บทที่ 6 : ทักษะการจารึก
“เทียน”
หลี่รู่ขมวดคิ้ว เธอรู้สึกไม่พอใจอย่างยิ่งที่บุตรชายของเธอตัดสินใจโดยไม่ปรึกษาเธอก่อน
" เงื่อนไขอะไรของเจ้า ? " หลี่เจียมองไปที่หลิงเทียนขณะที่เขาถาม
ตราบใดที่หลิงเทียนยอมรับการประลองนี้ เขาก็พร้อมที่จะยอมรับเงื่อนไขที่เหมาะสม นี่คือโอกาสที่ดีที่สุดที่จะแก้แค้นให้กับน้องชายของเขา และเขาจะไม่ปล่อยให้โอกาสนี้หลุดมือ!
" เงื่อนไขของข้านั้นง่ายมาก นั้นคือ เลื่อนการต่อสู้ออกไปเป็นเวลาหนึ่งเดือน! หลังจากครบหนึ่งเดือน ข้าจะสู้กับเจ้า แต่ถ้าหากเจ้าไม่เต็มใจ หรือเจ้ากลัวก็ไม่เป็นไร ข้าจะคิดเสียว่าเจ้าไม่เคยมาท้าประลองข้าที่นี่ "
การแสดงออกของหลิงเทียนนั้นสงบนิ่ง ราวกับเขารู้ว่าหลี่เจียจะยอมรับเงื่อนไขของเขา
" ตกลง ข้าจะให้เวลาเจ้าหนึ่งเดือน ข้าหวังว่าเจ้าจะไม่หวาดกลัว เมื่อถึงเวลานั้น!"
หลี่เจียไม่ลังเลที่จะพูดเลย มุมปากของเขายกขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มอันเยือกเย็น
< หลิงเทียนนี้เจ้าคิดหรือว่า เจ้าจะสามารถเอาชนะข้าได้หลังจากภายไปหนึ่งเดือน ? >
หลังจากที่หลี่คุนและหลี่เจียทิ้งท้ายคำพูด คิ้วของหลี่คุนยกขึ้นเล็กน้อย ขณะที่เขาพูดว่า "หลี่เจีย อาจเป็นได้ว่าหลิงเทียนขอเลื่อนการต่อสู้เป็นเวลา 1 เดือน เพราะเขามั่นใจว่าเขาจะสามารถเอาชนะเจ้าได้หรือไม่ ? เจ้ายอมรับเงื่อนไขของเขาง่ายเกินไป "
"ท่านพ่อ ขยะก็ยังเป็นขยะวันยันค่ำ แม้ว่าเขาจะบ่มเพาะให้แข็งแกร่งขึ้น แต่ก็ยังคงเป็นเพียงระดับแรกของ ขั้นตอนการบ่มเพาะร่างกาย! อย่างไรเขาก็ไม่สามารถก้าวเข้าสู่ขั้นตอนการบ่มเพาะร่างกาย ระดับสองภายในหนึ่งเดือนได้ " หลี่เจียหัวเราะอย่างมั่นใจ
"แต่…" หลี่คุนต้องการพูดต่อ แต่ถูกหลี่เจียขัดจังหวะ
" ท่านพ่อ ท่านกลัวหลิงเทียนใช่หรือไม่ ? ท่านสบายใจได้ แม้ว่าหมัดพสุธาของเขาจะเป็นทักษะการต่อสู้ในระดับลึกซึ้ง หรือระดับที่สูงกว่า และแม้ว่าเขาจะสามารถก้าวเข้าสู่ ขั้นตอนการบ่มเพาะร่างกาย ระดับที่สองได้แล้วจริงๆ ท่านพ่อ ท่านเชื่อว่าเขาจะสามารถลดความแตกต่างระหว่างความแข็งแกร่งของข้า กับหมัดพสุธาของเขาได้ ? ”
ระดับ 3-4 ของ ขั้นตอนการบ่มเพาะร่างกาย มีความแตกต่างอย่างมาก และความแตกต่างระหว่างความแข็งแกร่งของทั้งสองมีมากกว่า 100 ปอนด์! ไม่จำเป็นต้องพูดถึงความแตกต่างของความแข็งแกร่งระหว่างระดับ 2 และระดับ 4 ของขั้นตอนการบ่มเพาะร่างกาย ...
" ข้าอาจคิดมากเกินไป ที่ข้าคิดมากมาจากการที่ได้เห็นน้องชายของเจ้าได้รับบาดเจ็บ"
หลังจากที่หลี่คุนได้ยินการวิเคราะห์อย่างแม่นยำของบุตรชายเขา เขาก็ยิ้มและพยักหน้า บุตรชายคนโตของเขาเป็นความภาคภูมิใจของเขา และไม่เคยเปลี่ยนแปลง
หลังจากที่หลี่คุน และบุตรชายของเขากลับไปแล้ว หลิงเทียนได้สังเกตเห็นใบหน้าของมารดาที่มองเขา ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ ...
" ท่านแม่ ท่านไม่ต้องเป็นห่วง ข้ามั่นใจ! " หลิงเทียนรีบกล่าว
" เทียน แม่สังเกตุเห็นการเปลี่ยนแปลงในตัวเจ้า แต่เจ้าควรนึกถึงสิ่งที่อยู่นอกเหนือความเข้าใจของเจ้า! หลี่เจียเป็นอัจฉริยะที่ได้รับการยอมรับจากตระกูลหลี่ เขาเป็นหนึ่งในต้นกล้าที่ได้รับการคัดเลือกเพื่อการฝึกฝนของตระกูลหลี่ และหลี่เจีย ยังเป็นที่กันดีกว่าเขาอยู่ในขั้นตอนการบ่มเพาะระดับที่ 4 ! น้องชายของเขา หลี่ซินยังไม่สามารถเทียบได้ " หลี่รู่ถอนหายใจเบา ๆ
"ท่านแม่ ข้ารู้ทุกสิ่งที่ท่านพูด ท่านแม่สามารถไว้ใจข้าได้ไหม? ข้าจะชนะอย่างแน่นอน ข้าจะไม่นำความอัปยศมาให้ท่านแม่แน่นอน! "
หลิงเทียนมองไปที่หลี่รู่ด้วยการแสดงออกที่ตั้งมั่น
" เด็กโง่ แม่ไม่กังวลเรื่องความอับอาย แต่แม่เป็นห่วงเจ้า แม่ไม่ต้องการให้สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา นั้นเกิดขึ้นอีกครั้ง เจ้าเกือบตาย แม่... "
ขณะที่หลี่รู่พูดตาของเธอค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดง ดูเหมือนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้ได้ทิ้งเงาไว้ในหัวใจของเธอ
"ท่านแม่ ข้าสัญญาว่าข้าจะไม่มีวันทำให้ท่านแม่เป็นห่วงอีกเลย!" หลิงเทียนได้ให้คำมั่นสัญญาอย่างจริงใจ
"ได้ แม่ไว้ใจเจ้า อย่าลังเลที่จะบอกให้แม่รู้ว่าเจ้าต้องการอะไรในช่วงนี้ " หลี่รู่พยักหน้าเบา ๆ ขณะที่เธอฝืนยิ้มเล็กน้อย
" ท่านแม่ ช่วยซื้อชุดสมุนไพรที่ท่านแม่ซื้อมาให้ข้าในวันนั้น นอกจากนี้ข้าต้องการเหรียญเงินบางส่วน "
หลังจากได้รับเหรียญเงินจากมารดาของเขา หลิงเทียนก็ออกจากลานบ้านของเขา
นี่เป็นครั้งแรกที่เขาออกจากบ้าน ตั้งแต่มาถึงโลกนี้
ตลาดเมืองวายุโปรยถูกแบ่งออกเป็นสามแห่งที่ดูคึกคัก ระหว่างสามตระกูลรวมทั้งตระกูลหลี่ ตลาดของตระกูลหลี่ตั้งอยู่ทางทิศเหนือใกล้โรงเตี๊ยมของตระกูลหลี่
หลิงเทียนเดินเข้าไปในตลาดเพียงคนเดียว เมื่อเขาเริ่มได้ยินเสียงคนขายของชำที่ขายสินค้าของตน ดังมาจากร้านค้าทั่วถนน และตลอดทั้งตรอกซอกซอย ร้านค้าทั้งสองฟากของถนน เต็มไปด้วยสินค้าที่แปลกใหม่
เป็นช่วงเวลาที่หลิงเทียนรู้สึกราวกับว่าเขาเดินทางกลับเข้าไปสมัยโบราณจากชีวิตก่อนหน้านี้ นี่เป็นฉากที่สามารถดูได้จากโทรทัศน์ในชีวิตที่ผ่านมาเท่านั้น
หลิงเทียนมองไปทางซ้าย และขวาขณะเดินตามถนน ... เมื่อเขาไปถึงทางเข้าร้านอาวุธของตระกูลหลี่ และได้เห็นอาวุธที่จัดเรียงอย่างประณีต เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเดินต่อไป และออกจากตลาด เขาเข้าสู่ตลาดตระกูลเฉินไปทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ของเมืองวายุโปรย
ตระกูลเฉินเป็นหนึ่งในสามตระกูลใหญ่ ๆ ใน เมืองวายุโปรยซึ่งอยู่ถัดจากตระกูลหลี่ และตระกูลฟาง
ทั้งสามตระกูลเคยต่อสู้กันอย่างดุเดือดถึงสามครั้งในเมืองวายุโปรย และหลังจากนั้น ทั้งสามตระกูลก็อยู่ร่วมกันอย่างสงบ ไม่มีผู้ใดต้องการเป็นผู้ทำลายสันติภาพ
ทันทีที่เขาเข้าไปในร้านขายอาวุธของตระกูลเฉิน เจ้าของร้านรีบตรงมาต้อนรับ
" นายท่าน ต้องการอาวุธแบบไหน?" เจ้าของร้านยิ้มเล็กน้อย
หลิงเทียนส่ายหัว " ข้าไม่ได้มาซื้ออาวุธใดๆ ข้าแค่อยากจะซื้อวัตถุดิบบางอย่างจากท่าน "
< ไม่ซื้ออาวุธ แต่ซื้อวัตถุดิบ ? > หลังจากได้ยินหลิงเทียนพูด เจ้าของร้านตกใจ
< อาจเป็นได้ว่า ลูกค้าหนุ่มผู้นี้ มีช่างทำอาวุธที่มีชื่อเสียงอยู่เบื้องหลังของเขา ? >
ช่างทำอาวุธแตกต่างจากช่างตีเหล็กที่ทำงานในร้านอาวุธ สถานะของเขาในกลุ่มทวีปอยู่ในระดับที่ใกล้เคียงกับนักปรุงยา
ช่างทำอาวุธทุกคนเป็นบุคคลที่ ผู้มีอำนาจต่างต่อสู้แย่งชิง !
อาวุธที่ผลิตโดยช่างตีเหล็กถือเป็นอาวุธทั่วไป แต่อาวุธที่สร้างขึ้นโดยช่างทำอาวุธ คืออาวุธวิญญาณ ซึ่งมีความสามารถในการขยายพลังโจมตี ส่งผลให้เป็นสินค้าที่พิเศษมาก
ใน เมืองวายุโปรยแต่ละตระกูลมีนักปรุงยาสองถึงสามคน แต่พวกเขาไม่มีช่างทำอาวุธแม้แต่คนเดียว นี้แสดงให้เห็นว่าช่างทำอาวุธหาได้ยากมาก!
" นายท่าน ไม่ทราบว่าท่านต้องการวัตถุดิบอะไร? ข้าจะไปหามาให้ทันที "
หลิงเทียนสังเกตเห็นว่ามุมมองของเจ้าของร้านเปลี่ยนแปลงไปอย่างกะทันหันและเสียงของเขาก็เต็มไปด้วยความนับถือ เขาพอจะคาดเดาได้ แต่เขาไม่พูดออกมา ...
วัตถุดิบที่เขาต้องการซื้อ ไม่ได้ใช้สำหรับสร้างอาวุธ
จักรพรรดิสงครามเคยเป็นช่างทำอาวุธขั้นราชวงศ์ และเขาได้รับมรดกทั้งฝีมือและความทรงจำทั้งหมดของเขา อย่างไรก็ตามช่างทำอาวุธต้องมีการบ่มเพาะขั้นพื้นฐาน และต้องบ่มเพาะพลังงานต้นกำเนิดเป็นอันดับแรก
นักปรุงยาก็มีแนวทางเดียวกัน หากไม่มีพลังงานต้นกำเนิด มันย่อมเป็นไปไม่ได้ที่จะสร้างเตาปรุงยา เพื่อปรับแต่งยาสมุนไพร
หลิงเทียนระบุวัตถุดิบที่เขาต้องการเก้าชนิดในลมหายใจเดียว เขาเตรียมวัตถุดิบเหล่านี้เพื่อทำจารึก
ทักษะการจารึกเป็นทักษะที่หายากที่สุด ในกลุ่มทวีปทั้งหมด พวกเขามักจะจารึกไว้ในอาวุธ หรือของใช้ส่วนตัว สิ่งของที่มีคำจารึกจะมีพลังพิสดาร และแปลกประหลาด
พลังเหล่านี้ล้วนไม่ซ้ำกัน และประกอบไปด้วยความสามารถที่แปลกประหลาดมากมาย เมื่อพลังการจารึกถูกปลดปล่อยแล้ว มันจะปลดปล่อยพลังอย่างเต็มที่เหมือนกับระเบิด ซึ่งจะถูกเผาผลาญเมื่อเกิดการระเบิดขึ้น
จากความทรงจำของ จักรพรรดิสงคราม หลิงเทียนสามารถจดจำช่วงเวลาที่ทักษะการจารึกของเขาพัฒนาขึ้นสู่สุดยอดแห่งกลุ่มทวีปได้อย่างแม่นยำ ซึ่งอยู่ในช่วงชีวิตที่สองของจักรพรรดิสงคราม
ในช่วงเวลานั้น จักรพรรดิสงครามได้ลงมือฝึกฝนทักษะการจารึกอย่างจริงจัง!
การฟื้นคืนชีพของวิญญาณ จักรพรรดิทั้งสามครั้ง ทำให้วิญญาณสามารถอยู่ได้นานถึง 10,000 ปี ก่อนที่จะทำการเกิดใหม่อีกครั้ง เพียงแต่เขาต้องเริ่มมองหาร่างใหม่ในอีก 10,000 ปีข้างหน้า
ขณะที่ ผ่านมา 10,000 ปี และทักษะการจารึกค่อยๆ สูญหายไปโดยไม่ทราบสาเหตุ
เช่นนี้ผู้เชี่ยวชาญด้านการจารึก จะถูกค้นหาจากทั่วทุกพื้นที่ในกลุ่มทวีป สถานะของพวกเขาสูงเกินกว่านักปรุงยา และช่างทำอาวุธ
เก้าชนิดของวัตถุดิบทั่วไป ที่หลิงเทียนต้องการซื้อเป็นวัสดุสำหรับเขาที่จะใช้เขียนคำจารึกระดับต่ำ
" นายท่าน วัตถุดิบเหล่านี้ที่ท่านต้องการ ราคาทั้งหมดเจ็ดเหรียญเงิน "
เจ้าของร้านอาวุธตระกูลเฉินได้ทำการเตรียมวัตถุดิบสำหรับหลิงเทียนอย่างรวดเร็ว
หลังจากหลิงเทียนจากไป เจ้าของร้านก็รีบออกจากร้านอาวุธ และมุ่งหน้าไปยังตึกตระกูลเฉิน
ข่าวที่ช่างทำอาวุธอาจมาถึง เมืองวายุโปรย คือสิ่งที่เขาต้องรายงานไปยังท่านประมุขทันที เพื่อไม่ให้อีกสองตระกูลแย่งชิงตัวช่างทำอาวุธ!
" เงินไม่พอ ...ท่านแม่ให้เหรียญเงินเพียง 20 เหรียญ และตอนนี้ข้าใช้ไปเกือบครึ่งหนึ่งในเวลาอันสั้น " หลิงเทียนส่ายหัว และใช้ทางลัดกลับไปยังบ้านตระกูลหลี่
ขณะที่เดินผ่านจุดตัดของตลาดทั้งสามแห่งของ เมืองวายุโปรย หลิงเทียนพบกลุ่มคนที่อยู่รอบๆ และชี้ไปยังข้างถนน
หลิงเทียนแหวกฝูงชนเข้าไปดูด้วยความอยากรู้อยากเห็น
เด็กผู้หญิงคนหนึ่งส่วมชุดที่ไว้ทุกข์ พร้อมกับผมยาวปกคลุมใบหน้าของเธอ เธอนั่งคุกเข่าอยู่ข้างถนน เด็กผู้หญิงคนนี้ดูเหมือนว่าจะมีอายุประมาณ 15 ปี ข้างหน้าเธอวางแผ่นกระดาษสีแดงสดใสเขียนว่า " ขายร่างกายเพื่อจ่ายค่าทำศพแม่!"
หลิงเทียนไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะเจอฉากที่ได้ดูจากโทรทัศน์ในชีวิตก่อนหน้านี้
ในฐานะอดีตผู้เชี่ยวชาญด้านอาวุธ ด้วยสัญชาตญาณของเขา เขารู้สึกถึงพลังที่ไร้สภาพ
ที่แพร่กระจายออกมาจากตัวของเด็กหญิงคนนี้
" เจ้า เจ้า ... เจ้าเด็กน้อย เจ้าลองเงยหน้าขึ้น ให้ข้ามองชัดๆ ถ้าเจ้าดูดี ข้าจะซื้อเจ้าไปเป็นสาวใช้ของข้า "
เจ้าอ้วนซึ่งท่าทางเป็นคนร่ำรวยมองไปยังเด็กผู้หญิงที่กำลังคุกเข่าบนพื้น
" ใช่ ถ้าเจ้าไม่เงยหน้าขึ้น ย่อมไม่มีใครกล้าซื้อเจ้าแน่นอน " ผู้คนรอบข้างต่างส่งเสียง
" ข้าจะเงยหน้าของข้า เมื่อผู้มีพระคุณเต็มใจช่วยข้าฝังศพท่านแม่ของข้าเท่านั้น " เด็กผู้หญิงคนนั้น พูดโดยไม่เงยหน้าขึ้น เสียงของเธอดูปกติ แต่มันเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมาย
" เสียงของเจ้าไม่เลว แต่เนื่องจากเจ้า ไม่ต้องการที่จะเงยหน้าของเจ้า เจ้าอาจจะหน้าตาอัปลักษณ์ ข้า ... "
เจ้าอ้วนถูกขัดจังหวะด้วยน้ำเสียงเย็นชาของหลิงเทียน เขาไม่สามารถทนต่อดูได้อีกต่อไป
หลิงเทียนเดินไปตรงหน้าของเด็กผู้หญิง และกล่าวว่า " ข้าจะให้เงินเจ้า 10 เหรียญเงิน เจ้านำไปใช้ฝังศพท่านแม่ของเจ้าเถอะ "
" ขอบคุณนายน้อย "
ร่างกายของเด็กผู้หญิงสั่น และนางค่อย ๆ เงยหน้าของเธอขึ้น นางยกมือที่บอบบาง และนิ่มนวล ปัดผมที่ปิดบังใบหน้าของนางออก
นางมีผิวที่ขาวสะอาด และมีริ้วรอยเล็กน้อย ใบหน้าที่สวยงามของนางปราศจากการแต่งแต้มใดใด ภายใต้คิ้วที่โค้งกระชับ มีดวงตาที่สวยงาม ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความเศร้าโศก จมูกของนางเรียบและงอขึ้นเล็กน้อย นางมีริมฝีปากสีแดงที่ชุ่มชื่น ซึ่งชวนให้ผู้คนจุมพิต!
เช่นเดียวกับเจ้าอ้วน หลิงเทียนสันนิษฐานไว้ก่อนว่าเด็กผู้หญิงคนนี้ นางไม่เต็มใจที่จะเงยหน้า เพราะนางขี้เหล่ แต่ใครจะได้รู้ว่าเด็กผู้หญิงคนนี้ช่างงดงามมาก!
ผิวพรรณที่ละเอียดอ่อนของนาง ทำให้นางดูสง่างาม ซึ่งสามารถจินตนาการได้ว่า เมื่อนางเติบใหญ่ จะต้องเป็นหญิงที่งดงามล่มเมืองได้อย่างแน่นอน !
ในขณะนั้น ผู้คนรอบข้างต่างกลืนน้ำลาย สายตาของพวกเขาต่างเปิดเผยความต้องการของพวกเขา
" เขาเสนอให้เจ้าเพียง 10 เหรียญเงิน ข้าจะให้เจ้า 20 เหรียญเงิน! เจ้าติดตามข้ามา "
เจ้าอ้วนรีบเสนอราคาเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ขณะที่เขาจ้องมองไปที่ใบหน้าของเด็กผู้หญิงตัวน้อย
" ข้าเสนอ 30 เหรียญเงิน ! "
มีผู้อื่นกล่าวต่อ และเสนอราคามากขึ้น
" ข้าให้ 50!"
" งั้น ข้าให้ 60 เลย !"
หลิงเทียนเฝ้าดูจากด้านข้าง เนื่องจากผู้ชมเริ่มแข่งขันกันเสนอราคา เช่นเดียวกับการประมูล
ถ้าเด็กผู้หญิงคนนี้ เลือกราคาที่สูงที่สุด เขาก็จะจากไปทันที คนประเภทนั้นไม่คุ้มค่ากับความช่วยเหลือของเขา!
