บทที่ 7 ลูควอม วอเตอร์ (part 1)
บทที่ 7 ลูควอม วอเตอร์ (7-1)
ยี่ซือมองไปยังหมาป่าทมิฬที่เป็นเผ่าไลแคน ถ้าเป็นในอดีตละก็เธอคงไม่คิดที่จะหยุดเพื่อจะช่วยเหลือคนอื่น ในช่วงเวลานั้นเธอมีความคิดว่า ถ้าเรื่องนั้นไม่เกี่ยวข้องกับเธอ เรื่องแบบนั้นก็ไม่คุ้มที่จะเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วย
ยังไงก็ตามยี่ซือในปัจจุบันได้เปลี่ยนไปแล้วจากในอดีต เธอได้ง้างธนูของเธอแม้ว่าจะมีฝูงของแมงมุมที่อยู่ใกล้กับไลแคนตนนั้น เธอได้นำลูกธนูจากปลอกบรรจุลูกธนูและนำมาขึ้นสายกับธนูเพื่อเตรียมยิง เธอปล่อยลูกธนูที่จากคันธนูกำลังง้างอยู่ จากนั้นลูกธนูพุ่งตรงไปอย่างแม่นยำ
ยี่ซือไม่เคยเล่นเผ่านักล่ามาก่อนแต่ว่าหลังจากใช้เวลา 10 ปีในการเล่นเป็นแม่มด เธอได้พัฒนาความแม่นยำที่จำเป็นต่อการโจมตีระยะไกล ลูกธนูดอกแรกได้พุ่งเข้าไปยังดวงตาของแมงมุมอย่างแม่นยำ แมงมุมกรีดร้องด้วยความทรมานและหันไปหายี่ซือ
แน่นอนอยู่แล้วว่ายี่ซือก็ไม่ได้อยู่นิ่งๆให้แมงมุมโจมตี
เธอได้ยิงธนูไปยังแมงมุมอย่างโกลาหลพร้อมๆกับหลบหนีจากแมงมุมไปด้วย นักล่านั้นมีความสมดุลที่สูงมาก ในการวิ่งไล่กวดอย่างนี้ค่าความสมดุลจะมีประโยชน์อย่างมากในสถานะการแบบนี้
ในขณะที่เธอกระโดดหลบไปมาเธอก็ได้ยิงแมงมุมเหล่านั้นไปด้วย เธอได้ท้าทายแรงโน้มถ่วงของโลกโดยการกระโดดบนต้นไม้ไปมาระหว่างต้นไม้และนั้นทำให้แมงมุมไม่สามารถเข้าใกล้เธอได้เลย
เธอได้จัดการแมงมุมและได้ดึงความสนใจแมงมุมตัวอื่น
พลังโจมตีของเธอไม่ได้สูงมากนักแต่เมื่อใช้ร่วมกับลูกธนูทองแดงมันทำให้พลังโจมตีเพื่มขึ้นอย่างมาก
แมงมุมระดับ 4-5 นั้นมีความดุร้ายอยู่ ตั้งแต่ยี่ซือทำการโจมตีและกระโดดหลบไปมายังไม่มีแมงมุมตัวไหนที่สามารถเข้าใกล้ยี่ซือได้ พวกแมงมุมส่วนใหญ่เข้ามาใกล้ๆไม่ได้เพราะพวกมันมักจะตายไปก่อนที่จะถึงตัวยี่ซือและกลายเป็นค่าประสบการณ์ที่มากมายให้แต่ยี่ซือ
ยี่ซือได้ช่วยลดความกดดันให้กับไลแคนตนนั้น ไลแคนตนนั้นก็ได้แปลงร่างกลับมาเป็นคนและเหวี่ยงดาบไปยังแมงมุมที่อยู่ใกล้ที่สุด
ไลแคนได้ชำเลืองมองยี่ซือหลายครั้ง และนั้นเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้เพราะเขาประหลาดใจเอลฟ์นักล่าหญิงตนนั้น การเคลื่อนไหวที่สง่างามและแม่นยำเช่นเดียวกับการโจมตีที่ไร้ความปราณีของเธอ
แม้ว่าพวกเขาไม่เคยปะทะกัน ไลแคนตนนั้นก็สามารถบอกได้จาก การที่มีฝีมือที่ยอดเยี่ยม ปฏิกิริยาตอบรับที่รวดเร็วมากๆของเอลฟ์นักล่า ถ้าเธอต่อสู้กับผู้เล่นด้วยกันแล้วเธอคงจะเก่งมากๆอย่างแน่นอน
แต่ว่าไลแคนก็ปรหลาดใจมากยิ่งขึ้น เมื่อรู้ว่าตัวละครเอลฟ์นักล่าตนนี้มีระดับ 5 เพราะว่าเซิฟเวอร์เพิ่งเปิดบริการแค่ไม่กี่ชั่วโมง แต่เอลฟ์นักล่าตนนี้ถึงระดับ 5 แล้ว(เมื่อตัวละครถึงระดับ 5 แล้วเท่านั้นจึงจะสามารรับอาวุธเริ่มต้นเฉพาะเผ่าพันธุ์ได้) นอกจากนั้นการเคลื่อนไหวของตัวละครเป็นอะไรที่ผู้เล่นมือใหม่ทำแบบนี้ไม่ได้อย่างแน่นอน
เธอดูเหมือนผู้เล่นที่เก่งแล้วมาสร้างตัวละครใหม่ !!!
เกมส์แห่งโชคชะตาเคยเปิดทดสอบมาแล้วหรอ? นอกจากช่วงทดลองเล่นที่เป็นปริศนาและตอนนี้ก็ยังเป็นเรื่องที่ถกเถียงกันอยู่ มันคงเป็นไปไม่ได้แน่ๆ !
ความสงสัยของไลแคนที่มีต่อยี่ซือได้เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ
พวกเขาทั้งสองได้กำจัดฝูงของแมงมุมอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ยี่ซือจะกล่าวบางอย่างนั้นไลแคนตนนั้นก็ได้ยิ้มให้กับยี่ซือและกล่าวว่า “ขอบคุณที่ช่วยเหลือ คุณนักล่า”
ยี่ซือสงวนท่าทีไว้ ยี่ซือเป็นคนที่เข้าหาคนอื่นไม่ค่อยเก่ง จากนั้นเธอก็เลยพยักหน้าและกล่าวหลังจากที่เงียบไปครู่หนึ่ง “ยินดีที่ได้ช่วยเหลือ” ยี่ซือจึงหันหลังกลับไปและตั้งใจจะไปจากที่นี่
ไลแคนตนนั้นไม่ได้รู้สึกอึดอัดเลยแม้ว่ายี่ซือจะสงวนท่าทีไว้ เขาหัวเราะและพูดว่า “ข้าชื่อลูควอม วอเตอร์(Lukewarm Water) เมื่อกี้ข้าเกือบไปแล้วนึกว่าข้าจะตายไปแล้วซะอีก”
ถ้าคิดตามสิ่งที่เขาพูดมา ยี่ซือสามารถบอกได้ว่าเขาน่าจะตายมากกว่า 1 ครั้ง
“มันไม่เป็นไรหรอกที่จะตาย มันยังไม่มีบทลงโทษสำหรับการตายเมื่อระดับยังไม่ถึง 10” ยี่ซือกล่าวด้วยรอยยิ้ม
“ข้ารู้แต่ถ้าข้าตาย ข้าเกิดที่หมู่บ้านก็ต้องเดินมาที่นี่ใหม่เลย ! แค่อยากให้รู้ว่าการเดินมาตรงนี้มันไม่ง่ายเลย” ลูควอม วอเตอร์อธิบาย เขาส่ายหน้าและถอนหายใจออกมา
ตอนนี้กลับกลายเป็นยี่ซือที่สงสัย. อุปกรณ์ส่วมใส่ของลูควอม วอเตอร์เห็นได้ชัดว่าเป็นของสวมใส่ก่อนระดับ 5 ตามปกติเขาควรทำภารกิจใกล้ๆกับหมู่บ้านมือใหม่ของไลแคนแม้จะบอกว่าหมู่บ้านไลแคนอยู่ใกล้กับหมู่บ้านเอลฟ์มันก็ยังไม่มีเหตุผลพอที่จะบอกว่าทำไมเขาถึงมาทำภารกิจที่เขตของเอลฟ์
“เจ้ามาทำอะไรที่นี้รึ ?”
“มันก็แน่นอนอยู่แล้วว่าผมมาทำภารกิจ!” ลูควอม วอเตอร์กล่าวอย่างไม่มีความลังเล เขาได้ยักคิ้วหลังจากถามยี่ซือ “อ้อใช่ เอลฟ์สมควรจะทำภารกิจในเขตแดนของเอลฟ์ไม่ใช่หรอ? แล้วเธอกำลังทำอะไรในป่าทมิฬของไลแคนล่ะ?”
นี่มัน...... นี่มัน........
ทำผิดแล้วยังกล่าวหาคนอื่นอีก?
ยี่ซือได้แต่ยืนงง ลูควอม วอเตอร์น่าจะเป็นพวกที่ชอบหลงทิศอย่างแน่นอน? ยี่ซือเม้มปากและกล่าวว่า “นี้มันป่าของเอลฟ์นะ !”
“หือ?” ความสนใจของลูควอม วอเตอร์กำลังอยู่ที่แท่นบูชามอลเล่อ เขาประหลาดใจกับคำพูดของยี่ซือเขาจ้องไปยังยี่ซือและจับผมของตัวเอง “เป็นไปไม่ได้ !”
ณ จุดๆนี้ยีซือก็รู้แล้วว่าลูควอม วอเตอร์เป็นพวกงี่เงาที่ไม่มีทักษะทางด้านทิศทาง เธอพยักหัว “นี้มันป่าของเอลฟ์”
“เวรเอ้ย !” ลูควอม วอเตอร์กล่าวออกมาอย่างหัวเสีย “ข้าหลงทางอีกแล้ว ข้าเสียเวลาไป 30 นาทีเพราะมัวแต่เดินไปเดินมารอบๆแผนที่” เขามองยี่ซือและหัวเราะอย่างเขินอาย “อ้อ! พวกเราก็คุยกันมาสักพักแล้ว ข้ายังไม่ได้ถามชื่อเจ้าเลย.....”
ติดตามข่าวสารได้ที่ ช่วยกด Like และกด Share https://www.facebook.com/ReignHunters/ นะขอบคุณค้าบบบบบ
###################################################################
