอามือยันเข่าเพื่อพักและหอบฮืดฮาด “ฟิ้ว! นี่มันเหนื่อยจนข้าแทบสลบ ลุง! ทำไมท่านเดินไวปานนี้”
หลิงโม่หานขมวดคิ้วขณะที่เขามองขอทานน้อยที่สกปรกอย่างพยายามที่จะประเมิน ผ่านไปครู่ใหญ่กว่าที่เขาจะพูดด้วยเสียงต่ำ “ห้ามตามข้าอีกต่อไปแล้ว ข้ากำลังมุ่งหน้าไปที่ป่าเก้าวงกต ที่นั่นเต็มไปด้วยอันตรายนับไม่ถ้วนและถ้าเจ้าไปที่นั่นจะมีเพียงความตายที่รอเจ้าอยู่”
“ลุงเข้าใจผิดแล้ว ข้าเปล่าตามท่านมาแต่ข้าตั้งใจจะไปที่ป่าเก้าวงกตอยู่แล้วต่างหาก ทว่าในเมื่อทั้งข้าและท่านก็จะไปที่เดียวกัน จะดีกว่าไหมถ้าเราจะไปด้วยกัน?”
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
มีกลุ่มธรรมดาไว้มาคุยกันได้นะคะ เข้าฟรีน้า
ตอนใหม่จะลงที่กลุ่มธรรมดาก่อนลงเว็บ
VV ลิงค์กลุ่มธรรมดา VV เข้ามากันได้เลยนะคะ